In de apprentice den

Foxpaw draaide zich nog een keer om in zijn mosnest, hij probeerde zich nog meer op te krullen, zich dieper te verbergen in het warme mos. Hij murmelde zachtjes iets en sloot zijn ogen weer. Hij wou nog niet wakker worden, hij lag zo lekker. Al hoorde hij de vogeltjes al fluiten en hij voelde de warme zon al vlekjes werpen op zijn feloranje vacht. Maar toch, hij wou niet wakker worden. Dus murmelde hij zachtjes iets over doorslapen en draaide hij zich weer om, zijn pluizige staart om zijn lichaam heen, maar toch, de slaap kwam niet meer terug, al lag hij heerlijk in zijn nest. Hij kneep zijn ogen dicht, hij lag hier nu eerder uit luiheid in zijn nest dan uit moeheid, eventjes wenste hij dat hij een kit was in plaats van een apprentice. Maar hij verbeterde zichzelf snel. Hij kon nu trainen, hij kon zijn clan nu helpen, dat was toch veel beter dan spelen in de nursery? Hij opende zijn ogen dus weer en hij kwam langzaam overeind. Hij gaapte diep en veegde zijn bruine poot langs zijn wang. Daarna begon hij zijn vacht uit te schudden, mosresten vielen weer terug in zijn nest, dat nog warm moest aanvoelen. Daarna spitste hij zijn oren alert en keek hij om zich heen, waren er nog andere apprentices in de den? Misschien kon hij een gesprek aan knopen? Hij knipperde met zijn ogen en keek om zich heen. 'Het is mooi weer vandaag,' merkte hij op, wetend dat het klonk als een standaard opmerking, maar wat moest hij anders zeggen? Hij zei het ook nog tamelijk zacht, hij wou niet andere apprentices wakker maken terwijl ze nog sliepen. Alert keek hij om zich heen.

Thunderpaw lag zo lekker te dromen, waarom moest ze nu wakker wordeen? Ze probeerde nog even haar oogjes dichtte doen om nog even te gaan slapen, maar het lukte niet om weer on slaap te vallen en dus ging ze maar zitten op het zachte mos en kkek om zich heen, ze was als enige wakker maar daar werd ook Foxpaw al wakker Thunderpaw zag hoe ook hij nog even probeerde te gaan slapen en moest zachtjes lachen, ook Foxpaw lukte het niet om nog even te gaan slapen en Thunderpaw hoorde dat hij zachtjes iets mompelde over het weer, dat het mooi was of zo waarschijnlijk een standaard opmeking dus schonk ze er niet veel aandacht aan en trippelde ze zachtjes naar hem toe en zei zachtjes: 'Goedemorgen Foxpaw, Ga je vandaag trainen?, en wie is eigenlijk je mentor?. O ja, als je het nog niet wist, ik ben Thunderpaw en mijn mentor is Oakheart' Thunderpaw keek Foxpaw vriendelijk aan en wachtte op antwoord.

Foxpaw strekte zich nog eventjes een keertje lui uit, om alle slaap uit zijn lichaam te krijgen, maar, het zou nog wel eventjes duren voordat hij niet meer slaperig was, want zo wakker was de jonge riverclan apprentice nog niet. Allesbehalve. Hij begon dus maar aan een van zijn gebruikelijke ochtendrituelen, zichzelf wassen. Eerst zijn poot schoonlikken, daarna zijn oren, zijn wang, de rest van zijn kop, vervolgens zijn lijf en als laatste, zijn poten opnieuw. Want als hij die eerst ging wassen waren ze nu toch wel weer vies. Hij spitste zijn oren toen iemand op stond, als hij het goed had was het Thunderpaw, een andere apprentice van zijn clan, hij was redelijk goed met namen geworden de laatste weken, dus hij hoopte dat hij het goed had. 'Goedemorgen Foxpaw, Ga je vandaag trainen?, en wie is eigenlijk je mentor?. O ja, als je het nog niet wist, ik ben Thunderpaw en mijn mentor is Oakheart' Miauwde Thunderpaw zachtjes, ze wierp een vriendelijke blik op hem, 'Goedemorgen Thunderpaw' Miauwde hij en hij boog zijn kop even in een beleefd gebaar, 'Mijn mentor is Duskclaw, ze is echt een topmentor, heel aardig en geduldig, alleen hebben we nog niet zo vaak getrained.' Miauwde Foxpaw als antwoord. Hij keek naar buiten, naar de zonnestralen die de grond van het kamp bevlekten, als hij zin had de apprentice den uit te gaan, ging hij Duskclaw zoeken om te trainen, of zou zij naar hem toe komen? Hij rekte zich voor een laatste keer uit en opnieuw ontsnapte er een gaap langs zijn kaken, daarna ging hij zitten en krulde hij zijn pluizige staart om zijn voorpoten heen.

'Goedemorgen Thunderpaw' miauwde Foxpaw naar haar en hij gaf een knikje met zijn kop, hunderpaw knikte terug en gign naast hem zitten en begon zich te wassen 'Mijn mentor is Duskclaw, ze is echt een topmentor, heel aardig en geduldig, alleen hebben we nog niet zo vaak getrained.' Zei Foxpaw vervolgens en Thunderpaw antwoorde: ' ik heb ook nog niet zo heel vaak getrained met Oakheart' Thunderpaw moest lachen als ze eraan, ze vond het trainen nou eenmaal leuk 'Vind je het leuk om apprentice te zijn' Vroeg ze vervolgens vriendelijk aan Foxpaw en ze keek hem vriendelijk aan, deze kater Foxpaw vond ze wel aardig.

Foxpaw keek om zich heen, ietwat afgeleid door zijn omgeving, zijn heldere blauwe ogen keken opnieuw naar buiten. Zijn staart zwiepte een keer heen en weer uit nieuwsgierigheid. Hij kon vogeltjes horen tsjilpen en bladeren horen ritselen. Buiten was ook zoveel te zien. Plots, vestigde hij zijn aandacht op zijn pluizige staart, zijn jagers instincten gingen ietwat werken. Hij keek gefocust naar zijn staart, tenminste, zo gefocust als voor hem mogelijk was, want hij raakte behoorlijk snel afgeleid. Daarna zette hij zijn poot op zijn staart, gevangen. Hij keek op naar Thunderpaw en liet zijn staart los, hij vroeg zich eventjes af waarom Thunderpaw naar een vijandelijke clan was genoemd. Thunderpaw was ondertussen weer gaan antwoorden op zijn vragen, al had hij de helft een klein beetje gemist. '.....g niet zo heel vaak getrained met Oakheart' Miauwde Thunderpaw. Foxpaw moest een zucht van opluchting onderdrukken, hij kon nog wel opmaken uit de rest van de zin wat Thunderpaw had gezegd. 'Vind je het leuk om apprentice te zijn?' Vroeg Thunderpaw verder, 'Ja hoor, ik kan nu tenminste mijn clan helpen' Miauwde Foxpaw rustig, 'veel beter dan saai in de nursery liggen of de warriors in de weg lopen door daarbuiten te spelen, op de een of andere manier was ik daar erg goed in,' merkte hij luchtig op terwijl hij naar een klein vliegje keek die voorbij zoemde.

(..., wer vergeten van account te wisselen )

'Ja hoor, ik kan nu tenminste mijn clan helpen. veel beter dan saai in de nursery liggen of de warriors in de weg lopen door daarbuiten te spelen, op de een of andere manier was ik daar erg goed in,' zei Foxpaw Thunderpaw moest lachen om dat wat Foxpaw als laatste zei en zei: 'En weglopen warna alle warriors boos worden en je moeder ook) Thunderpaw lachte en keek Foxpaw aan 'wie zijn jouw ouders eigenlijk?' ze hoopte dat ze met deze vraag geen gevoelig onderwerp aan de orde had gebracht maar ze had er gewoon niet bij nagedacht toen ze het zei, vluchtig gaf ze een likje over haar poot en daarna keek ze Foxpaw aan terwijl ze wachtte op antwoord.

Foxpaw spitste zijn oren eventjes, er liepen een stel warriors langs, hij keek naar buiten, nee zijn mentor zat er niet bij. Hij keek de poten na, meer kon hij niet zien vanuit de den. Hij kon wel de prooihoop zien, die was redelijk laag, hij kon dus maar beter even gaan jagen, maar zolang zijn mentor nog niet naar hem opzoek was, kon hij nog wel eventjes hier blijven. trok zijn wenkbrauw op, 'En weglopen waarna alle warriors boos worden en je moeden ook,' Miauwde Thunderpaw. Foxpaw hield zijn kop niet begrijpend scheef, 'Weglopen? Dat heb ik nooit gedaan, waarom zou ik?' Miauwde hij vragend terwijl hij zijn wenkbrauw opnieuw optrok. Hij likte zijn rug nog eventjes schoon, zodat het vrij was van alle vuiltjes. 'Wie zijn jouw ouders eigenlijk?' Foxpaw keek haar luchtig aan, 'Hoezo?(Ik zoek nog ouders voor Foxpaw><")' Hij rolde op zijn rug en blies naar een stofje dat naar beneden dwarrelde. Het mos bleef aan zijn rug plakken toen hij weer omhoog kwam en hij probeerde het eraf te poetsen met zijn poot. Na heel wat gepruts en geprobeer was het hem gelukt. Hij nieste eventjes toen het net omhoog geblazen stoffen op zijn neus terecht kwam. Hij wreef verongelijkt over zijn neus terwijl hij weer afgeleid was. Hij zag toen pas dat hij zijn nest tot een rommel had gemaakt. Snel maakte hij het weer netjes. Daarna keek hij Thunderpaw weer aan, 'Waar is de rest eigenlijk?' Vroeg hij, normaal waren er wel meer apprentices in de den.

(Kom apprentices kom, ik had deze topic gemaakt als een algemene topic omdat ik me verveel :3)

Foxpaw zei dat hij nooit had weggelopen en Thunderpaw keek hem verwonderd aan 'iedere kit loopt weg, Je meent toch niet dat je nooit bent weggelopen, was je zon brave kitten?' Thunderpaw geloode hem bijna niet, en ze begreep daarna al snel dat ze ook niet had moeten vragen wie zijn ouders zijn en ze antwoorde om hem een beetje tevriend te houden: 'Mijn ouders zijn dood weet je?, en ik weet niet eens wie ze zijn' Thunderpaw hoopte dat hij dit niet beledigend op zou vatten en ze zag hoe Foxpaw probeerde mos van zijn rug af te halen en moest lachen 'Zal ik helpen?' vroeg ze behulpozaam terwijl ze naar buiten keek, zag z daar nou een andere apprentice aankomen? toen Foxpaw opeens vroeg: 'Waar is de rest eigenlijk?' 'Weet ik niet, vraag ik me inderdaad ook af, waarschijnlijk aan het trainen of jagen of zoiets, maar volgens mij komt er ook een hiernaartoe kijk daar' en ze wees met haar poot naar een apprentice die hun kant op kwam.

(Ja Foxpaw heeft gelijk met zijn tweeen in een topic is saai!)

Volepaw schudde zijn vacht eventjes uit. Ja, hij was het kamp weer eens uitgeslopen. Maar hij was nu al Apprentice – zes manen oud betekende dat – en hij had geen zin om iedere keer op zijn mentor te wachten voordat hij het kamp uit mocht. Dat vroeg teveel van de ongeduldige kater. Hij hapte één keer naar adem, proefde de geuren die de wind meebracht en genoot ervan. Hij hield ervan als hij lekker buiten kon zijn. Hij rekte zich eventjes uit, voordat hij zijn blik tot de hemel richtte. Hij was het kamp uitgeslopen toen de zon nog niet eens op was… Maar nu? Nu was de zon al op. En hoe… De zonnestralen speelden vrolijk met zijn bruine donzige vacht. Hij spinde eventjes zachtjes, bij het voelen van de warmte, afkomstig ervan. Rustig trippelde hij een richting uit, de richting terug naar het kamp. Hij kon maar beter terug gaan, wie weet zou hij dadelijk gezien worden. En dan zat hij in de problemen, kreeg hij waarschijnlijk weer een of andere vervelende straf. Waar hij overduidelijk niet op zat te wachten. Hij was jong en wou gewoon lol hebben, zoveel als maar mogelijk was. Voor hem was zijn leven een grote grap, of dat anderen nou irriteerde of niet. Maar iedereen wist dat zijn karakter wel vervormd zou worden naarmate hij ouder werd, want zo gaat dat nou eenmaal bij jonge katten. Want hij zou ooit volwassen gedrag moeten vertonen, wilde hij Warrior worden in de toekomst. Maar dat was nu zijn zorg niet. Hij was nog niet lang Apprentice… Nog niet eens een week! Hij had nog tijd zat om te leren, hij wou nu gewoon doen waar hij zin in had.

Laag over de grond – bijna sluipend – sloop hij het kamp weer in. Op goed geluk, wie weet zouden duizenden ogen hem al gespot hebben. Rustig, alsof er niets aan de hand was, trippelde de bruine kater naar de Apprentice den. Zijn neus de lucht in, kin omhoog en zijn staart fier omhoog. Zoals altijd weer zijn arrogante pasje; hij was trots op zijn uiterlijk. Hij was bruin, zijn ogen waren bruin. Alles aan hem was bruin, en dat vond hij mooi. Heel erg mooi, om eerlijk te zijn. Kalm liep hij de Apprentice den in. Met een nogal droge uitdrukking, die zijn gezicht sierde, keek hij de den rond. Hmm… Twee andere Apprentices… dacht hij nadenkend in zijn hoofd. Hij had al die tijd nog niet geprobeerd vrienden te maken, was te druk bezig met plezier hebben. Maar misschien was nu wel een goede kans. Hij kon het kamp nu toch niet meer verlaten, voor een tijdje dan. Want de kans dat iemand hem zou opmerken was dan veel te groot; vooral nu zijn mentor vast eindelijk wakker zou zijn geworden. Misschien dat die al eerder had opgemerkt dat hij er niet was, en hem nu paniekerig aan het zoeken was. Wat geamuseerd, zacht gegrinnik klonk, afkomstig van zijn keel. Hij hief zijn kop weer op en stapte zelfverzekerd op de andere twee af. ‘Goede… Morgen? Is het al zo laat, of is mijn gevoel voor tijd beschadigd?’ Hij keek eventjes bedenkelijk, met zijn hoofd een tikje scheef, in het niets. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ach, dat doet er niet toe,’ het was meer tegen zichzelf dan tegen de andere twee. ‘Ik ben Volepaw, aangenaam. Met wie heb ik het genoegen?’ stelde hij zichzelf voor met een grote glimlach op zijn gezicht geprent.

{ Volepaw in tha house >;U! }

Foxpaw strekte zich eventjes uit en plofte weer neer in zijn nest, mosdeeltjes vlogen de lucht in en dwarrelden weer langzaam stukje bij beetje naar beneden, hij wou bijna 1 voor 1 zeggen, maar dat deden ze niet. Ze dwarrelden allemaal tegelijk, aangetrokken door de vreemde kracht die de aarde uitstootte, zwaarte kracht misschien? Hij rolde weer op zijn rug en staarde naar de deeltjes, kijkend hoe ze langzaam naar beneden dwarrelden. Af en toe sloeg hij er naar eentje met zijn poot, weer opkijkend als Thunderpaw iets zei, hij zag Thunderpaw nu omgekeerd, best wel een grappig gezicht.'Iedere kit loopt weg, Je meent toch niet dat je nooit bent weggelopen, was je zon brave kitten?' Miauwde Thunderpaw, ze klonk verbaasd, Foxpaw hield zijn kop even schuin, niet eens de moeite doende om overeind te komen, hij bleef op zijn rug liggen, zijn kop naar achter hellend, zodat hij alles nog steeds op de kop zag. 'Braaf wil ik het niet noemen,' Miauwde hij met nog een gaap, 'Ik stoorde de warriors wel op mijn eigen manieren, maar nadat dat met Willowkit is gebeurd.. Nee ik wou het risico niet nemen,' Vervolgde hij zijn verhaal, 'En trouwens, waarom zou ik geen brave kitten geweest mogen zijn? Ik weet niet of je zo trots kunt zijn op het feit dat je iedereen ongerust hebt gemaakt,' Merkte hij op als afsluiting van zijn zin. Hij keek op, er kwam een andere apprentice de den binnen, hij kneep zijn ogen eventjes half dicht omdat hij diep nadacht. Het was... Volepaw? Foxpaw besefte dat hij zelf er best mal uit zag zo op de kop, maar ja, wat kon hem dat schelen? Hij lag prima en heerlijk comfortabel. ‘Goede… Morgen? Is het al zo laat, of is mijn gevoel voor tijd beschadigd?’ Miauwde Volepaw, Foxpaw haalde zijn schouders op en rolde daardoor bijna perongeluk uit zijn nest, daarom draaide hij zich weer op zijn buik en ging zo half overeind liggen, hij blies een pluk mos uit zijn gezicht waardoor het langzaam de grond bereikte. 'Ik denk nog ochtend, maar zeker weet ik het niet, ik ben ook pas net wakker,' Miauwde hij luchtig terwijl hij weer helemaal ging liggen, zijn kop tussen zijn poten gelegd, maar zijn blik nog altijd geinteresseerd en met pretlichtjes op Volepaw gericht. ‘Ach, dat doet er niet toe,’ Miauwde Volepaw uiteindelijk, Foxpaw grinnikte zachtjes eventjes, ‘Ik ben Volepaw, aangenaam. Met wie heb ik het genoegen?’ Miauwde Volepaw vervolgens, Foxpaw kon net een wist ik! bedwingen om uit zijn mond te ontsnappen, 'Foxpaw, aangenaam' Miauwde hij, nu toch maar overeind komend uit zijn nest, hij ging zitten en vouwde zijn staart om zijn voorpoten heen, deze was bijna net zo pluizig als de staart van een echte vos. 'Al lang apprentice?' Vroeg Foxpaw, 'Ik zelf nog niet zo lang, en ik mis de langere slaaptijden van de nursery eigenlijk wel,' grapte hij. Foxpaw was maakte zich meestal niet zo druk, behalve als hij niet zo lekker in zijn vel zat, zoals zijn eerste dagen als apprentice. Nu was hij al flink gekalmeerd en dat voelde goed.

Thunderpaw moest lachen om dat Foxpw antwoorde dat hij inderdaad nooit was weggelopen, maar wel de warriors had gestoord, Tja het klopte wel dat je om stout te zijn niet het kamp uit hoeft te sluipen, Toen kwam er een andere apprentice aan die zich voorstelde als volepaw en vroeg met wie hij het genegen hadt, Thunderpaw in lachte vriendelijk en zei: 'Hoi Volepaw, Ik ben Thunderpaw leuk je te ontmoeten' en ze keek hem aan, ze hoorde dat Foxpaw aan Volepaw vroeg of hij allang aprentice was en dat hij de langere slaaptijden uit de Nursery mistte, Heirbij lachte Thunderpaw vriendelijk en zei tegen de katers: 'Ik haatte de lange slaaptijden in de Nursery juist!' en daarna vroeg ze aanvroeg ze aan Volepaw: 'wie is je mentor? en bevalt het je om Apprentice tezijn?, mijn mentor is Oakheart en ik ben al een halve maan apprentice' daarna keek ze Volepaw Vriendijk aan.

‘Ik denk nog ochtend, maar zeker weet ik het niet, ik ben ook pas net wakker,’ miauwde de voskleurige kater die op zijn rug lag. Volepaw fronste. Net pas wakker hé? Hij haatte het om lang te slapen; dagen waren te kort voor hem. Het leven was te kort voor hem. Eigenlijk was alles qua tijd te kort volgens hem. Hij liet zijn ogen eventjes afdwalen naar de andere Apprentice. Een poes. Maar de andere kater had nu zijn aandacht; die was tot nu toe interessanter. Zacht gegrinnik – afkomstig van de voskleurige kater – klonk en deed Volepaw fronsen. Werd hij nou uitgelachen, of lachte hij met hem? ‘Foxpaw, aangenaam,’ stelde de andere kater – genaamd Foxpaw, dus – zich voor. Een kort knikte richting Foxpaw was de enige beweging die Volepaw gaf. Foxpaw stond op. Werd wel eens tijd, het verbaasd me dat hij niet zo mollig is als een poesiepoes, dacht hij nogal plagerig in zichzelf. Hij had het niet echt van luie types, maar hij moest niet van zijn eerste indruk uitgaan. Hij volgde Foxpaw zijn voorbeeld door ook te gaan zitten en krulde zijn bruinige staart om zijn voorpoten. Opnieuw tekende zich een frons af op zijn gezicht. De andere poes lachte, niet hard… Maar ze lachte. Dreef ze nou de spot met hem of niet? ‘Hoi Volepaw, ik ben Thunderpaw. Leuk je te ontmoeten.’ Hij kneep zijn amberkleurige ogen tot spleetjes en bekeek haar. Thunderpaw… Die naam zou hij onthouden, en dan niet in een positieve zin. Foxpaw zou hij natuurlijk ook wel onthouden maar er zat een verschil tussen.
‘Allang Apprentice?’ hoorde hij Foxpaw vragen. Hij richtte zijn blik weer op de andere kater en schudde zijn hoofd enkel als antwoord. ‘Ikzelf nog niet zo lang, en ik mis de langere slaaptijden van de Nursery eigenlijk wel,’ grapte hij. Een onderdrukte glimlach verscheen op het gezicht van de bruine kater, waarna hij een zacht grinnikgeluidje liet ontsnappen uit zijn mond. Maar als snel werd zijn grinnikgeluidje overstemd door het gelach van Thunderpaw, met een ietwat geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht keek hij naar de poes. ‘Ik haatte de lange slaaptijden in de Nursery juist!’ grinnikte ze na het lachen. Volepaw snoof. ‘Ik weet niet wat ik ervan vind. Soms wou ik wel uitslapen andere dagen niet,’ was zijn mening erover.

‘Wie is je mentor? En bevalt het je om Apprentice te zijn? Mijn mentor is Oakheart en ik ben al een halve maan Apprentice.’ Overlaadde ze hem met vragen en vervolgde ze daarna met het alvast antwoorden van mogelijke vragen die hij zou stellen. Volepaw knipperde eventjes. Het duurde meer tijd om alles eventjes te verwerken wat de poes allemaal had gezegd, dan echt antwoorden te bedenken. Een bedenkelijke frons tekende zich eventjes af op zijn gezicht. ‘Ik ben zo ongeveer een week nu Apprentice… En het bevalt wel, een beetje. Maar natuurlijk ben je liever een Warrior dan Apprentice; meer vrijheid. Komt er ook nog eens bij kijken dat mijn mentor totaal geen indruk bij me maakt, dus heb ik ook geen interesse in de kat. Vandaar dat ik de naam om de haverklap vergeet,’ miauwde hij, nog steeds denkend over wat de naam nou was. ‘Ach, naarmate de tijd verstrijkt zou ik de naam wel kennen,’ miauwde hij tot slot maar nonchalant. Hij keek weer naar Foxpaw. ‘Zeg, wie is jouw mentor eigenlijk?’ vroeg hij, gemeend geïnteresseerd, aan de kater. Misschien konden ze eens een keertje samen gaan jagen of zo. Kon hij zijn eerder getrokken conclusies misschien wegwissen uit zijn achterhoofd. Hij haatte zichzelf voor dat soort dingen: vooroordelen trekken. Maar zo zat hij in elkaar, en iedereen deed het wel. Maar hij deed zijn best het niet te doen.

{ Ik weet nog niet welke mentor Volepaw krijgt ;x
Dus doe het dan maar zo eh (a) }

(Volepaw, ik heb mijn post veranderd omdat ik hem stom vond, kan jij het ook even in jou post verabderen, want mijn vriendin was er en die vond dat het grappig was als Thunderpaw telkens in lachen uit zou barsten maar zo is Thunderpaw echt hele maal niet, en als je nog geen mentor hebt moet je even Crookedstar pb'en en zeggen dat je nog geen mentor hebt of heb je dat al gedaan?)

Thunderpaw luistede terwijl Volepaw antwoorde, ze keek wel een beetje raar op toen hij zei dat hij dre naam van zijn mentor niet wist, maar ach wat maakt het uit. Thunderpaw zach dat Volepaw wat dingen aan Foxpaw vroeg en toen Foxpaw geantwoord had vroeg ze nieuwsgierig aan Volepaw: ken jij veel warriors goed?, ik echt totaal niet. En waarom doe je zo over je mentor?

Foxpaw keek naar Volepaw, de bruine kater keek in het rond, hij leek zich nogal te irriteren, maar ja, hij hield niet van spanningen tussen katten, zeker niet als het bij hem in de buurt was. Hij zwiepte daarom dus eventjes nerveus met zijn staart. Hoe kon de sfeer ineens zo omgeslagen zijn? Net was het nog zo gezellig, hij snapte er echt helemaal niks van. ‘Ik weet niet wat ik ervan vind. Soms wou ik wel uitslapen andere dagen niet,’ Miauwde Volepaw over zijn opmerking over de nursery. Foxpaw haalde zijn schouders op, de opmerking was toch maar als een grapje bedoeld, 'Wat jij wil joh,' Miauwde hij nonchalant. Hij vond Volepaw een beetje verwaand klinken, in tegenstelling tot zijn eigen rustige karaktertrekken en dat ergerde hem een beetje. Foxpaw zelf kon je soms niet vooruit branden, als hij iets niet wou dan wou hij het niet, en dan was je een hele knappe kat als het alsnog voor elkaar kreeg. Foxpaw strekte zich uit en krabte achter zijn oor, hij begon langzaam al wat wakkerder te worden en dat kon je al aan hem zien. Hij begon kwieker te worden en alerter, hij spitste zijn oren bij elk geluidje dat hij wou. Toch was hij al erg afgeknapt op Volepaw, hij kon niet goed tegen gedrag dat uit de hoogte was en volgens hem, was Volepaw's gedrag dat toch zeer zeker. Dus Foxpaw bleef op zijn hoede, misschien als hij Volepaw wat beter kende? ‘Ik ben zo ongeveer een week nu Apprentice… En het bevalt wel, een beetje. Maar natuurlijk ben je liever een Warrior dan Apprentice; meer vrijheid. Komt er ook nog eens bij kijken dat mijn mentor totaal geen indruk bij me maakt, dus heb ik ook geen interesse in de kat. Vandaar dat ik de naam om de haverklap vergeet,’ Miauwde Volepaw. Foxpaw trok zijn wenkbrauw op, 'Lekker aardig, hij is niet voor niks je mentor geworden, hij moet wel een goede warrior zijn' merkte hij nukkig op. ‘Ach, naarmate de tijd verstrijkt zou ik de naam wel kennen,’ Maakte Volepaw zijn zin af. ‘Zeg, wie is jouw mentor eigenlijk?’ Vroeg Volepaw, hij klonk gemeend interesseerd, 'Duskpelt, ze is een vriendelijke en goede mentor, maar we hebben nog niet zo vaak getrained,' miauwde Foxpaw zijn riedeltje weer af, hij kreeg een deja vu gevoel, had hij dit niet al eens eerder gezegd? Hij sprong weer overeind, het mos vloog in het rond, weer fatsoeneerde hij zijn nest. 'Oh komop, hoe vaak moet ik dit nog gaan doen?' Klaagde hij met een over dramatisch ondertoontje. Een speelse twinkeling verscheen in zijn ogen, hij was niet het type om zich zorgen te maken. Hij hield van lol maken en vond het dus ook niet leuk als anderen rottig tegen elkaar deden. Hij hield zich nu een beetje afzijdig en keek naar buiten, ietwat dromerig. De zon straalde en het kamp was druk in de weer, enkele witte wolkjes dreven in de helderblauwe lucht en de prooistapel zag er aanlokkelijk uit. Zijn maag gaf even een geirriteerde knor, maar hij onderdrukte het. 'als je et er niet over wil hebben of het niet wil vertellen is dat natuurlijk ook goed. En als je je ouders niet kent: welkom bij de club: ik ken de mijne ook niet' Vroeg Thunderpaw. Foxpaw trok eventjes geïrriteerd met zijn snorharen, wat had die poes met ouders? Wat kon het haar schelen? Waar bemoeide ze zich uberhaupt mee? Hij wou Volepaw eerst eventjes beter leren kennen, maar wat had je nou aan het feit om te weten wie de ouders van iemand waren? Wie weet had hij ruzie gecreëerd, iets wat hij erg haatte. Hij probeerde de sfeer dus te verbeteren, maar hij kon alleen niet goed verzinnen hoe. 'Ehm..' Begon hij weifelend, hij merkte geërgerd dat zijn stem zijn onzekerheid op dit moment weergaf, 'Zullen we het over iets anders.. gaan.. hebben?..' Zijn stem stierf langzaam eventjes iets af, hij moest inspiratie hebben, wat kon hij zeggen, 'Hebben jullie al veel andere apprentices ontmoet? Ik nog niet, alleen Dewpaw tot nu toe, en jullie natuurlijk,' Vertelde hij, hopend dat hij het onderwerp een plezierige ommekeer had gegeven.

=Thunderpaw, why had je nou niet op mij gewacht? Nu moest ik mijn hele post weer aanpassen ;___; =

‘Lekker aardig, hij is niet voor niets je mentor geworden, hij moet wel een goede Warrior zijn,’ merkte Foxpaw nogal nukkig op, nadat hij zijn wenkbrauw had opgetrokken. Volepaw keek droog naar de kater. ‘Had ik gezegd dat mijn mentor een slechte Warrior was? Natuurlijk is zé een goede mentor. Maar ze heeft alleen nog maar wat basis dingen laten zien; die me niet echt onder de indruk laten komen van haar kunnen. Dat bedoelde ik.’ Hij porde Foxpaw eventjes plagend in zijn zij; wetende dat de mede Apprentice het enkel goed bedoelde. Hij wist dat hij arrogant was; had het vaak genoeg naar zijn hoofd geslingerd gekregen. Maar hij gaf het tenminste toe; en daar zat een verschil tussen. ‘Duskpelt, ze is een vriendelijke en goede mentor, maar we hebben nog niet zo vaak getraind.’ Volepaw sloeg zijn ogen ten hemel. Duskpelt… Hij kende die naam ergens van. Er verscheen een nogal geniepige grijns rond zijn lippen. ‘Het kan zijn dat het gewoon een roddeltje was… Maar geloof ik speelde er iets tussen jouw mentor en Crookedstar,’ miauwde hij nogal doortrapt. Hij wist dat hij Foxpaw nu weer zou irriteren, dat de kater hem misschien wel in de haren wou vliegen. Maar hij kon het ook niet helpen: hij erfde ook gewoon maar wat karaktereigenschappen van zijn ouders: zowel goede als slechte. ‘Oh kom op, hoe vaak moet ik dit nog gaan doen?’ klaagde Foxpaw. Zachtjes grinnikte Volepaw. ‘Je kunt ook gewoon een keertje vragen aan Crookedstar of hij het voor je omroept; dan weet iedereen het,’ grapte hij, met een plagerige glim in zijn ogen. Langzaam volgde hij de blik van de kater; die naar buiten was gericht. Hoe vaak had hij wel niet als kitten zo dromerig naar buiten gestaard? Hopend dat hij naar buiten kon. Dat hij een Warrior was en alles kon doen daarbuiten wat hij maar kon bedenken om te doen.

‘Ken jij je ouders of weet je op zijn minst wie ze zijn of waren?’ Langzaam draaide Volepaw zijn hoofd richting Thunderpaw en trok hij geïrriteerd een wenkbrauw omhoog. ‘Wat gaat dat jou nou weer aan? Mijn familie zijn mijn zaken,’ siste hij, overduidelijk nors. ‘Als je het er niet over wil hebben of het niet wil vertellen is dat natuurlijk ook goed. En als jij je ouders niet kent: welkom bij de club, ik ken de mijne ook niet.’ Eventjes wierp de bruine kater een zijdelingse blik op Foxpaw, deze trok geïrriteerd met zijn snorharen. Voor een paar tellen schoot zijn mondhoek omhoog. Bij de aanblik van de licht geïrriteerde Foxpaw wist hij dat het wel goed tussen hun twee zou worden. Natuurlijk had hij gedacht dat Foxpaw een of andere goedzak was; die alles en iedereen respecteerde. Maar nu zag hij in dat ze ook wel sommige dingen gemeen hadden. Hij liet zijn ogen weer afdwalen naar Thunderpaw, terwijl zijn mondhoek weer naar onderging. ‘Het is niet dat ik er niet over wil praten: maar ik heb ook privé zaken. Die alleen mij aangaan,’ miauwde hij, nog steeds nors.
‘Ehm…’ Foxpaw zijn weifelende stem. Met twee grote vragende kijkers keek hij weer naar de kater. ‘Zullen we het over iets anders… Gaan… Hebben?’ Zijn stem stierf weg in de stilte die er heerste. Volepaw hield zijn bruine lippen strak op elkaar; zijn mond was een streep. En zijn ogen stonden nog steeds vragend. ‘Hebben jullie al veel andere Apprentices ontmoet? Ik nog niet, alleen Dewpad tot nu toe, en jullie natuurlijk.’ Volepaw liet een zucht ontsnappen uit zijn mond en trok een scheve grijns op zijn gezicht. ‘Jullie zijn de eerste. Ik had me meer bezig gehouden met het wegsluipen uit het kamp. Buiten is zo veel meer te doen… Maar je moet me een keertje voorstellen aan Dewpaw, denk dat dat… Misschien wel goed is of zo?’ Een frons was op zijn gezicht komen te staan terwijl hij aan het miauwen was. Hij was aan een zin begonnen zonder er echt goed over nagedacht te hebben.

{ 666 woorden zonder deze meegeteld xd }

{Thunderpaw post vanaf nu niet meer hier, Want jullie laten haar achterwegen en jullie geven ook geen gespreks onderwerpen of stellen waardoor zij altijd er maar voor moet zorgen dat jullie haar niet vergeten door vragen te stellen en soms is mijn ispi gewoon op, ze probeert echt aardig tew zijn en ze is gewoon nieuwsgierig. Foxpaw, jij mag nu eerst reageren en daarna zalk ik toch weer reageren, Quietpaw heeft me over gehaald}

[Uhm.. Foxpaw had een algemene vraag gesteld waar Thunderpaw ook antwoord op kon geven]

‘Had ik gezegd dat mijn mentor een slechte Warrior was? Natuurlijk is zé een goede mentor. Maar ze heeft alleen nog maar wat basis dingen laten zien; die me niet echt onder de indruk laten komen van haar kunnen. Dat bedoelde ik.’ Miauwde Volepaw, Foxpaw glimlachte aarzelend terug, totdat Volepaw in zijn zij porde. Foxpaw deinste achteruit en botste tegen Thunderpaw op, daarna struikelde hij en viel hij op de grond. 'Sorry Thunderpaw!' Was het eerste wat hij miauwde en hij keek haar verontschuldigend aan, 'Ik denk dat ik aan mijn onhandigheid en porbestendigheid moet werken,' Vervolgde hij en hij veegde met zijn staart een stukje mos van zijn kop af. 'Als warrior zijn niet lukt kan ik altijd nog de rol van stoffer spelen,' Miauwde hij laconiek en hij rekte zich eventjes uit, vervolgens hij schudde hij zijn vacht nog even om van al het stof en mos af te komen, 'Als ik niet te vies ben om de taak op te nemen,' een grijns speelde rond zijn lippen, en hij zag er vrolijk uit. Hij spitste zijn oren toen Volepaw weer begon te praten, ‘Het kan zijn dat het gewoon een roddeltje was… Maar geloof ik speelde er iets tussen jouw mentor en Crookedstar,’ Miauwde Volepaw, geniepig. Was dit om hem te irriteren? Foxpaw kneep zijn ogen tot spleetjes, 'Ja, nou en?' Miauwde hij nukkig, bereid zijn mentor te verdedigen. Hij was ondanks dat ze nog niet zo vaak hadden getrained erg gehecht aan zijn mentor, dus Volepaw kon kletsen wat hij wou. Het enige wat hij zou bereiken was Foxpaw geirriteerd krijgen. ‘Wat gaat dat jou nou weer aan? Mijn familie zijn mijn zaken, Als je het er niet over wil hebben of het niet wil vertellen is dat natuurlijk ook goed. En als jij je ouders niet kent: welkom bij de club, ik ken de mijne ook niet.’ Volepaw klonk nors, erg nors, weer was de sfeer omgeslagen. Foxpaw voelde dit duidelijk aan en legde zijn oren achteruit, 'Sorry dat ik onderbreek maar..' maar het gesprek ging alweer verder, ‘Het is niet dat ik er niet over wil praten: maar ik heb ook privé zaken. Die alleen mij aangaan,’ Miauwde Volepaw verder, hij klonk nog altijd nors. De sfeer werd slechter en slechter, Foxpaw legde zijn oren nu plat in zijn nek. Oh wat had hij hier een hekel aan. ‘Jullie zijn de eerste. Ik had me meer bezig gehouden met het wegsluipen uit het kamp. Buiten is zo veel meer te doen… Maar je moet me een keertje voorstellen aan Dewpaw, denk dat dat… Misschien wel goed is of zo?’ Miauwde Volepaw, er kwam langzaam een frons op zijn gezicht. Foxpaw knikte en gaf hem toen een zacht duwtje, 'Niet zo serieus joh, heb lol in je leven.' Na de duw verstopte hij zich achter Thunderpaw, 'Red meeeee~' Miauwde hij overdramatisch met een speelse uitdrukking op zijn gezicht, Daarna werd hij weer iets serieuzer en keek hij naar buiten, 'Ik wou dat we gewoon zonder toestemming het kamp uit mochten, zonder begeleiding van een warrior of tenminste zonder toestemming,' murmelde hij, 'Soms voel ik me net een muis in de klauwen van een jager, je kunt geen kant op, en je hebt geen keus te maken,' Miauwde hij, hij knipperde eventjes met zijn blauwe ogen en zijn dichterlijke bui was weer voorbij. Hij zag de bal mos waarmee hij eerder aan het spelen was op de grond liggen en glimlachte toen zachtjes. Hij liep erheen en schepte hem op met zijn voorpoot. Daarna gooide hij hem naar Thunderpaw, 'Vangen!' Miauwde hij vrolijk.

Thunderpaw zag dat Volepaw in de zij van Fozpaw poorde en dat Foxpaw daarna tegen haar aanviel en zich verontschuldigde 'Geeft niet' antwoorde Thunderpaw lachent en er volgde een gesprek. Volepaw vertelde dat Thunderpaw en Fozpaw de eerste andere apprentice's waaren die hij ontmoette en Thunderpaw antwoore vriendelijk: 'Jullie zijn voor mij de eerste mannelijke apprentice's die ik ontmoet. Ik ben zelfs al eens gaan wezen vissen met Lightpaw, Moonpaw en Silverpaw' Antwoorde ook Thunderpaw op Foxpaw's vraag terwijl ze grimmig terug dacht aan die leuke vispartij die dramatisch was afgelopen. Toen ze opeens door Foxpaw uit haar gedachten werd gehaald door Foxpaw die in de Dovepaw een duwtje gaf en 'red mee~' riep en achter haar ging ziten Thunderpaw keek eerst verbaasd op maar zei daarna terwijl ze ging staan: 'Geen zorg nobele ridder, Ik zal u beschermen' Daarna zei Foxpaw een of ander rijmpje zei en daarna een mosbal naar haar gooide en riep dat ze hem moest vangen, Thunderpaw lachtte en sprong terwijl ze met haar poot de mosbal richting Volepaw sloeg en tegen hem riep: 'Komt ie Volepaw!'

De achteruit deinzende Foxpaw die zijn evenwicht verloor had Volepaw van te voren niet kunnen plannen. Hij botste tegen Thunderpaw op. En Volepaw kneep eventjes een oog dicht, had ze zich pijn gedaan? ‘Sorry Thunderpaw!’ verontschuldigde Foxpaw zich vrijwel meteen. ‘Geeft niet,’ was Thunderpaw haar antwoord. Zachtjes grinnikte Volepaw om het voorval. Een onhandig typetje dus, dacht bij bedenkelijk in zichzelf. Hij wist wel dat alle Apprentices wel onhandig waren, op hun eigen manier. Ze moesten immers nog veel leren; maar Foxpaw wist zelfs nu onhandig te zijn, terwijl hij zich tussen mede Apprentices bevond, die ook onhandig waren. ‘Ik denk dat ik aan mijn onhandigheid en porbestendigheid moet werken.’ Volepaw keek op en trok een scheve grijns op zijn gezicht. ‘Ik kan je daar wel mee helpen. Ik ben een meester in de kunst van het porren!’ Oké, dat was een erg flauw grapje. Maar zelf vond hij hem eigenlijk wel grappig. ‘Ja, nou en?’ was Foxpaw zijn verdedigende antwoord op zijn eerdere nogal geniepige opmerking over zijn mentrix. Volepaw fronste. ‘Rustig maar, niet zo verdedigend. Het is alleen; stel ze krijgen wat. Dan bestaat er een kans dat ze drachtig word en je weet wat de rest is.’ Hij stond op en liep eventjes een rondje om Foxpaw heen. ‘En je lijkt erg aan haar gehecht te zijn, dus waarschijnlijk zou je het niet leuk vinden als je een tijdje een andere mentor moet,’ sprak hij onder het lopen door, ‘Misschien is het wel een hele gemene… Ik wil je alleen voor het ergste voor bereiden,’ mompelde hij zachtjes. Kwam dit nou goed of slecht over? Waarschijnlijk slecht. Alsof hij Foxpaw wou bedreigen of zo. Maar hij had echt het beste met de kater voor! Hij had alleen de neiging om alles een nogal… Ernstige twist te geven, waardoor zijn opmerkingen altijd negatief werden opgevat. Rustig ging hij weer zitten voor de twee, terwijl hij zijn staart weer om zijn voorpoten krulde.
Hij had Foxpaw zijn stemmetje wel vaagjes gehoord, tijdens zijn zegje. Maar het was duidelijk dat hij er niet echt tussen durfde te komen, hij wou het wel… Maar durfde wellicht niet zo goed. Het duwtje zorgde ervoor dat zijn beledigde blik verdween en plaats maakte voor een verbaasde. ‘Niet zo serieus joh, heb lol in je leven.’ Met een neutrale uitdrukking keek hij naar Foxpaw. Lol hebben? Hij had genoeg lol in zijn leven! Zijn doel was juist om lol te hebben. Ineens ontstond er een angstaanjagende grijns op zijn gezicht. Hij wou de kater terug porren… Zijn poten tintelende gewoon. Maar Foxpaw had dit blijkbaar al zien aankomen en verstopte zich achter Thunderpaw. ‘Red mee~’ miauwde hij over dramatisch. ‘Geen zorgen nobele ridder, ik zal U beschermen,’ sprak Thunderpaw terwijl ze op was gestaan; Foxpaw beschermend. Snel sprong Volepaw overeind, met een uitdagende glimlach op zijn gezicht. ‘Niemand zou mij tegenhouden. Zelfs U niet, ridder Thunderpaw! Ik ben… Ehh… Koning Volepaw! Heerser van de… Ehh… Porren! En ik zal jullie porren, allemaal!’ Wat kwaadaardig – gespeeld – gelach volgde. Natuurlijk verzon hij alles ter plekken. Maar Foxpaw zei dat hij lol moest hebben, nou hij zou die kater eens laten zien wie hier nou eens lol moest hebben!

‘Ik wou dat we gewoon zonder toestemming het kamp uit mochten, zonder begeleiding van een Warrior of tenminste zonder toestemming. Soms voel ik me net een muis in de klauwen van een jager, je kunt geen kant op, en je hebt geen keus te maken,’ miauwde Foxpaw. Volepaw fronste. Wat had die nou weer… Zo’n wijs oude katten gebrabbel… Het maakte hem slaperig. Met een droge blik keek hij naar Foxpaw. ‘Je kunt ook gewoon in zijn klauw bijten, doet vast pijn. Dan laat hij je wel los,’ grapte hij nogal droogjes over Foxpaw zijn woorden. Ineens zag hij een mosballetje door de lucht vliegen. ‘Vangen!’ Een miauw afkomstig van Foxpaw. Het balletje vloog naar Thunderpaw, die het kundig zijn richting op sloeg. ‘Komt ‘ie Volepaw!’ Met een opgetogen glimlach sloeg hij het balletje richting Foxpaw. ‘Jouw beurt!’ Miauwde hij blij. Misschien was het toch beter als hij vrienden maakte, in zijn tijd als Apprentice. Want hij had het nu best naar zijn zin. Meer dan als hij gewoon alleen rondzwierf buiten het kamp.

‘Rustig maar, niet zo verdedigend. Het is alleen; stel ze krijgen wat. Dan bestaat er een kans dat ze drachtig word en je weet wat de rest is.’ Volepaw stond op en liep rondjes rond hem. Foxpaw volgde hem nerveus met zijn ogen en slikte, zijn vrolijke humeur was al redelijk weg. ‘En je lijkt erg aan haar gehecht te zijn, dus waarschijnlijk zou je het niet leuk vinden als je een tijdje een andere mentor moet,’ sprak hij onder het lopen door, ‘Misschien is het wel een hele gemene… Ik wil je alleen voor het ergste voor bereiden,’ Foxpaw werd nerveus van de woorden van Volepaw en liet zijn oren hangen. Nee.. Duskpelt mag niet weg gaan.. Duskpelt moet mijn mentor blijven.. Ik moet nog zoveel leren van haar.. Nee.. nee.. nee.. Foxpaw keek ongelukkig naar zijn poten en reageerde niet op Volepaw. 'Hou op..' Piepte hij zachtjes en ongelukkig. Volepaw had zorgen in zijn kop gebracht, zorgen die hij probeerde te vermijden. Hij wou geen andere mentor, hij wou Duskpelt.. Hij begroef zijn klauwen in de aarde terwijl hij er verder over na dacht. Nee, hij wou geen andere mentor, en wie weet had Volepaw gelijk, straks ging ze inderdaad weg! Maar hij wou geen gemene mentor. Hij merkte daarna pas van zichzelf dat zijn nekharen overeind waren gerezen. Vlug likte hij ze weer plat. Hij probeerde te doen alsof Volepaw's woorden hem niet zo gestoken hadden als dat ze gedaan hadden, maar hij wist dat dat toch loze verbeeldingen waren. Maar hij kon het toch altijd proberen? Hij krulde zijn staart weer over zijn voorpoten, hij was niet meer de vrolijke Foxpaw, hij zat daar nu eerder als een zielig hoopje ellende. Zijn leven was zo goed nu, dat kon toch niet zomaar omslaan? Hij kneep zijn blauwe ogen eventjes dicht. Nee.. Hij wou echt niet dat dat gebeurde. Hij kon het niet.
Ondertussen was het gesprek toch mooi verder gegaan, hij had bijna gemist wat Volepaw gezegd had op het feit dat hij zich verstopt had achter 'ridder' Thunderpaw. 'Niemand zou mij tegenhouden. Zelfs U niet, ridder Thunderpaw! Ik ben… Ehh… Koning Volepaw! Heerser van de… Ehh… Porren! En ik zal jullie porren, allemaal!' Miauwde Volepaw, en wat kwaadaardig gelach volgde. 'Oh ja! Nou Ridder Thunderpaw wint het vast wel van je oh grote koning Volepaw!' Hij trok eventjes een schuin gezicht, 'Uhm.. dan.. ben ik.. Jager Foxpaw! En ik ga staken, dan krijgt u geen eten en.. en..' Zijn fantasie ging zo snel dat hij het niet meer goed kon bijhouden. Hij schudde eventjes met zijn kop, 'uhm.. laat maar?' Hij grijnsde onschuldig en stapte wat achteruit, om vervolgens voorwaards naar Volepaw toe te springen, proberend hem te porren, vervolgens schoot hij weer achteruit en botste hij opnieuw tegen Thunderpaw op, ietwat verdwaasd schudde hij zich uit, 'Hier moet ik geen gewoonte van maken,' Miauwde hij, zijn kop schuddend. 'Opnieuw sorry Thunderpaw,' Hij voelde zich onder zijn vacht gloeien van schaamte, hij was altijd al onhandig geweest, een klungel, maar dat had hem nooit laten tegenhouden. Hij schuifelde dus maar weg bij de andere twee apprentices, voordat hij weer ergens over struikelde, maar te laat, bijna struikelde hij opnieuw over het mosballetje dat voor zijn poten gegooid werd door Volepaw. Hij viel bijn frontaal in de muur van de apprentice den en bleef op een neuslengte afstand nog net op zijn tenen overeind staan, zijn neus net weg van een scherpe doorn. 'Dat ging net goed..' Murmelde hij zachtjes. Hij schepte de mosbal op en gooide die weer naar Thunderpaw, al had hij er iets teveel kracht achter gezet. 'Sorry!' Miauwde hij erachteraan toen de mossbal door de den zeilde. 'Ik ga denk ik iets van de prooistapel halen,' miauwde hij aarzelend, bang om weer iets fout te doen of iets over zijn mentrix te horen wat hij niet wou horen. Hij wou eventjes zijn kop leeg maken. Hij wrong zich door de ingang van de apprentice den en verdween naar buiten.

{Topic uit!}