It's all about reputation

Onderwerp: It's all about reputation ma 17 jun 2013 - 17:39

Zijn warrige, grijze vacht plukte alle kanten uit. Het was een verschrikkelijk zicht, hoe hij er bij liep. Het was niet zo lang geleden dat de kater in de rivier was gesukkeld. Zijn humeur was onder nul gegaan, en hij was nog steeds niet in de stemming om vrolijk te lopen wezen. Zijn vacht was heilig, daar mocht ten eerste niemand aanzitten en ten tweede niks mee aan de hand zitten. Voor de zoveelste keer stopte hij, plofte hij neer, en haalde zijn ruwe tong over de plukken, in de hoop dat hij er weer wat deftig uit zou zien. Het hielp natuurlijk amper. Vervloekte rivier. Vervloekte beplanting. Vervloekt gebied gewoon. Niet dat hij het ooit in zijn kop zou halen om de schuld bij zijn onoplettendheid zou leggen. Nee, zolang hij de schuld op iets anders kon steken, was Rusko blij. Een geërgerde zucht schoof over zijn lippen, omdat zijn vacht gewoon echt niet wou meewerken. Zo zag hij er toch niet uit? Hij leek wel een verwilderde halve gare. Nahja, niet dat hij hier al veel volk tegen het lijf was gelopen. Hij had dit gebied al een keer bezocht, een tijd geleden, maar hij was vertrokken omdat hij niet bepaald zin had in ruzie. Zoals hij toen begrepen had, waren er veel gevaarlijke en vijandige katten hier. Nu was hij terug, gewoon om te kijken of het nog steeds zo was. Veel leven zat er momenteel nog niet in.

Rusko stak zijn neus in de lucht en snoof de lucht een paar keer diep in. Er waren hier inderdaad veel katten, dat rook je zo, maar waar zaten ze nu? De geuren waren niet bepaald oud, al kon hij dat niet met zekerheid zeggen aangezien er zoveel door elkaar liepen. Er moest toch iemand in de buurt zitten die hem een beetje kon vermaken vandaag? Hij verveelde zich namelijk dood, en had een beetje afleiding nodig. Langs de andere kant... Zijn gedachten schoten terug naar zijn duik in de rivier en het resultaat daarvan. Moest iemand ermee spotten zou dat zeker een deuk in zijn ego betekenen. Een ego dat hij daarna weer moest opbouwen, langzaam. De kater zat er niet echt mee in. De eerste die het waagde om een opmerking over zijn uiterlijk te maken, zou het wel voelen. Met een zelfingenomen glimlachje stond hij op, op het punt om verder te gaan. Tot een geluid zijn aandacht trok. Hij spitste zijn oren en jawel, er was een andere kat in de buurt. Hij miauwde even luid, niet vijandig maar ook niet vriendelijk. Gewoon om zijn aanwezigheid te melden, al had de andere kat hem sowieso al opgemerkt. Eerst maar eens afwachten wat er voor zijn neus zou opduiken.

[Open]

Mad Hatter voelde zich nog niet erg op zijn gemak, nadat hij hier was komen wonen was hij weinig katten tegengekomen en geen daarvan waren echt aardig. Zijn eigenaar, Betty, een stinkende oude vrouw, en Anne, een populair flutkind, hadden het zoeken gestaakt en waren waarschijnlijk al achter de conclusie gekomen dat Mad dood was. Nu was hij Rogue. hij strompelde langs de rivier, sprong naar de overkant met iets te veel lawaai, schudde zijn vacht uit en liep verder, om daarna een miauw te horen. Mad Hatter stiptste zijn oren. Waar was het vandaan gekomen? Hij gokte, liep dwars door de bosjes en kwam uit, jawel, bij een kat. 'Ehm, hai!' Sprak Mad. 'Hoe gaat het,'
zei Mad langzaam. Hij woonde hier net dus, en wist niet goed hoe je een gesprek moest aangaan met een vreemde kat, 'hoe heet je?'

Het duurde niet lang of een kat kwam uit de bosjes recht op hem afgelopen. Rusko trok even zijn wenkbrauw op. Erg subtiel was hij ook niet. Op dat moment drong de geur van de kat tot hem door. Rook hij nu echt mens? Het leek er op dat dit gevalletje nog niet zo lang in het bos woonde. Sowieso was dit zo'n kat die een hele lange tijd bij mensen had gewoond, en de geniale ingeving had gehad om er vandoor te gaan. Rusko moest zijn best doen om niet sarcastisch te grijnzen. Hij vroeg zich eerlijk gezegd af hoe lang hij het vol zou houden hier in de harde buitenwereld, omringd door Clans en andere Rogues.

'Ehm, hai!' Sprak de kat. 'Hoe gaat het?' Zijn zachte, rode ogen keken de kat even intens aan. Wilde hij hier echt zo'n standaardgesprekje voeren? Lekker dan. "Gaat wel", Reageerde hij droogjes. Hij sloeg zijn staart om zijn poten en bleef de kat aankijken. "Met jou?" Vroeg hij toen, al interesseerde het hem niet veel. Een beetje beleefdheid kon er nog net af, maar de kat zou niet met zijn geduld moeten spelen. Uiteindelijk vroeg de kater naar zijn naam. "Ik ben Rusko", Antwoordde hij. "Jij woont nog niet zo lang buiten hè? Opgevoed door mensen, zonder ook maar iets af te weten van de grote, enge wereld buiten je tuintje", Zei hij toen. De kat toonde niks van achterdocht, alleen pure nieuwsgierigheid, en dat zou hem misschien nog wel eens de kop kunnen kosten, als hij niet oplette.

'Het ging wel' met Rusko. 'Jij woont nog niet zo lang buiten hè? Opgevoed door mensen, zonder ook maar iets af te weten van de grote, enge wereld buiten je tuintje,' sprak Rusko. Mad Hatter voelde zich bedreigd, de kat wist hier veel van af. Nu nog maar hopen dat hij zo aardig was om hem te helpen. 'Ja, ik ben inderdaad opgevoed door mensen, helaas. Maar, ik wou iets vragen,' Mad Hatter voelde zich niet echt op zijn gemak... 'Kan jij... Kan jij mij misschien leren... Ehm, nou, hoe je een beetje moet vechten...? Ik neem aan dat je in de BloodClan zit... Ik heb daat al best veel over gehoord, en ook dat jullie best goed kunnen vechten... De andere katten hebben me voor gek verklaart toen ik zei dat ik aan een van jullie dit wou vragen, maarja... Mad Hatter...' Mad dacht verder na. Als deze kat nu aan zou vallen, was hij er zeker geweest... Hij bleef voor de zekerheid maar staan, voor als de kat zou aanvallen. 'En, ehm, ik zal beloven dat als er oorlog is tussen de clans, ik voor en met jullie zal vechten...' Nu maar hopen dat Rusko intresse had...

De kater voor hem leek alles behalve op zijn gemak, en daar had hij blijkbaar alle redenen voor. Rusko was een geskillde kat, hij had al de dingen die hij wist geleerd van zijn grootvader en vader, zoals de traditie in zijn familie was. Een trainer buiten zijn familie had hij niet nodig. Hij kon zich gewoon niet voorstellen dat zijn ouders de zorg voor hun kitten en de training van hun zoon of dochter in de poten zou laten van een buitenstaander, ook al kenden ze hem nog zo goed. Nee, het overdragen van kennis was iets wat van vader op zoon of moeder op dochter moest gaan. Alles wat daarbuiten viel werd door de grijze kater als onnatuurlijk beschouwd.

Nadat hij opgemerkt had dat het katertje niet veel kans maakte op overleving, begon hij een hele reeks woorden te brabbelen. Wat Rusko er van verstond was dat de kat dacht dat hij een BloodClanner was, en dat hij training wou. Een spottende lach kwam op uit zijn borst. "Ik? Een Clankat?" Hij schudde geamuseerd zijn kop. "Dacht het niet", Vervolgde hij. Het was best wel grappig dat de kater niet eens kon ruiken dat hij geen Clangeur met zich mee droeg. Dat bewees zijn onkunde nog maar eens. Hij zou zich trouwens nooit onder een Clanleider plaatsen en naar diens bevelen luisteren. Daar was hij te rebels en te trots voor. "En het kan best zijn dat het geduchte vechters zijn, maar als er Clanoorlog komt, zou een wannabe krijgertje als jij je er beter buiten houden", Merkte hij droogjes op. "Als je nu nog niet kan vechten, dan ga je dat waarschijnlijk nooit kunnen, en wie weet wat er gebeurd als je ooit geconfronteerd wordt", Hij grinnikte weer en plooide zijn staart rond zijn poten. "Wie weet ren je gewoon weg, wat je inderdaad beter doet, maar dat is niet bepaald goed voor je reputatie. Vecht je en sterf je eervol, of is je leventje je te dierbaar? Als je daar een deftig antwoord op kunt geven, dan overweeg ik het misschien nog om je wat basistechnieken te leren. Lijken zijn nu eenmaal niet zo netjes in dit bos."

Rusko ontkende dat hij een clancat was. Mad Hatter dacht na, hij gedroeg zich wel als een bloodclanner, maar blijkbaar was hij ook een rogue. Rusko begon zijn verhaal te vertellen en eindigde met een vraag. 'Vecht en sterf je eervol, of is je leventje je te dierbaar.' Mad Hatters antwoord kwam meteen in hem op. 'Mijn leven is me niet dierbaar, als dat wel zo was, was ik niet weggelopen. Mijn plan is er om nog iets dierbaars van te maken. Anders vroeg ik je dit niet.' Mad dacht verder na, 'Ik zal vechten en eervol sterven, als ik dat kon. Helaas lukt dat nu niet, omdat ik er nog geen steek van kan en geen idee heb wat eervol inhoud omdat ik altijd een saai luizenleventje heb geleid op de schoot van een vieze trut.' Mad Hatter, eenmaal dit eruit gegooid, ging zich al wat meer op zijn gemak voelen. Maar bleef staan.

sorry voor korte post... heb niet echt inspiratie...

Tot zijn verrassing zag hij dat de kater echt naar hem luisterde. Dat was dan toch al iets positiefs. Hij had nog veel te leren, maar luisteren was al een groot iets. Nadenken en luisteren waren twee dingen waar je al een heel eind mee weg kwam. Aan het denk-gedeelte moest de kater misschien nog wat werken, want meteen nadat hij zijn vraag had gezegd, flapte hij er al een antwoord uit. 'Mijn leven is me niet dierbaar, als dat wel zo was, was ik niet weggelopen. Mijn plan is er om nog iets dierbaars van te maken. Anders vroeg ik je dit niet.' Rusko knikte even kort. De kater had misschien niet lang over zijn antwoord nagedacht, maar misschien kwam het dan wel recht uit zijn hart. 'Ik zal vechten en eervol sterven, als ik dat kon. Helaas lukt dat nu niet, omdat ik er nog geen steek van kan en geen idee heb wat eervol inhoud omdat ik altijd een saai luizenleventje heb geleid op de schoot van een vieze trut.' Een kleine glimlach kwam om Rusko's lippen, geen sarcastische deze keer. De jonge kater hees zichzelf overeind. "Je hebt me overtuigd", Zei hij simpel, en hij stapte weg terwijl hij Mad mee wenkte met zijn staart.

Een tijd lang liep hij zoekend door het bos. Hij zocht een geschikte boom, en al snel kreeg hij de ideale stam in het oog. Niet te dik, niet te dun, en half om gevallen. Hij leunde tegen zijn buur en lag ongeveer horizontaal. Hij wachtte tot Mad hem ingehaald had en knikte toen naar de boom. "De basis van een goeie techniek is evenwicht. Ik wil dat je om te beginnen daar op gaat staan en zo snel mogelijk naar het andere eind loopt", Commandeerde hij. "Zonder te vallen", Voegde hij toe, opnieuw vervallend in een sarcastische grijns. Let the games begin.

Mad Hatter kreeg te horen dat hij Rusko had overtuigd. Hij voelde zich opgelucht, opgelucht dat hij nu iemand had die hem dingen kon leren, maar ook opgelucht dat Het niet was aangekomen op vechten. Rusko wenkte, en Mad Hatter volgde. Na een lange tijd rondgelopen te hebben bleef Rusko staan. Mad moest over een boomstam lopen. Hij kon nog net een lach onderdrukken. Boomstam? Schutting! Hij zetten af en landde op de stam, die nog best glibberig was. Mad Hatter zette zijn klauwen uit voor meer grip (niet dat dat veel hielp, zijn klauwen waren helemaal bot geveild) en begon te lopen. Het ging best makkelijk, maar was toch moeilijker dan verwacht. Onderweg viel Mad bijna van de boomstam af, maar klom er gauw weer bovenop. Hij moest zich focusen. Waarom was een schutting zo makkelijk, en dit niet? Toen hij eenmaal was aangekomen bij het einde (de stam werd geleidelijk aan steeds dunner) sprobg Mad eraf en schudde zijn kop. 'Dat was lastiger dan verwacht, maar ik ben opgevoed in een tuin, inclusief schutting, dus het zou moeten kunnen.' Hij durfde nu eindelijk wel te zitten, maar bedacht zich en ging toch weer staan. Hij wilde niet lui overkomen. 'Zo... What's next?'

Nadat hij Mad zijn opdracht had gegeven, liep hij een eindje weg van de stam om een beter zicht te hebben. Een tikkeltje verveeld hield hij de andere kater in de gaten. Dit was niet de eerste keer dat hij een andere kat wat basis moest bijbrengen, maar het bleef iets wat hij niet met enthousiasme deed. Toch was het nodig, en hij had de andere kat beloofd om hem te helpen. De bewegingen verliepen redelijk stroef, en heel even leek Mad zijn evenwicht te verliezen en naar beneden te donderen. Hij kon zichzelf echter redden door zich weer op te trekken en door te gaan. De stam werd smaller naar het einde, maar het leek steeds vlotter te gaan. Uiteindelijk sprong hij van de boom af en landde lenig op de grond. Rusko bleef hem aankijken terwijl hij zijn richting uit liep. Hij begon iets te brabbelen over schuttingen, wat aan zijn kant wel wat vragen op riep. "Als je echt in dit bos wilt leven, moet je je verleden los laten", Zei hij ernstig. Het leven in het bos was zwaar, en dat leek Mad niet door te hebben. "Dit is geen spelletje dat je even speelt buiten je omheining. Dit is waar je de komende tijd gaat leven, en als je wilt dat die tijd lang gaat duren, zul je je moeten aanpassen", Vervolgde hij.

"Zo... What's next?" Vroeg de kater toen. Rusko grijnsde even. "Nu doe je dat opnieuw", Zei hij, nog steeds grijnzend. "Maar je moet langs mij zien te komen", Meldde hij droogjes, terwijl hij op de stam sprong. Hij bleef redelijk in het begin staan, zodat geen van hen diep viel als hij er af werd gegooid. "Momenteel ben ik in het voordeel omdat ik hoger sta dan jij, maar als je even je hersens gebruikt is er een manier om mij omver te kunnen duwen en van de stam te krijgen, zodat je veilig naar boven kunt huppelen", Vervolgde hij zijn instructies. Daarna zakte hij wat door zijn poten en probeerde zo goed mogelijk zijn evenwicht te bewaren, terwijl hij wachtte op een actie van Mad.

Rusko's volgende opdracht was Mad Hatter voor zijn gevoel iets te moeilijk. Maar zoals Rusko al zei, als hij zijn leven lief had, moest Mad dit kunnen. Mad Hatter bleef Rusko maar aanstaren, en toen de statige kater zijn tocht naar de boomstam al was begonnen, was het enige wat Mad Hatter nog kon doen een kort knikje geven, even slikken en Rusko achterna lopen naar de boomstam. Halverwegen de twintig meter bleef Mad staan. Bedacht zich dat dit gekkenwerk was. Maar hij moest weer denken aan de jaren bij die vreselijke puber, en zette zijn tocht door. Aarzelend sprong Mad op de boomstam, en bedacht zich hoe hij Rusko ervanaf kon duwen. Hij was er zeker van dat Rusko zijn hersens kon horen kraken, ontploffen. Wat was de manier om de grote kater hiervanaf te krijgen? Springen kon niet, dan zou de kater zijn buik openscheuren. Zijlings was niet genoeg plek, ds onderdoor was de enige optie. Maar... Rusko lag met zijjn buik op de grond, dus hij moest wel heel klein zijn om daaronderdoor te passen. Schijnbewegingen. Ja, waarschijnlijk had de kater het al doorzien, maar hij moest het maar proberen. Veel soepeler dan de eerste keer schoot Mad Hatter op Rusko af. Mad maakte zich klaar om te springen, en tot zijn verbazing (of verbeelding) ging Rusko mee de lucht in. Toen Mad een gat onder Rusko zag zitten, nam zijn instinct het over en kwam slippend tot stilstand. Toen, vanuit het niets, maakte Mad Hatter een gekke twirl-sprong over Rusko heen, kwam vrij scheef weer op de boomstam neer en rolde, voor zover het kon op een boomstam, verder om daarna aan zijn achterpoten te bungelen, nog een aap-a-like sprong te maken om weer oo de boomstam terecht te komen, en rende verder naar het eind van de boomstam. Mad struikelde en viel van de boomstam. Eenmaal aangekomen op de grond kon Mad nog net een blik op Rusko werpen, tot hij zijn bewustzijn verloor.

Onderwerp: Re: It's all about reputation