{Mockingjay} Góódmorning, mister!

_{Een zwart witte gestalte bewoog zich langzaam voort tussen de bomen. Tallpoppy, dat was haar naam. Haar korte vachtje leek op het eerste gezicht erg dunnetjes, maar hij was erg dik. Ze stopte en spitste haar oren, op alles voorbereid. Prooi, dat was wat de Clan nu nodig had, want aan Leaf-fall zou ook ooit een einde komen, en dan zou de sneeuw binnen een van de kortste keren weer uit de lucht komen dwarrelen en het gehele territorium in het wit doemen. Haar groene ogen schoten van links naar rechts. De twee kijkers kon je eigenlijk wel vergelijken met twee appeltjes, zo groen waren ze. Tallpoppy dook het struikgewas in, ze had een dikke muis gezien in haar ooghoek. Met een tevreden blik in haar ogen stapte ze weer uit de bosjes, met een dikke muis in haar mond. Ze nam het ding beter meteen mee, anders zou ze weer helemaal terug hierheen moeten lopen om dat op te halen, en dan had je ook nog eens grote kans dat een ander beest het meenam. De gevlekte poes draafde een klein stukje en de muis bengelde tussen haar kaken. Ze snoof de verse geur van haar prooi op, heerlijk. De poes hoopte dat ze vanavond een lekkere verse prooi kon bemachtigen, want de laatste dagen had ze alleen nog maar oude vogeltjes gehad. Opeens rook ze de sterke geur van een Clangenoot, ze stopte. Haar groene kijkers schoten heen en weer, wachtend totdat de kat zich zichtbaar zou maken voor haar.}

Met twee donkergroene ogen op enkele spelende kits gericht zat hij daar. Niet de fut hebbende om een gaap te onderdrukken. Enkele kattinnen wierpen hem een liefdevolle blik toe, maar voor deze ene keer negeerde hij ze. Mockingjay verleed alleen poezen wanneer híj daar zin in had, en dat was vandaag duidelijk niet het geval. De ruzie die hij over laatst nog had gemaakt met een Queen stond nog altijd vers in zijn geheugenvlies gebrand, en het slechte humeur dat hij daardoor had gekregen leek maar niet te willen opklaren. Maar tja. De lichtbruine kater met witte neusbrug, buikje en voetjes stond op en liep met een rustige tred naar de uitgang van het kamp toe. Eenmaal daar aangekomen wierp hij nog gauw een blik over zijn schouders, om nadien het woud in te snellen. De wind die met zijn vacht speelde deed hem even glimlachen, en voor enkele seconden was hij zijn problemen met de moeder kattin vergeten. Hij moest best lachen om zijn slechte humeur, raar maar waar. Want sinds wanneer maakte hij zich druk om een Queen? Het enigste waar die katten goed voor waren was zeuren, zeuren en nog eens zeuren. Zonder er bij stil te staan dat er een gestalte voor hem stond, versnelde hij zijn passen ietwat en knalde hij per ongeluk tegen een mede-Clankat aan. "Oef!" Bracht hij duizelig uit toen hij naar achter geduwd werd door te klap. Hij schudde even zijn kopje en nam een korte pauze met praten om zijn zicht weer terug in orde te krijgen. "Alles goed? Ik heb je toch niet pijn gedaan?" Vroeg hij uiteindelijk maar toen hij zag dat hij tegenover een zwart witte poes stond.

_{Opeens botste er een grijzige kater tegen haar aan. Tallpoppy sprong in de lucht van schrik, ook al wist ze dat er een kat aankwam. Haar haren stonden nog overeind toen de kater begon te spreken tegen haar. "Oef!" Bracht hij uit en bleef nog wat duizelig zitten. "Alles goed? Ik heb je toch niet pijn gedaan?" Vroeg hij uiteindelijk aan haar. De zwart witte kattin schudde haar kop van nee. ''Nee hoor, alleen schrok ik nogal van je aankomst.'' Miauwde ze en glimlachte vervolgens wat onschuldig. ''Heb jij je pijn gedaan?'' Vroeg ze toen wat stuntelig. Wat verlegen keek ze naar haar poten, en kneedde de aarde onder haar poten. Haar appelgroene ogen merkte op dat de zijne oog groen waren, en toen hun blikken elkaar even vasthielden schudde ze haar kop, en keek maar snel weer naar haar poten. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer, en haar oortjes bewogen een beetje rond. De snorharen van de zwart witte kattin trilde een beetje van de spanning die er hing, soms was ze gewoon z'n streskop, je wilt niet weten. ''Ik ben trouwens Tallpoppy,'' Miauwde ze een beetje zachtjes tegen hem.}

Zijn evenwicht was nog altijd voor een poosje zoek; Hij moest af en toe zijn poten opnieuw op de grond plaatsen voordat de wereld rondom hem heen stopte met rondtollen. ''Nee hoor, alleen schrok ik nogal van je aankomst.'' Miauwde de poes die het slachtoffer was geworden van zijn onvoorzichtigheid. Ergens had hij medelijden met haar, maar die gevoelens stopte hij algauw weg. Hij glimlachte eventjes als antwoord op haar bevestiging en zuchtte nadien eventjes van opluchting. Het was altijd fijn om te horen dat als je per ongeluk iets verkeerds had gedaan, of je acties uit de hand waren gelopen, dat niemand zich had bezeerd. ''Heb jij je pijn gedaan?'' Hij schudde zijn kopje. Dat evenwichtsprobleem veroorzaakte geen pijn, het was alleen knap vervelend, natuurlijk. ''Ik ben trouwens Tallpoppy,'' Stelde de poes zich nadien voor. Hij maakte een knikkend gebaar met zijn kopje en spitste zijn oortjes naar haar richting. Nu herkende hij haar weer, Mockingjay had haar al wel eens zien rondlopen in het kamp maar had nooit echt het initiatief genomen om een gesprek met haar te beginnen. "Leuk je te ontmoeten, ik ben Mockingjay!" Sprak hij. Maar waarschijnlijk kende de poes hem al wel, of toch zeker van naam.

_{De kater knikte van nee dat hij zich niet had bezeerd, en Tallpoppy glimlachte opgelucht. "Leuk je te ontmoeten, ik ben Mockingjay!" Miauwde de kater vervolgens de Tallpoppy keek hem weer aan. ''Insgelijks,'' miauwde ze en zette zich neer op de grond, sloeg haar staart over haar poten en keek hem afwachtend aan. De muis had ze ondertussen voor zich neergelegd. ''Heb jij al iets gevangen?'' Klonk haar stem, maar niet snel daarna werd haar blik afgeleid, een groep vogels vlogen al krijsend op, dat betekende niet veel goeds. Ze stond op, en keek in de richting waar de vogels opvlogen. Ze opende haar mond om de geur goed op te kunnen vangen. Haar snorharen trilde zachtjes en haar oren stonden naar voren toe gericht, om elk geluid goed te kunnen opvangen. Haar appelgroene ogen stonden gericht op het struikgewas, en ze verwachtte een aanval van het een of ander.}

''Insgelijks,'' Miauwde ze waarna ze zich neer zette op de grond en d'r staart rond haar poten sloeg. Hij wierp gauw even een korte glimlach op haar en begon nadien zijn borstkas even schoon te maken. Doordat hij haar bijna omver had gelopen was zijn vacht warrig geworden, en dat was niet bepaald iets dat hij zo leuk vond. Na ook nog enkele keren met zijn ruwe tongetje over zijn schouders te raspen, keek hij haar weer aan met zijn twee donkergroene ogen. ''Heb jij al iets gevangen?'' Hij schudde zijn kopje en greens even. "Nee, niet bepaald," Begon hij rustig. Hierna haalde hij zijn schouderbladen op en bedacht hij een plan om zijn daad terug goed te maken. "Heb je anders zin om met me te gaan jagen?" Zijn stem klonk zwaar, zoals een normale mannenstem, en had een lichte charmante ondertoon. Het was de perfecte gelegenheid om alles terug goed te maken, want hij vond dat zijn excuses aanbieden niet genoeg was. That's him.

_{"Nee, niet bepaald," miauwde de kater rustig, en Tallpoppy knikte als bevestiging. "Heb je anders zin om met me te gaan jagen?" Klonk zin zware stem, met een charmante ondertoon. Een glimlachje kwam op haar gezicht, en ze knikte eventjes waarna ze rustig opstond. Haar tanden klemde ze weer om haar prooi en ze keek Mockingjay vragend aan, waar gingen ze heen? Ze spitste haar oren en luisterde naar de geluiden van de natuur. De vogels, ritselende blaadjes, in de verte de bulderende rivier.. En toen dacht ze weer terug aan die vogels die opvlogen. Ze wachtte niet meer op antwoord van de kater en begon te draven, richting die plek.}

De poes knikte als bevestiging en glimlachte nadien. Maar toen ze nadien wegliep in een willekeurige richting, trok hij toch even één van zijn wenkbrauwen omhoog. "Hey? Waar denk je naartoe te gaan?" Lachte hij haar toe. Maar toen de poes zich maar niet leek om te draaien, zette hij een stevige pas in en liep hij de poes achterna. "Oké dan." Bromde Mockingjay, echter liet zijn gelaatsuitdrukking wel zien dat hij niet kwaad op d'r was. Hij vond het gewon raar dat ze zo plots wegliep van hem zonder ook nog maar één woord te reppen. Zijn schouderbladen gingen even omhoog. Wat maakte het toch uit...

Flut.