Meeting someon new ~spt&Timberpaw~

_{Rustig liep ene kleine, oranje poes rond. Ze wist niet wat te doen en verveelde zich maar ze wou niet in het kamp blijven door 1 reden. Hoe ze eruit zag. Ze was klein van aard en omdat ze dacht dat ze te dik was at ze bijna niets waardoor ze veel te mager was voor een normale kat en als ze stil zat kon je al haar ribben tellen en daar wou ze niet op aangesproken worden. Ze vond zichzelf te klein, mager en lelijk en vond dat ze het leven niet waard was, of dat zei de stem in haar hoofd tenminste. Wat ze niet wist was dat ze best knap kon zijn als ze een normaal gewicht zou krijgen en dat ze zo klein bleef omdat ze zo weinig at. Rustig ging de poes zitten. Niemand was in de buurt dus kon ze gewoon zitten zonder haar ribben te proberen te verbergen. Ze keek naar de grond. De poes verveelde zich maar was te verlegen om een andere kat te zoeken en te praten dus bleef ze daar maar zitten.

Timberpaw}

Nog steeds ergerde hij zich aan de manier waarop Leafstorm hem had behandeld. Eerst liet ze hem dagen in de steek en toen ze kwam opdagen, had ze gedacht dat ze zomaar de trainingen weer kon oppakken. Nou, dat zou zo snel niet ervan komen! De kater grinnikte toen hij naar buiten kwam. De seizoen was alweer veranderd in een aardig koude Leaffall, maar zijn dikke vacht behield hem van de kou. Zeker wilde hij niet in het kamp blijven hangen, want dan was er natuurlijk de kans dat hij Leafstorm zelf zou tegenkomen. Snel glipte hij de ingang uit en vluchtte hij het territorium in. Hij stopte pas toen hij een WindClan geur rook. Het was toch niet ..? Maar nee, toen hij daadwerkelijk de kat zag waar de geur afkomstig van was, zag hij geen witte vacht. Gelukkig maar. Langzaam kwam hij op de poes af, maar toen merkte hij haar zeer magere figuur op. "Blijkbaar ben je niet zo'n fan van eten?" Vroeg de kater wat neutraal, eigenlijk gaf hij niet zo zeer veel meer om anderen. Sinds anderen hem maar hadden laten zitten, begon hij zelf maar ook zo te handelen.

_{De poes keek op bij het horen van een stem. "Blijkbaar ben je niet zo'n fan van eten?" Haar amberkleurige ogen richtte zich even op de andere apprentice maar daarna weer naar de grond. "Wel, eehm.." Verder kwam de poes niet, ze wist niet wat ze moest zeggen. Als ze zou zeggen dat ze niet at wat zou zijn reactie dan zijn. Langzaam keek ze vanuit haar ooghoek naar de kater. Toen haar hun ogen bijna oogcontact maakte keek ze snel weg. Ze was bang om oogcontact te maken met andere katten omdat ze zo verlegen was.}

De poes keek voor een moment op, maar toen keek ze weer naar de grond. Watje. "Wel, eehm.." En weer probeerde de andere Apprentice oogcontact te maken, maar nee, weer durfde ze het niet. "Ben je nou serieus bang voor mij?" Vroeg Timberpaw een beetje geïrriteerd en hij stond vervolgens op. Dus nu was hij iemand om te vrezen, dan?

_{"Ben je nou serieus bang voor mij?" Hoorde ze de kater een beetje geïrriteerd zeggen. "N-nee dat is het niet." zei ze snel en verlegen. Ze wou niet het foute idee geven dus keek ze op naar de kater. Haar witte snorharen trilde verlegen en haar amberkleurige ogen straalde verlegenheid uit. Ze had nog maar een 3 andere katten leren kennen dus was ze erg verlegen en wist ze niet altijd zo goed wat te doen.}

"N-nee dat is het niet." Ze stotterde en dit maakte haar antwoord een beetje twijfelachtig. Gelogen? Had ze dan gelogen tegen hem? Maar toch was hij wel een beetje verrast door een paar ogen die hem nu aankeken. "Stotter je dan altijd tegen vreemdelingen? Of ben ik dan net die uitzondering?" Bij het woord 'uitzondering' voelde hij zijn poten al de aarde in gaan, nee, hij wilde geen buitenbeentje meer zijn. In zijn kittentijd had hij zich al zo vervelend gevoeld, nu moest hij dus zelf een draai aan zijn leven geven.

_{Ze zag dat de andere apprentice een beetje verrast was toen ze hem recht aankeek. "Stotter je dan altijd tegen vreemdelingen? Of ben ik dan net die uitzondering?" Hoorde ze hem zeggen en ze zag dat bij het woord uitzondering zijn poten de grond ingingen. Nee hij was geen uitzondering ze was gewoon zo...zo verlegen. "I-ik stotter tegen i-iedereen die ik niet ken." Bekende de poes. "I-ik ben gewoon veel te v-verlegen" Mompelde de poes en ze keek weer even naar haar oranje poten. Mara omdat ze bang was dat de kater weer het slechte idee kreeg keek ze al snel weer op van haar poten.}

"I-ik stotter tegen i-iedereen die ik niet ken." Zijn bovenlip maakte even een geïrriteerde beweging, maar daar hield hij het bij. "I-ik ben gewoon veel te v-verlegen." En toen was haar blik weer weg van hem. "Dus ik ben een vreemdeling? Ooit op het idee gekomen dat we in dezelfde Clan zitten?"

_{"Dus ik ben een vreemdeling? Ooit op het idee gekomen dat we in dezelfde Clan zitten?" Heathpaw keek weer op van haar poten. "J-ja m-ma.." De magere poes stopte met praten nam een hap lucht om haar stotteren tegen te gaan en begon terug te praten. "Ja maar het is niet omdat we in dezelfde clan zitten dat ik je moet kennen. Ik heb je al eens gezien maar nog nooit ontmoet."Antwoordde de poes toen op ene vaste toon. Ze had niet gestotterd en dat verbaasde de poes maar ze was er ook blij om.}

Langzaamaan begon hij het zat te worden dat ze steeds weer naar haar pootjes begon te kijken. "J-ja m-ma.." Hij fronste wat geïrriteerd toen ze weer begon met stotteren. "Ja maar het is niet omdat we in dezelfde clan zitten dat ik je moet kennen. Ik heb je al eens gezien maar nog nooit ontmoet." Wow ze had een keer niet gestotterd. Dat was wel een applausje waard zeg. "Toch hoef je niet als een watje te gaan stotteren, want als ik echt een gevaarlijke gek was, hadden ze me allang verboden het kamp uit te gaan zonder begeleiding." Gromde hij met een versmalde blik.

Onderwerp: Re: Meeting someon new ~spt&Timberpaw~