Hunting time

Terwijl de bruin gestreepte kater met een grote glimlach op zijn snoet richting de leader's den stapte zwiepte hij enkele keren met zijn lange staart in de lucht. Vandaag zou hij samen met zijn moeder en eveneens Clanleader op jacht gaan. Zij zou hem kunnen beoordelen op zijn jacht technieken, hoe goed hij al gevorderd was qua jagen en hij kon wat trucjes van haar bijleren. Maar natuurlijk was hij het meest blij om het feit dat hij nog eens wat tijd met zijn moeder kon doorbrengen. Ze was niet voor niets de leider van Shadowclan. Ze kon niet de hele dag tijd voor haar kittens vrijmaken, natuurlijk begreep hij wel dat ze verantwoordelijkheden had waarvan hij nog niet eens kon dromen die ooit aan te kunnen. Maar hij zat er ook niet zo veel met in. Zolang hij maar wist dat de poes van hen hield was hij al blij. Voorzichtig betrad hij de donkere den en keek hij met zijn glimmende groene ogen rond. "Hallo? Mama?" Vroeg hij zachtjes, op zijn gebruikelijke kalme toon.

[+Shrewstar]

Shrew had besloten zichzelf een stevige wasbeurt te geven, voordat ze de Den zou verlaten. Dan zag ze er niet uit als een kat die niet voor zichzelf kon zorgen. Haar groene gingen echter door de Den toen ze van buiten pootstappen hoorde, gevolgd door een schaduw die zich door de ingang wierp. "Hallo? Mama?" Hoorde ze een bekende stem zeggen en ze ving een glimp op van twee groene ogen. Snorrend stond Shrewstar op en trippelde naar haar zoon toe. Ze begroette Shadepaw met een kopje langs zijn wang en een lik over zijn kop. "Dag Shadepaw," Snorde ze en ging voor hem staan, al helemaal klaar om naar buiten te gaan. "Bevalt het Apprentice leventje je een beetje? Heb je al spannende dingen gedaan met je Mentor?"

Toen het bekende gestalte van zijn zwart/witte moeder zichtbaar werd krulden zijn mondhoeken lichtjes omhoog en ontstond er zo een zachte glimlach op zijn snoet. Het was altijd fijn om zijn moeder nog eens terug te zien na zo'n lange tijd, of dan toch persoonlijk. Natuurlijk zag hij haar wel wanneer ze een Ceremonie gaf of wanneer ze buiten haar den kwam, maar echt spreken deden ze niet. En dus waren momenten zoals deze leuk, of dan toch voor hem. "Dag Shadepaw," Snorde Shrewstar waarna ze even voor hem ging staan. Hij keek haar rustig aan en snorde terug. Al vanaf dat hun moeder -star als achtervoegsel had gekregen had hij voorgenomen om haar altijd mam te noemen, zodat het nooit lastig ging worden voor geen een van beiden. Voor hem was ze meer zijn moeder dan zijn leader, en dat zou altijd zo blijven. "Bevalt het Apprentice leventje je een beetje? Heb je al spannende dingen gedaan met je Mentor?" Vroeg ze aan hem. Hij greens even en knikte rustig. "Ja hoor, zo vaak zie ik Ironsoul niet maar wanneer we trainen, trainen we wel echt hard." Beaamde hij eerlijk terwijl hij zijn groene ogen in de hare priemde. "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" Vroeg Shadepaw nadien nieuwsgierig.

Shadepaw zag er wel gelukkig uit, iets wat haar plezier deed. Als een van haar kittens ook maar een verdriet gebaar maakte zou ze alles tot op de bodem uitzoeken. Nou ja, niet voor elk van haar kittens.. Voor een kort moment fronste ze, maar schudde al snel haar kop. "Ja hoor, zo vaak zie ik Ironsoul niet maar wanneer we trainen, trainen we wel echt hard." Een lichte bezorgde blik verscheen in haar groene blik, maar goed, hij werd dus wel getraind. "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" Wat verrast keek ze op bij deze vraag. "Wel goed, denk ik." Zei ze met een wat verminderde glimlach. "Nou laten we maar gaan, anders zijn we niet meer terug als de zon ondergaat en jij hebt je slaap nog nodig." Snorde ze vervolgens.

Zijn moeder leek geschrokken te zijn van zijn vraag. Maar voor hem was het een gewone vraag die iedereen wel gebruikte, dagelijks zelfs. Wat was er mis mee? Hij schoof die vraag even aan de kant en besloot maar om daar later op terug te komen, hij wou nu volop genieten van de tijd die hij samen met zijn moeder door kon brengen. "Wel goed, denk ik." Zei de poes met een iets kleinere glimlach. Hij hield zijn kopje even schuin, maar behield de grote, leergierige, glimlach op zijn gezichtje. "Dat is dan goed, houden zo!" Snorde hij vrolijk. Shadepaw wist dat de kater die onlangs gestorven was een goede vriend was geweest van de zwart witte poes, dus had hij het niet kunnen laten om de vraag te stellen. "Nou laten we maar gaan, anders zijn we niet meer terug als de zon ondergaat en jij hebt je slaap nog nodig." Snorde zijn moeder. Een kleine geïrriteerde blik was ontstaan in zijn ogen toen Shrew had gezegd dat hij zijn slaap nodig had, de blik die iedere jonge kat gebruikte wanneer hun ouders dat zeiden. "Oké!" Besloot hij dus maar te miauwen, dezelfde vrolijke toon behoudende.