Algemene Onzin Topic

Thunderclan
☐​ - Strawberry
☐​ - Shockwave
☐​ - Ferretwhisker
☐​ - Vixenkit

Riverclan
☐​ - Ashlily
☐​ - Appleblossom
☐​ - Timedance

Windclan
☐​ - Emberstorm
☐​ - Frostpaw
☐​ - Winterhare

Shadowclan
☐​ - Mockingpaw
☐​ - Smokebreath
✔ - Snowypaw
✔ - Wonderland

Skyclan
✔​ - Dogdance
☐​ - Burnedpaw

Kittypet
☐​ - Peppermint

Bloodclan
☐​ - Phantom
☐​ - Enigma

Voorzichtig sloeg ik het oude boek open. Een walm van oud, vochtig papier drong mijn neus binnen, maar ik hield ervan. Als je me zocht, vond je me vrijwel altijd in de bibliotheek, beweerde men. Het grootste deel van mijn tijd bracht ik dan ook het liefste hier door. Maar ik had zo ook mijn verplichtingen als de dochter van Lord Ayrish, de raadgever van de koning. Mijn naam was Lynn Coston. Ik was vernoemd naar mijn overleden moeder. Mijn vader zij altijd dat het een eer was om deze naam te mogen dragen. Dat was ook wel zo, maar ik had liever toch anders geheten. Ik woonde samen met mijn vader in kasteel Whitedoll, vlakbij ‘Het Huis van de Koning.’ We moesten wel: Ayrish mocht niet te ver weg van zijn werk wonen. Ik zuchtte, en sloeg het boek weer dicht. Het was nutteloos om een boek te pakken, om er vervolgens niets mee te doen. Ik zette het weer terug. Ayrish was vandaag weer de hele dag weg, naar de koning. Volgens mij heette hij Ragod. Ik vond hem niet zo aardig. Hij was klein, dik en rond, en had een neus als de snavel van een havik. Boven die neus hielden twee fletse blauwe ogen je voortdurend in de gaten. Nee, ik mocht hem niet zo erg. Mijn vader was het tegenovergestelde. Hij had krullend, goudbruin haar tot zijn schouders, was slank en heel lang. Zijn bruine ogen bleven je rustig aankijken, en hij had een vriendelijk gezicht. Iedereen zei dat het sneu voor hem was dat ik niet op mijn vader leek. Nu kon hij mij moeilijk aan iemand met een hoge rang uithuwelijken. Waarschijnlijk vonden ze dat ik te lelijk was. Ze hadden gelijk: Ik leek helemaal niet op mijn knappe ouders, maar op mijn grootmoeder. Ik had haar nog nooit in mijn hele leven gezien, en toch was het zo. Ik had lang, heel donkerbruin haar met geen enkele krul erin. Mijn ogen hadden de kleur van kruisbessen, en ik was klein en slank. Mijn vader snapte nooit waar ze om zeurden. ‘Je bent toch knap op je eigen manier, meisje?’ zei hij altijd. Ik geloofde hem niet. Als de mensen mij een minderwaardigheidscomplex wilden aanpraten, waren ze op de goede weg. Ik vond het namelijk helemaal niet leuk wat ze over mij zeiden. Na een tijdje stond ik op, en liep de bibliotheek uit. Wat voor ‘nuttigs’ kon ik gaan doen? Omdat ik niks anders wist, zadelde ik Breeze maar voor een lange rit. De lichtgrijze merrie vond het heerlijk om vrijuit te galopperen, dus volgde ik het pad dat mij het snelste naar de poort bracht. Het was markt in Whitedoll. Eigenlijk mocht ik niet alleen naar buiten van mijn vader, zeker nu niet. Ik trok me er weinig van aan, wat waarschijnlijk dom van me was. Hij verbood het me niet voor niks, toch? Ik trok de cap van mijn zijden cape over mijn hoofd. Onderin was hij lichtgroen, waarna het overliep naar lichtblauw. Eigenlijk was het meer een sjaal, bedacht ik me. Na een kwartier bereikte ik de poort. De wachters lieten me dadelijk door, en in de verte zag ik het bos al. De hoeven van Breeze kletterden op het bruggetje dat ons over de Dibble leidde. De Dibble was een smal riviertje dat door het hele land liep. Al snel galoppeerde Breeze weer over het zandpad. Er steeg een grote stofwolk achter ons op, maar daar hadden wij geen last van. Een tijdje later bereikten we de bosrand. Het rook er alsof het pas geregend had, en ook naar bladeren. Een paar zonnestralen wisten door het bladerdak heen te piepen. Door de groene bladeren, kreeg het licht ook een groenige gloed. Zonder het zelf goed door te hebben, liet ik mijn paard nog eens extra hard galopperen.