I like my position in my Clan

Bluewave werd 's morgens vroeg wakker, rekte zich uit en keek vrolijk richting Kittyheart. Hij gaf haar een lik over haar oor en snorde zachtjes, waarna hij wegging. Hij liep richting de Nursery, zei alle kittens even gedag en liep daar toen ook weg. Ook bij de Elders wou hij nog even gedag zeggen. Nadat hij dat had gedaan, leek hij wel de Clankamp uit de vliegen en rende richting de stenen. Het was een plaats waar hij nog niet veel tijd gespendeerd had. Hij was met Kittyheart vooral veel bij de hoge vlaktes, alhoewel hij natuurlijk wel naar meer wou kijken dan alleen naar dat. Hopelijk vond Kittyheart het niet erg dat hij alvast op jacht was. Hij wou haar binnenkort nog is uitnodigen om mee te gaan jagen. Tenslotte, misschien kwam hij haar wel tegen, of anders zagen ze elkaar 's avonds toch weer? Een romantische nacht leek hem ook wel leuk. Dat zou hem wel grappig lijken. Tegen Tallstar die ochtend dan een excuus prevelen als ze terugkwamen vanaf het kamp. Dat zou hem wel leuk lijken. Hun stalen gezichten dan en dan nog hun straf erbij. Bluewave schoot al in de lach bij het idee, maar concentreerde zich toen volledig op het veld voor zich, op zoek naar prooien.

Wees niet gevreesd om te reageren ^_^

Leopardstrike stond op voor iedere andere kat. Hij had deze nacht nauwelijks geslapen, had ook geen behoefte eraan. Wat had het ook voor nut om te slapen als je dromen geterroriseerd werden? Zijn poten droegen hem naar de Grote Steen. Hij negeerde iedereen en alles om zich heen. Honger had hij ook niet. Enkele muisjes renden piepend weg. Leopardstrike wierp niet eens een blik op hen. Een grote chagrijnige kater kwam je toch wel vaker tegen? Hij banjerde door, allerlei grasjes kapot trappend. Natuur groeide weer aan. Normaal was hij al niet vrolijk, maar nu was het erger dan ooit. Leopardstrike sloeg zijn klauw in een nietsvermoedend blad dat voor zijn kop hing. Ook uit de weg. Hij ruimde alles uit de weg dat een obstakel was. Tot zijn ontzetting zag hij een andere Warrior bij de Steen zitten. Een vrij jonge. Kende hij niet echt. Misschien omdat iedereen een keer zijn naam had geroepen bij een ceremonie. Blue...wave, zeker. Als hij het goed had, meestal haalde hij iedereen door elkaar. Het kon hem ook vrij weinig schelen. Toch liep hij naar de kat toe. 'Al wat gevangen? Ik hoopte dat jij wist of hier wat prooi was, anders kan ik net zo goed weer weggaan,' zei hij, proberend wat vriendelijkheid op te brengen.

Bluewave snorde even toen hij de zon op zijn pels voelde schijnen en spitste zijn oren. Hoorde hij daar nu pootstappen? Hij opende zijn mond en een geur kwam binnen. Was het niet Leopardstrike die hij daar rook? Zijn staart sloeg zachtjes heen en weer. Zijn ogen stonden gefixeerd naar een kant, toen hij iets hoorde. En ja hoor, daar stond de cyperse kater even later voor hem. Bluewave knikte vriendelijk naar de kater. Die leek niet in zijn opperbeste humeur. 'Ik heb nog niks gevangen, maar ik denk dat hier vooral muizen en eekhoorns te vinden zijn,' probeerde hij Leopardstrike wat te helpen. Hij kende de kater nog niet echt goed. Misschien was daar nu de tijd voor om dat een beetje recht te zetten. Tenslotte wou hij graag vrienden zijn met iedereen. Maar iets hield hem tegen. De norse blik van Leopardstrike. Hij leek echt niet in zijn opperbeste stemming en Bluewave wist hoe het voelde als juist dan iedereen zich met je ging bemoeien. Hij wachtte dus af of Leopardstrike bij hem kwam liggen, even kwam kletsen, hem meevroeg met jagen of gewoon chagrijnig wegsjokte. Hij keek de kater vriendelijk aan. Zijn staart lag weer neer. Het 'gevaar' was geweken. Bluewave vond de bruine kleur van Leopardstrike best vrolijk in de zon, alleen zijn blik iets minder. Ach, iedereen had wel eens een dipje, niet dan?

Wat was er met die kater? De vrolijkheid straalde ervan af. Leopardstrike had verwacht dat hij iets vrolijker zou zijn, zelf, nu zijn probleem uit de weg geruimd was. Littlecreek. Van hem zou hij geen last meer hebben, niet? Oké. Er was dus wel wat prooi, maar Blue..whatever wist het niet zeker. Ach, wat. Hij zou zelf wel zoeken. Als er zo weinig prooi was gevonden tot nu toe.. 'Zeg, Blue..wave,' begon Leopardstrike, 'zin om mee te gaan jagen?' In zijn eentje zou hij minder vangen en dat had echt geen zin. De blauwe ogen van de kater schitterden van blijdschap. Wat was er in Starclan's naam met die hersentjes gebeurd, dat ze zoveel stofjes afscheidden die een glimlach creëerden? Hij had daar bijna nooit last van. Sommige Clanleden waren al gewend aan zijn nonstop chagrijnigheid. Deze wist het echter nog niet. Leopardstrike probeerde vrolijk te denken - waar hij hoofdpijn van kreeg - en vandaag even aardig te zijn. Vrienden worden? Misschien, niet de meest waarschijnlijke optie, maar deze kater leek het graag te willen.

Bluewave, die Leopardstrike rustig aankeek, die toen zijn vraag stelde. Bluewave knikte en sprong van de steen af. Toen zijn ogen die van Leopardstrike ontmoette, schoot er een duistere herinnering door hem heen. Leopardstrike die naast Littlecreek's dode lichaam lag. Bluewave's ogen sperden zich even wijdopen, maar hij schudde zijn kopje. Leopardstrike had het niet gedaan. Hij had toch een alibi? Een excuus? Trouwens, hoe kon hij Clanleden gaan beschuldigen als hij het niet zeker wist? Nog ergens waar hij zich niet helemaal lekker over voelde, was de droom die hij vlak voor hij de dode Littlecreek ontdekte had gehad. Die ging ook over een dode kat. Hopelijk had hij geen toekomstvoorspellende dromen, anders kwam hij nog een rampzalig leven tegemoet. Bluewave schudde nogmaals zijn kopje en volgde Leopardstrike toen. Misschien was die zo chagrijnig omdat Littlecreek gestorven was. Alhoewel... Zijn blik had helemaal niet ernstig of verdrietig geleken toen Bluewave zich over Littlecreek had gebogen. Hij schudde krachtig zijn kopje. Wat had hij toch? Waarom zei zijn gevoel dat Leopardstrike iets met Littlecreek's dood te maken had? Waarom kon hij niet gewoon jagen met Leopardstrike zonder die gedachten? Bluewave zuchtte even, maar concentreerde zich toen op de prooi, die vrij rondliep.

Bluewave keek hem nogal.. wantrouwend aan, maar zei niets. Verdacht die kater hem soms. Leopardstrike vervloekte zichzelf; hij had beter uit moeten kijken. Het was niet slim geweest om Littlecreek dáár te vermoorden, maar wanneer kwam die kat ooit uit zijn Den? Te bang om een poot buiten de wereld van Starclan te zetten. Leopardstrike wilde niet verdacht worden.. hoe kon hij dat tegengaan? Een herinnering schoot hem te binnen. Zijn moeder.. ze overleed vlak voor zijn ogen; groenhoest had weer een slachtoffer gemaakt. Leopardkit had huilend naast haar gezeten. Opnieuw voelde hij de tranen in zijn ogen opwellen; bijna begon hij te huilen. Nog een herinnering.. afgewezen worden, keer op keer, hij mocht geen medicine cat's apprentice worden.. De tranen stroomden nu over zijn wangen. Leopardstrike liet zichzelf verdrinken in zijn emotie en draaide toen zijn kop weg van Bluewave. Dit trok wel aandacht, niet? Toen hij zeker wist dat Bluewave keek begon hij te spreken. 'S-sorry.. ik voel me niet zo.. lekker.. om eerlijk te zijn..' Hij deed zijn kop een stukje omhoog, maar deed alsof hij zich schaamde voor zijn tranen. 'De herinnering aan Littlecreek.. die me.. smeekt hem.. naar buiten te halen.. het doet zoveel pijn.. Voor de frisse lucht, zei hij..' Leopardstrike probeerde de tranen uit te wissen, maar ze bleven komen. Hij leefde zich iets te goed in. 'Sorry..sorry dat ik je lastig val..''

Bluewave keek nog even wantrouwend richting Leopardstrike, maar schudde toen zijn kopje. Leopadstrike was niet schuldig. Hij moest echt is ophouden met dat verdenkingsgedoe. Het leidde alleen maar naar dingen die niet waar waren. Hij schrok toen hij opeens iemand hoorde snikken. Zijn kopje ging als een soort automatisme opzij en bekeken Leopardstrike. Hij hoorde Leopardstrike's woorden en een kwel bevond zich in hem. Hoe had hij Leopardstrike kunnen verdenken? Die zat er juist onwijs mee dat Littlecreek dood was. Of het was toneel. Bluewave verwierp die gedachte woedend. Kon hij nu echt niet meer normaal denken? Hij moest Leopardstrike troosten, niet aan zijn eigen stommiteiten denken! Bluewave keek een beetje onbeholpen, maar liep toen naar Leopardstrike toe en troostte die door met zijn pootje op Leopardstrike's rug te kloppen en hem enkele likken te geven. Zijn eigen wangen werden ook nat van de tranen. 'Rustig maar, Leopardstrike. Ik mis Littlecreek ook. Maar Littlecreek zou nooit gewild hebben dat we hier staan te huilen om hem. We moeten sterk zijn, voor hem en voor de Clan,' zei Bluewave bemoedigend. Hij huilde ook. Dat kwam omdat hij de kater miste. Zijn staartpunt sloeg nerveus heen en weer. 'Je valt me niet lastig. Als je erover wilt praten, dan mag je mij altijd lastigvallen,' glimlachte Bluewave.

Leopardstrike kon werkelijk niet meer stoppen met huilen. Niet dat hij dat erg vond; hoe echter het was hoe beter. Tot zijn opluchting werkte het wel bij Bluewave; de kater kwam naar hem toe en gaf hem wat likken. Walgelijk, zo.. toegewijd of nee, plakkerig doen tegen een ouder Clanlid! Leopardstrike hield zich in en verbande de gedachtes aan het wegduwen van Bluewave. Dat kwam niet goed uit. De arme, zwakke ziel miste Littlecreek ook. Hij zou eens moeten weten hoe zwart zijn gedachten waren.. 'Nee.. ik denk dat je.. gelijk hebt,' fluisterde Leopardstrike. 'Ik moet.. sterker zijn.. Het spijt me..' Hij zou pas over een goede vijf minuten minder gaan huilen, anders zag het er ook weer zo verdacht uit. Ja, het was nog heel wat om een goed toneelstukje in elkaar te zetten. 'Ik denk nog niet.. dat ik over.. het.. kan praten..' Hij perste de woorden uit zijn bek en probeerde er gebroken uit te zien. Nee, hij hoefde helemaal niet met die kat te praten. Misschien over het feit dat hij iets minder plakkerig moest doen, maar verder niet. Leopardstrike probeerde de tranen wat weg te geven en gaf Bluewave een lik als bedankje, al veegde hij gedachten zijn tong honderden keren schoon.

Bluewave werd steeds onzekerder en verwarder. Nu zat Leopardstrike weer te huilen, terwijl hij eerst zo chagrijnig leek. En zijn eigen, rustgevende woorden hielpen er ook niet beter mee. Bluewave twijfelde even. Wat moest hij nu doen? Verder gaan wantrouwen of heel dit gedoe gewoon achter zich laten en Leopardstrike wat meer proberen te vertrouwen? De kater keek even geërgerd. Aan de ene kant wou hij dat zijn gedachtestroom ophield, maar aan de andere kant wou hij deze zaak ook niet met rust laten. Het ging tenslotte over Littlecreek, de kater die alle wonden genas in heel de Clan. Die nu bij StarClan was en op hun neerkeek. Bluewave probeerde het zichzelf allemaal duidelijker te maken. De woorden van Leopardstrike maakte het denken haast onmogelijk. Het leek wel alsof Leopardstrike doorhad dat hij hem verdacht. Misschien straalde hij dat ook wel een beetje uit. Misschien dat hij onbewust een beetje hardop in beweging bracht wat hij dacht. Hij keek een beetje geërgerd richting Leopardstrike. Toen die zei dat hij er niet over wou praten, stroomden er tegelijk weer nieuwe, wantrouwige gedachten en vragen te binnen. Waarom zou hij niet willen praten? Voelde hij zich schuldig dat hij het was? Was hij het wel? Speelde hij toneel? Of waren het echte tranen? Maar om Littlecreek, of iets anders? Hij kon zichzelf beter voorhouden dat zolang hij geen bewijzen had, het onbegonnen werk zou zijn om Leopardstrike te beschuldigen. Hij zou zichzelf voor gek zetten tegenover andere katten. Misschien gingen ze hem dan juist verdenken en dat moest Bluewave nu ook bepaald niet hebben. Hij wou in vrede leven met zijn Clan, maar zou het verafschuwen als die hem zouden haten. Hij voelde de lik van Leopardstrike en keek die peinzend aan. Hij schudde boos zijn kopje en liep toen weg. Hij keek peinzend voor zich uit. Hij wist het niet meer. Hij wist niet meer wat hij van dit gedoe met Leopardstrike en Littlecreek moest denken. Leopardstrike klonk op de een of andere manier toch heel erg geloofwaardig, maar Bluewave kon zijn blik maar niet vergeten toen hij aankwam. Die had juist een soort ijzigheid uitgestraald. Bluewave schudde nogmaals zijn kopje en probeerde zich te concentreren op de prooi rond zich heen. Hij opende zijn mond en rook een geur van muis, niet ver van hun af. Tenslotte, hij zou Leopardstrike nu goed in de gaten kunnen houden. Hij sprong en miste. Hij rende achter de muis aan en ving hem nog net. Hij doodde het gauw. Dat ging bijna mis. Hij moest echt is een keertje beter opletten. Hij keek om zich heen en ving Leopardstrike's blik op. Hij keek weer voor zich en probeerde zich nu scherp te concentreren op de geluiden, de seinen die aangaven dat er in dit seizoen genoeg prooi te vangen viel. Dat hij op moest houden met zijn gedachtestroom. Dat het tijd was om voor zijn Clan te werken. Ja, daar moest hij zich op concentreren. Niet op iets wat waarschijnlijk niet waar was. Maar waarom beviel Leopardstrike hem dan zo slecht?

Leopardstrike hoopte dat hij een betere leugenaar was dan Bluewave. Het straalde van de kater af dat hij hem wantrouwde, dat hij vond dat hij loog.. Zijn blauwe ogen spraken boekdelen. Leopardstrike vervloekte Bluewave in gedachten. Hij wilde zo graag.. Maar hij had echt spijt van wat hij gedaan had, al kon hij nu medicine cat worden, wat hij zo graag gewild had. Iedere keer als 'Littlecreek' genoemd werd, voelde hij een steek van spijt en pijn; hij had gemoord. Het was zijn schuld. Littlecreek was een goede medicijnkat geweest, waarom had hij hem niet gewoon geaccepteerd? Leopardstrike slikte. Een paar seconden lang stond het beeld van een dode Littlecreek op zijn netvlies gebrand, de angst in de blik van de kat toen zijn klauwen op hem af kwamen.. Waarom had hij niets gevoeld toen hij het had gedaan en brandde zijn ziel nu met de daad die hij begaan had? Leopardstrike zag hoe Blue..wave wegliep en een muis probeerde te vangen. Die kater.. verdacht hem. Dat was zeker. Leopardstrike wilde het beeld van Littlecreek van zich af schudden en alles vergeten wat die zachte stem ooit had gezegd. Nee. Hij kon er even niet tegen.. Tranen kwamen weer, nu echte, ook voor Littlecreek nu. Hij besefte nu echt wat hij gedaan had, wat hij probeerde te verdrukken. Hij had een Clanlid vermoordt. Hij had hem naar Starclan gestuurd. Een leven beëindigd. Aan zijn klauwen had het bloed gekleefd, aan zijn tong ontsnapte de leugen. 'Die pijn in zijn ogen... Ik kan het maar niet vergeten..' Het verdriet dat door zijn stem klonk was nu echt waar, zijn tranen waren voor de kat, al was zijn rouw te laat. Leopardstrike had plots de kracht niet meer om op te staan, alleen maar kracht om zijn laatste leugen in stand te houden. Als hij verder wilde leven in Windclan.. moest hij doorgaan met liegen. Dan mocht hij nu niet opgeven.

De volgende keren van het jagen gingen ook slecht. Een muis was hem ontglipt, een eekhoorn zag hem aankomen en een lijster was net te vroeg weggevlogen, anders had Bluewave hem niet kunnen vangen. Hij zei maar niet tegen Leopardstrike waardoor het kwam. Trouwens, zijn ogen hadden genoeg uitgestraald. Hij kon zich beter een beetje inhouden. Als Kittyheart of Tallstar die wantrouwigheid in zijn ogen zagen, dan gingen ze vragen stellen en Tallstar had dan zelfs al een idee waarover het kon gaan. Nee, hij kon beter ophouden met zo te denken. Dadelijk zou iemand hem flink gaan verdenken. Hij keek op naar Leopardstrike. Die zat nog steeds levenloos. Bluewave had deze keer geen gevoel van afkeer. Hij twijfelde weer. Het hoefde Leopardstrike natuurlijk niet te zijn. Misschien hield Leopardstrike juist achter zich wie het wel gedaan kon hebben. Maar Bluewave ging niks vragen. Als hij lekker opvallend bezig wou zijn, zoals hij nu had gedaan, dan zou hij zo zelf wantrouwd worden. Hij schudde krachtig zijn kopje, net niet tegen een boom en joeg woedend een muis op, die nogal uitdagend midden op het pad stond. Bluewave rond snel achter de muis aan en vermoordde het beest met alle koelbloedigheid die hij in zich had. De muis lag aan flarden en overal zat bloed op zijn pels. Meteen zag Bluewave Littlecreek voor zich liggen. Wacht eens even... Bloed! Er had bloed op Littlecreek's vacht gezeten! Of niet? Bluewave probeerde het zich te herinneren maar hij had te weinig gezien. Hij schudde boos zijn kopje en hij luisterde naar Leopardstrike's woorden. Hij wou zich omdraaien en schreeuwen tegen Leopardstrike. Hij draaide zich met een ruk om, moest zich verbijten omdat hij de pijn in de ogen van de kater zag en liep op Leopardstrike af, de wantrouwigheid een beetje proberend te verwijderen uit zijn ogen. Hij gaf Leopardstrike enkele bemoedigende likken en keerde Leopardstrike toen weer de rug toe. 'Ik snap wat je bedoelt. Ik kan hem ook niet meer vergeten, hoe hij daar lag. Zou hij misschien hebben gespuugd of zo?' vroeg hij zich hardop af. Hij schudde zijn kopje en richtte zijn aandacht weer op de muis voor zich. Hij sloop richting de muis, zijn blik af en toe kerend op de aan flarden gescheurde muis links van hem. Een huivering schoot door hem heen, maar hij probeerde alles te negeren. Hij sprong en doodde de muis.

Hij was zwak. Hij was een moordenaar. De dromen in zijn kop lieten hem niet meer alleen. Net alsof stemmen tegen hem spraken dat hij goed gehandeld had en hij wist vrij zeker dat het zijn eigen stem niet was. Hij hield niet van Littlecreek, maar had hij hem werkelijk zo gehaat.. jawel, dat zeiden de stemmen.. Hij werd gek. Maar de stemmen zeiden dat ze zijn vrienden waren, dat ze om hem gaven.. meer dan Bluewave, die zijn emoties niet voor zich kon houden. Zijn ogen spraken boekdelen. Hij verdacht Leopardstrike. Leopardstrike wist niet wat hij ertegen kon doen. Nog steeds lag hij aan de grond genageld en slikte wat tranen terug toen hij Bluewave koelbloedig een muis zag vermoorden. Zo had hij ook.. Nee, hij had hem niet aan stukken gescheurd. Hij had zich geschaamd. Hij voelde zich schuldig en had Littlecreek niet gemarteld of wat dan ook. Er had zo weinig bloed gevloeid dat het nu niet meer zichtbaar was op zijn vacht en de grond nooit had geraakt. Er was geen bewijs.. en de moord was niet eens gepland. Leopardstrike voelde al zijn energie uit hem wegvloeien met de tranen die nu echt van schuld waren. Hij kon zijn web van leugens niet opheffen. Als je halverwege was moest je doorgaan. 'Snap jij wat ik bedoel? Om zijn ogen te zien wegdraaien, om zijn lichaam te zien schokken en te weten dat je niets kunt doen om hem te redden?' Het klonk wat verstikt. Leopardstrike wist dat hij hier nog lang nachtmerries over zou hebben. Hoe kon het ook anders? Leopardstrike huiverde; hij kon het niet tegenhouden. Hier zat hij dan. De moordenaar, de huilebalk, de zwakkeling. Wat verachtte hij zichzelf. Hij moest sterk zijn en gaan voor wat hij wilde. Medicine Cat worden.. Hij stond moeizaam om en keek om zich heen. 'Ik denk niet dat ik goed kan jagen vandaag,' mompelde hij, zijn vacht nog nat van de tranen en zijn ogen glinsterend in het zonlicht, van verdriet.

Bluewave liet zijn blik opzij glijden naar Leopardstrike. Als het die nog niet op was gevallen dat hij die verdacht... Bluewave had zijn ogen te lang op Leopardstrike gezet en daarmee was Leopardstrike duidelijk geworden dat Bluewave hem verdacht. Maar als dat zo was, waarom zei die er niks van? Waarom schreeuwde hij niet tegen Bluewave dat het niet eens zijn schuld was? En waarom had hijzelf zoveel vragen? Bluewave keek peinzend voor zich uit maar besloot het toen maar te laten. Als Leopardstrike hier schuldig aan was, zoals hij dacht, dan zou Leopardstrike dat niet zo heel lang voor zich kunnen houden. Als hij nu al zo overdreven bij Bluewave reageerde, hoe zou het dan zijn als Tallstar voor hem zou staan? Trouwens, Bluewave wist niet eens zeker of die tranen wel zozeer over Littlecreek waren. Het kon ook iets anders zijn. Alleen, hij moest nu ophouden. Hij mocht Leopardstrike niet nog meer laten zien van zijn verdenkingen. Een beetje beschaamd keek Bluewave naar de grond en concentreerde zich toen weer zo goed mogelijk op andere geluiden, in plaats van steeds op Leopardstrike's kopje te kijken als Bluewave wat over Littlecreek zei. Toen hoorde hij het verstikte geluid van Leopardstrike. Bluewave kon zich bijna niet meer inhouden. Hij had het liefst willen omdraaien en keihard tegen Leopardstrike willen schreeuwen dat hij heus wel doorhad dat Leopardstrike de dader was en niet de medicijnen. Maar Bluewave verbeet zich en probeerde zich weer op de prooi te concentreren. Hemzelf overhalen dat Leopardstrike het niet gedaan had, lukte in elk geval niet meer. Zijn gedachten kwamen er steeds op terug. Maar dan hoefde zijn gedachte nog altijd niet juist te zijn. Bluewave werd er een beetje moe van. 'Ja, ik snap wat je bedoelt,' kwam er meelevend uit, wat nog best knap was voor zoveel woede in hem. En het verdriet. En dan ook nog die angst om de waarheid te horen. Hij mocht niks van zijn verdenking tegen Tallstar of iemand anders zeggen. Dan zouden ze hem allemaal raar vinden. Nee, hij moest dit anders aanpakken. Want als het waar was, zou hij Leopardstrike er niet ongestraft mee weg laten komen. Oh nee, dan beleefde die wat! Bluewave had Littlecreek altijd erg gerespecteerd. Zijn respect voor Leopardstrike was gedwongen wat te zakken. Hij keek opzij. Aan de andere kant zag Leopardstrike er heel onschuldig uit. Zijn verhaal kon kloppen. Maar waarom zou niemand er wat van gehoord hebben? Of zijn pootstappen gehoord hebben? Waarom was Leopardstrike uit die Den? Allemaal vragen zaten in zijn kopje. Vragen die hij niet kon beantwoorden. Vragen die onduidelijk waren. Vragen waarop alleen, als hij de waarheid sprak, Leopardstrike kon antwoorden. 'Dan ga je terug naar het kamp,' klonk het iets minder vriendelijk op Leopardstrike's woorden. Hij draaide zich resoluut om, met de rug naar Leopardstrike en liet zich weer zakken in een houding die aangaf dat hij wou jagen.

Zijn verdriet was echt nu, nu hij in had gezien wat die stemmen hadden gezegd. Ze zeiden dat zij zijn vrienden waren en wisten wat hij moest doen om zijn dromen waar te maken. Nee, die kleine kater had daar zeker geen weet van. De enige stem waar hij echt naar luisterde was de stem van dat kleine poesje, Kitty-nog-iets. Van Tallstar ook, natuurlijk. Leopardstrike vervloekte Bluewave in gedachten. Eerst had hij gelogen en toen geloofde de kater hem. Nu hij de waarheid sprak - voor zover dat kon - geloofde dat kleine mormel hem niet meer! Het moest nu toch niet gekker worden. Hij was een slechte leugenaar. Zijn blauwe ogen verraadden zijn gedachten alsof hij ze voorlas. Zijn antwoorden verrieden de woede in zijn hart. Ongegrond; hij had geen bewijs. Leopardstrike werd woest op Bluewave, al hield hij het in. Een paar jaar je woede inhouden ging, alleen als het dan tot ontploffing kwam.. Hij ging niet nog een moord plegen. Niet nog een keer dat verschrikkelijke, schokkende gevoel meemaken de volgende dag. Leopardstrike bleef liggen, nog steeds verlamd door zijn eigen gedachten. Op de een of andere manier was het duidelijk dat hij de waarheid ging spreken, misschien was het vuur in zijn ogen nu fel genoeg.. 'Je zal beter moeten liegen om voor je te houden dat je me verdenkt, Bluewave,' zei Leopardstrike met een beschuldiging in zijn stem. Dit meende hij. Echt. Of was hij zo goed dat hij zichzelf voor de gek hield? 'Ik zag je één ding: wat jij ook denkt, ik heb het niet gedaan!' Het was het protest van een onschuldige, al veranderde dat nooit iets aan de mening van de blinde. Leopardstrike begon zich aan Bluewave te irriteren. De kater dacht teveel na. Hij zou wat meer met zichzelf bezig moeten zijn in plaats van met anderen.. Leopardstrike wilde opstaan, maar nog steeds was hij als een standbeeld op zijn plaats gevestigd. Slechts zijn spieren spanden aan bij zijn woorden. Wanneer zou die verlamming opgeheven worden?