Toxic.

Expres had hij gewacht tot die verraelijke kater van een Undertaker het kamp uit was verdwenen. Hij was van plan de zwarte kater eens flink terug te pakken, maar toen hij een bekende geur in zijn neus rook, werd hij afgeleid. Zijn vader verdween uit zijn gedachten en hij besloot Littlepaw weer eens op te zoeken. De poes was abrupt weggerend van een confrontatie tussen Ashpaw en zijn vader. De geur, die steeds sterker werd, leidde hem tot het kleine stroompje dat dwars door het ShadowClan gebied stroomde. Wat deed ze daar dan? Al snel kwam de grijze poes in beeld en versmalde de grijze tabby zijn blik wat nieuwsgierig. Zachtjes sloop hij naar haar toe, zijn blauwe blik op de grijze rug gericht en zorgde ervoor dat hij nauwelijks geluid maakte. De wind stond in zijn voordeel, hij blies namelijk naar hem toe, dus was er een zeer kleine kans dat ze hem zou ruiken. Toen hij zich dichtbij genoeg bevond nam hij een grote hap lucht en schreeuwde toen; "EEN DAS!" Snel sprong hij achteruit en toverde een grote glimlach op zijn gezicht. Hopelijk had hij haar te grazen genomen. Dat kwam ervan als je niet op je hoede was.

Zijn glimlach werd breder toen hij de reactie zag van de poes die een aardig harde gil liet horen. Gotcha. "Waar?!" Ashpaw begon te grinniken, maar toen hij de plotselinge bewegingen voor zich zag schrok hij. Littlepaw probeerde op het drogere gebied terug te krabbelen, maar de oever was te glibberig om houvast in te vinden. Waar het poesje in het water verdween ontstonden rimpels in het water. Ashpaw schoot vooruit en gleed zelf bijna ook een keer uit. Gelukkig voor hem was zijn grotere massa een voordeel. De kater drukte zijn poten wat dieper in de modder en rekte zijn nek uit om een teken te zien van Littlepaw. De seconden die het nam voor de poes om weer boven water te komen leken wel uren voor hem. Zijn hartslag was helemaal te horen in zijn oren en adrenaline stroomde door zijn hele lichaam. "Help me!" Het poesje kwam wat dichterbij de oever en probeerde met een wat tevergeefse poging zichzelf op te hijsen. Direct sprong Ashpaw naar de kat toe en wist nog net haar nekvel te grijpen voordat ze weer zou verdwijnen in het donkere water. De kracht die hij hier voor nodig had was enorm en een van zijn achterpoten werd zelfs uit de zuigende grond getrokken. Ashpaw rukte zo hard mogelijk de poes uit het water en voelde zeker iets knakken in zijn voorpoot, maar de pijn kwam nog niet tevoorschijn. Hel langzaam stapte hij wat achteruit toen hij voelde dat Littlepaw wat meekwam. Pas toen hij er zeker van was dat de grijze poes niet meer terug het water in kon glijden stopte hij pas. hijgend zakte hij door zijn poten en nu verscheen de pijn pas echt. Het ergste zou zijn dat hij iets gebroken had, maar hij kon zijn voorpoot nog wel bewegen. Dus een spier verrekt? Verder kon hij niet nadenken want zijn kop viel vermoeid op zijn voorpoten.

Gelukkig voor hem nam Littlepaw ook zelf de moeite om op de oever te krabbelen. Dan had hij ten minste niet alle spieren in zijn lijf verrekt. Terwijl hij op de aardig modderig grond lag richtte hij een onzekere blik op Littlepaw, was ze nog wel bij? "B-bedankt, Ash." Hij was weer wat opgelucht door het horen van haar stem en sloot zijn ogen weer voor een moment. Toch had hij nog wel genoeg kracht om een glimlach op zijn gezicht te toveren. "Wat die das toch had kunnen aanrichten als ik, de super knappe Apprentice, je niet had gered, eh?" Grinnikte hij en draaide op zijn rug. Zijn voorpootjes liet hij wat omhoog steken en zijn gewonde poot hield hij wat dichter tegen zijn borstkas aan. Pfoe. Dat was weer een dagje met heftige gebeurtenissen. Hij had geen idee of hij nog wel energie had om te praten. Maar ach als Littlepaw het wilde zou hij wel wat moeite erin willen steken.

De blik die ze op hem wierp deed de glimlach niets eens van zijn gezicht verdwijnen. "Er was helemaal geen das, die had ik anders allang geroken!" Hij was toch wel een beetje verbaasd op de manier van spreken van Littlepaw. Iets wat niet echt voor haar was. "Sorry, ik heb het gewoon lastig deze tijden." Hij nam de 'verontschuldiging' aan en liet toe dat de grijze poes zich neer liet vallen naast hem. Het gevoel dat hun vachten elkaar aanraakten voelde wel prettig aan, het betekende ten minste dat er iemand was die het niet erg vond om bij hem te zijn. Nou, Snowypaw was er natuurlijk ook nog. Ashpaw liet zijn blauwe blik naast hem glijden en keek Littlepaw vriendelijk aan. "En waarom is deze lady zo 'gefrustreerd'? Is het omdat je mij gewoon gemist hebt?" Grinnikte hij, maar keerde toen een wat serieuze blik naar de Apprentice.

"Ik..." Ook al had Ashpaw zijn blik naar de lucht gericht, die wat grijs was gekleurd, toch luisterde hij aandachtig naar elk woord dat Littlepaw sprak. "Oké, ik heb je gemist, maar dat is totaal niet de reden waarom ik gefrustreerd ben." Hij voelde toch de lichtste rilling over de rug van de poes gaan en draaide zich weer op zijn buik zodat hij haar beter kan aankijken. Een lichtelijke bezorgde blik weerspiegelde in zijn blauwe ogen. "Mijn tweede Mentor negeert me, Innerghost haat me, ze heeft me nooit als haar dochter gezien gewoon omdat ik 'zwakker' ben dan de anderen. En ik ben gewoon een buitenstaander door mijn grootte." Ashpaw negeerde de kleine glinsteringen in haar ogen die tranen aan zouden kunnen duiden en ging gelijk op haar woorden in. "Dan is je Mentor gewoon een dom iemand, want volgens mij wil je wel gewoon van alles leren. Toch weet ik niet zo zeker of Shrew'star' je ook de juiste zult geven. Ze heeft haar echt leiderschap nog niet echt bewezen naar mij, maar goed. En je moeder, die heeft je helemaal niet leren kennen. Goed, je was even ziek, en dan? Moet een kat dan gewoon ziek leren vechten en jagen? Alleen als ze haar kitten dood wilt hebben. En hoe weet je dan dat ze je haat? Heet ze die woorden ooit over haar lippen gehaald?" Als dat het geval zou zijn zou hij de zwarte poes een keer heftig aanspreken.

Littlepaw keek hem toch niet aan toen hij klaar was met zijn hele verhaal, maar goed, als zij in een dipje zat hoefde dat ook niet. "Nee maar, Innerghost heeft gelijk. Ik ben niks waard, totaal niets," Ze stond op en Ashpaw keek met een wat gefronste blik aan. Haar gezicht was nat, maar het water waar ze zojuist in was gevallen had er niets mee te maken. De tranen waren toch vanuit haar ogen ontsnapt en nu hadden ze hun weg naar buiten geheel gevonden. "Ik bedoel, kijk naar me. Ik ben niks waard." Ashpaw zelf stond nu ook op en drukte zijn snuit even tegen haar kopje aan. "Ik hoor geen reden, wat zou ik moeten zien waarvan ik overtuigd moet zijn? Is het je vachtkleur? Want ik zie daar niets mee. Zijn het dan je ogen? Nee, volgens mij ben je ook niet blind. Je staat alleen op en denkt dat dan, maar heb je ooit naar jezelf gekeken in een weerspiegeling? Of gevraagd hoe anderen je vinden?" Zei hij vervolgens met een serieus gezicht.

"Ik denk dat ik maar weer eens ga," De poes draaide zich om en sprak met een bittere stem. Ashpaw fronste en zag hoe ze haar eerste paar passen in de richting van de struiken zette. Wat verontwaardigd deed hij een pas in haar richting, maar wist dat ze dan alleen maar nog sneller weg zou rennen. En ja hoor, ze was binnen een mum van tijd weg. Toch dacht de kater er niet eens aan achter haar aan te komen, nee, dat zou niet werken. "WAT?" Riep hij uit zodat ze het nog zou horen. "Alleen omdat ik mezelf niet in een depressieve bui stort ben ik iemand die in de steek gelaten moet worden? Weet je wat, Littlepaw, jij doet dit jezelf aan. Je accepteert het niet dat ik je gewoon als een goede vriend beschouw, misschien wel als een van de weinige. Maar goed, als jij iemand wilt hebben die ook bij alles gaat lopen huilen, mij best. Maar de volgende keer is mijn schouder er niet meer voor je. Je zoekt het maar uit." Gromde hij met een even luide stem en draaide zich om naar het water. Geïrriteerd liet hij zijn poot in het water vallen. Waarom deed Littlepaw zo moeilijk?