i don't know if i am happy to see you or not.... ~spt&Dawnpaw*~

_{Rustig stapte er een kleine calico tussen de gekleurde bomen. Haar vacht was in harmonie met de gekleurde bladeren die aan de bomen hingen. Het was nog vroeg in de ochtend en ze was het kamp uit gegaan om een vroege wandeling. Haar wond op het been was bijna helemaal genezen en ze droeg een glimlach op haar gezicht. Dit was de eerste keer in tijden dat ze weer eens vrolijk was en het was een goed gevoel. Het gezang van vroege vogels in de ochtend bereikte haar oren. En rustig aan verdunde het bos tot er alleen nog maar een stel stenen langs een rivier voor Lovelypaw waren. De zon scheen voor het eerst in dagen en weerspiegelde op de rivier. Lovelypaw dacht dat ze alleen was en haar speelsheid die ze sinds dat ze ene kitten had opgekropt liet ze er uit. Blij begon ze van de ene steen op de andere steen te springen. Haar ogen glansde van blijheid en de zon scheen mooi op de vacht van Lovelypaw. Heel veel katten zouden nu adembenemend naar haar hebben gestaard door de zon die haar lichaam en vacht zo mooi liet uitkomen. Een kleine, zoete lach kwam uit de bek van Lovelypaw.

-Dawnpaw ^-^
in dit topic gaat Lovelypaw extra cute zijn (of toch voor een moment) omdat ze zo happy is ^-^}

Het was al een tijd geleden dat Dawnpaw in het kamp had geslapen, tegenwoordig sliep hij in ene oud verlaten dassenhol, waar hij het naar zijn gemak maakte. Veel prooi nam hij mee om zelf op te eten, maar het gene wat hij over had bracht hij naar het kamp. Tot nu toe was er nog niemand die zich zorgen over hem maakte. Iets wat hem ietwat frustreerde, hij was dan wel nog af en toe in het kamp, de meeste van de tijd bracht hij alleen door. Maar niemand leek zijn afwezigheid op te merken.
In de kop van de rode kater was het een choas, Hij voelde zich eenzaam. Omdat niemand om hem leek te geven. En dan ook nog het feit dat Lovelypaw steeds in zijn kop bleef hangen. Hij wilde er niet aan toegeven dat hij wat voor haar voelde. Hij kon dat niet. In gedachtes verzonken liep de kater door.

Na een tijdje rook hij de geur van Lovelypaw, hij besloot het te volgen.. Niet wetend of hij enkel zou toe kijken wat ze deed, of ook een gesprek aan te gaan. Na een klein tijdje zag hij haar bij de Sunningrocks. Ze leek in een uiterst goed humeur, in tegen stelling tot Dawnpaw. Speels sprong ze van steen naar steen, haar groene ogen glansden in het zonlicht. Dawnpaw ging uit de wind zitten en keek toe hoe de calico poes zich vermaakte. Het zonlicht liet haar vacht prachtig opkleuren, en Dawnpaw staarde er naar, met ogen gevuld met verdriet en jaloezie. Hij maakte geen schijn van kans vergeleken die Simplepaw... De liefdevolle blik die Lovelypaw naar Simplepaw had geworpen bleef in zijn kop rond spoken. Dawnpaw zuchtte. Hij had wel een hart...
Plots veranderde de wind van richting, waardoor de poes hem kon ruiken. Met tegen zin kwam hij grijnzend uit de bosjes. Geen enkel teken meer van zijn jaloezie of verdriet. "Lekker jezelf aan het vermaken?"zei hij spottend. Maar toen veranderde iets aan hem "He, ik wil mijn excuses aan bieden over wat er een paar dagen geleden is gebeurd. Ik liet me wat mee slepen.. Ik had niet zo ver moeten gaan"zei hij met nog steeds de grijns op zijn gezicht, alleen een glimp van achter gehouden emoties in zijn ogen. "Ik had moeten weten dat een kittypet als jij dat niet zou kunnen hebben"

te lang sorry x'D

_{Blij sprong de kleine poes van steen tot steen tot ene bekende geur haar bereikte. Een geur waar ze vroeger direct 'oh nee' bij zou hebben gedacht maar nu wist ze het niet zeker. De geur van een kater die steeds in haar dromen en gedachten verscheen ook al wist ze niet waarom dat was. Direct stond de kleine calico stil op één van de stenen en keerde haar gevlekte hoofd in de richting waarvan de geur kwam. En daar tussen de struiken kwam er een oranje tabby tevoorschijn met de grijns die hij altijd op zijn gezicht droeg. "Lekker jezelf aan het vermaken?" Hoorde ze de kater spottend zeggen maar de poes negeerde de spottende toon en sprong soepel van de steen af om vervolgens voor de kater te landen. "Ja dat klopt." Antwoordde ze met een zoete en vrolijke toon. Ze droeg een glimlach op haar gezicht en haar ogen droegen de zelfde blije glans waardoor ze er schattig uit kwam te zien. Maar onverwacht veranderde de uitdrukking van de kater een beetje. Voor heel veel katten zou deze verandering onopgemerkt zijn gebleven maar niet voor Lovelypaw, nee Lovelypaw zag al snel het kleinste detail in dingen. "He, ik wil mijn excuses aan bieden over wat er een paar dagen geleden is gebeurd. Ik liet me wat mee slepen.. Ik had niet zo ver moeten gaan" Lovelypaw was even uit het veld geslagen door de woorden van de kater maar herstelde zich snel. Ze zag de achtergehouden emotie in de kater zijn ogen en ergens voelde ze een voldaan gevoel omdat ze wist dat de kater emoties zou hebben. "Het geeft niet." Zei ze met dezelfde glimlach op haar gezicht. Ze zou niet boos worden op de kater voor zo iets, hij wou zich gewoon stoer en sterk voordoen zodat niemand hem ging pesten, iets dat de kleine poes niet had gedaan tot het moment dat ze har begonnen te pesten. "Ik had moeten weten dat een kittypet als jij dat niet zou kunnen hebben" Hoorde ze hem daarna vervolgen. Maar niet zoals de eerste keer dat ze hem ontmoete deden deze woorden haar niets. De eerste keer dat ze Dawnpaw had ontmoet had ze sarcastisch gereageerd maar dit keer voelde ze de woorden niet eens, ze negeerde de woorden gewoon. Omdat ze wist dat de kater net sorry had gezegd en voor elke kat is het moeilijk om sorry et zeggen als je het niet vaak doet, daarom had hij waarschijnlijk het gevoel gehad om haar daarna belachelijk te maken. Rustig ging de poes zitten en begon toen met een zoete stem te praten. "Weet je, je hoeft je niet zo harteloos voor te doen bij iedereen. En al zeker niet bij mij, ik weet dat je daar ergens ene hart hebt." Zei de gevlekte poes. Haar stem was zoet maar er was toch ergens een toon te vinden die je zou kunnen beschrijven als serieus en steunend. Maar de blik in haar ogen waren hetzelfde gebleven, schattig en vrolijk.

-valt wel mee ^-^
ik had met Desertkit in een spt topic gepost met 1253 woorden als antwoord op een post van 69 woorden dus de lengte van je post valt best mee ^-^}

De poes negeerde zijn spottende toon volledig en sprong soepeltjes voor hem neer. "Ja dat klopt."miauwde ze. De toon waarop ze sprak zorgde er voor dat zijn kop alleen nog onrustiger werd. Hij begreep er helemaal niks meer van. Hij was zichzelf niet. Plots veranderde zijn houding een beetje, hij hoopte dat Lovelypaw dat niet merkte. "He, ik wil mijn excuses aan bieden over wat er een paar dagen geleden is gebeurd. Ik liet me wat mee slepen.. Ik had niet zo ver moeten gaan" bood hij zijn excuses aan, iets wat zelden gebeurde. Hij grijnsde nog steeds, maar er was ene glimp van achter gehouden emoties in zijn ogen te lezen. "Het geeft niet."zei de poes glimlachend. Dawnpaw grijnsde, maar niet meer zo spottend als altijd. Nu was er iets oprechts in. "Ik had moeten weten dat een kittypet als jij dat niet zou kunnen hebben" voegde hij aan zijn woorden toe. Hij verwachtte ieder moment wat sarcastische woorden van Lovelypaw te horen, maar die kwamen niet. Iets wat hem verbaasde. "Weet je, je hoeft je niet zo harteloos voor te doen bij iedereen. En al zeker niet bij mij, ik weet dat je daar ergens een hart hebt." Zei de poes zoet, maar met een serieuze en steunende ondertoon. Hij werd totaal overdondert door haar woorden. misschien omdat ze zo dicht bij de waarheid kwamen. Hij wist het niet eens meer. De schattige en vrolijke blik in haar ogen bleef. Lovelypaw.. Wat paste die naam goed bij haar. Hij verdiende haar aardigheid niet, zelfs hij wist dat. Voor het eerst sinds hij kon herinneren had hij geen woorden klaar leggen om tegen te vuren. "Harteloos?"greens hij met een opgetrokken wenkbrauw. Maar meer woorden kon hij niet bedenken. Er viel even een stilte. "Wat was je aan het doen?"Vroeg hij uiteindelijk maar

Lol x'D
They're so cute<3

Ze zag hoe de blik van de kater voor zich veranderde. Hij grijnsnde maar toch was het anders, het was minder bespottend. "Ik had moeten weten dat een kittypet als jij dat niet zou kunnen hebben" Hoorde ze de kater er achterna vervolgen. Ze wist dat Dawnpaw een sarcastische opmerking verwachte maar die ging ze niet geven. "Weet je, je hoeft je niet zo harteloos voor te doen bij iedereen. En al zeker niet bij mij, ik weet dat je daar ergens een hart hebt." Zei de calico op een zoete maar toch serieuze en steunende toon. Ze zou de kater niet bestrijden met sarcasme, nee ze zou juist aardig zijn. Ze zag hoe haar woorden de kater even uit het veld hadden geslagen. Rustig liet de poes haar achterwerk naar beneden zakken om vervolgens te zitten en haar poot ene lik te geven. Toen hief ze hara hoofd op om over haar oor te wrijven. Het was duidelijk dat de kater niet meer wist wat hij moest zeggen maar in tegenstelling tot veel katten die hem nu al zouden hebben uitgelachen wachtte Lovelypaw rustig af op zijn antwoord. Haar groene ogen behielden de lieve en schattige blik zonder dat ze het wist en ze bleef kijken nara de kater. "Harteloos?" Hoorde ze de kater toen met een grijns en opgestrokken wenkbrauw zeggen. Maar meer kreeg de kater er niet uit en dat was duidelijk te zien aan zijn uitdrukking. Lovelypaw aws blij dat ze zo dicht bij de waarheid was gekomen met haar woorden maar ze hield zich stil. Daardoor kwam er ene korte stilte die ze erg moeilijk kon verdagen omdat ze niet wist wat de kater ging zeggen. Maar toen sprak de kater were maar anders dan ze had verwacht. De kater vroeg hara iets, maar hij vroeg het normaal en niet spottend of zo. "Ik was ana het genieten van het warme weer, de zon en plezier ana het maken." Antwoordde de calico toen. Haar serieuze en steunende toon waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor meer vreugde en schattigheid in haar stem.

-ja ^-^

hij zag ergens aan Lovelypaws gezicht dat ze door had dat hij zich anders gedroeg. Iets wat hem ergerde. Ze hadden gemeen dat ze beide een oog voor detail hadden, bleek wel. Er viel een korte ietwat ongemakkelijke stilte. Dawnpaw wist niet goed wat te zeggen en greens enkel. Lovelypaw likte haar voorpoot en haalde die daarna over haar oor. Dawnpaw volgde haar voorbeeld, maar stiekem keek hij naar haar. Nu de zon haar vacht zo verlichtte viel hem op hoe mooi ze wel niet was. Een zucht ontsnapte hem. "Ik was aan het genieten van het warme weer, de zon en plezier aan het maken."zei de mooie poes op een vrolijke en schattige toon. Dawnpaw grijnsde. "Zin om mee te jagen?"vroeg hij haar. Hopend dat ze ja zie, maar tegelijker tijd ook niet. Zoals bijna altijd was er een grijns op zijn gezicht te zien. Maar van binnen voelde hij zich erg anders dan dat je van buiten kon zien. "Het is een vrij mooie dag, er zou wat prooi buiten moeten zijn."miauwde hij. "En als een konijn je weer ontglipt zal ik het wel weer voor je vangen"Zei hij ietwat plagerig.

Blij bleef de kleine calico naar de kater kijken. Normaal zou ze nu heel verlegen zijn maar dat was ze niet en dat gaf haar een raar gevoel. Ze wist niet waarom maar door de kater voelde ze zich anders. Lovelypaw voelde zich alsof ze eindelijk bij de wereld hoorde en toch telkens als ze bij de kater was voelde ze zich ook alsof ze mijlen weg was van de wereld. Maar wat Lovelypaw opviel was dat de kater nog steeds zijn grijns behield. 'Haald hij die grijns nou nooit van zijn gezicht?' Vroeg de poes zich af maar Lovelypaw hield haar mond en liet niet merken wat ze dacht. Ze voelde hoe de zon haar gevlekte vacht verwarmde en genoot ervan terwijl ze afwachte op wat de kater zou zeggen. Lovelypaw was niet zeker of de kater aardig zou zijn of niet. Wand sinds de kater haar een vraag had gestelt wist ze niet of hij nou aardig was tegen haar of juist niet. Toen kwamen er woorden uit de kater zijn bek. "Zin om mee te jagen?" Hoorde ze hem vragen. En voor ze nog kon antwoorden vervolgde de kater alweer. "Het is een vrij mooie dag, er zou wat prooi buiten moeten zijn." Lovelypaw knikte. "Dat lijkt me leuk." Antwoordde de calico met een even blije toon in haar stem. "En als een konijn je weer ontglipt zal ik het wel weer voor je vangen" Lovelypaw was verbaast dat de kater hara anasprak met iets wat plagerige toon maar ze vond het wel leuk, eindelijk deed de kater eens anders dan gemeen. De poes liet een korte lach horen om vervolgens te antwoorden op zijn plagerige voorstel. "Ik had het niet anders verwacht." Lachte de poes.

"Dat lijkt me leuk." zei de calico poes vrolijk. Iets wat dr kater blij maakte op de een of andere manier. "En als een konijn je weer ontglipt zal ik het wel weer voor je vangen"zei hij ietwat plagerig en met een grijns op zijn gezicht. Eigenlijk was de kater helemaal niet zo vreselijk. Greenpeace zou dat weten, en Graystripe misschien ook. Hij daagde je enkel nogal uit, en als je daar kwaad om werd spoorde dat hem enkel aan. In sommige gevallen was hij vrij harteloos. Maar toch had hij wel een hart.
De poes liet een kort lachje horen om vervolgens op hem te antwoorden. "Ik had het niet anders verwacht." lachte ze. Een ietwat vrolijke glimp kwam in de ogen van de kater. "Kom mee dan!"zei hij en hij stond op.

"Ik had het niet anders verwacht." Lachte de calico apprentice naar de kater voor zich. En toen merkte ze iets wat haar nog meer vreugde bracht. De kater kreeg een vrolijke glans in zijn ogen. Ja het was moeilijk te zien, maar toch het was er. "Kom mee dan!" Hoorde ze de kater zeggen voor hij opstond. Lovelypaw knikte en trippelde vervolgens achter hem aan. Toen stak ze haar neus in de lucht om verschillende geuren te kunnen ruiken. En om beter te bepalen waar de geuren vandaan kwamen opende ze haar roze bek. Verschillende geuren stroomden haar geurkanaal binnen. Ze rook van alles bomen, gras, lucht en ook...Konijn! Direct spitste de poes haar oren en berekende ze van waar de geur kwam. Om vervolgens in een best goede jachtpositie te zakken en richting de geur te lopen. En ja hoor, daar zag ze een konijn op zoek naar eten. De kleine calico was nog maar een staartlengte van het konijn af toen ze op een krakend blad trapte dat van de boom was gevallen. Ze zag hoe het konijn opkeek en Lovelypaw zuchtte toen het begon te lopen. Maar het konijn had pech, Lovelypaw was heel erg snel voor een kat omdat ze zo licht was dus na een korte sprint van een paar seconde kreeg ze het konijn tussen haar poten te pakken en dode ze hem met één beet. Toen pakte ze het konijn o en liep naar Dawnpaw.

Lovelypaw knikte bij zijn woorden en trippelen achter hem aan. Precies het zelfde moment als dat Lovelypaw dat deed stak hij zij neus in de lucht. Om zich beter te concentreren sloot hij zijn ogen. De sterke leaf-fall geur zorgde er voor dat het hem wat moeilijk werd, maar uiteindelijk ontdekte hij de geur van wat prooi dieren op en... Konijn! Dawnpaw grijnsde breed en keek naar Lovelypaw. Deze had de geur waarschijnlijk ook opgemerkt en spitste haar oren. Dawnpaw volgde haar voorbeeld. De calico poes zakte in sluiphouding en ging op de geur af. Dawnpaw bleef stil staan en keek of hij het konijn zag. Wayne het geval was. Het grijze bolletje verstopte zich achter een struik. Maar Dawnpaw had hem gezien. Snel wilde de kater er op af springen, maar zijn poot bleef haken achter een boom wortel en hij viel plat op de grond. Precies op dat moment stond Lovelypaw op een krakend blad en het konijn sprintte er vandoor. Dawnpaw zag dit niet. Hij was druk bezig zijn poot los te krijgen. Het duurde even voordat dit hem lukte, en toen hij opstond zat zijn vacht onder de aarde, takjes en kleine bladeren. Iets wat er voor zorgde dat hij er grappig uit zag. Toen Dawnpaw weer voor zich keek stond Lovelypaw daar, met konijn. "De rollen zijn omgedraaid"zei hij half lachend en met nog steeds allerlei troep in zijn vacht

Met een dood, grijs konijn liep de calico blij naar haar jacht 'partner'. Maar toen ze aankwam bij de kater zag ze iets dat ze niet had verwacht. De kater zijn vacht was helemaal in de war en er stake allerlei dingen in zoals bladeren en wat aarde. "De rollen zijn omgedraaid" Hoorde ze de kater zeggen met een kleine lach en Lovelypaw glimlachte. Toen legde ze het konijn voor zich om te kunnen praten en keek ze weer met haar groene ogen op naar de kater. "Wat is er met jou gebeurt?" Vroeg de apprentice vervolgens op een nieuwsgierige toon. Ze was zo gefocust geweest op het konijn dat ze helemaal niet had gezien wat er gebeurt was met Dawnpaw dus vroeg ze zich wel af hoe hij zo vuil had kunnen worden.

-Sorry deze post is echt heel kort.... D:

Lovelypaw glimlachte, en dat gaf Dawnpaw een warm gevoel die hij probeerde te onderdrukken. De poes legde het konijn voor zich neer zodat ze zou kunnen praten. Logisch, anders was je niet te verstaan. "Wat is er met jou gebeurt?"'Vroeg ze, een logische vraag. Dawnpaw grijnsde grinnikend. "Mijn poot bleef haken achter een boomwortel... Ik viel voorover en probeerde me los te krijgen. Je hebt geluk dat ik daar achter bleef haken, anders had ík dat konijn te pakken gekregen!"Zei hij op Dawnpaw achtige manier, maar toch niet meer zo gemeen als daarvoor. Even deed hij ene paar stapjes achteruit en schudde zijn vacht uit. Hij stond op een afstand zodat Lovelypaw niet geraakt zou worden door de stokjes en het modder. Al zou ze misschien een enkele vlek krijgen of een klein takje tegen haar aan. Zijn vacht was nog steeds onverzorgd en vies, hij zou nog wel wat moeite moeten doen dat er uit te krijgen. "Uch"mompelde hij bij het zien van zijn vacht. Die zou hij waarschijnlijk uit moeten spoelen in het water.. Of de hele tijd de smaak van zand en modder in zijn bek krijgen.

sorry verkeerde account D;

Blij en met ene glimlach legde de kleine calico poes haar vangst op de grond. "Wat is er met jou gebeurt?" Vroeg de poes vervolgens. Toen ze achter het konijn was aangegaan was de kater nog perfect in orde en nu staken er takjes in zijn vacht en was die bedenkt met modder, of ze hoopte tenminste dat het modder was. "Mijn poot bleef haken achter een boomwortel... Ik viel voorover en probeerde me los te krijgen. Je hebt geluk dat ik daar achter bleef haken, anders had ík dat konijn te pakken gekregen!" Hoorde ze de kater uitleggen. Lovelypaw knikte De kater had gelijk, de rollen waren echt omgedraaid. Toen drongen zijn laatste woorden tot haar door. 'anders had ík dat konijn te pakken gekregen!' De woorden herhaalde zich in haar gedachten. "O ja?" vroeg ze vervolgens aan de gestreepte kater. Maar haar stem klonk alleen maar plagerig zonder er slechte bedoelingen achter te hebben.

-niet erg hoor ^-^
en sorry van dat met die modder ik moest het gewoon schrijven xd
en sorry dat het zo ene korte post is...

Geërgerd keek de knappe kater naar zijn vieze plakkerige vacht. Het zou nog wel wat tijd kosten om dat er uit te krijgen. Waarschijnlijk zou hij een poel moeten opzoeken. Dawnpaw huiverde... Fijn"O ja?"Reageerde de poes plagerig op zijn woorden. "Natuurlijk!"miauwde hij gelijk terug, met een ietwat arrogante stem. Maar die was amper serieus, en dat bleek wel door zijn grijns. Hij draaide zich om om zijn rug schoon te gaan likken. Maar ene vresleijek stank drong net tot hem door. "Gadverdamme."gromde hij. Het was niet alleen modder waar hij in was gevallen, ook de drollen van een hond. Een geërgerde zucht verliet zijn bek."Ik denk dat ik maar eens een water poel ga opzoeken."

sorry die van mij is ook kort D:

"Natuurlijk!" Hoorde ze de kater direct antwoorden op een arrogante toon. De calico verschoot van zijn toon maar toen ze zijn grijns zag had ze door dat hij het niet zo serieus bedoelde. Toen zag ze hoe de kater zijn kop draaide om zijn rug te likken. Maar er kwam een geur in Lovelypaw haar geurklieren terecht toen ze adem nam en nog voor ze de kater kon waarschuwen had hij het zelf al door. "Gadverdamme." Hoorde ze de kater grommen. Op dit moment was Lovelypaw blij dat zij niet op Dawnplaws plek was en dus geen vuil en wat nog meer op zich had. Maar aan de andere kant vond ze het erg voor Dawnpaw. "Ik denk dat ik maar eens een water poel ga opzoeken." Hoorde ze zeggen en Lovelypaw knikte. Toen keek de poes op naar de lucht en ze zag hoe die langzaamaan oranje en roze begon te kleuren omdat het al avond begon te worden. Al waren de kleuren nog niet zo duidelijk omdat het daar nog te vroeg voor was. De poes herinnerde zich dat ze had afgesproken met Simplepaw aan de uitgang van het kamp als het donker was maar het was duidelijk dat dat nog even zou duren. "Als je wilt kan ik meekomen." Stelde de kleine calico voor.

Dawnpaw zuchtte, en moest een dag waarbij het echt naar zijn zin had gehad zo eindigen. Fijn.. In de honden kak vallen. Hoeveel pech kon je hebben? De rode tabby draaide zich om en begon te lopen, hij wist hier inde buurt wel een klein poeltje. Hij dronk daar wel eens uit. Maar nadat hij zich daarin zou hebben schoongemaakt zou hij daar niet zo gouw meer uit drinken. Dat wist hij zeker. "Als je wilt kan ik meekomen."Stelde de poes voor. Dawnpaw draaide zich om en keek haar al grijnzend aan. "Is prima hoor, alleen zal je dan wel tegen de stank moeten kunnen" Zei hij met wat humor in zijn stem. Hij begon te lopen richting de poel. Hij wachtte niet totdat Lovelypaw naast hem zou komen lopen, wetend dat ze dat waarschijnlijk niet wilde. Aangezien hij nogal stonk.
Na een tijdje kwamen ze aan bij het poeltje. Even keek Dawnpaw er bewonderd naar, het water weerspiegelde de rood/oranje kleuren van de zonsondergang. Het mooie licht zorgde er voor dat zijn rood/oranje vacht leek op te lichten als vuur. Al merkte hij dit zelf niet. Hij draaide zich om naar Lovelypaw. "Wens me sterkte!" Miauwde hij zogenaamd dramatisch . Huiverend keke hij naar het water. Hij zakte door zijn poten en sprong in het water. Waterdruppels spatte in het rond, Dawnpaw wist niet of die Lovelypaw raakten of niet. Naar adem, happend kwam hij boven. Hij was net in het stukje van de poel gesprongen waar hij net niet kon staan. Snel zwom hij naar een plekje waar hij dat wel komt. "Zo. Koud"bibberde hij. Toch zwom hij nog wat rond om zijn vacht schoon te maken. Toen zijn vacht schoon was kwam hij uit het water. Zijn natte vacht kleefde aan hem. "Ik doe dit nooit meer!"Miauwde hij. Hij schudde zich uit en de druppels vlogen door de lucht. Een mooi gezicht aangezien die verlicht werden door de laatste gouden stralen van de zon.
Hij begon zijn vacht te likken, zodat het water er helemaal uit verdween. Hij moest niet ziek worden.

"Als je wilt kan ik meekomen." Stelde de calico voor toen de kater zei dat hij zich ging afspoelen. Ze wist niet waarom maar toch had ze voorgesteld mee te gaan. En als ze wat later kwam nou en, Simplepaw kon toch wachten? Ze zag hoe de kater zich grijnzend naar haar omdraaide. "Is prima hoor, alleen zal je dan wel tegen de stank moeten kunnen" Hoorde ze de kater zeggen en Lovelypaw wist niet of ze het juist had gehoord maar er was ene tint van humeur in zijn stem geweest. Toen begon de kater weer te lopen zonder op haar te wachten. Snel begon de poes achter de kater aan te trippelen al was ze al snel bijna naast hem aan het lopen. Ze liep niet helemaal naast hem, je zou meer kunnen zeggen dat ze scheef naast hem liep. Ze liep te veel naar achteren om te zeggen dat ze naast hem liep maar toch liep ze zo dat ze in de katers zijn gezichtsveld kwam. Eenmaal aangekomen bij een poel die ze raar genoeg nog nooit had gezien hapte de poes naar lucht toen ze het uitzicht zag. De kleuren die aan de hemel hingen weerspiegelde prachtig in het water. En toen dat ze de poel goed in zich had opgenomen keek ze weer naar de kater naast zich. Tot nu toe had ze niet gemerkt hoe het licht zijn vacht een vurige kleur gaf. Voor het eerst sinds ze de kater ha leren kennen vond ze hem heel erg knap. Ze heeft hem nooit lelijk gevonden maar nu was hij, net als de poel adembenemend. Maar dat liet de poes niet merken. Wat ze niet wist was dat ook haar vacht extra mooi uitkwam door de gekleurde hemel, nog mooier dan het in de zon was. "Wens me sterkte!" Hoorde ze de kater op een overdreven dramatische toon zeggen en Lovelypaw moest even lachen. "Ik hoop dat je het overleeft." Antwoordde ze vervolgens even dramatisch. Ze zag hoe de kater het water in sprong en verschillende druppels omhoog liet vliegen. één van die druppels viel op de neus van Lovelypaw waardoor ze een zachte, schattige nies liet horen. Toen hoorde ze de kater iets zeggen tijdens het rondzwemmen maar Lovelypaw kon niet echt verstaan wat hij zei. Toen kwam de kater kletsnat het water uit. Het was een raar maar niet nieuw gezicht voor Lovelypaw. Zijzelf was namelijk een keer de rivier ingevallen en bijna verdronken door de veel et sterke stroming. Maar tot haar geluk werd ze gered door een arrogante gemene kater die haar vervolgens had verwond zonder reden. "Ik doe dit nooit meer!" Hoorde ze de kater klagen voordat hij zich uitschudde. Duizenden druppels vlogen door de lucht en werden verlicht door de stralen van de ondergaande zon. Lovelypaw haar groene ogen werden groot van verbazing over hoe mooi de druppels waren.