Lullaby..

Bij het zien van de bekende pluizige staart van een eekhoorn moest hij meteen denken aan die geweldige middag met Snowypaw. Het begon een beetje met een dipje, maar als snel bevonden de twee zich in de bomen en hadden ze met geweldig teamwork een eekhoorn gevangen. En als hij de middag ooit zou vergeten, zouden de kleine littekens van de struiken hem er wel aan doen herinneren. Voor de zekerheid was hij toch langsgegaan bij Smokebreath die zijn wonden had behandeld. Het prikte, ja, maar een grote Apprentice kon daar wel tegen, vooral als hij de hele tijd een glimlach op zijn gezicht had gedragen. En al snel bevond hij zich weer buiten het kamp, dit keer om te 'jagen'. Zijn aandacht was er helaas niet bij, dus had hij al een houtduif en een muis laten ontsnappen. Grinnikend stapte hij naar voren en het kon hem ook niet schelen dat de eekhoorn hem hoorde. Met een grote glimlach op zijn gezicht zette hij een achtervolging in, maar kwam tot een halt toen er plots een gedaante voor hem verscheen. Helaas was hij net te laat tot een halt gekomen en botste hij volop tegen de kat voor hem. "Oef.." De kreun verliet zijn mond en hij krabbelde snel overeind. Maar nee, dit keer had hij geen geluk. De kat die voor hem stond was niet echt de persoon die hij wilde zien.

Voordat hij ook maar een wat geïrriteerde blik in zijn ogen kon leggen, lag de poes alweer op de grond. Djees, ze viel wel erg snel zeg. Maar pas laat kwam de grijze tabby erachter dat ze op een zeer gevaarlijke blik was geland. Het Thunderpath. Ashlee slikte, keek om zich heen en voelde zijn hart in zijn pootjes zakken. Een monster kwam met een gigantische snelheid op hen af en Littlepaw zou makkelijk plat gestampt kunnen worden. Zo snel mogelijk greep hij met zijn kaken naar iets en vond een van de achterpoten van de poes. Met al zijn kracht trok hij eraan en kreeg wat beweging in de poes, het was nog net genoeg om haar van het zwarte pad te halen. De gil van Littlepaw echode nog na in zijn kop, en het vreselijke geluid van het monster kwam er ook bij. De kater schudde zijn kop en draaide zich om. Hij was nog steeds boos op de poes. "Goed, voordat je weer tegen me gaat schreeuwen, denk ik dat ik misschien weg moet." Mompelde hij wat stilletjes, maar was er zeker van dat de woorden de poes konden bereiken. Hij ging nog niet weg, want een klein draadje hield hem tegen. Hij was eigenlijk wel nieuwsgierig naar hoe de poes zou reageren. Voor de zekerheid balanceerde hij op zijn hielden, zodat hij, als er een woede uitspraak kwam, hij zich kon omdraaien en zijn eigen mening kon geven.

Het duurde even voordat de poes zich had vermand en woorden had durven uitspreken, allen waren het niet de woorden die hij had verwacht, de toon al helemaal niet. "B-bedankt dat je me hebt gered," Ashpaw draaide zich meteen om en versmalde zijn blauwe blik. Nee. Hij schudde zijn kop simpel en keek haar nog steeds koud aan. "Ja, zo ging het de vorige keer ook en toen liep je zonder reden boos van me weg." Zei hij op een licht grommende toon. Nog steeds wilde hij eigenlijk niets met haar te maken hebben, na dat incident. Zijn hulp werd niet geaccepteerd door haar, dus kon hij toch maar beter oprotten uit haar 'perfecte' leventje? De kater wachtte op een antwoord en hoopte dat het niet zo'n slap antwoord zou zijn waarbij ze haar kop liet hangen. Nee, met die act was hij onderhand wel klaar. Na een tijdje kon ze wel tegen hem lopen schreeuwen, maar tegen anderen trok ze dat onschuldige gezicht. Als ze zo was, hoefde hij geen vriendschap meer met haar.

"Ik ga echt niet van je weglopen vlak nadat je m'n leven hebt gered," Huh, was dat niet precies dezelfde situatie als vorige keer? Had een zeker iemand haar toen ook niet uit een meertje gevist? Blijkbaar was dat even uit haar geheugen geglipt. Simpel haalde hij zijn schouders op zodat hij geen antwoord hoefde te formuleren. Zijn blik gleed af naar een paar struiken naast, omdat hij deze poes gewoon niet wilde aankijken. "Maar, ben je daar nog altijd kwaad om?" En daar was die onzekere toon weer. Ashram nam een hap lucht en keek haar weer aan. De koele blik was iets ontdooid, maar een vleugje bleef nog achter. "Nou.. Ja," Begon hij in het begin wat twijfelend, maar zette door. Hij voelde zich nog steeds niet op zijn gemak, bij haar. "Ik wilde je helpen, maar mijn hulp was blijkbaar niet goed genoeg voor je, dus liet je me daar achter." Zijn toon werd wat feller en hij hield zijn blik gericht op Littlepaw. Eens zien wat zij daarop te zeggen had of werd hij dan weer alleen gelaten?

"Oh, help," De kater fronste even, maar schudde toen zijn kop. Nee, hij had zijn gedachten al opgemaakt, zodra Littlepaw hem weer de negatieve gedachten gaf was hij weg. "Je hulp was wel goed genoeg, ik had gewoon het gevoel dat je me niet snapte." Hij was haar blik 'eindelijk' weer waardig, maar nog steeds weigerde hij vriendelijk te kijken. De koele blik was dan wel verdwenen, maar hij had nog steeds dat ongemakkelijke gevoel in zijn maag. "Maar dat betekend niet dat ik je opzettelijk achterliet! Ik ben nadien nog terug gekeerd om mijn excuses aan te bieden, maar toen was je er niet meer..." Ashlee haalde wat tegenstribbelend zijn schouders op, ze kón gelijk hebben, maar kon hij haar dan wel vergeven. "Kwam het dan niet in je op me op te zoeken? Denk je dat ik het leuk vind om een van mijn weinige vrienden te haten? Jij denkt dat jij het moeilijk hebt, maar ik kan maar twee katten tot mijn vrienden rekenen, mijn héle familie heeft een hekel aan me." Mompelde hij en liet zijn kopje wat hangen, tranen begonnen in zijn ogen te prikkelen, maar hij had geen zin zijn stoere act weer tevoorschijn te halen. Heel zachtjes kwam er een snik uit hem voort, maar daar bleef het ook bij. Ze mocht nu denken wat ze wilde over hem.

Een kopje werd hem gegeven, maar Ashlaw kon de moed niet verzamelen haar aan te kijken of haar weg te duwen. Hij zat middenin een tweestrijd, een kant van hem wilde Littlepaw alleen laten, maar de ander wilde de vriendschap weer oppakken. "Sorry," Nog steeds weigerde hij op te kijken, de grond was niet veel interessanter, maar hij kon het gewoon niet aan. "Je hebt gelijk, ik mocht me niet zo egoïstisch gedragen..." de grijze kater maakte geen enkel geluid en luisterde alleen maar naar de woorden die werden gesproken. "W-we kunnen toch wel weer vrienden worden, toch?" Dit keer kwam zijn kopje wat omhoog, een eenzame traan rolde over zijn wang. "Ik denk dat ik je nog wel een kans kan geven, ja." Mompelde hij half aanwezig, maar durfde het wel aan om Littlepaw aan te blijven kijken. Bang was hij niet voor haar, het was meer de reactie die hij kon verwachten die hij vreesde..

"Bedankt! Ik zal deze tweede kans niet misbruiken, beloofd!" Hij zag dat haar houding wat vrolijker werd, maar zijn gedachten waren nog steeds wat.. down. Nogmaals drukte de poes haar kopje tegen hem aan en hij begreep dat ze veel gaf om hun vriendschap. Een belofte had hij nu van haar gekregen, eentje die ze niet kocht misbruiken. De kater schudde zijn kopje wat en ging wat rechter zitten. Ook hij moest zijn best gewoon gaan doen. Voor Littlepaw. "Kom je dan mee? Of blijf je hier de hele dag staan?" Hij keek wat fronsend naar de poes die hem zojuist op zijn schouders had getikt. Zijn mondhoeken maakten een kleine beweging omhoog. "Wat gaan we doen dan?" Vroeg hij met toch een sprankje nieuwsgierigheid in zijn stem. Hij was er wel klaar voor deze vriendschap een tweede kans te geven, dus alles vergeten en vergeven?