Mom,where is my dad?(Crowkit en brighteye)

Bloodkit opende zijn rode oogjes.Hij voelde de vacht van zijn zusje bewegen.De jonge kit spande al zijn spieren en sprong op zijn zusje af die geïriteerd mauwde:¨Laat me toch met rust Bloodkit!¨Wat waren de andere kits toch stom,dacht Bloodkit woest omdat Crowkit zijn spelletje verstoord had.Dan maar een krijger pesten.Hij wou net naar het hol lopen totdat hij zijn moeder zag.¨Mam,wie is mijn papa?¨vroeg Bloodkit met een piep toen er een mosballetje tegen hem aan botste.De demonische rode oogjes van Bloodkit gleden naar zijn moeder toe.¨toe mam, vertel het nou...¨Bloodkit wachtte ademloos op antwoord.

Brighteye was al vroeg wakker die ochtend, haar kittens lagen nog te slapen dus liet ze die wat verder dutten. Ze sloop de nursery uit om hen niet wakker te maken. Eenmaal proper likte ze haar poot een paar keer en haalde hem over haar kopje. Daarna trippelde ze de openplek over richting de prooihoop. Ze koos er een vink voor zichzelf uit en ging een eindje verder zitten om hem op te eten. Ze sloot een tijdje haar ogen en genoot van het zwakke zonnetje die scheen in leaf-fall. 'Mam, wie is mijn papa?' Ze deed haar ogen terug open, die vraag had ze al een tijdje verwacht, maar het maakte het er niet makkelijker op om te antwoorden. 'Toe mam, vertel het nou...' klaagde haar zoontje door. Brighteye hief zich overeind. Ze zuchtte eens diep voor ze begon. 'Ok dan, maar je moet weten dat het een gigantische fout van mij was en dat we al lang geen partners meer zijn.' Begon ze zorgvuldig om het respect van haar zoon niet kwijt te raken. Daarna ging ze verder:'Ik was nog jong en op jacht, toen ik een rogue tegen kwam. Ik wilde hem wegjagen, maar iets hield me tegen, misschien zijn vriendelijkheid of zijn humor, ik weet het niet en ik wil het niet weten. Het kwam er dus op neer dat ik naïef was en me liet inpalmen door zijn charmes. Uiteindelijk werd ik zwanger door hem van jullie. De clan was natuurlijk woedend en terecht. Ik heb gezworen om hem nooit meer te zien en dat heb ik hem dan ook verteld. Daar was hij natuurlijk niet blij mee, maar hij begreep het.' Vertelde ze haar witte zoon het verhaal. Ze hoopte maar dat hij niet zou beginnen krijsen dat ze een verrader was of dat hij haar nooit meer wilde zien of iets in die aart want daar zag ze haar zoon wel voor aan. Ze gaf hem een lik om zijn oren. 'Het betekent niet omdat ik de zwangerschap niet had gewild dat ik jullie niet had gewild, ik hou met heel mijn hart van jou en je zusje.' fluisterde ze.

'Het betekent niet omdat ik de zwangerschap niet had gewild dat ik jullie niet had gewild, ik hou met heel mijn hart van jou en je zusje.'fluisterde zijn moeder.Bloodkit verstikte van verdriet en zei:¨Dus eigenlijk ben ik dus een rogue...¨Hij kon wel janken.Hij had liever gewild dat hij volbloed-Clankat was dan halfbloed-rogue.¨Mam,wil je dit niet aan Crowkit vertellen?¨fluisterde hij.¨En ik zou nooit denken dat je een verrader was.Ik hou toch wel van je, ook al heb je ook Crowkit op de aarde gezet.¨en hij leunde tegen zijn moeder aan.

'Dus eigenlijk ben ik dus een rogue...' Broghteye's hartje brak toen ze haar stoere zoon zo kwetsbaar leek met traantjes in zijn oogjes. 'Nee, jij en je zusje blijven voor altijd loyale windclan katten. De clan neemt jullie niets kwalijk.' Sprak ze haar witte zoon tegen. 'Mam, wil je dit niet aan Crowkit vertellen?' Fluisterde haar zoontje. Brighteye zuchtte, ze zou nu wel moeten. Nu bloodkit het wist, verdiende haar dochter het ook om de waarheid te weten. 'Ja, eigenlijk zou dat wel moeten.' Antwoordde ze. 'En ik zou nooit denken dat je een verrader was. Ik hou toch wel van je, ook al heb je ook Crowkit op de aarde gezet.' Haar zoon leunde troostend tegen haar aan. Brighteye voelde de tranen achter haar ogen prikken, maar hield zich sterk. Ze gaf hem een lik over zijn oren. 'Ga je zusje halen dan zeg ik het haar ook nog eens.' Ze duwde haar zoon met haar poot richting de nursery.

'Ga je zusje halen dan zeg ik het haar ook nog eens.'zei zijn moeder.¨Maar mama, natuurlijk mag Crowkit het weten,maar...Ik wil dat zij een prettig leven lijdt¨zei de jonge kit.¨Oke ik ga al...¨Hij liep naar de nursery waar zijn zusje zichzelf zat te wassen.¨Sussie, mama wilt dat je komt.¨zei hij poeslief. Zonder verdere uitleg te geven liep hij naar de uitgang van de nursery, wurmde zich door het smalle gaatje en liep naar zijn moeder toe.¨Ben je nou tevreden mammie?zei hij zacht.

(& Crowkit)

'Maar mama, natuurlijk mag Crowkit het weten, maar... Ik wil dat zij een prettig leven lijdt.' Protesteerde haar witte zoon. Dat had ze eerlijk gezegd niet verwacht want hij liet altijd merken dat hij zijn zusje haatte. 'Oke ik ga al...' Antwoordde hij daarna en liep weg. Een tijdje later kwam hij terug. 'Ben je nou tevreden mammie?' Zei haar kitten zacht. 'Ik weet dat het niet leuk voor haar zal zijn, maar ze moet het weten. Anders zal iemand anders het zeggen en zal ze het misschien verkeerd opvatten.' Legde ze haar zoontje rustig uit. Ze keek even in zijn rode oogjes. Was het dan toch een act van hem om te laten blijken dat hij alles en iedereen haatte? Want klaarblijkelijk hield hij toch van haar en zijn zusje. Ze boog haar hoofd alsof al de ellende erop zat en ze haar hoofd door het gewicht niet meer omhoog kreeg. Waarom was toch zo stom geweest? Die vraag had ze zichzelf al vaak gesteld, maar kon er nooit antwoord opgeven, laat staan de tijd terug te veranderen.

(of was het de bedoeling dat crowkit eerst antwoordde??)

[volgens mij moet ik nu]
Crowkit was net wakker en likte haar vacht schoon.Haar moeder was al naar buiten.Ze rekte zich uit en ging door met een stukje mos van haar vacht te halen die aan haar vacht vastgevroren zat door de koude van Leaf-fall.Ze gaapte toen haar broertje Bloodkit binnenkwam.¨Sussie, mama wilt dat je komt.¨Zei het witte katertje poeslief.Crowkit dacht eerst grondig na.Waarom zou mama Bloodkit sturen?Het is vast een valstrik.Ze wou net wat terugzeggen toen haar broertje zich omdraaide zonder verdere instructies te geven.Het roskleurige poesje volgde hem ademloos.Toen ze het krappe gaatje door was zag ze haar moeder zitten.Crowkit haalde opgelucht adem.Het was dus geen valstrik.Ze ving net wat op dat waarschijnlijk niet voor háár oren bestemd was:¨Ik weet dat het niet leuk voor haar zal zijn, maar ze moet het weten. Anders zal iemand anders het zeggen en zal ze het misschien verkeerd opvatten.¨Crowkit schrok van die woorden.Wat gingen ze haar vertellen?

Brighteye keek op, haar dochtertje was in aantocht. 'Goedemorgen, schatje.' Begroette ze haar dochtertje terwijl ze haar een lik om haar oortjes gaf. 'Bloodkit heeft je eh, moeten halen omdat ik ook jou zal moeten vertellen wie je vader is.' Zei Brighteye moe. Ze vertelde haar dochter het verhaal die ze net nog aan Bloodkit had verteld. Ze bekeek haar dochter tussendoor met angstige ogen. Hoe zal ze reageren? Dacht ze angstig. Ze kreeg de woorden er amper voor een tweede keer uit. 'Onthoud dat ik altijd van jullie zal blijven houden en dat ik nooit meer zo stom zal zijn.' Eindigde ze haar verhaal. Ze keek haar dochter en zoon nog eens voor een lange tijd aan, maar kon dat niet langer verdragen en keek op haar poten neer. Ze deed een schietgebedje naar de sterrenclan dat haar kinderen het haar zouden vergeven. 'Het spijt me heel erg dat ik jullie dit aan doe. Jullie verdienen dit niet.' Ze deed haar best om de tranen te verbijten, maar desondanks kroop er een over haar wang en viel naast haar poten neer op de grond. Het ogenblik leek manen te duren volgens haar maar in werkelijkheid was het nog geen minuutje. Met haar poot wreef ze de volgende traan weg uit haar oog. Haar kinderen mochten haar niet zien huilen, wat een voorbeeld zou dat wel niet zijn.

'Het spijt me heel erg dat ik jullie dit aan doe. Jullie verdienen dit niet.' Eindigde haar moeder haar verhaal.Crowkit staarde haar met nietszeggende ogen aan.Ik had het kunnen weten.Dacht ze kwaad.Ze liep weg,haar moeder en haar broertje achterlatend.Ze keek nog een keer om en zag een traan van haar moeders wang rollen.Zwakkerd!Lafaard! Dacht ze woedend.Nee, ze was niet woedend,ze was niet kwaad.Ze was laaiend!Ze liep het kamp uit en hoorde iets ritselen in de doornstruiken.Wat is dat?Dacht z bang.Het kleine kittentje liep erheen en schrok ernorm toen het een dassenburcht bleek te zijn!Ze das kwam er langzaam uit,zo snel als zijn logge poten hem konden dragen.Toen hij Crowkit in het oog kreeg en aanviel, sprong ze nét opzij.¨HELP!HEEEEEELP!!!!!!¨ Schreeuwde de roskleurige kitten angstig.¨IEMAND,HELP ME DAN!DE DAS VALT ME AAN!¨ Crowkit keek in de rode ogen van de das, bang dat dit haar laatste seconden zouden zijn.

Brighteye beet op haar lip dat ze niet in tranen zou uitbarsten toen ze haar kitten zag weglopen. Ze keek even naar bloodkit. Zou hij achter zijn zusje aanlopen of bij haar blijven? 'HELP!HEEEEEELP!!!!!!' Brighteye herkende meteen de angstige stem van haar dochter. Ze keek op en zag een das op haar kitten stormen. 'IEMAND,HELP ME DAN!DE DAS VALT ME AAN!' Meteen stormde Brighteye af op de das. Ze gooide hem omver van opzij, maar al snel krabbelde de das weer overeind. 'Ren Crowkit! Ga snel met je broertje naar de nursery!!!!!' Ze keek een seconde haar rossige en witte kitten aan toen de das haar aanviel. Ze beet de das in zijn poot tot hij haar losser hield en ze kon ontsnappen. Ze keek nog een laatste keer naar haar kinderen. Misschien was het wel de laatste keer dat ze hen kon zien, dacht ze angstig. Ze concentreerde zich weer op de das want als ze nu niet oplette, kon haar gedachte wel eens uitkomen.

`Ren Crowkit, ga naar je broertje....´Verder hoorde Crowkit het niet meer want ze was flauwgevallen van bloedarmoede.Ze droomde iets raars, ze zag haar moeder, jonger dan ze haar kende.Opeens begreep ze alles, ze was niet meer boos.Het roskleurige poesje schrok wakker.Ze zag haar moeder met de das vechten en stortte zich op de das.Ze beet zich vast in zijn nekhaar terwijl ze schreeuwde:`Mamaaa!Ik begrijp alles!Ik ben niet boos meer!´Zelfvertrouwen gaf haar vleugels.Ze bleef zichzelf vasthaken en beet door het nekhaar heen naar de keel.Maar er was één probleem:Haar tanden waren te klein!

Tot haar grote schrik zag ze Crowkit op de das springen. Haar roskleurige dochter riep luid en duidelijk:'Mamaaa!Ik begrijp alles!Ik ben niet boos meer!' Daar was ze enorm blij om, maar haar hart klopte in haar keel van angst door haar kitten te zien vechten met de das. 'Crowkit! Wat had ik gezegd! Ga nu meteen weg voor je nog erger verwond geraakt!' Beval ze haar kitten. Ze beet in het heetst van het gevecht haar kittens nekvel vast en gooide ze voorzichtig wat verderop. Met haar staart wees ze richting Bloodkit, zodat haar dochter begreep dat ze naar haar broertje moest gaan. Daarna stortte ze zich weer op de das, op de plek waar haar kitten eerst zat, maar Brighteye's tanden waren veel scherper en groter dan die van Crowkit, dus kon zij wel goed doorbijten in de nek van de das. Ze bleef bijten en zakte langzaam naar zijn keel. Ze liet niet los, zelfs niet toen de verschrikkelijke bloedsmaak haar mond in kwam. De das probeerde haar van zich af te weren, maar werd steeds zwakker door het bloed verlies. Uiteindelijk liet ze hem los en viel hij dood neer. 'Nie... Niemand komt aan mijn kinderen!' Hijgde ze vermoeid van de inspanning en pijn. Haar schouder en poot prikten pijnlijk en er droop bloed van een snee boven haar oog in haar oog. Ze schudde het weg, maar het begon zwart voor haar ogen zien. Ze legde zich neer en haar hoofd viel op haar poten neer. Ze wist niet hoelang ze daar lag, niet in staat om iets te doen.

Toen Crowkit al dat bloed zag draaiden haar ogen een keer rond, maar ze hield zich sterk.Ze rende weg naar de Medicine Cat Den.Brindlepool!Mama is flauwgevallen!hijgde ze.Dit keer liep ze rustig naar de nursery, en viel naar op haar mosbed.Ze snikte en huilde en jankte. Totdat het avond was.Ze liep naar de prooistapel en koos een dikke haas uit voor Brighteye,haar moeder en een konijn voor Bloodkit, haar broertje. Voor zichzelf koos ze niets uit, ze dacht dat ze het niet verdiend had. Tot ze zich uiteindelijk toch op de prooistapel stortte.Ze koos een muis en smikkelde hem in het hoekje op.

102 words. happy! maar sorry ik had geen inspiratie...

_{Cinnamonpaw hoorde de kreet om haar mentor van de open plek komen. Ze besloot dat ze net zo goed alvast kon gaan om te kijken, dus stond ze op en liep ze de den uit. De bron van het geluid zag ze niet meer, maar het gene waar de stem het over had was duidelijk in beeld. Een gevlekte poes, die ze herkende als Brighteye, lag buiten bewustzijn in het midden van het kamp. Een sterke, ijzerachtige geur kwam haar neus binnen, welke abrupt begon te prikken. De geur steeg door tot haar hoofd, die licht begon te worden. Voorzichtig liep ze naar de poes toe. Bij elke stap werd de stank sterker. Cinnamonpaw vocht tegen de misselijkheid terwijl ze Brighteye onderzocht. Als ze het snel bekeek zag ze enkel een snee boven het oog, maar aangezien ze was flauwgevallen was er wellicht meer aan de hand. Echter had ze nog niet zó veel training gehad, dus wist ze niet goed wat ze daar mee zou moeten doen. Ze stond voorzichtig op en liep terug naar de Medicine Cat Den. Met haar neus zocht ze de rijen kruiden af, op zoek naar wat spinnenweb. Toen ze dat eenmaal had gevonden nam ze het in haar mond, voorzichtig zodat de broze draadjes niet stuk zouden gaan. Ze liep terug naar Brighteye en begon de wond te behandelen. Eerst likte ze het schoon -de geur werd haar nu bijna teveel- en vervolgens bracht ze de spinnenweb aan. Wat ze verder kon doen, wist ze niet. Ze bleef bij de poes en hoopte dat Brindlepool snel zou komen.}

Net toen de poes het kamp binnenstapte, hoorde ze haar naam over het kamp galmen. Brindlepool zette het meteen op een lopen en zag toen ze de nursey in kwam dat Cinnamonpaw de wond al gedeeltelijk had behandeld. Brighteye lag bewegingloos op de grond met een redelijk grote snee op haar voorhoofd. De geur van het bloed was erg sterk te ruiken in de den, maar die was ze onderhand wel gewend dus negeerde ze het gewoon. ''Zolang het bloed niet gestolt is kunnen we niets doen,'' mompelde ze en bekeek de wond van dichtbij. Ze moesten wachten tot het was gestopt met bloeden, dan pas konden ze verder werken. ''Goed gedaan, Cinnamonpaw.'' zei ze en knikte haar apprentice even toe voor haar snelle handeling.

Brighteye hoorde in een hoekje vaan haar bewustzijn die koppig bleef om dingen van buiten haar bewustzijn toch door te laten hoe haar kleine meid om hulp riep. Een beetje later voelde ze hoe iemand haar boven haar oog likte. Daarna weer stilte. Tot ze weer iets voelde boven haar oog wat ze niet kon plaatsen. Uiteindelijk begaf ook dat deeltje van haar bewustzijn het en kon ze alleen maar ronddwalen in haar eigen gedachten dat haar langzamerhand te veel werden. Na wat voor haar leek als manen. Begon haar bewustzijn terug te komen, langzaam opende ze haar ogen. Waar was ze? Vroeg ze zich af. Langzamerhand herkende ze het hol. Hoe kwam ze hier terecht? Was haar volgende vraag. Plots kwamen al haar herinneringen terug en moest zo snel mogelijk opstaan om naar haar kittens te gaan kijken. Toen ze wilde rechtstaan werd het weer wat zwart voor haar ogen, maar dat kon haar niets schelen. Ze moest haar kittens zien!

Crowkit kuchtte, en meteen kwam er een vloedgolf stinkend, kleverig en rood als de ogen van haar broertje bloed uit har bek. Ze kreunde en werd het zwart voor haar ogen. Ze had honger, dorst en ze bloedde uit haar diepe, ontstoken wonden die zich als strepen op haar vacht uitstrekten. Weer voelde ze de adrenaline van het gevecht, en de pijn alsof haar kop explodeerde. De rossige kitten had het net overleeft, en ze zou het niet redden als de Medicine Cat niet snel kwam. Weer kermde ze, en nog meer bloed vloeide over de open plek, naar de prooistapel. Een paar kittens waren daar aan het spelen, keken vies op van hun stoeipartij. Ze liepen snel weg en Crowkit voelde zich alleen. De kitten sloot haar oogjes, en een paar momenten die manen leken te duren kwamen er snelle voettappen dichtbij.

Brighteye had eindelijk de kracht gekregen om zich te rechten en liep naar haar dochtertje. In het begin liep ze nogal stram, maar uiteindelijk lukte het haar en liep ze er met snelle passen naar toe. 'Crowkit, Crowkit! Blijf bij mij, volg je mama's stem, Crowkit wakker blijven!' Riep ze, snikte ze, fluisterde ze, snotterde ze tegen haar kitten. Ze begon haar rossige dochter stevig te wassen en keek panisch rond of ze de medicine cat zag. 'Brindlepool, Cinnamonpaw, iemand, help mijn dochter! Alsjeblieft!' Smeekte ze over de openplek. 'Het komt allemaal goed Crowkit, mama is bij je, gewoon wakker blijven, je wilde toch zo graag eens een nachtje doordoen? Nu kun je je bewijzen.' Probeerde ze haar dochtertje wakker te houden. Ze bleef haar maar likken en likken en waar was bloodkit? Hij was er niet toen de das aanviel toch? Hij ligt vast al terug in zijn mosnestje niet wetend wat eraan de hand is, probeerde ze zichzelf gerust te stellen.

Het was zeker dat deze katten waren aangevallen, aan hun wonden te zien. Diepe rode strepen kraste zich een weg over de vacht van de oranje kitten, en de moeder van de kitten is er ook niet al te best aan toe. Langzaam zakte de kitten weg, en Brindle kwam meteen in actie. Ze rende opnieuw terug naar haar den om meer spinnenrag te halen en kwam al gauw weer aagesneld, terwijl Brighteye tegen de bewusteloze kitten begon te praten. Brindlepool drukte de spinnenrag tegen de wonden die het meest bloeden en hield het vast, ze kon sowieso niets beginnen zolang het nog bloede. Snel ging ze in haar hoofd af wat ze nog meer nodig had. ''Cinnamonpaw, zou je misschien iets willen halen voor de ontsteking? Er is waarschijnlijk wel vuil in de wond gekomen.'' mompelde ze in de richting van haar apprentice, en draaide haar kop weer in de richting van Brighteye. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze de poes.

Brindlepool begon snel crowkit te verzorgen met spinrag, ze commandeerde ook haar apprentice Cinnamonpaw enkele dingen, maar Brighteye had alleen nog oog voor Crowkit. 'Wat is er gebeurd?' hoorde ze vaag, toen ze besefte dat de medicijn kat van de windclan haar iets had gevraagd keek ze op. 'Wat? Oh ja, uhm Crowkit was boos en liep weg. Ik lette even niet op omdat ik dacht dat ik ze maar beter even met rust kon laten toen ik haar hoorde gillen...' Ze stopte even, de bezorgde moederkat sloot even haar ogen toen ze terug dacht aan hoe haar dochter werd weggeslingerd en ze hoorde haar angstige kreet zo goed alsof het recht door haar hart was gegaan. 'Ik keek op omdat ik haar stem herkende en.. daar stond hij, een verschrikkelijke das, hij leek nog jong, anders had ik hem nooit kunnen verslaan, maar hij kreeg me te pakken en Crow wilde me redden, ze kon altijd al goed voor zichzelf opkomen...' deed Brighteye haar verhaal aan de tabby poes.

Onderwerp: Re: Mom,where is my dad?(Crowkit en brighteye)