Who can I trust in this world..

Zoals altijd was Frostkit in haar eentje op pad. Tegen de wil van iedereen in sliep ze nooit in de Nursery zonder met geweld erin gedragen te worden. Net zoals dat ze alleen door het territorium liep zonder begeleiding of toestemming. Ze konden haar niks bevelen, haar de regels niet voorlezen. Ze was nooit een volger geweest, zelf wist ze wat goed voor haarzelf was. Plus dat ze wel mochten inzien dat ze nog maar een maand hoefde voordat ze een appentrice werd. Contact met de rest van de kits had ze nooit, ze kende hun namen niet eens. Het maakte haar ook niet uit, op het einde rusten alle verantwoordelijkheden op je eigen schouders. Ze zou de Clan moeten vertrouwen en dienen. Dat laatste deed ze alleen het eerste niet, niemand vertrouwde haar waarom zou zij het dan wel doen. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat het deels kwam door haar eigen gedrag. Ze was niet vriendelijk of aardig, noch schattig. Ze deed altijd moeilijk, tegendraads, weigerde hulp of enig medeleven en ze was altijd in voor een felle discussie. Ze haatte het hier, maar tegelijkertijd wist ze dat ze nergens anders heen kon. Zelfs die gevreesde Clanleider van een Brokenstar had haar nog nooit gezien, of gestraft voor haar wangedrag. Dat bewees weer is hoe slap ze waren, zij allemaal. Haar poten waren zonder dat ze het wist gaan rennen. Ze was woest, haatte iedereen maar haar zelf in het bijzonder. Ze wou alles alleen doen, zonder hulp, maar ze was realistisch genoeg om te weten dat één vriend noodzakelijk was om haar leven uit te zitten tot de dood haar leven kwam opeisen. Ze stootte iedereen af, ze hield ervan. Ze vond het fijn om rust te hebben en had helemaal geen trek in jankende kits die niets anders konden dan slapen. Frostkit was geboren als een kittypet maar zelfs daar was ze verstooten omdat ze haar broertjes en zusjes haar niet mochten. Frostkit had er ook geen spijt van dat ze was weggegaan nadat ze een broertje had vermoord. Ze verdiende beter, vond ze. Slechter, maar niemand leek dat te begrijpen. Haar weg was weliswaar eenzaam en dat had ze vanaf het begin al geweten. Toch zou ze misschien één vriend tolereren, iemand die een beetje mee te praten en viel en met wie ze kon trainen. Stilzwijgen behalve voor een snauw of afblaffer was lastig. Ze zou vast niet iemand vinden met wie ze kon opschieten, niemand mocht haar, iedereen haatte haar of ontweek haar. Dat maakte ze er zelf van dat wist ze maar ze kon het ook niet laten om een deel naar de rest te schuiven. Ze stopte en haar nagels zette zich in de harde barst van de boom en schraapte een kelin stukje eraf. Ze hervond zichzelf weer, even koud en harteloos als altijd. Geboren in de nacht, omhuld door de duisternis, gemaakt voor de weg der eenzaamheid. Een zacht gegrinnik deed blazen, wie waagde zich hier.

[Wie durft 8D Graag kits.]

Snakekit had opgekeken toen hij pootstappen de Nursery uithoorde gaan. Lichte pootstappen. Hij snoof. Het was Frostkit. Was dat niet een van de opgenomen kits door zijn ouders? Of was zij nu van iemand anders? Snakekit wist het niet meer, omdat hij niet meer bij kon houden hoeveel kittens er waren opgenomen door zijn ouders. Twee, drie, vier? In ieder geval, Frostkit mocht 's morgens vroeg toch niet het kamp uit? Hij snoof. Hij stond op. Als iemand verantwoordelijkheid moest heffen voor de kits, dan wou hij het wel doen, ook al was hij zeker drie manen jonger dan Frostkit. Dan moest Frostkit toch meer verantwoordelijkheid hebben dan hem? Snakekit had eigenlijk maar met een kit een heel goede band en dat was Shadekit, zijn broertje. Zijn poten waagden zich in de koude buitenlucht. Hij voelde dat zijn neusje meteen ging lopen (verkoudheid voor België). Hij liep op zijn gemak het kamp uit, proberend de geuren te ontdekken. Zijn zintuigen moesten normaal meer kracht hebben, maar deze werden gehinderd door de koude lucht. Toch rook hij, als hij diep inademde, de geur van Frostkit, dichtbij en vers. Waarom deed hij dit ook alweer? Oh ja, omdat hij verantwoordelijkheid wou nemen en omdat deze kitten misschien een kitten van zijn vader of moeder was, een weesje. Hij rook haar geur steeds dichterbij. Zijn neus leidde hem naar de plek toe. Hij snorde zachtjes toen hij steeds dichterbij kwam. Hij zag een groepje bomen. Deze plek kwam hem bekend voor. Was hij hier niet al is met Evileye geweest? Als hij aan Evileye dacht, voelde hij een steek in zijn hart. Hij schudde zijn kopje. Hij moest zijn ogen openhouden voor Frostkit, niet voor zijn eigen stomme problemen. 'Frostkit?' piepte hij vragend, zijn zintuigen scherp houdend. Waar was ze?

Haar naam werd gevormd in een vragende piep. Een sluw grijnsje vormde om haar bek en ze deed haar mond een beetje open. Ze rook een geur, een kit van Purplestorm. Dat betekende waarschijnlijk dat dit Snakekit of Shadekit was, aangezien er voor de rest geen mannelijke kits waren van Purplestorm. Ze liet zich wat zakken en sprong de bosjes in zonder een takje te laten kraken, een blaadje te laten ritselen. Haar geel groene ogen flitste heen en weer en haar neus leidde haar naar Snakekit. Ze bleef op een ruime afstand van de kit zodat haar geur niet zou opvallen. Haar ogen volgde nauwlettend zijn bewegingen en langzaam sloop ze dichterbij. Ze begon het tempo op te voeren en nam een laatste sprong. Ze zette haar voorpoten op de borstkas van Snakekit en duwde hem met haar achterpoten op de grond. Twee meter verderop lande ze keurig netjes met vier poten op de grond. Zachtjes blies ze naar de kit. 'Shadekit of Snakekit?' Vroeg ze sissend. Niet dat het wat uitmaakte, de kits maakte haar meestal niks uit. Haar spieren aangespannen en haar ogen fel keken ze doordringend naar Shadekit of Snakekit. Ze vroeg zich af wat de kit kwam doen. Het was duidelijk dat hij haar gevolgd had maar waarom. Moest het van Purplestorm of Raindrop, of dacht die kit dat hij haar in bedwang kon houden. De gedachten alleen al gaf haar een gevaarlijke grijns om haar lippen.

Snakekit luisterde scherp en hoorde pootstappen, maar voor hij ook maar iets kon doen, voelde hij al poten tegen zijn borstkas en werd hij omgeduwd. Dat moest Frostkit zijn. Wat was zij soms eigenwijs. En ze was nog wel ouder dan hem! Snakekit keek geërgerd naar Frostkit, die naast hem landde. Ze had een mooie landing, maar als ze nu ook nog eens hersenen had... Zijn gedachten werden onderbroken door de vraag. 'Snakekit,' zei hij ietwat spottend. Jammer dat de poes hun nog steeds niet uit elkaar kon houden. Je kon je eigen familie toch wel onthouden? Ze was wees, oké, maar Snakekit zag haar ook als een familielid, ook al wilde hij haar soms vermoorden voor haar gedrag. Hij keek naar de poes, toch met respect en boog zijn kopje daarom ook. 'Frostkit, je bent ouder dan ons. Zou je niet eens het goede voorbeeld nemen en in het kamp blijven?' vroeg hij een beetje nijdig aan Frostkit. Ze was verdomme twee manen ouder dan hun! Dan ging je toch niet weg? In het kamp kon ze toch ook nog spelen? Waarom moest ze toch zo eigenwijs zijn? Waarom respecteerde ze de Code gewoon niet? Ze had beter Rogue kunnen worden, als je het zo bekeek.

Verveeld klapte ze haar nagels uit en boorde ze de zachte grond in en haalde er mee uit. Het opvliegend zand kon ze zo inbeelden als bloed en de grond als haar slachtoffer. Nog een maandje uithouden, nog eventjes en dan kon ze eindelijk doen waarvoor ze was opgenomen in deze Clan. Want voor andere dingen zou het niet zijn, waarschijnlijk hadden ze Warriors nodig. De nijdige toon van haar broertje deed haar kort opkijken met de mogelijke desinteresse in haar blik. Haar nagels klopte weer in en ze zag de respectvolle houding, al negeerde ze die volledig. Langzaam begon ze een rondje om hem te lopen en nam ondertussen alles goed in zich op. Die Snakekit moest haar niet uitdagen, al was hij haar broertje, niemand had gezegd dat ze die ook zo moest beschouwen. Ze beschouwden haar eigen broertjes en zusjes die de zelfde bloedlijn deelde niet eens zo, waarom dan wel zo´n wildvreemde kit. 'Nou Snakekit..' Sliste ze zachtjes. 'Ik ben nou eenmaal geen voorbeeld, als je die perse wilt kijk je maar naar je Warrior vriendinnetje Evileye.' Ze grinnikte vals en bleef op hetzelfde puntje weer staan waar ze een minuut geleden was geland. 'Wie heeft het trouwens over het goede voorbeeld geven? Ik neem aan dat je zelf bepaald wat je doet, niet broertje van me..' Haar ogen twinkelde vervaarlijk en in haar ogen waren te lezen wat ze bedoelde.

Snakekit hief zijn hoofd opzij toen Frostkit zijn naam sliste. Zijn ogen stonden gefixeerd op haar en keken haar aan. Toen ze over Evileye begon, voelde hij pijn in zijn hart. Hij zette zich schrap om haar aan te vliegen. Hij wou niet dat ze sprak over Evileye. Niet net nu hij weer een beetje over haar heen was gegaan. Toen ze verder ging, ontblootte hij zijn tanden. 'Spreek niet over Evileye!' siste hij haar toe, terwijl hij zijn nagels in en uitklapte. Hij probeerde zichzelf te kalmeren, wat hem redelijk goed afging en keek woedend richting Frostkit. Hij kende haar. Als die eenmaal iemands zwakke plek had gevonden, ging zij door met treiteren tot ze had wat ze wou. Maar Snakekit ging zich daardoor niet laten vangen. Hij ging haar ongeduldig laten worden tot zijzelf boos op hem werd, vanwege zijn geduldigheid. Hij keek richting Frostkit. 'Tot je krijger bent, ben je nog steeds in de leer van andere krijgers. Dan pas mag je zelf kiezen of je het kamp uitgaat of niet,' antwoordde hij simpel op haar woorden. Hij wou niet de netheid zelf zijn, maar hij had wel respect voor zijn Clan. Frostkit overduidelijk niet. 'Ik ben trouwens benieuwd of ze jouw Apprentice laten worden,' siste hij spottend.

De reacties van Snakekit waren kostelijk. De manier waarop hij zijn hoofd optilde en zijn tanden ontblootte. Zelfs zijn nagels die uitgeklapt waren miste ze niet, ze had nog nooit een kit zo snel van streek gemaakt en uitgedaagd. Dit ging nog leuk worden. Haar staart zwiepte hoog een tikje naar rechts terwijl ze keek naar Snakekit. Hij was altijd al een lieverdje geweest, overal had ze dat gehoord. Voor zoiets hoefde je niet in de Clan geboren te zijn. De Code kon de pot op voor haar part. Niemand had haar ooit verteld wat er zou gebeuren wanneer de Code gebroken werd of je straf kreeg, en dan nog. Niemand zal haar had straffen, en niemand zou haar Appentrice rang afpikken als ze zo weinig toekomstige Warriors hadden, het overige nestje op haar na waren te jong om binnenkort een echte Warrior te worden, zij hoefde daarin tegen nog maar een paar weekjes. Snakekit begon weer te brabbelen en ze keek hem sluw en listig aan. Dus er zat toch nog wat hersens in dat koppie van hem, dat had ze niet van hem verwacht. Wie weet wat voor geheimen ze nog meer zou ontdekken uit deze kleine kit. 'Het zelfde geldt ook voor jou, broertje lief.' Zei ze mierzoet. Het sissende gespot deed haar opkijken. Ze was niet dom, al dacht hij dat misschien. Ze was lang genoeg bezig met manipuleren en chanteren om zulke slappe trucjes te doorzien. In plaats daarvan besloot ze in de aanval te gaan. Hard begon ze te lachen. 'Ach, als ik de Appentrice rang niet zou krijgen. Dan blijf jij voor altijd een kit, net zoals je broertje.' Ze lachte haar scherpe tanden bloot en klapte haar nagels opnieuw uit. 'Denk je nou echt dat ze jou tot een Warrior maken, je gedrag liet al zien dat je niet trouw bent. Als Warrior ben je alleen een gevaar voor iedereen behalve jezelf. Zelfs de Windclan hoefde jouw niet en zagen de gevaren erin om jou toe te laten.' Ze grinnikte vals. 'En dan Shadekit, die kit loopt contstant buiten en jaagt, loopt door het territorium. Dat weet jij even goede als ik.' Haar roze tong likte kort langs haar lippen. 'Je ziet het aan Evileye.. Zij wou toch jou mentor worden. Nou je perfecte voorbeeld heb je al. Ik kan wel raden waar ze nu is.' Zei ze met veel spot en een te zoete lieve stem die niet bij haar paste. Ze was benieuwd hoe hij ging reageren.

Snakekit luisterde naar Frostkit en iets leek te breken in hem. Ze had het over Shadekit. Zijn haren stonden recht overeind, vooral toen ze verder ging. Wat wist zij van WindClan af? Had zij hem gezien? Of had ze hem zitten af te luisteren? Snakekit kon het zich nauwelijks herinneren dat ze bij hun waren geweest toen hij over WindClan was begonnen. Hij keek haar fel aan en hield het niet meer toen ze ook nog over Shadekit begon. Niemand beledigde zijn broer. Hij sprong tegen haar aan en duwde haar tegen de grond. Zijn nagels zetten zich in haar vel. 'Wat weet jij van WindClan af, zusje?' vroeg hij toen poeslief, maar hij hield zijn klauwen stevig in haar vel en zijn ogen straalden nijdigheid uit. Hij wou haar nu het liefst haar kleine keeltje doorsnijden en zijn ogen stonden alles behalve lief. Hij liet zijn broer niet beledigen en al zeker niet over Evileye. 'Je hebt het recht niet om over Evileye te spreken, vuile straatkat,' siste hij, terwijl hij haar aankeek. Hij ging te ver. Hij ging echt te ver. Alleen moest ze niks over zijn familie zeggen. Hij stak zijn klauw uit en sloeg die in alle kracht tegen Frostkit's gezicht. Zijn tanden waren ontbloot en voor een kit zag hij er best gevaarlijk uit. Hij liet zich echt niet beledigen. 'Het is dat je de kit van mijn vader bent, anders had ik je gewoon vermoord,' siste hij.

Snakekit sprong tegen haar op en ze viel op haar zij op de grond. De val deed geen zeer maar ze gaf een felle blaas om hem te waarschuwen. Hij was toch, haar broertje. Ze zal hem niet meteen de keel doorbijten of zijn vlees aan haar nagels rijgen, hij kreeg twee waarschuwingen. Nam ze zich voor. ´Meer adn genoeg broertje, maar ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben, je bent misschien toch niet redeloos verloren.´ Ze grinnikte, ze lag misschien op de grond maar die kit kon niks. Zij was groter, sterker, ouder. Hij kon haar niks doen. De klauwen die in haar vel prikte irriteerde haar maar meer ook niet, de nijdigheid in zijn ogen gaven haar een gevoel van triomf. Zo kalm en beheerst was hij dus niet, hij was zwak. Hij liet zijn zwakke plekken nog meer open staan en ze waren duidelijk en helder te lezen voor haar gif ogen. Hij begon weer te mauwen en schol haar uit voor straatkat. Niet dat het haar iets deed, het was niet eens een tweede waarschuwing waard. Alleen toen hij haar een klap gaf kwam ze in actie. ´Waarschuwing twee in de wind geslagen, en nu ga je eraan. Broertje.´ Zei ze zoetjes en sloeg de kit van haar af. De ontblootte tanden deden haar niks, net zo min als zijn woorden. Want die Scytheshade had haar nooit opgenomen dat hadden Purplestorm en Raindrop gedaan. ´Had het maar gedaan want nu ben jij aan de beurt. Een straatkat kan nog beter vechten als jij.´ En met die woorden sprong ze op Snakekit af. Ze sloeg met haar klauw hard in zijn zachte buik waar haast geen vacht zat of bescherming, alleen zacht teer vel. Haar tanden zette zich in zijn nek en boorde dwars door zijn huid heen. Wild schudde ze met haar kop zodat de wond uit zou scheuren en meer pijn zou doen. Daarna liet ze haar greep varen en sprong een halve meter achteruit en cirkelde om hem heen. Klaar voor een nieuwe aanval of verdediging.

[Veel gevechten de laatste tijd in de ShadowClan xD]

Snakekit schreeuwde het uit van de pijn, maar hief zich op zijn achterpoten. Zijn nek voelde lam aan. Hij durfde die nauwelijks te bewegen. Hij keek de respectloze kitten aan. Daarna sprong hij achterwaarts. Dit gevecht was het niet waard. Tenslotte zou hij alleen maar straf krijgen. Hij schudde het bloed uit zijn nek en keek de poes aan. Hij besloot op te houden. Hij moest de verstandige broer zijn. 'Ga terug naar het kamp, Frostkit,' zei hij toen en hij draaide zich om. Hij ging in elk geval wel terug naar het kamp. Hij twijfelde bij elke pootstap. Als Frostkit iets overkwam, was het zijn schuld. Zuchtend draaide hij zich terug om. 'Luister, sorry dat ik je uitschold voor straatkat. Ik meende het niet. Ik was boos. Nu laten we het gewoon vergeten en laten we teruggaan,' zei hij toen rustig. Hij ging zitten en krulde zijn staart rond zijn pootjes heen. Zijn nek bloedde heftig, maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij wou liever Frostkit in veiligheid brengen. Deels was zij zijn zusje, omdat Purplestorm voor haar zorgde. Maar of het nu een kit van Raindrop of van Purplestorm was, wist hij niet eens zeker. Als ze Frostkit inderdaad beiden hadden opgenomen, dan was zij een soort delertje.

Het gejank en geschreeuw van pijn, heerlijk vond ze het. Het tintelde in haar oren. Op haar tong en lippen was het rode bloed van Snakekit. Ze likte haar lippen af en grijnsde. Haar broertje smaakte niet eens zo slecht, dat moest ze toegeven. Beter dan haar oude familie. Misschien kon ze nog meer vangen, de kit was nu toch gewond. Snakekit wist zichzelf omhoog te werken en haar spieren spande zich opnieuw aan. De adrenaline gierde door haar aderen, haar achterpoten zakte iets klaar voor een nieuwe aanval, ze kon hem vermoorden. Niemand was hier, ze kon zeggen dat de kit was verongelukt tijdens het spelen en dat hij opeens niet meer ademde. Ze zou natuurlijk eerst haar vacht nat maken zodat het vacht niet meer tussen haar klauwen zaten het bloed uit haar vacht en adem was gespoeld. Hij wist nog een klein sprongetje naar achteren te doen en toen nog een woord te zeggen. Onverschillig haalde ze haar schouders op en begon de wond in haar nek schoon te likken. Met een tevreden blik zag ze het bloed uit zijn nek wond sijpelen, ze vroeg zich af hoe het was met de krassen op zijn buik. Haar nagels waren niet heel erg doorgedrongen, dat zou hem vermoord kunnen hebben. De kit moest blij zijn, ze had nog zachtjes gedaan met hem. De woede en haat gloeide tevreden in haar borst, als een vlam die was opgelaaid. Ze wou meer bloed proeven maar ze hield zich in. Hem doden kon haar dit geriefelijke plaatsje ontnemen. Misschien later, tijdens een veldslag zou ze hem vermoorden als niemand meer keek, dan was het een ongeluk, of juist niet. Dan zou hij vermoord zijn door de tegenpartij. Na haar nek begon ze de licht bloedende wond in haar gezicht schoon te maken. Ze wou geen infecties die waren smerig. Tot haar verbazing kwam Snakekit terug. Wat uit het veld geslagen luisterde ze naar zijn verontschuldigingen. Nog nooit had iemand zich verontschuldigd om haar, want meestal was zij de veroorzaakster. Om haar zelf weer in het spel te werken haalde ze haar schouder even rustig op. 'Als je het tegen iemand zegt vermoord ik je alsnog, hier en nu. Ga naar die Medicine kat van jullie en zeg dat je uit een boom bent gevallen ofzo. Voor de krasjes die jij hebt aangericht hoef ik er niet eens heen.' Met een arrogante blik stond ze op en liep richting het kamp. Die kit zou er nog wel achteraan hobbelen.

-uit-

Scytheshade had alles gezien vanuit de schaduwen meters verderop. Scytheshade zat vol woede, hij had niks gehoord maar Snakekit was waarschijnlijk bedreigd. In de nacht zou Frostkit omkomen. Hij zou lijden, nee dat kon hij niet doen dan zou hij verbannen worden. Hij zou Frostkit niet mogen vermoorden. De woede groeide en hij werd woedend. Hij wist 1 ding, dit was een geadopteerde door Purplestorm en Raindrop. Nu was hij het zat. Dit was het toppunt. Hij hoefde haar niet meer, door deze actie van Frostkit was zijn liefde voor Purplestorm verminderd. Hij sloop weg met woede. Hij zou Frostkit later terug pakken, hij was nu te dichtbij en als Scytheshade iets zou doen, zou Snakekit het misschien niet overleven. Hij sloop rustig weg met de woede groeiend in hem. Hij was het zat. Hij ging gelijk richting de Nursery eerst even met Purplestorm praten en dan Frostkit´s begravenis voorbereiden. Niemand zou geloven dat een kitten zoiets zou doen , zolang Snakekit bedreigd zou worden.

Snakekit keek naar Frostkit en woede ging door zijn aderen. Hij besloot het maar te laten voor wat het was, want gelukkig liep ze wel richting het kamp. Hijzelf begon de wonden op zijn buik te likken. Die waren gelukkig niet te diep, maar wel pijnlijk. Hij piepte toen hij de wond in zijn nek likte. Die waren dan wel weer diep. Hij ging niet achter Frostkit aan. Hij vond het nu wel goed dat ze terug naar het kamp was gegaan. Tenslotte... Had zijn lieve zusje hem daarnet nu bedreigd? Snakekit deinsde echt niet terug voor Frostkit's bedreigingen. Hij zou tegen Goldenpelt zeggen wat er gebeurd was. Maar dan zouden ze hem voor gek verklaren. Kom op, een kit van vijf manen die je wou vermoorden? Hij kon maar beter naar helemaal niemand gaan. Dan zouden ze hem uitlachen, of juist heel bezorgd zijn. Maar wat moest hij dan wel? Hij kon zeggen dat hij iets te wild aan het spelen was in de Nursery. Tenslotte, over een maan werd Frostkit een Apprentice. Snakekit kon het niet over zijn hart krijgen om haar die kans af te nemen. Nee, hij zou zijn mond houden en zeggen dat hij veel te wild gespeeld had in de Nursery. Frostkit had vanbinnen vast wel gezond bloed in zich. Eentje die niet haatvol en vol moordlust was. Snakekit zou alleen Shadekit vertrouwen. Shadekit vertelde toch niks door en hij was zijn broertje. Zijn lievelingsbroertje. Snakekit liep moeizaam naar het kamp en drong ongezien de Nursery binnen. Daar ging hij liggen en legde zijn kopje vermoeid op zijn poten.