[OPEN] Leave it to me to mess things up

Met een zucht bracht ze haar ledematen in beweging, met zoveel tegenzin was ze het kamp weer uitgevlucht. Voornamelijk de drukte was haar probleem. overal om haar heen kende katten elkaar, waren ze vrienden of misschien toch net wat meer en zij.. zij bleef voor altijd alleen achter. Niemand gaf om de zwakke Perishblossom die niet eens een muis kon vangen of zelfs besluipen. Iedereen liet haar gewoon aan de kant staan, zonder een poot uit te steken in de goede richting. Zelf was de poes ook niet de beste in het gebied van sociaal gedrag. Zo was ze vaak in de donkerste hoekjes van het ShadowClan gebied te vinden, in de hoop dat niemand haar kon zien. Ze wilde verdwijnen, gewoon door de grond zakken zodat geen enkele kat meer last van haar had. Ja. Dan zou de wereld van haar af zijn en kon niemand meer klagen over haar 'daden'. Zuchtend kwam ze tot stilstand, haar langharige vacht lichtelijk besprenkeld met dauwdruppels. Sneeuw lag als een dunne deken over de grond en wilde zich steeds weer wikkelen om haar wat donkere poten. De kou kon haar eigenlijk niet zo veel schelen, zelfs in Greenleaf voelde ze deze. Dat kreeg je er van als in je hele leven er nog geen enkele kat een teken van vriendschap aan je had gegeven. Nee. Perishblossom was net de kat geworden die zonder dat allemaal moet. Ouders had ze nooit gekend, haar moeder had besloten gewoon haar beneden te strekken op een dag terwijl ze een Queen was en was toen verscheurd door een hongerige das. Door verdriet had haar vader de Clan verlaten, maar een Moon later werd zijn lichaam gevonden bij een struik deathberries. Toen waren alleen Perishkit en haar broertje over. Hun band was direct uiteen gespat en haar broertje werd later een dappere Warrior, maar omdat hij haar maar een nietsnut vond, pakte hij haar gewoon hard aan. De Warrior keek wat wazig naar haar omgeving en tot haar geluk was er niemand te zien. De rand van haar gebied, wat als ze nu gewoon besloot om weg te rennen en nooit meer terug te komen? Zou iemand haar dan gaan missen?

Het was nog redelijk vroeg die dag toen Twirlfang het Thunderclan kamp achter zich liet om te gaan jagen. Het was een zeldzaam moment, hij liep goedgehumeurd verder richting de boundaries en had deze ochtend nog geen enkele keer iemand iets toegesnauwd. Sinds dat zijn vriendschap met Strawberry meer open gebloeid was voelde hij zich beter in zijn vel. Ook de omgang met andere katten verliep vlotter. Hij was niet zeker, maar hij had het gedacht dat de snowshoe kattin de reden was dat hij plots alles veel helderder bekeek. Hij haalde even diep adem, en versnelde zijn passen totdat hij op een redelijk snel tempo over de grond raasde. Wind sneed in zijn gezicht en streelde zijn vacht op een ruwe manier, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hij zoog de frisse boslucht op met zijn neus, en gleed licht hijgend tot stilstand toen de grens van de Shadowclan in zijn ogen verscheen. Vaak waren hier geen katten te zien, maar vandaag was blijkbaar echt een uitzonderlijke dag. Een witte poes met donkerbruine vlekjes was te zien, en deze zag er niet al te blij uit. Twirlfang verplaatste zich nu al stappend dichter naar de grens toe, en hield pas halt toen hij op enkele vossenlengtes van de poes verwijderd stond. Hij deed niets dat tegen de krijgscode indruiste, gezien hij nog altijd op Thunderclan gebied stond. “Is er iets mis?” Waagde hij te vragen, niet vriendelijk maar ook weer niet vijandelijk. De tijd dat hij niks anders was dan één grote brombeer had hij achter zich gelaten. Ietwat vragend hield hij zijn kopje ietwat schuin, en keek hij de poes met een nieuwsgierige blik in zijn felle gele ogen aan. Hij was al bijna vergeten dat hij tegenover een Shadowclan kattin stond, en dat deze hem waarschijnlijk begon af te snauwen eens ze haar mond opende. Maar het kwam door haar depressieve houding dat hij zich dat even niet kon herinneren. De kater liet zich ondertussen zakken totdat hij in een zithouding terecht kwam en sloeg zijn staart over zijn pootjes heen. Ondertussen tikte de klok verder, en had hij nog altijd geen respons gekregen. Misschien was de poes van plan om niet te reageren op zijn vraag noch op zijn aanwezigheid. Maar als dat echt het geval was, dan zou hij zich na enkele minuten gewoon omdraaien en weer verder gaan met wat hij bezig was, punt.

Net toen de poes zich had willen laten neervallen op de halfbevroren grond ving haar blik een beweging op. Meteen golfde er een angstige emotie door haar lijf en prikkelde haar hele vacht, haar staart zwiepte ze wat nerveus heen en weer. Maar haar poten wilden zich niet verzetten, nee, natuurlijk niet. Elke keer als haar leventje ook maar een klein beetje eng begon te worden verstijfde Perishblossom bijna direct. Haar blauwe ogen volgden de bewegingen van de kater en haar poten trilden lichtelijk. Alsof ze haar lijf niet meer konden dragen. Haar ademhaling haperde telkens weer en pas toen de kater tot stilstand was gekomen nam ze een wat grotere hap lucht om weer tot rust te komen. “Is er iets mis?” Kwam er als vraag tevoorschijn, bevend keek ze de tabby aan. Met een klein beetje hoop draaide ze haar kopje om of er misschien een kat stond die haar te hulp zou kunnen komen schieten. Maar nee, en zelfs als die er had gestaan had die haar mooi in de steek gelaten. Niemand leek haar te mogen in deze wereld dus waarom haar Clangenoten ook? Langzaam richtte ze haar angstige blik weer op de ThunderClan Warrior. "N-nee.." Mompelde ze met bevende stem en kneep snel haar oogjes weer dicht, wensend dat dit allemaal een uit de hand gelopen nachtmerrie was. Ze had nooit Warrior mogen worden, die rang was haar maar niet waardig..

De poes leek het er moeilijk mee te hebben dat Twirlfang hier was, en voor heel eventjes kreeg hij het idee dat ze misschien een spel met hem aan het spelen was. Maar nee, zo waren Shadowclan katten niet. Tenminste, de meeste toch niet. "N-nee.." Mompelde de poes met bevende stem, waarna ze gauw haar ogen toekneep. Twirlfang beet eventjes op de binnenkant van zijn lip, en nam nadien nog een pasje dichter naar haar toe. "Zeker?" Miauwde hij maar, voor de zekerheid. Als de poes nu nogmaals enig teken liet zien dat ze met iets inzat, dan zou hij er verder op ingaan. Zo was hij nu eenmaal. Hij zuchtte eventjes en ging nadien weer zitten, om de poes geen schrik meer aan te jagen. Hij liet alle vijandelijkheid uit zijn houding sijpelen en keek de poes strak aan met zijn gele blik.

Met de muis in haar bek liep ze verder. Verderop begroef hij hem, terwijl ze nog steeds het geurspoor volgde. Het geurspoor, was van haar eigen Clan, die zowat hetzelfde pad als zij wou nemen. Ze volgde het maar, na een jacht. Verder had ze niet veel te doen. Met stevige stappen liep ze door. Haar dikke vacht was goed beschermd tegen de sneeuw, en doordat ze grijs gestreept was bijna onzichtbaar. Alhoewel waren haar ogen groen, wat alles veranderde. Ze keek rond toen de geur van Shadowclan verser werd, en ook het geurspoor werd verser. Verderop zag hij een kat staan, die de zelfde geur droeg. Ze zag hem zitten, dicht bij de grens, kijkend naar Shadowclan territorium. Even dacht ze dat hij er misschien naar verlangde, maar herkende dat het Twirlfang was. "Hallo Twrilfa-" Ze bleef staan, en keek strak naar de poes die over de grens stond, die naar Shadowclan stond. Ghostheart liep wat dichterbij. Ze zweeg, haar mentor had haar geleerd dat Shadowclan wreed en stiekem waren, zonder hart. Maar deze zag er heel gespannen uit. Zijzelf bleef zwijgen, haar groene ogen strak op de poes gericht. Ze had even geen idee meer wat hier zich speelde. Ghosthearts staartpuntje ging langzaam heen en weer, als teken dat ze het niet begreep. Ze bleef de poes in de gaten houden.

Ze hoorde het zachte geluid van poten die werden verzet en keek meteen weer op. Ja, de kater had zich verplaatst, maar haar poten wilden nog steeds niet bewegen. Wat wilde hij doen? Ging hij haar pijn doen? Uitsnauwen? Niets was onbekend voor haar, dus zou ze zich er weer doorheen moeten sleuren. Perishblossom slikte nog steeds beverig. "Zeker?" Vroeg de kater en ging zitten. Goed, dat zag er al wat minder eng uit. De ShadowClan poes zette zichzelf er toe nogmaals te slikken, maar haar bevende bewegingen hielden aan. Ze was bang, maar alsnog geen grotere dreiging dan een halfdode muis. Vechten kon nauwelijks en door haar verstijvende angst zou ze dit ook nooit kunnen. De blik die op haar werd gericht maakte het haar ook niet gemakkelijker om te antwoorden, want de kater had wel in de gaten dat er dan tenminste iets mis was. Toch hield Perish zichzelf nog bij elkaar. Voor de zoveelste keer slikte de poes. En schudde haar kopje bevend. Zodra ze haar mond zou openen zouden al haar depressies naar buiten komen en dat wilde ze nog even voorkomen. Wie weet zou de kater wel weggaan omdat hij zo'n poes niet wilde helpen. Dan kon ze weer verder met haar miserabele leventje. Maar plots was er een andere kat bijgekomen, nog eentje die haar zieligheid kon aanschouwen. Haar rillingen werden nog groter en haar ogen keken van de ene kat naar de andere. Een verkeerde beweging en zelfs haar bevroren poten zouden van de grond komen.

Net toen hij dacht enig geluid uit de poes te krijgen, doemde een andere Thunderclan kat van achter hem op. "Hallo Twrilfa-" Bleek ze te willen zeggen. Twirlfang keek de grijze poes met opgetrokken wenkbrauwen van verbazing aan en bleef eventjes staan staren. Sinds wanneer kwamen er zoveel katten naar deze plek? Hij had juist gedacht dat het één van de weinige plekken was waar bijna geen katten kwamen. Hij zuchtte eventjes zachtjes, en wierp een neutrale blik op Ghostheart, wat eigenlijk al best ongewoon was voor zijn doen. "Goedendag, Ghostheart." Begroette hij de kattin vriendelijk terug, waarna hij zich weer tot de Shadowclan poes wendde. "Sorry," Miauwde hij zachtjes zodat alleen de tweekleurige poes het zou kunnen horen. Hij excuseerde zich omdat hun gesprek verstoord werd, en niet omdat hij haar onbewust angst aan het aanjagen was. "Ik kwam deze Shadowclan kat tegen toen ik aan het jagen was, er gebeurd niks dat niet kan." Verzekerde hij Ghostheart toen hij zag dat de poes niet precies wist wat er gaande was.

Ghostheart liep wat naar achter. Ze ging zitten. Zolang de poes niet op Thunderclan gebied was, was alles oke voor haar. Een poot erover, en ze kreeg de wind van voren. "Goedendag, Ghostheart." Ze keek naar Twirlfang die nu sprak. Ze bleef rustig zwijgen. In de lucht voelde ze hoe de drie katten gespannen ademhaalden. Drie paar verschillende ogen, drie verschillende vachten, drie verschillende zielen. "Ik kwam deze Shadowclan kat tegen toen ik aan het jagen was, er gebeurd niks dat niet kan." Ghostheart knikte. Ze had de tijd om de poes nu te bestuderen, met alle geduld. Ze had blauwe ogen en een witte vacht met rondom haar ogen bruin, zoals haar oren. Het wit van die vacht sloot in haar zicht goed aan met de sneeuw. "Wat is jou naam?" Vroeg ze nu op een veel vriendelijkere toen dan dat ze eerst in houding had. De poes was dan niet van dezelfde Clan, iedereen verdient respect. Ze zag dat de poes jonger was dan haar, een jonge Warrior, nog. Ze leek anders dan de andere Shadowclankatten die ze had ontmoet. Meestal kwamen ze over de grens rennen met Thunderclan prooi in hun bek, hoorde ze meestal van de Elders.

De eerste ThunderClan kat begroette de ander en Perishblossom zag haar kans even schoon om zich terug te trekken in de schaduwen waar ze zou moeten horen, maar de eerste ThunderClan kat bracht haar weer even in beeld door zich te excuseren. Een zeer bevend knikje gaf Perish maar hield haar kaken stijf op elkaar. Haar adem begon nog meer te haperen dan voorheen. Waren ze wel te vertrouwen? Hadden ze hier geen plan mee bedacht alleen om haar om de tuin te leiden? Al deze dingen spookten door haar kop en maakten het er niet gemakkelijker op. Ze had hier nooit of mogen komen, haar lichaam kon dit allemaal niet aan. ThunderClan geur vulde haar neus bij iedere haperende ademhaling en ze leek het steeds benauwder te krijgen. Geen verse lucht, dansende lichtjes voor haar ogen, het ging er steeds slechter voor staan. "Wat is jouw naam?" Kwam er als vraag haar kant op en Perishblossom's knieën begonnen hevig te knikken. Ze draaide haar kopje van de ene naar de andere kant, haar adem stokte wat in haar keel en toen werd alles plots zwart voor haar ogen. De stress, de druk en alles wat deze katten met zich meedroegen werd haar te veel. De Warrior zakte door haar poten en belandde met haar kopje op de harde ondergrond. Flauwgevallen.

Ghostheart zag hoe gestrest de poes was. En opeens, viel ze neer. Van schrik stond Ghostheart op. Was alles oke? Of was dit zo'n truc om haar over de grens te lijden en daarna naar de leider te sleuren. Het boeide haar niet. Ze maakte een snelle sprint over de grens, en rillingen kwamen haar tegemoet. Meteen voelde ze zich anders, een vreemdeling, een buitenstaander. Onveilig voor gevaren. Ze keek naar het hoopje vacht dat daar zo lag. Ze keek rond om te kijken of er verder nog iemand in de buurt was. Was er maar een Medicine Cat.. Snel bedacht ze iets. Toen ze Apprentice was zat ze veel bij de Medicine Cat, vanwege haar stres en woede buien. Wat gebruikte die ook alweer. Een ding wist ze nog een beetje, Paardenbloem. Ze zocht naar een gele bloem, overal waar ze kon, en vond een beetje leven. Ze pakte hem snel en duwde hem in de mond van de poes. Die moest alleen wakker worden en erop kauwen. Niet dat Ghostheart Medicine Cat wou spelen, dit was gewoon het enige wat ze wist en kende van vroeger.

Hij keek even vragend op toen de Shadowclan poes voor hem plots instortte. Verstard bleef hij aan de grond vastgespijkerd staan, in tegenstelling tot Ghostheart die de grens overstak alsof het iets was dat ze elke dag deed. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen de langharige grijze kattin een gele bloem in de mond van de poes propte. Maar hij sprak niet. Ghostheart zou vast wel weten wat ze deed, of niet dan? Uiteindelijk bracht hij zijn ledematen toch maar in beweging, en trippelde hij stijfjes naar de twee poezen toe. "Ze is vast gewoon flauwgevallen, het zal van de tijd afhangen of ze nu ook echt in levensgevaar is." Miauwde hij koeltjes, maar toch ietwat bezorgd. "Als ze nog steeds niet wakker word rond sunhigh, dan moeten we er een Medicine cat bij halen." Vervolgde hij, nog altijd op dezelfde toon.

Rillingen gleden door haar lichaam terwijl ze op de koude grond lag. Iets werd in haar mond gestopt, maar haar kaken weigerden het ding te vermalen. Langzaam aan kwam haar schokkende adem weer terug, maar Perishblossom voelde geen kracht om op te staan. Traag opende ze haar blauwe ogen, maar kon op de een of andere manier geen lucht vinden. Benauwdheid greep haar als een ijzeren klauw en slapjes spuugde ze hetgeen wat iemand in haar mond had gestopt uit. Lucht kwam moeizaam naar binnen en ze hief met zeer veel moeite haar pootje omhoog en probeerde de katten weg te duwen. Ze had ruimte nodig, verse lucht nodig. Voor een moment kon het haar niet meer schelen of ze van ThunderClan waren of wat dan ook. Haar voorpoot voelde daarna weer op de grond en Perishblossom voelde een grote vermoeidheid over har lichaam trekken. Ze kon niet meer. Alles wat er vandaag was gebeurd had alle energie uit haar lijf getrokken.

"Ze is vast gewoon flauwgevallen, het zal van de tijd afhangen of ze nu ook echt in levensgevaar is." Miauwde hij koeltjes, maar toch ietwat bezorgd. "Als ze nog steeds niet wakker word rond sunhigh, dan moeten we er een Medicine cat bij halen." Vervolgde hij, nog altijd op dezelfde toon. Ze zag hoe de kater naast hem kwam staan. Op hetzelfde moment spuugde de Shadowclan de paardenbloem uit en deed haar ogen open. Een poot probeerde de twee katten weg te duwen, dus Ghostheart ging wat achteruit. "G-gaat het?" Vroeg ze een beetje bezorgd. Ze had niet veel belangstelling in het gebeuren, een gewonde kat moest soms wel gewoon worden geholpen. Ze pakte de paardenbloem en duwde die wat dichterbij. "Eet dit, daar word je rustig van, ik beloof het." Beloofde ze de poes.

Onderwerp: Re: [OPEN] Leave it to me to mess things up