These games you play.. [Halepaw]

Een gordijn van mist had zich gevestigd over d plaats, een zacht gekleurde tabby poes had plaats genomen op een houten paaltje, omringd met zilveren draden. Haar blik keek koel voor zich uit. Een paar zwarte kauwtjes toonden interesse in de Apprentice, maar zodra ze zich ook maar iets bewoog vlogen ze verschrikt op. Haar uitdrukking veranderde wat, een kleine glimlach verscheen op haar gelaat, maar haar ogen bleven neutraal staan. Een trots opgeheven kopje toonde aan dat ze zichzelf niet minder achtte en dit ook nooit zou doen. Verderop kon ze de bergen van Twoleg afval zien liggen, er zouden vast en zeker wat ratten in zitten, etend van het stinkende spul. Vieze beesten waren het maar, Aspenpaw had er ook maar nooit een aangeraakt, omdat ze er een afkeer voor had. Die vreselijke beesten konden samen gemakkelijk een kat overwinnen, zelfs al waren ze dood. Vreemde ziektes brachten ze over, zelfs bij hun eigen soortgenoten. Vreemd. Maar toch, ze werkten als een eenheid samen en als eentje zich op een kat stortte, volgde de rest van de groep hem. Wie weet kon deze Clan daar wel wat van leren..

Door een plots geluid spitste de tabby haar oren en liet haar ogen opzij glijden. Toch deed ze niet aan haar zitplaats, ze zat goed en wie of wat er ook in de buurt was, moest dan wel in het openbaar komen. "Ja?" Vroeg Aspenpaw met haar gewoonlijke bijna ongeïnteresseerde toon.

De reactie die ze te horen kreeg wekte enigszins interesse in haar op. "Spreek me niet aan als ik dat niet wil, steek dat goed in die kop van jou." Met een sierlijke draaide, keerde Aspenpaw de andere Apprentice haar de rug niet meer toe en sprong ze bijna perfect op het gras. De kleine dauwdruppeltjes vestigden zich aan haar vacht, maar daar lagen haar zorgen momenteel niet. De andere Apprentice die haar weinig zei, had zich alweer omgedraaid en wilde weglopen. Maar als het aan Aspenpaw zat, zou ze als een dikke laag honing blijven kleven. Geen sociaal contact willende? Dan had je een vervelende kat aan je hangen als het Aspenpaw was. Met grote passen kwam de tabby op gelijke hoogte met de rossig gekleurde Apprentice. "Hoe moet ik dan weten dat je niet met me wilt praten, als wij elkaar nog nooit gesproken hebben?" Begon ze nog op een wat neutrale toon, maar haar ogen glansden met een felle toon. "Ik ben Aspenpaw voor je het nog niet wist."

Een plezierige reactie voor Aspenpaw kwam voort uit de Apprentice, die van haar weg wilde te komen. Dat zag je gewoon aan elke beweging die ze maakte. Een versnelde pas verraste haar een beetje en de andere Apprentice bleek wel wat sneller te zijn dan zij. Maar goed, zo snel ging ze ook weer niet en Aspenpaw had genoeg energie om heel het ShadowClan gebied door te lopen, zelfs al werden er vreselijke woorden naar haar geslingerd. "Oh, oké, je bent zo te zien je tong kwijt geraakt, maar goed, waar was ik ook alweer gebleven?" Grijnsde Aspenpaw terwijl ze met een huppelend pasje naast de rossige poes ging lopen, ze verloor haar voor geen moment uit het oog. "Oh ja, mijn naam. Maar goed, ik zal jou maar even aftekenen als 'de onbekende', omdat je nog op zoek bent. Met mij gaat het heel goed, dank je dat je het vroeg, hmm, ja, misschien is het wel wat koud, goed dat je er op bent gekomen en ja, er is niet heel erg veel voedsel om van rond te komen, maar wat doe je er tegen?" En zo ging ze nog wel even door, pratend over zaken die haar geen bal konden schelen, doelend om een nuttig woord uit deze poes te krijgen.

Genietend keek Aspenpaw naar de veranderende houding van de Apprentice. Elk moment kon ze uitbarsten en dan had ze deels haar zin. "Ik ben geen geschikt gezelschap, ga je andere vriendjes maar lastig vallen." Een geïrriteerde, nee zwaar geïrriteerde, blik werd op haar geworpen en Aspenpaw glimlachte gewoon wat bij de woorden. Vervolgens draaide de Apprentice zich om en begon ze van haar weg te lopen. De tabby sprong weer wat actiever op en huppelde langs haar zij, nog geen woord sprekende. Blijkbaar was de poes niet zo blij met haar tweede achtervolging, dus zette ze een wat sneller tempo in, waarbij Aspenpaw iets meer moeite mest doen om haar bij te houden. "Oh je komt niet zomaar van me af hoor!" Riep ze uit met plezier in haar stem. De Apprentice werd te snel voor haar en deze liet ze ook gaan. Zelfs al was Aspenpaw wat magerder dan de rest van haar Clan, toch had deze poes haar te snel af kunnen zijn. Vreemd? Ja. Een toekomstig wapen? Zeker weten. "Met alleen zijn bereik je helemaal niets!" Riep ze nog even na en ging vervolgens zitten om haar vachtje wat schoner te likken. Snel zouden ze elkaar weerzien, of het nou vandaag was of over een Moon, Aspenpaw had iemand te pakken waar ze haar spelletjes op kon uitoefenen.