[!GEKOZEN!] Leafstorm x Blithesoul

Sociaal
Vriendelijk: ✦✦✦✧✧
Omgang met andere Kits: ✦✦✧✧✧
Buiten de clan: ✦✧✧✧✧
Omgang met Elders: ✦✦✧✧✧
Binnen de clan: ✦✦✧✧✧

Zintuigen en algemeen
Snelheid: ✦✦✦✧✧
Behendigheid: ✦✦✧✧✧
Evenwicht: ✦✦✧✧✧
Zicht: ✦✦✦✦✧
Kracht: ✦✧✧✧✧
Doorzettingsvermogen: ✦✧✧✧✧
Geduld: ✦✦✦✧✧
Gehoor: ✦✦✦✧✧
Onzekerheid/gevoeligheid: ✦✦✦✦✧
Angst: ✦✦✦✦✦

Overig
Jacht: ✦✦✧✧✧
Zwemmen: ✦✦✧✧✧
Klimmen: ✦✦✦✦✧
Vechten: ✦✦✦✧✧
Bescherming: ✦✦✦✦✦
Sluipen: ✦✦✦✧✧
Kennis van natuur: ✦✦✦✧✧
Kennis van natuur en andere dieren: ✦✦✦✦✧
Kennis van Twolegs: ✧✧✧✧✧
Extraordinary Things; Ze praat bijna niet en vermijd contact.

Camp - Before the death of Leafstorm - Fadingkit

Licht scheen door de Nusery heen en lande op haar grijs-beige gekleurde vacht. Een koud windje streelde even over haar heen. Langzaam opende het poesje wat slaperig haar ogen. De wind leek elke dag kouder te worden, hoewel de Nusrey altijd wel warm was bleef het haar opvallen. Langzaam richtte de kitten haar kop op. Meteen verscheen de vacht van haar moeder en de andere kittens. Kennelijk was zij de eerste die wakker was, althans, bijna. Het nest was niet compleet, aangezien er een kitten ook al buiten was. De glimlach om haar lippen was groter geworden. Vandaag mocht ze echt naar buiten. Meteen draaide ze haar kop naar de ingang. Veel kon ze niet zien, aangezien de zon haar ogen verblindde. Zonder verdere twijfel stond, klaar om alles te verkennen. Met snelle pasjes draafde ze naar het felle licht toe. Toen ze eenmaal bijna buiten was versnelde ze haar passen nog meer. Tot ze niet sneller kon. Meteen voelde ze de wind in haar vacht. Plotseling kwam ze met veel moeite in het midden van het kamp tot stilstand. Automatisch begon ze te bibberen toen ze de ijskoude grond voelde. Alles was wit. Meteen vulde haar ogen zich met verbazing toen ze om zich heen keek. Witte wolkjes vielen uit de lucht en maakte de grond steeds dikker.'Zijn dit... Wolken?' Vroeg ze zachtjes en fluisterend. Terwijl ze een van de vele witten dingetjes volgde.'Maar waarom is het zo... koud?' Vroeg ze weer half fluisterend en aan zichzelf. Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze zag dat het 'wolkje' op haar zou landen. Een ijskoud gevoel ging even door haar neus heen waardoor ze een geschrokken naar achteren sprong en haar evenwicht verloor. Meteen voelde ze hoe de 'wolken' haar val brak. Wat geschrokken van de kou probeerde ze snel weer overeind te komen.'Is dit vaker?' Vroeg ze eventjes snel aan een voorbij lopende Warrior die het duidelijk druk had.'Het sneeuwt bijna altijd in Leaf-bare' Zei die vriendelijk en glimlachend, terwijl ze in een snel tempo door liep. Met moeite sprong Fading op uit het witte spul. De laag was inmiddels zo dik dat het moeilijk was om nog te kunnen lopen. Daarom moest er een andere manier zijn. Met grote sprongen wist ze zich voort te bewegen.'Wacht! Wat...' Zei ze snel tijdens de sprongen door, echter had ze geen tijd om haar zin af te maken, aangezien het geluid niet echt hard was zou de poes haar vraag nooit horen. De poes keek even om. Meteen verscheen er weer een glimlach toen ze de kitten zag. Al snel had Fadingkit haar eindelijk bereikt waardoor ze het kon vragen.'Wat is dit spul?' Wist ze tussen het gehijg door te vragen. De poes lachte duidelijk om haar, een wat verontwaardigde blik verscheen in de ogen van de kit toen ze dat hoorde.'Dat is sneeuw.' Zei de poes grijnzend waarna ze weer door liep. Wat vragend keek Fading haar na, echter had ze nog meer vragen, maar bewegen in deze 'sneeuw' was moeilijk, vooral voor haar.

Nusrey - 4 days after the death of Leafstorm - Fadingkit

Met een vermoeide blik keek ze voor zich uit, terwijl licht van vele sterren het kamp verlichtte en het dunne laagje sneeuw liet stralen. Haar kop was nog nat van de vele tranen. Aan haar hele houding was zichtbaar hoe verdrietig ze zich voelde. De lucht was redelijk helder en gevuld met kleine lichtgevende stipjes, sterren. Steeds weer gleed haar blik naar één ster, de felste en mooiste van ze allemaal. Vroeger deed ze dit niet alleen, naar de sterren kijken. Eerst was haar moeder bij haar. De gene die haar volste vertrouwen had. Steeds weer verheugde ze zich op zo'n moment. Het moment dat ze samen met haar kon zijn. Een licht glimlachje verscheen even bij die gedachte. Steeds weer galmde de naar door haar gedachte. Leafstorm, haar bloedeigen moeder. Haar oogjes glommen weer van opkomend verdriet en haar glimlach verdween weer even langzaam. Waarom moest het haar zijn, en niet een één of andere onbekende warrior?. Vroeg ze zachtjes in haar kop. Wat nutteloos liet ze haar kop hangen. Het was haar fout, zij wist dat het niet mocht, zij wist van de gevolgen. Maar ze weigerde om naar zichzelf te luisteren. Nu kon ze het niet meer goed maken, op geen enkele manier. Doden kon je niet tot leven wekken, die zouden naar de zogenaamde 'Starclan' gaan. Eerst geloofde ze het niet, maar door de dood van haar moeder voelde ze zich anders. Nu gaf het steun. Denken over het feit dat ze nu een goed leven heeft, misschien nog wel mooier. Zonder honger, pijn en vijanden. Waar iedereen wel eens over droomt. Een traan die ze probeerde tegen te houden gleed even over haar wang. Weer verscheen de verloren en gebroken blik in haar oogjes. Haar oren lagen wat slapjes in haar nek gevouwen. Weer zag ze het bebloede levenloze lichaam die nog niet eens drie minuten geleden haar naam zei en haar neus aanraakte. Vervolgens zag ze hoe de prachtige groene ogen langzaam doofde, alle bewegingen, al het licht. Verdwenen als sneeuw voor een brandende zon. Het ging snel, te snel in haar oogjes. Met moeite veegde ze een van de vele tranen weg die opnieuw over haar wangen gleden. Steeds weer verbaasde het haar dat de tranen maar door bleven gaan en nooit verdwenen. Haar ogen gleden even onzeker over het gebied heen, hopend dat ze nog steeds alleen was. Een wat sterkere en koude wind streek even over haar vachtje terwijl de heldere lucht langzaam bedekt werd met wat wolken. Een wat bezorgde blik verscheen in haar ogen toen dat gebeurde. Het kleine laagje sneeuw waaide even op tegen haar vacht. Op een of andere manier voelde ze dat er onrust aankwam, en dat voelde ze al een tijdje. Weer keek ze naar de lucht, de sterren waren wat minder goed zichtbaar door de plotselinge plak wolken. Plotseling hoorde ze een zachtjes gekraak achter zich. Meteen vulde haar oogjes zich met angst toen ze een bekende geur rook. Ze was niet meer alleen. Trillend draaide ze zich langzaam op. De andere kitten had haar niet in de gaten, tot hij haar richting op keek.'Hey, kon je ook niet slapen?' Een grijns verscheen rond zijn lippen terwijl hij langzaam naar haar toe liep. Bang zette Fadingkit wat kleine stapjes naar achteren.'Jij bent toch Fadingkit?' Ging het jonge katertje door. Bijna bevroren van angst knikte het poesje automatisch. Weer zette ze een stapje naar achteren. Een nieuwsgierige en vrolijke blik verscheen in de ogen van de kater. Een lichtflits verlichtte plotseling de lucht, Meteen dook de poes volledig in elkaar en sloot haar ogen. Een oorverdovend gerommel liet de grond even trillen. Toen ze haar ogen weer open deed stond de kater voor haar. Een schok ging door haar heen, hij was dichtbij, te dichtbij.'Ben je niet een kitten van Leafstorm?' Dit werd haar te veel, hij wist het.'G-ga weg! Laat me met rust.' Meteen draaide ze zich om zonder een enkel ander woord. Verward staarde de kater naar haar, maar voordat hij iets kon zeggen rende ze weg. Weg van de pijn en verdriet. Weg van het contact... Dat was alles waar ze nog aan kon denken, vluchten. Zo snel als ze kon rende ze weg. Haar oogjes waren gevuld met angst, terwijl ze zich achter een boom wist te schuilen. Hopelijk zou de kater haar niet zien. trillend keek ze even richting hem. Verbaast en zoekend keek hij om zich heen, maar liep daarna weer terug naar zijn den. Hij was weg. Met een diepe zucht probeerde ze weer op adem te komen. Na meerdere pogingen lukte het. Vermoeid rolde ze zich op, zo dicht mogelijk tegen de oom aan om warm te blijven. Langzaam en verloren sloot ze haar ogen. Hopend dat ze nooit meer open zouden gaan.