On A Sunny Day ~

Luid geeuwde de kater. Langzaam stond hij op en strekte hij zijn tengere lijfje uitgebreid. Hij had altijd al een dunne bouw gehad, wat best voordelig voor hem was. Hierdoor kon hij gemakkelijk sluipen, omdat hij niet zwaar was. Wel was hij altijd in het nadeel bij gevechten; zijn dunne en tengere lichaampje weerhield hem ervan zware krachten uit te oefenen. Waardoor hij snel in het nadeel kwam tegen andere katten, die wel flink gespierd waren. Geruisloos trippelde hij de Apprentice den uit. Hij was nu al zo ongeveer één maar Apprentice. En het was al gebleken dat hij – zoals verwacht bij zijn bouw – een talentje had ontwikkeld voor sluipen en geruisloosheid. Hij zwiepte een keer met zijn staart en keek over het territorium – van het kamp – uit. Hij was tevreden met alles. Nou, hij was nog niet in al de chaos getreden, zoals gewoonlijk. Een frons tekende zich een paar tellen af op het gezicht van de kater. Wat moest hij nu doen… Hij had geen toestemming om het kamp uit te gaan. Misschien dat hij toch stiekem weg kon sluipen. Nee, dat zou hij niet doen. Of toch wel? Hij schudde zijn hoofd. Hij had een te sterk geweten. Het zou alleen maar nadelig zijn voor hem. Het enige wat hij dus kon doen was wachten tot Skyleaf tijd had voor hem. Maar zij was Deputy en ze had het dus altijd druk. Een zucht verliet zijn mond. Hij liep eventjes het kamp een keer rond, om zich vervolgens weer bij de Apprentice den te installeren. Misschien kon hij anderen leren kennen?... Maar de anderen hadden niet zo’n sterk geweten als hem, die waren vast gewoon het kamp uit geslopen. Opnieuw verliet een zucht zijn mond.

Zijn ogen dwaalden iedere keer weer af naar de uitgang van het kamp. De neiging was groot en het was aanlokkelijk. Een keertje zonder toezicht gewoon het kamp uitgaan. Lekker zorgeloos door de velden rennen. Wat als hij gewoon eens het kamp uitging, met als doel wat prooi te vangen. Daar was toch niets mis mee? Dan had hij altijd een goed smoesje. Weer zo geruisloos als altijd sloop de kater op de uitgang af, zijn oren trokken nerveus. Als hij gesnapt werd was hij er goed bij. Opnieuw schudde hij zijn hoofd. Hij moest niet zoveel denken. Snel rende hij door de uitgang, het kamp uit. Nu was er geen weg meer terug. Hij bleef doorrennen, bang dat iemand hem nog zou snappen, iemand die pas wakker zou worden in het kamp.
Hijgend bleef hij stilstaan. Waar hadden zijn poten hem naartoe gebracht? Zoekend keek hij om zich heen. Hooggras velden. Hij slaakte een zucht. Hij was dus niet per ongelijk van Windclan territorium geweken. Rustig trippelde hij wat rond, met een grote glimlach rond zijn mond terwijl hij alles bekeek. Ineens bleef hij stilstaan. Hij rook iets… Muis. Snel liet hij zich door zijn poten zakken en sloop hij richting de plaats waar de geur vandaan kwam. Hij zag de muis. Maar hij zag het diertje maar voor enkele tellen, of hij rende al weg. Maar hij had geen geluid gemaakt… Verbaasd ging hij weer rechtop staan. Wacht… Dit kon maar een ding betekenen. Er was hier nog iemand anders! Vluchtig, met angst in zijn ogen, keek de kater om zich heen. Hij was er gloeiend bij… Zijn blik bleef vasthangen bij een gestalte. Een kattengestalte.

{ Wees welkom of zo xd? }

Bluewave's oren gingen zachtjes heen en weer. Hij voelde zich misselijk. Sinds Littlecreek's dood voelde hij zich misselijk. Hij had er een droom over gehad, alleen was het niet Littlecreek geweest in zijn droom. Het was gewoon een droom over een dode kat geweest en precies die nacht had hij Littlecreek ontdekt, naast Leopardstrike. Het bleef hem steeds meer en meer verwarren als hij zo over zijn droom nadacht. Hij wou dat hij antwoorden wist. Hij voelde zich sowieso niet goed over Littlecreek's dood. Vroeger, toen hij een kit was, was hij vaak naar Littlecreek gegaan als er iets mis was. Maar hij wou dat hij als krijger ook veel had opgetrokken met Littlecreek. Hij voelde zich enorm schuldig. Iedereen deed alsof er niks gebeurd was. Wat misschien nog het vreemdste was, was dat Leopardstrike net op dat moment in de medicijn kat zijn Den aanwezig was geweest. Was Leopardstrike daar toevallig gekomen of hij had er gewoon echt wat mee te maken? Bluewave begon het steeds vaker te denken. Maar zijn voorspellende droom sloeg echt alles. Hij had over een dode kat gedroomd, hij werd wakker en vond die nacht een dode kat. Hij voelde zich eenzaam. Hij miste Littlecreek. Hij wou dat hij de tijd kon terugdraaien. Of dat hij bij die Den was geweest. Mokken hielp ook niet echt. Langzaam kwam Bluewave overeind en zette zijn poten, waarin lood leek te zitten, richting de uitgang van het kamp. Hij ademde. Hij inhaleerde de lucht. Quietpaw. Bluewave begon sneller te rennen en volgde de geur van Quietpaw. Wat moest die nu weer buiten het kamp? Hij rende zo snel hij kon. Hij wou niet weer een onverwachtse dood. Hij rende zo snel hij kon en een gestalte verderop trok zijn aandacht. Was dat Quietpaw? Toen Bluewave dichterbij kwam, herkende hij Quietpaw. Die keek zo... betrapt. Bluewave keek streng op hem neer.

Slaperig gingen twee grote ronde ogen open. De irissen waren diepblauw van kleur en ze keken wat gedesoriënteerd om zich heen. Waar was ze.. Toen ze het zachte gesnor van haar broer hoorde glimlachte ze. Ze wist het al weer, ze was in de Appentrice Den. Ze net pas een Appentrice en een mentor had ze nog niet om op te wachten. Haar witte vacht voelde lekker warm aan door haar broer die naast haar had gelegen. Zo zachtjes mogelijk stond ze op en probeerde hem niet wakker te maken. Toch kon ze het niet laten om hem nog een lik over zijn kop te geven. Het bleef toch haar broertje en ze had zich nooit geschaamd als ze hem een lik gaf. Om haar heen zag ze nog wat andere Appentrices slapen en woelen. Een warme lach spreidde om haar mond, het zag er heel grappig uit om die murmelende poezen en katten te zien, ook heel schattig want ze waren nog niet zo oud. Lang de tijd om te blijven staren gaf ze zichzelf niet. Ze had nog geen mentor dus kon ze zelf wel even op pad en wat te eten vangen. Met een lichte tred sloop ze de Den uit en voelde de eerste warme zonnestralen van een nieuwe dag op haar vacht stralen. Haar sneeuwwitte vacht gaf een zachte gloed door zon. Haar kopje ging even van links naar rechts opzoek naar een teken van leven. Behalve het gesnor en gesnurk dat uit de Elders Den kwam hoorde ze maar weinig. De dag was nog vroeg en niemand was nog echt werkelijk wakker. Tevreden met haar tijdstip liep ze het kamp uit.
Waarschijnlijk mocht ze helemaal niet alleen het kamp uit, zonder mentor of een andere Warrior die haar begeleiden, maar vandaag wou ze een alleentrip maken. De zon scheen niet heel warm maar het gaf je een aangenaam gevoel wanneer je in het zonlicht baden. In haarzelf snorde ze kort en begon zachtjes te neuriën. De vogels waren al wakker en begonnen hun lied. Zonder dat ze het zelf doorhad nam ze hun melodie aan. Ze hield van zingen en muziek. Wanneer ze verdrietig was en haar broer kon haar net troosten deed zingen haar goed. Kort bleef ze staan bij een klein poeltje water. Ze boog zich voorover en begon snel het water naar binnen te lepelen. Wie weet wanneer ze weer langs een bron zou lopen, en voor nu zal ze wel genoeg hebben.
Haar dorst gelest alleen haar maag nog die rommelden liep ze richting de Hooggras velden. Ze kon nu wel snel achter een muisje aan, of misschien zelfs een vogel opzoeken. Niet dat ze er een zal vangen zonder enkele training.. Maar de Clan ging voor je eigen jammerende maag, dat was de Code. Anders konden ze net zo goed allemaal Rogue zijn en je eigen kostje bij elkaar jagen. Nee ze zou dat niet doen. Eerst de Clan en dan zichzelf, maar stiekem kwam haar broer nog tussen die twee in.
De hooggras velden deden hun naam eer aan. Het gras stond best hoog makkelijk genoeg om te verdwalen voor haar. Ze aarzelde kort, als ze erin ging voor een muis zou ze misschien haar spoor kwijtraken en niet meer weten hoe ze terug moest. Twijfelend liep ze een stukje naar rechts en een stukje naar links en probeerde haar besluit te nemen. De geur van twee andere Appentrices draaide bij haar de knop om. Als hun hierin konden kon zij het ook, ze wou niet onder doen voor de twee. Wie het ook zijn mochten.
Haar roze neus volgde blindelings de geuren van de anderen tot ze zo sterk waren dat ze vlak bij moest zijn. Haar kop duwde een stel grassprietjes aan de kant en ze zag de twee katers staan.
Kort moest ze goed nadenken wie het ook al weer waren. Ze ging zoveel om met haar broer dat ze niet heel veel contact had met de andere kittens toen ze klein was. Nou ja, klein. Misschien net een week geleden. Het was raar om zo te denken. Toch wist ze ergens uit haar geheugen de naam Quietpaw en Bluewave te vissen. De slanke poes liep nu ook wat meer naar voren met een glimlach die straalde. 'Hoi Quietpaw, Hoi Bluewave.' Mauwde ze met een zachte zangerige stem. Ze glimlachte en keek een beetje schuin naar Bluewave. Waarom staarde hij zou streng naar Quietpaw. Ze besloot het niet meteen te vragen maar zijn aandacht naar iets anders af te leiden. 'Wouden jullie ook op muizen jagen voor de Clan?' Miauwde ze maar met dezelfde toon in haar stem. Risingpaw was misschien net een halve centimeter kleiner dan haar leeftijdgenootjes maar haar poten waren sterk en haar denkvermogen goed. Al gebruikte ze die niet altijd.

[Setje komt eraan, ik hoop dat ik niet stoor ;P]

Het geluid van pootstappen. De kattengestalte die groter werd. Hij was erbij. Gelijk liet hij zijn oren helemaal naar beneden hangen. Hij ademde de lucht diep een; een briesje die richting hem kwam bracht de geur mee. Een geur die hij wel een beetje kende. Hij mocht dan niet alle Apprentices kennen; maar de Warriors kende hij wel degelijk. En goed ook. Hij had ontzag voor de sterke katers en poezen die het al zover geschopt hadden. Ze waren ouder, wijzer en sterker dan hem. Hadden meer ervaring. Kortom: hij lag een heel stuk achter op hun. Zwart witte vacht, diep blauwe ogen… Zo blauw als duizend oceanen, die zich boorden in de zijne. Hij maakte zich wat kleiner. Iedereen kon nu wel uitmaken dat hij de mindere was in deze situatie. ‘B-Bluewave…’ stamelde Quietpaw met een trillende stem. Wat moest hij nu doen? Die strenge blik die Bluewave hem schonk kon weinig goeds betekenen. Een straf wachtte op hem. Hij werd zowat opgeslokt door nare gedachtes. Negatieven gevolgen. Wat moest hij nu doen? ‘Hoi Quietpaw, hoi Bluewave,’ klonk een lieftallige zangerige stem. Met een ruk draaide Quietpaw zijn hoofd richting de stem. Een slanke witte poes gaf zich bloot aan zijn beeld, door het te voorschijn te komen uit het lange gras. Ze glimlachte. Maar waarom? Hij kende haar naam niet… Vast ergens wel in zijn achterhoofd. Maar normaal kon hij al de namen van al de Warriors gelijk opdreunen. Het moest dus betekenen dat zij ook een Apprentice was: wat betekende dat zij ook problemen zou krijgen. ‘Wouden jullie ook op muizen jagen voor de Clan?’ miauwde de poes weer. Quietpaw was verstomd, wist niet meer wat te zeggen. Die strenge blik van Bluewave die in hem brandde. En dan was die slanke witte poes er – ook een Apprentice – waarvan hij de naam vergeten was, die heel erg vrolijk en vriendelijk was. Hij was in de war.

Hij hapte één keer naar adem. ‘Ik… Ik was inderdaad op jacht,’ miauwde hij zachtjes, waarna hij eventjes snel een zijdelingse blik liet glijden over Bluewave. ‘Ik was er ook bijna op eentje afgesprongen… Maar die werd weg gejaagd door wat anderen geluiden,’ verklaarde hij, zijn stem nog steeds zachtjes. Hij was niet echt bij het gesprek. Te druk bezig om de naam van die poes in zijn achterhoofd te zoeken. Wel wist hij dat ze een broer moest hebben. Hij zag haar vaak met een andere kater; die veel van haar trekjes deelde. Teveel om het toeval te noemen. Ineens leek het alsof er een schok door de kater ging wanneer hij de naam eindelijk wist terug te vinden: Risingpaw! Met moeite wist hij zijn mondhoeken – die zo zwaar als lood aanvoelden – op te tillen, waardoor een zwakke glimlach ontstond. ‘Ik wou mijn mentor niet wakker maken, ze is immers Deputy en heeft haar rust hard nodig. Dus dacht ik: laat ik maar alvast gaan, kan ik mezelf nuttig maken voor mijn clan om wat te vangen. Ik weet wel dat ik de regels een soort van heb overtreden,’ zijn schuldbewuste blik dwaalde af naar Bluewave, ‘Maar ik wou alleen maar wat betekenen voor mijn clan. En om gewoon doelloos wat rond te hangen in het kamp helpt niet echt.’ Hij sloeg zijn ogen neer; hij voelde zich rot. Hij was het niet gewend regels te overtreden. En dan deed hij het een keer; werd hij gesnapt. ‘Het spijt me,’ murmelde hij nog zachtjes – gericht op Bluewave -.

{ Helemaal niet hoor Risingpaw (;
Oei, mijn post lijkt echt mini vergeleken met die van jou xd... }

Bluewave keek naar de Apprentice, een excuus verwachtend of minstens een geschokte blik. Hij ging op zijn gemak zitten. Hij luisterde naar de geluiden om zich heen. De vogels floten een vrolijk liet. Dat deuntje ging over in zijn kopje en voor Bluewave het wist, werd het deuntje een stuk of honderd keer herhaald. Bluewave probeerde het deuntje kwijt te krijgen, maar dat lukte niet. Hij besloot het maar op te geven. Nee, toch niet. Dankzij dat deuntje stonden niet al zijn zintuigen op scherp. Hij besloot zich dus op het kalme gras te concentreren. Langzaam maar zeker verdween het irritante deuntje uit zijn kopje en hij richtte zijn blik op Quietpaw. Die leek geschokt te zijn dankzij zijn komst. Voor Bluewave was dat de straf al. Dat Apprentice's zich herinnerden dat ze verkeerd waren. Dat ze hiermee de Clancode overtreden. Dat was voor Bluewave al genoeg, die schrik. Verder zou hij zijn mond houden, alleen als het meerdere keren voorkwam. Bluewave zou liegen tegen Tallstar, of gewoon zeggen dat hij Quietpaw had gezegd dat die alvast vooruit mocht gaan of zo. Zijn scherpe zintuigen hoorden nog iemand aankomen. Hij draaide zich resoluut om. Wel heb je ooit! Nog een Apprentice. Het leek wel alsof alle Apprentice's een excuus hadden verzonnen om samen op jacht te gaan. Bluewave keek naar de poes. Hij probeerde zich haar naam te herinneren, wat ook snel lukte. Risingpaw. Hij keek Risingpaw boos aan. De Apprentice was vrolijk. Het was aanstekelijk, maar Bluewave hield het zo goed mogelijk tegen. Wel, wel. Heel wat meegemaakt. Twee Apprentice's die of hun Code niet respecteerden, of gewoon een vergeetdagje hadden. Dat kon je altijd eens hebben, niet? Diep vanbinnen kon hij het Risingpaw niet schuldig verklaren. Zij had geen mentor. En hij had vroeger ook nog geen mentor. Toen ging hij er ook gewoon op uit met Kittyheart, de toenmalige Kittypaw. Maar hij kon dit toch niet ongestraft laten? Zonder er iets van te zeggen? Dan zouden deze Apprentice's het vaker in het hoofd halen. Misschien kwamen ze de volgende keer wel bij een iets minder vriendelijke krijger. Hij hoorde de verontschuldiging van Quietpaw en draaide zich weer richting Quietpaw. Hij had de Apprentice nog nooit zo geschokt gezien, terwijl Risingpaw zich niks leek te herinneren. Hij haatte het om zijn preek te doen, maar hij was gedwongen. Toen Quietpaw zijn verontschuldigingen aanbood, knikte hij, waarmee hij duidelijk maakte dat hij iets ging zeggen. 'Risingpaw. Ik weet dat jij geen mentor hebt, maar dat is nog geen reden om zonder begeleiding het kamp uit te gaan,' begon hij scherp tegen Risingpaw. 'Quietpaw, of Skyleaf nu rust nodig heeft of niet, je dient te vragen aan haar of je uit het kamp mag om te jagen of niet, aangezien ik kan ondernemen dat je dat niet gedaan hebt,' sprak hij tegen Quietpaw. Toen zuchtte hij. Hij haatte het om de boeman te zijn. 'Aangezien ik me nu een soort boeman voel, zie ik het deze keer door de vingers,' sprak hij. 'Quietpaw, jouw verontschuldiging en jouw inzicht dat je verkeerd bezig was, is genoeg voor mij om niks te zeggen,' sprak hij. Toen richtte hij zich richting Risingpaw. 'Risingpaw, aangezien dit de eerste keer is dat ik jouw zonder toestemming buiten het kamp zie, kom jij er ook met een waarschuwing vanaf. In het vervolg vraag je een krijger even of je het kamp uit mag,' sprak hij scherp. Hij keek naar de Apprentice's. 'Maak jullie maar niet druk. Ik zal tegen krijgers zeggen die mij hierover aanspreken dat ik jullie heb gezegd dat jullie alvast het kamp uitmochten, omdat we zogenaamd een leuke excursie van jagen gingen doen,' sprak hij met een knipoog richting de Apprentice's. 'Nu jullie hier toch zijn, kan ik jullie beiden wel wat leren. Ik denk dat Skyleaf het geen probleem vind. Ik breng haar wel op de hoogte,' sprak hij tegen Quietpaw. Hij ging weg en keek over zijn schouder of de Apprentice's hem volgden.

- Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven XD -

Quietpaw leek een beetje geschrokken te zijn want zijn gestamel over zijn mentor en zijn verontschuldigingen. Het gehakkel klonk erg grappig en ze grinnikte dan ook zachtjes. Haar blauwe ogen twinkelde vrolijk terwijl ze verder luisterde. Bluewave leek niet echt te weten wat hij moest doen, ze kon het van zijn gezicht aflezen. Risingpaw zag ook wel dat Bluewave nog niet zo lang geleden Warrior was geworden. Hij zag er in ieder geval niet heel erg oud uit. Niet veel littekens, rimpels of dat soort dingen. Quietpaw leek er echt mee te zitten dat hij stout was geweest, maar ze snapte niet waarom hij zo bleef hakkelen en ''sorry'' bleef zeggen. Ze wou hem met iets opvrolijken maar Bluewave vroeg om de aandacht die hij zou krijgen. Tijdens zijn preek werden de pretlichtjes in haar ogen gedoofd en haar ogen keken licht gekwetst naar Bluewave. Ze had toch helemaal niks fout gedaan, ze wou eten halen voor de Clan en haar broer. Waarom zou StarClan haar daarvoor straffen. Kort pruilde ze maar haar hersentjes waren al aan het werken voor een tegenwerking. Bluewave zei wel dat hij niks ging zeggen en daar was ze dankbaar voor, toch vond ze het maar een vreemde regel en ze zou haar gedachtes hardop uitspreken om te zien wat een Warrior ervan vond. Haar pretlichtjes keerden terug net zoals haar warme glimlach. 'Maar Bluewave, we zijn toch niet dichtbij een grens? Geen indringer komt zo ver binnen zonder opgemerkt worden. Alle Warriors sliepen nog toen ik wakker werd en ik wou ze niet wakker maken, die paar minuten hebben ze hard nodig om de grenzen bewaakt te houden net zoals het jagen en hun Appentrices iets te laten leren.' Mauwde ze logisch. 'En we waren hier voor een belangrijkere Code dan zonder begeleiding op pad gaan, De Clan gaat voor. We wouden,' Ze keek iets vragend naar Quietpaw of ze dat wel mocht zeggen. 'We wouden gewoon zorgen dat de Elders en de Queens een goed ontbijt hadden als ze wakker werden. De kittens moeten goed groeien en de Elders zijn ook belangrijk. Als we genoeg over hadden zouden we naar de Appentrice Den gaan en dan de Warrior Den. Dat is toch juist een goede instelling?' Met grote vragende ogen keek ze naar Bluewave. Ze hield even stil en likte toen met haar roze tong dankbaar langs zijn hals. 'Toch bedankt dat je het door de vingers ziet.' Opgetogen en blij deed ze een stap achteruit. Nu ze ook alvast haar eerste les zou krijgen in het jagen voelde ze haar borst gloeien van trots. Bemoedigend en vriendelijk tikte haar witte staart tegen zijn flank voordat ze ook haar poten aan het werk zette en Bluewave achterna ging.
Haar gebruikelijke lichte tred lieten nauwelijks trillingen of geluid achter. Iets gespannen voor hun eerste jacht, of in ieder geval de hare, bleef ze vlak achter Bluewave. Haar oren draaide zich wat naar buiten en haar mond was een beetje geopend. De vele geuren en geluiden waren nieuw voor haar, in de Nursery mocht je niet naar buiten, slechts een keer om je voor te stellen aan de Clan en om je naam te krijgen. Daarna zat je binnen tot je Appentrice tijd, al vond ze dat helemaal niet erg. Met haar broer deed ze altijd wel iets leuks dus verveelde ze zich nooit. Ze speelde jaagspelletjes of rende elkaar achterna. Een gelukzallige grijns verscheen om haar snoet en ergens wenste ze dat haar broer er was om deze ervaring te delen. Uiteglaten wisselde ze een blik met Quietpaw, hij zag vast we de opwinding in haar ogen. Snel verbrak ze het contact toen ze dacht iets te ruiken. Ze hief haar kop op en stopte met lopen. Gespannen maakte haar staart en zwiepje. Daarna stond ze stokstijf, bang om de muis te laten schrikken zodat hij weg kon rennen. Ze was hier om hen te vangen, niet om te laten ontsnappen. Afwachtend keek ze van Bluewave en dan naar Quietpaw. Wat was de volgende stap?

[Tja.. Om 3 uur 's Nachts heb je een bron van inspiratie x)]

Zijn ogen gleden van de grond weer naar de zwart witte kater – Bluewave -. Zijn blik… Je kon eruit lezen dat hij niet echt goed wist wat hij hiermee aanmoest, je kon het wellicht als weifelend aanzien. Quietpaw wist dat Bluewave nog niet zo lang Warrior was, hij behoorde zelfs tot de jongste. Zelf was hij niet aanwezig geweest op de ceremonie, of hij kon hem niet meer herinneren: maar op een gegeven moment ontbraken Bluepaw en Kittyheart in de Apprentice den. Eerst nam hij zich voor ze gewoon misgelopen te hebben; maar al snel had hij ze zien lopen. De Warriors den in. Hij had gewenst ze te kunnen feliciteren, maar het zou waarschijnlijk een beetje vreemd over komen. Of misschien wel wat stalkerig. ‘Risingpaw, ik weet dat jij geen mentor hebt, maar dat is nog geen reden om zonder begeleiding het kamp uit te gaan.’ De preek was begonnen. En net nu Quietpaw de moed had gevonden weer wat rechter te gaan staan, maakte hij zich weer wat kleiner; onderdaniger. ‘Quietpaw,’ zijn oren zakten resoluut omlaag, ‘Of Skyleaf nu rust nodig heeft of niet, je dient te vragen aan haar of je uit het kamp mag om te jagen of niet, aangezien ik kan ondernemen dat je dat niet gedaan hebt.’ Uit respect was hij de kater aan blijven kijken, maar na zijn zegje liet hij zijn ogen weer naar onderzakken. Hij voelde zich nietig. Zo had hij zich eigenlijk altijd gevoeld. Hij hoorde de stem van de kater nog wel… Maar hij luisterde niet echt meer. Hij had al door dat hij fout zat. ‘Maar Bluewave,’ met een ruk draaide Quietpaw zijn kop richting Risingpaw, zijn ogen wijd opengesperd. Plande ze er nu op om een Warrior – iemand die een hogere rang had dan haar – tegen te spreken? ‘We zijn toch niet dichtbij een grens? Geen indringer komt zo ver binnen zonder opgemerkt te worden. Alle Warriors sliepen nog toen ik wakker werd en ik wou ze niet wakker maken, die paar minuten hebben ze hard nodig om de grenzen bewaakt te houden net zoals het jagen en hun Apprentices iets te laten leren. En we waren hier voor een belangrijkere Code dan zonder begeleiding op pad gaan; De Clan gaat voor. We wouden,’ Kalm knikte Quietpaw, als teken dat hij het goed vond dat ze de term ‘we’ gebruikte. Maar nog steeds had hij zijn oren naar onder hangen. Het was waar dat haar woorden logica bevatten; maar er viel ook snel wat tegenin te brengen. ‘We wilden gewoon zorgen dat de Elders en de Queens een goed ontbijt hadden als ze wakker werden. De kits moeten goed groeien en de Elders zijn ook belangrijk. Als we genoeg over hadden zouden we naar de Apprentice den gaan en dan de Warriors den. Dat is toch juist een goede instelling?’ Met een dankbare blik keek hij naar de witte poes. Zelf had hij niet voor zichzelf kunnen opkomen. Maar zij kon het wel, en had dan gelijk ook voor hem gedaan. Waar hij haar best dankbaar voor was.
‘Aangezien ik me nu een soort boeman voel, zie ik het voor deze keer door de vingers,’ miauwde Bluewave. Langzaam dwaalde Quietpaw zijn blik af naar de Warrior. Nog steeds dankbaar. ‘Quietpaw, jouw verontschuldiging en jouw inzicht dat je verkeerd bezig was, is genoeg voor mij om niets te zeggen.’ Dankbaar knikte Quietpaw. Geen straf dus? Nou, dan was hij er best goed vanaf gekomen. ‘Risingpaw, aangezien dit de eerste keer is dat ik jouw zonder toestemming buiten het kamp zie, kom jij er ook met een waarschuwing vanaf. In het vervolg vraag je een krijger even of je het kamp uit mag.’ Hij had wel al door dat Bluewave altijd iets scherper leek tegenover de poes. Wat hem best deerde. Hij stond nu een soort van in het krijt bij Risingpaw, omdat ze het voor hem had opgenomen. Hij zwaaide een keer met zijn staart, zijn gezichtsuitdrukking stond beledigd, maar niemand zou waarschijnlijk – behalve hijzelf – begrijpen waarom.
‘Maak jullie maar niet druk. Ik zal tegen krijgers zeggen, die mij hierover aanspreken, dat ik jullie heb gezegd dat jullie alvast het kamp uitmochten, omdat we zogenaamd een leuke excursie van jagen gingen doen.’ Eindelijk klaarde Quietpaw zijn bezorgde uitdrukking op. Hij zat niet in de problemen. Bluewave zou hun geen straf geven, en zou er ook voor zorgen dat ze er geen kregen. ‘Nu jullie hier toch zijn, kan ik jullie beiden wel wat leren. Ik denk dat Skyleaf het geen probleem vind. Ik breng haar wel op de hoogte.’ Als teken dat hij het begreep knikte Quietpaw. Hij had weer eens een glimlachje op zijn gezicht, wat best zeldzaam was. Hij was niet het type dat snel blij was; dacht te veel na, maakte zich teveel zorgen.

Snel trippelde hij – geruisloos – achter de twee aan. Bluewave voorop, en Risingpaw erachter. Zijn staart laag bij de grond, zijn oren nog steeds naar beneden. Zijn kop ook een beetje hangend en zijn ogen iedere keer afdwalend naar van alles en nog wat. Zijn ogen gleden een keer af naar Risingpaw, die op dat moment net een blik met hem uitwisselde. Met een onderdrukte glimlach knikte hij naar haar. Ze was enthousiast, net zo enthousiast als hij de eerste keer was geweest tijdens zijn training. Het was een sluiptraining, als hij zich het goed herinnerde, maar je kon het allebei als het zelfde beschouwen. Was dit dan haar eerste keer dat ze iets kreeg in de vorm van training? Ineens hield ze halt, maar hij bleef nog doorlopen. Zodat hij naast haar eindigde. Vragend keek hij haar aan. Hij had zich niet bezig gehouden met het jaag gedeelte; had alleen maar gevolgd. Hij ademde de lucht eventjes vluchtig in door zijn mond. Muis. Wellicht was het die muis weer die eerder weg was gekomen. Zijn oren draaide zich richting de plek waar het vandaan kwam. ‘Risingpaw,’ begon hij, niet meer dan een fluistering, ‘Waar komt het vandaan denk je?’ Hij wist dat hij dit eigenlijk niet mocht doen. Maar hij had al eens gejaagd, had al de geringe ervaring. Hij wou Risingpaw een pleziertje doen, aangezien ze voor hem was opgekomen. ‘Houd deze geur vast en concentreer je alleen op de geur, vind hem,’ moedigde hij haar zachtjes aan, terwijl hij bemoedigd met het puntje van zijn staart langs haar vacht streek. Hij had een van zijn oren al richting de muis gedraaid, maar dat zou ze vast wel niet opmerken. Hij keek eventjes zijdelings naar Bluewave, zijn reactie checkend. Hij zou het toch wel begrijpen?
Op een gegeven moment liet hij zich door zijn poten zakken. Sluiphouding. Hij sloop alvast, opnieuw geruisloos, een beetje vooruit. Ze zou de muis toch al gespot hebben. Hij wist dat er een kleine kans was dat ze hem ook daadwerkelijk zou vangen. Daarom ging hij een andere richting op. Zodat hij ook een poging kon wagen, stel hij zou snel wegspurten omdat hij de poes had gehoord. De rest achter zich latend verdween hij in het lange gras. Hij wist de locatie van de muis al, maar ging op een andere plek te werk. Eentje die vanuit zijn ogen logischer leek; maar wel moeilijk was om te bereiken. Uiteindelijk bleef hij stil staan, zijn buik die zachtjes de grond raakte. Hij had de muis in zicht, maar wachtte. Risingpaw mocht eerst, hoelang het ook zou duren voordat ze een poging ging wagen. Het bleef haar eerste keer.

{ Eerste alinea hoef je eigenlijk niet te lezen,
Enkel herhaling.
Maar ik wou proberen een lekker lange post te maken,
Om andere mensjes angst aan te jagen >;U! }

Weifelend staarde ze van Quietpaw, die haar aanmoedigde naar Bluewave. Ze knikte toen een keer in zichzelf en sloop verder om de muis beter te zien. Zou ze, zou ze vandaag haar eerste prooi buit maken. Misschien niet want dit was pas haar eerste keer, maar anders was het toch wel een leuk begin. Als ze een mentor kreeg kon die haar wel helpen met het perfectioneren van haar jaag en vecht technieken. De oudere Quietpaw kon al jagen, vechten waarschijnlijk ook. Ze vroeg zich af of hij Deputy zou worden als zijn mentor stierf, ze had nog niet echt een beeld van hem. Maar ze beschouwde de Appentrice maar als aardig, later kon ze het plaatje wat meer invullen en inkleuren. Haar jachtinstinct vertelde haar dat ze op de prooi moest letten, en niet te veel denken. Ze deed het maar een oergevoel is beter te gebruiken dan allemaal nutteloze vragen. Weer volledig gericht op haar prooi sloop ze stilletjes naar voren. Kort dacht ze een staartje te zien zwiepen maar bij de volgende knippering was hij weg. Beteuterd luisterde ze of het diertje er nog wel was. Kort en ingespannen bleef ze luisteren, maar na een stille vijf seconde hoorde ze een heel zacht gepiep. Grijnzend ging ze verder met haar sluiproute, een keer keek ze voor de zekerheid over haar schouders naar Bluewave of ze dit wel mocht. Voor een bevestiging bleef ze niet kijken want ze ging al snel verder opzoek naar het ene muisje. Ze rook hem wel, hij moest dus wel dicht in de buurt zijn maar waar..
Elke zintuig werd geprikkeld door een geluid. De zachte grond onder haar poten, het getsjilp van de vogels bij de bomen. Dingen die steeds weg leken te schieten terwijl het eigenlijk gewoon een paar grassprietjes waren die zich bewogen en helemaal niks verborg. Het jagen was intenser dan ze verwacht had dus toen ze iets dieper zakte om geruisloos door een gordijn van gras te kunnen verdwijnen stokte haar adem in haar keel. Bang om de muis te laten afschrikken. Sluipend, poot voor poot voelde ze dat ze dichterbij kwam. Dichter bij haar prooi en voedsel voor haar Clan. Iemand zou dat muisje van de prooistapel pakken en er heerlijk van smullen. Als ze hem te pakken kreeg tenminste, muizen waren nog sneller dan zij. En de WindClan stond erom bekend snelle poten te hebben. Daarom waren zij ook zo geschikt voor de grond waar ze op leefden. Kort vroeg ze zich af hoe een Riverclan poes zou jagen op een muis. Hun jaagde op de vissen, ze had geruchten gehoord dat ze altijd genoeg te eten hadden. Nooit hadden ze honger en ze zouden zelfs wat dikker zijn dan de normale Clankat. Het was vast een vals gerucht, het zou anders niet eerlijk zijn. Boos op zichzelf schudde ze in gedachten haar hoofd. Ze liet zich te veel meeslepen met haar spontane vragen, ze moest zich focussen en concentreren. Anders kon ze nooit voor de roedel zorgen. Gefrustreerd beet ze op haar lip om de aandacht erbij te houden voordat ze verder de muis achterna ging. Haar ademhaling beheerst en kalm ging ze verder. Abrupt stopte ze toen ze een grijs bewegend velletje zag. Het lag zeker twee vossenlengtes van haar af. Haar spieren spande zich nog meer aan. In haar hoofd telde ze tot drie, daarna nam ze de sprong. De muis hoorde haar al en liep toen als een hazenwind weg. Snel sputterde de witte poes er achteraan maar het was al te laat. De muis was al verdwenen in de doolhof van gras. Beteuterd door de mislukking zocht ze haar weg terug naar Bluewave en Quietpaw. Hopelijk hadden hun meer succes..

[Je maakte me bang D;]

Bluewave keek over zijn schouder naar Risingpaw en Quietpaw. In tegenstelling tot Quietpaw, die juist bang en onderdanig had gekeken, had Risingpaw een soort van protest tegenover hem neergezet, wat Bluewave respecteerde en begreep. Vroeger, toen hij Apprentice was, had hij de regel ook belachelijk gevonden en er allemaal protesten tegenop gestoken, maar nu begreep hij dat het juist voor hun veiligheid was geweest. 'Wel, om je woorden maar te beantwoorden, Risingpaw, vroeger vond ik die regel ook vervelend,' sprak Bluewave, terwijl hij zijn neusgaten opensperde om binnenkomende prooi op te merken. 'Maar als je eenmaal krijger bent en je zo verantwoordelijk voor je Clan bent, dan weet je waarvoor die regel is. Het is voor jullie eigen veiligheid,' zei hij, terwijl hij zich toen weer concentreerde op de prooi. 'Ik respecteer het enorm dat je zo aan de Queens en aan de Elders denkt, Risingpaw, maar we kunnen geen Apprentice's missen, vandaar die regel, snap je?' vroeg hij, wat eerder als een soort beëindiging van de discussie klonk, in plaats van een vraag. Hij hoorde Quietpaw even later zachtjes praten tegen Risingpaw. Quietpaw gaf haar raad, maar waarom zo zachtjes? Het viel hem op dat Quietpaw wel heel onderdanig had gekeken. Hij minderde vaart, tot naast Quietpaw en zorgde dat Risingpaw hun niet kon horen. 'Lief van je dat je haar helpt. Daar heb ik niks op tegen hoor. Zo'n erge boeman ben ik nu net niet,' zei hij licht lachend, terwijl hij naar Risingpaw keek. Hij concentreerde zich volledig op haar en hoe ze liep. Ze liep goed en verdeelde haar gewicht redelijk goed. Maar Bluewave zag dat ze iets te lang wachtte. Hij gaf Quietpaw een bemoedigende lik. 'Ga maar opzoek naar muisjes,' zei hij en hij liep richting Risingpaw. 'Je was net iets te vroeg,' zei hij, toen hij haar tegenkwam op haar terugweg. 'Probeer je gewicht goed te verdelen, zodat de muis je niet hoort aankomen,' sprak hij en hij demonstreerde hij je zo goed mogelijk je gewicht verdeelde. Hij zocht een prooi en zag een muisje zitten bij de struiken. Hij liet zich zakken tot naast Risingpaw en keek haar bemoedigend aan met zijn helderblauwe ogen. Ondertussen keek hij ook snel waar Quietpaw was blijven hangen, maar richtte zijn aandacht toen weer op Risingpaw. Het was niet makkelijk om twee Apprentice's in het oog te houden, maar Quietpaw wist blijkbaar al hoe hij goed kon jagen, dus dat was geen probleem. Nu zou hij Risingpaw nog goed kunnen leren jagen. 'Kijk daar, bij de struiken. Verdeel je gewicht goed en concentreer je vooral op het hartje. Zorg dat je concentratie alleen op die muis gericht is en scherp je zintuigen,' gaf hij de poes raad. Daarna liep hij zachtjes achterwaarts en wachtte rustig af wat Risingpaw ging doen. Hij wenkte naar Quietpaw dat die het beste even stil kon zijn. Hij wou Risingpaw haar volle concentratie geven. Hij keek op naar Quietpaw, maar richtte zijn aandacht op het andere prooi in het bos, op de zon en vervolgens weer op Risingpaw.

- Sorry voor de late reactie! -

‘Lief van je dat je haar helpt,’ klonk een zachte stem in zijn oor. Met een ruk draaide Quietpaw zijn hoofd. Bluewave. Verlegen liet hij zijn oren hangen en wendde hij zijn blik af. ‘Daar heb ik niets op tegen hoor. Zo’n erge boeman ben ik nu net niet,’ sprak hij verder. Quietpaw schoof een beetje verlegen heen en weer en knikte. Een lik zorgde ervoor dat zijn verlegenheid alleen maar nog erger werd. ‘Ga maar opzoek naar muisjes,’ miauwde Bluewave. Vluchtig knikte Quietpaw, waarna hij weer wegsloop. Hij kon het niet helpen om nog een oogje te houden op Risingpaw. Hij wist dat je het kon beschouwen als een soort van bespioneren, maar hij was gewoon erg nieuwsgierig naar hoe ze het er vanaf bracht tijdens haar eerste jacht. Zijn oren gingen weer naar achter; ze wachtte te lang. De muis ging ervandoor en wist heelhuids de vluchten voor de witte poes. Hij één keer naar adem wanneer de witte poes vlak voor hem achter de muis aan spurtte. Hij hief zichzelf overeind en keek met zijn oren fier naar voren naar de richting die ze was opgegaan. Misschien was het ook wel eventjes tijd dat hij ook wat ging proberen te vangen. Hij opende zijn mond en proefde de lucht. Natuurlijk was er de geur van muis. Hij draaide zich om en liet zich door zijn poten zakken. Rustig sloop hij richting de plek waar de geur vandaan kwam. Hij voelde hoe zijn hart hamerde in zijn borstkas; zenuwen. Hij had zijn oren een beetje naar achteren liggen. Hij hield zijn adem in toen er een briesje langs kwam. Tot zijn geluk was de windrichting ervan gunstig; de geur van de muis werd naar hem toe geblazen. Voorzichtig sloop hij dichterbij, tot hij het veldmuisje in zich kreeg. Het diertje was druk bezig met een zaadje. Hij trok een paar keer met zijn snorharen, voordat hij verder sloop. Hij voelde zijn hart bonken; door zijn hele lichaam. Het bloed suisde in zijn oren. Hij sloop nog een paar muizenlengtes dichterbij. Er was een vossenlengte afstand tussen hem en zijn prooi. Wellicht kon hij het wel halen… Hij zwaaide een keer langzaam met zijn staart en kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes. Daarna zette hij zich hard af op zijn achterpoten. Met ontblootte nagels en een open bek sprong hij op het kleine diertje af; dat hem nu pas had opgemerkt. Het diertje verstijfde; te bang door het vijandige en dreigende kattengestalte. Zonder enige medelij stortte de dunne kater zich op zijn prooi. Hij maakte er snel een einde aan; wetende dat dit beter zou zijn voor zijn geweten. Hij had het nooit over zijn hart kunnen krijgen om te spelen met zijn prooi; gewoonweg omdat hij het dan martelde, enkel voor zijn plezier.
Rustig pakte hij de muis bij zijn staart op en trippelde geruisloos terug naar de anderen. Hij hield halt. Wacht… Misschien zou hij Risingpaw rot laten voelden door weer terug te komen met een eigen gevangen prooi. Hij liet de muis op de grond vallen en begroef hem vluchtig. Hij zou hem later wel ophalen. Toen hij klaar was likte hij zijn snoet snel schoon door een keer met zijn tong over zijn lippen te gaan en trippelde toen verder. Hij zag de twee al weer staan en nam een nogal teleurgestelde houding aan; om er zeker van te zijn dat het niet zou opvallen. ‘Mijn prooi wist ook te ontsnappen,’ murmelde hij zachtjes. Hij keek eventjes naar Bluewave; hopend dat die hem zou begrijpen. En keek toen weer naar Risingpaw, maar de poes zat ergens anders met haar aandacht. Vragend keek hij naar de twee. Bluewave maakte een gebaar dat hij stil moest zijn. Blijkbaar ging Risingpaw nog een poging doen, gokte hij.

{ Sorry voor late reactie ;x
en dan ook nog zo'n korte post xd... Sorry ;x }

- Hier hetzelfde xD -

Het was niet moeilijk om de twee andere terug te vinden. Al snel zag ze het grote gestalte van Bluewave al weer opdoemen tussen het groene gras. Stilletjes ging ze weer naast hem lopen. Hij had haar waarschijnlijk gezien want ze kreeg meteen een tip. Ze was wat te ongeduldig. Ze knikte, ja dat herkende ze wel. Ze wou zo graag die muis te pakken krijgen misschien moest ze wat meer kijken voor het juiste moment. Haar oren gingen wat omhoog om de rest van het advies goed te horen. Risingpaw wou liever alles meteen goed leren dan dat ze het later af moest leren omdat het fout was. Beter haar gewicht verdelen en concentreren op het hart. Aandachtig analyseerde ze het voorbeeld dat Bluewave gaf en knikte toen met een stralende glimlach. Bluewave zag al een geschikte prooi voor haar. Bij de struiken zag ze een klein stukje grijs van een muisje. Vastberaden knikte ze maar keek even kort over haar schouder naar Quietpaw en hoe het met hem ging. Ze zag hem niet zo snel dus draaide ze zich weer om. Diep haalde ze adem en nam een sluiphouding aan. Ze luisterde aandachtig naar de muis en zocht het zachte gebonk van zijn hart. Al sluipend, lettend op haar gewicht dat ze het goed zou verdelen, sloop ze dichterbij. Langzamerhand, veels te langzaam voor haar gevoel, kwam ze dichterbij. Haar adem ging rustig al leek het voor haar alsof ze helemaal niet ademhaalde. Kon ze, de muis was al binnen bereik misschien moest ze al springen. Haar spieren in haar poten spande zich aan maar ontspande zich meteen weer. Nee nog een klein stukje, twee passen hoogstens. In haar hoofd telde ze de passen en toen schoot ze naar de muis toe. Haar klauwen drukte de muis tegen de grond aan. Omdat ze geen sadist was beet ze meteen het beestje dood om het piepen niet aan te hoeven horen. Met het dode muisje in haar bek en hijgend van de adrenaline, want de actie zelf was niet eens zo inspannend, liep ze terug en gaf het aan Bluewave. Trots en met een gelukzalige glimlach op haar bek keek ze hem aan. Dit was haar eerste vangst!