Good Memories {OPEN}

Woedend sloeg Sailor een graspol naar achteren met zijn voorpoot. Een grauw verliet zijn bek en tranen glinsterde in zijn ogen. Sailor beet op zijn onderlip en voelde een straaltje bloed op zijn kin lopen. ''Why?'' het woord schoot door zijn kop, maar hij sprak het niet uit. Zijn wat gedrongen lichaam viel neer in het gras en hij legde zijn kop op zijn voorpoten. Ralph's woorden schoten door zijn kop, maar vaag. Sailor zuchtte en sloot zijn ogen. Wiens schuld was dat er ruzie kwam. Wie begon? Sailor wist het niet meer, hij zal zo graag de schuld op Ralph schuiven. Maar wat als hijzelf fout zat? Moest hij niet zo reageren? Sailor gromde kwaad. Waarom deed hij dit nou? Hij stond op en toen kwam alles in hem op. Alles van de helse dag.

''Mom, Ralph is er!'' blij ging Sailor richting zijn moeder. Als Ralph er was, was zijn vader er ook. Vlug liep hij richting de kater. Gerrit was niet bij hem, zat hij nog in de auto? Simon stapte eruit en deed alles dicht. Een naar gevoel overviel de jonge kater. ''Ralph? Waar is pa?'' zijn stem klonk moeizaam en Ralph keek hem verdrietig aan. ''Sailor, ga naar je moeder en zus toe'' meer zei hij niet. Sailor liep naar de twee poezen toe, Ralph kwam ook. ''Ireme, het spijt me zeer. Maar Gerrit heeft een ongeluk gehad...Hij, hij is overleden''

Niet aandenken. Sailor schudde zijn kop en begon rondjes te rennen. Misschien hielp dat. Maar de laatste zin bleef in zijn kop zitten en Sailor stopte met rennen. Maybe, one time? Wat kon een keertje kwaad en dan was hij weer uit gerouwd. ''Pa, ik mis je zo''Hardop gesproken. De kat liet zijn tranen rollen en snikte. De herinneringen kwamen in hem op. Van het moment dat hij zijn vader voor het eerst zag tot en met zijn afscheid, omdat hij weer een lange reis ging maken. Zijn laatste reis. Ook waren er herinneringen van Sailor's zeereis. Zijn mooiste tijd ooit. De wind die door zijn vacht waaide, de trots toen hij een rat had gevangen en de geur van de zee. Die geur bleef hem bij. De verhalen van een oude scheepskat. Een glimlach verscheen op Sailor's gezicht. Dat bleef de beste tijd uit zijn leven. Zijn verdriet ging langzaam over en hij dacht aan de mooie momenten.

Crystal was wat gaan jagen toen ze iemand hoorde. Wie kon dat nou zijn? en wat doet die hier? Iedereen weet dat dit mijn territorium is, dacht de poes wat geïrriteerd. Ze ging gaan kijken of ze de indringer kende en om hem eventueel weg te jagen. Toen ze dichter kwam hoorde ze de kat huilen. Ze was vaak bruut en kwam soms gemeen over, maar ze kon geen enkele kat zien huilen. 'Hé, wat scheelt er?' vroeg ze de roste kater. Ze zag dat hij niet meer snikte, maar dat er nu een glimlach rond zijn mond was. Nu vond ze het stom dat ze met hem inzat, als hij nu alweer glimlachte, was het vast niets ernstigs geweest. Toch kwam ze wat dichter en ging voor de kater zitten. Ze likte even aan haar poot en liet die toen glijden over haar kopje. Het puntje van haar staart tikte ritmisch de grond. Ze stopte even en keek de kater weer aan. 'Je kunt het me heus vertellen, ik heb toch niemand om het aan te vertellen.' Stelde ze hem gerust. Het was waar, niemand had zin om bij een chagrijnige poes als zij rond te lopen.

De kater was zo in zijn gedachtens opgegaan, dat hij de poes niet had zien naderen. Opeens stond ze voor zijn neus en hij keek op. Opeens besefte hij dat ze iets had gezegd tegen hem. Maar wat? De poes ging voor hem zitten en waste haar kopje, daarna keek ze weer naar hem,
'Je kunt het me heus vertellen, ik heb toch niemand om het aan te vertellen.' Ze had gezien dat hij had gehuild, besefte Sailor en hij voelde zijn wangen gloeien. Maar waarom zou hij zijn redenen aan een wildvreemde poes vertellen? Ze zei dat ze niemand had? Was ze alleen en vriendloos? Hij had zijn zus en Ralph. Misschien? "Ik huilde vanwege mijn vader. Hij is overleden op zee en ik mis hem soms. Maar zijn beste vriend mist hem nog meer en vindt mijn manier van rouwen niet goed. We kregen ruzie..." Zou ze dit verwarde verhaal begrijpen? Of wou ze nog meer weten? "Begrijp je het een beetje..Um..." Wat zal haar naam zijn?

De kater twijfelde even, maar deed dan zijn verhaal. Cryara luisterde aandachtig naar het trieste verhaal. "Begrijp je het een beetje.. Um..." "Cryara, mijn naam is Cryara en ik begrijp het volledig, ik leef echt met je mee." probeerde ze de kater wat te troosten. "Misschien bedoelde de vriend van je vader het niet slecht, misschien wou hij gewoon zeggen dat je vader liever had gewild dat je verder ging met je leven en gelukkig zou worden?" Probeerde ze de roste kat te helpen. Ze was hier niet goed in, wist ze. Al van kleins af aan stond ze er alleen voor, geen familie, geen vrienden om voor haar te zorgen of om voor haar op te komen en haar te beschermen als er gevaar dreigde. Daardoor was ze altijd zo wantrouwig en meestal kortaf. Ze probeerde wel vrienden te maken, maar dat was moeilijk door de blauwe plekken op haar hart en herinneringen. Dit keer zou ze het wel goed doen! Tegen het eind van de dag werd Sailor haar eerste vriend, dat hoopte ze toch. Hoe zou het zijn om vrienden te hebben? Vroeg ze zich dikwijls af. Ze keek de kater aan. Hij zag er zo droef uit, omdat iemand waar hij om gaf stierf. Wou ze wel echt vrienden? Wat als weg gingen en ze net zo droef als Sailor nu achter bleef? Ze schudde onmerkbaar haar kopje alsof ze al haar gedachten wilde ordenen en de slechte eruit vlogen. Daarna keek ze de kater weer aan.

De poes begreep gelukkig zijn rare geluid en stelde zich zelf voor, "Cryara, mijn naam is Cryara en ik begrijp het volledig, ik leef echt met je mee." Fijn. Het voelde fijn. Natuurlijk leefde Ralph ook met hem mee, echter kon dat wel wat minder. "Misschien bedoelde de vriend van je vader het niet slecht, misschien wou hij gewoon zeggen dat je vader liever had gewild dat je verder ging met je leven en gelukkig zou worden?" Sailor barstte in lachen uit, maar stopte al vlug weer. "Sorry vanwege die lachbui, Cryara. Maar het juist omgedraaid...Ralph blijft teveel rouwen en ik ga door. En dat wilt Ralph niet. Daarom kregen we ruzie. Ik moest echter zo sterk aan vader denken, dat ik verdriet kreeg. Maar ik leef liever verder zonder te veel rouwen. " Sailor keek de tabby poes aan. Zou ze het nog volgen? Of vond ze hem nu een verschrikkeling? Ze leek wel vriendelijk. Tot nu toe was ze alleen maar vriendelijk geweest.

-Het duurt even voordat je weer antwoord zult krijkgen-

De kater barstte in lachen uit."Sorry vanwege die lachbui, Cryara. Maar het juist omgedraaid...Ralph blijft teveel rouwen en ik ga door. En dat wilt Ralph niet. Daarom kregen we ruzie. Ik moest echter zo sterk aan vader denken, dat ik verdriet kreeg. Maar ik leef liever verder zonder te veel rouwen. " Legde de kater uit. Cryara snapte het wel. Deze kater wou sterk zijn voor zijn vader door verder te willen leven. Dat kende Cryara maar al te goed. 'Ik snap het, maar weet je op een gegeven moment zal... Ralph? Dat ook wel inzien dat het beter is om verder te willen leven dan vast te zitten in het verdriet.' Probeerde ze de kater wat op te beuren. Ze besefte plots dat ze zijn naam helemaal nog niet wist. 'Maar eh hoe noem jij eigenlijk?' Vroeg ze dan maar.

Sorry nogal kort ;s

De poes begon wat te vertellen en Sailor luisterde aandachtig naar haar, hopelijk kreeg ze gelijk over Ralph. Maar de kat kende, Sailor ging er niet op hopen. Cryara vroeg naar zijn naam. Sailor knikte met zijn kop en stelde zich zelf voor," Ik heet Sailor, mijn beste poes. What Shall we do with the dronken Sailor?" hij grijnsde om te laten zien dat hij een grapje maakte. Natuurlijk was hij niet dronken. "Het is een lied van de zeelui. En Sailor betekend zeeman." legde hij toch maar uit. Wat zal Cryara van de zee weten en vinden. Zal ze hem ooit gezien hebben? Veel katten die hij kende, voor zover je het kennen kon noemen, hadden nog nooit de grote plas gezien. Zeer jammer. Het was een van de mooiste dingen die er waren. En als je er op vaarde,kwam je de mooiste dingen tegen.

'Ik heet Sailor, mijn beste poes. What Shall we do with the dronken Sailor?' grapte de kater. 'Het is een lied van de zeelui. En Sailor betekend zeeman.' Legde hij daarna nog eens uit. Cryara knikte dat ze dat snapte en lachte mee met zijn grapje. Ze had al veel gehoord van trekkende katten die naar de zee waren geweest hoe mooi dat het daar was. Ze had al een paar keer overwogen om er heen te trekken, maar bedacht zich steeds toen ze op het punt stond om op reis te vertrekken. Ze was enorm benieuwd, maar ook bang voor het onbekende, stel dat ze er verdronk, of de weg kwijt geraakte? 'Ben je al veel naar de zee geweest?' Vroeg ze met twinkelende ogen van nieuwsgierigheid. Waarschijnlijk wel, hij noemde zelfs Sailor en zijn vader was op zo'n trip gestorven dus kon het wel niet anders of hij was er al meerdere keren geweest.