Messed Up Mind

De ochtend van Rainbowpaw was precies zo gelopen als elke andere ochtend. Het wakker worden tussen allemaal andere Apprentices, die op hun beurt de Den uit liepen om iets te eten te gaan halen of om naar hun mentor te gaan om hun training weer te beginnen. Als je het zo zou bekijken, was het leven van een Clankat best eentonig. Maar als je het van dichterbij zou bekijken, kreeg je door dat dat totaal niet waar was. Elk moment van de dag kon er iets gebeuren. Er was geen dag in het leven van een Clankat zonder potentieel gevaar. En misschien was dat hetgeen wat het Clanleven zo bijzonder maakte. Er konden hele goede dingen gebeuren, en ook hele slechte, maar het belangrijkste was dat je die dingen met bijzondere katten meemaakte; je Clangenoten. Helaas waren de meeste gebeurtenissen niet rooskleurig. Ze herinnerde zich de dood van Tallstar nog heel goed. Het was iets geweest dat keihard was aangekomen, en het was ook niet niets om een goede Clanleider te verliezen. Natuurlijk was Hollystar een respectvolle opvolger, en was Tallstar tijdens een heldendaad gestorven, maar toch. En dan te bedenken dat het voor andere katten zelfs een overwinning of gewoon iets goeds was dat Tallstar nu dood was. Met zulke gedachten in haar kop, was ze de Apprentices Den uitgelopen. Een diepe geeuw verliet haar keel. Hoe makkelijk sommige Apprentices in slaap kwamen, zo moeilijk vatte zij het. Er was iets dat haar wakker hield, elke nacht maar weer, maar wat dat ‘iets’ was, wist ze niet. Misschien was dat nog wel hetgeen wat haar het meest verontrustte; er was iets mis, ze voelde het, maar ze kon er maar niet bij wat. Ze voelde zich eenzaam, maar of dat het was, was haar een raadsel. Natuurlijk had ze amper contact met andere Apprentices, en had ze zichzelf ingeprent dat ze later een eenzame Warrior zou worden, toch had ze er diep van binnen weinig problemen mee. Ze had Crowfeather nu, en voor dit moment was dat voor haar meer dan genoeg. De kater leek op haar, ze hadden veel gemeen, en hij was waarschijnlijk de enige kat in deze Clan die haar echt zou kennen. Ze had zich wel eens afgevraagd, hoe hij tegen haar aan keek. Begreep hij haar echt, of was ze een blok aan zijn poot? Net als bij de rest van de Clankatten. Met haar kop op de grond gericht liep ze door. De andere katten leken geen oog voor haar te hebben, zoals altijd. Alsof ze onzichtbaar was. Was dit een leven dat ze kon waarderen? Tot nu toe niet. Het leek alsof geluk voor haar niet bestond. Alles wat ze deed ging verkeerd, en dat gaf haar sterk het gevoel dat ze iedereen in de weg liep. Met een vreselijk rotgevoel liep de jonge Apprentice het kamp uit, op zoek naar een plek voor haarzelf. Haarzelf en haar gedachten, die haar toch altijd bleven achtervolgen. Zelfs haar eigen gedachten leken haar niet meer te mogen.

Terwijl ze doelloos rondliep door het gebied dat het kamp omringde, dacht ze na. Over haar leven, over waar ze nou eigenlijk heen zou gaan. In de verte hoorde ze het geluid van kabbelend water, wat haar op één of andere manier al een stuk rustiger maakte. Van de warme zon die op haar vacht scheen, trok ze zich echter weinig aan. Ze liet een diepe zucht ontsnappen. Je kon duidelijk merken dat ze anders was dan de andere Apprentices. De meesten waren bijna altijd vrolijk, en zaten vol met enthousiasme om de kleinste gebeurtenis die eventueel ‘leuk’ kon worden genoemd. Waarom verschilde zij nou zo van de anderen? Waarom liep zij iedereen in de weg, ook al wilde ze graag dingen goed doen? Ze voelde zich een buitenstaander, niet echt een deel van de Clan. Alleen Crowfeather leek ook maar iets om haar te geven, maar de angst dat hij dat niet meende was redelijk groot. Wat als hij achteraf ook niets om haar gaf? Dat hij zich alleen om haar bekommerde omdat ze zijn leerling was? Ze schudde haar kop, dat kon en wilde ze niet geloven. Crowfeather was anders. Hij was net zoals zij, hij vóélde zich net zoals zij. Daarom konden ze goed met elkaar overweg. Het was echt. De jonge kattin stopte voor het kleine meer dat zich in het gebied begaf. Het liet haar een beeld zien dat ze zo verachtte; haar eigen spiegelbeeld. Een zwart met witte, jonge poes, met een paar felgroene ogen. Bijzonder kon je ze noemen, maar er waren genoeg katten met ogen die van cyaankleurige tot felblauwe ogen hadden. Ze zag eruit als elke andere, doodnormale kat. Maar waarom voelde zij zich dan zo anders? Waarom voelde ze zich zo rot over dingen, maar kon ze het niet over haar hart krijgen om boos te worden, of om te huilen. Wat was er mis met haar..? Daar zat ze dan, met haar felgroene ogen te staren naar haar eigen spiegelbeeld. Verdronken in haar eigen gedachten. Ze had niet eens door dat er verderop nog een kat liep...

Toen Skypaw wakker werd kon hij de dauw nog op de blaadjes voelen, hij rilde en besloot om maar even te gaan lopen. Het was toch veel te koud om stil te blijven liggen, nadat hij een kleine muis had gegeten ging hij liggen en keek naar de ingang van de apprentice den, het voelde nog steeds niet als thuis voor hem. Hij had nog geen vrienden gemaakt en als het leek dat hij vrienden had gingen ze net zo snel weer van hem weg. Kon het hem wat schelen, hij vond zichzelf een prima kater. Hij zag er leuk uit, wist het juiste te zeggen en hij was ook niet heel slecht in jagen of rennen. Al denkend viel zijn blik op een jonge poes die bij het water zat, Rainbowpaw, een iets jongere apprentice dan hij... 
Zijn blik gleed verder, over de clan, hij voelde zich altijd zo enorm machtig als hij iedereen kon bekijken voordat iedereen hem zag. Het gaf hem een veilig idee, geïrriteerd wende hij zijn blik af van Rainbowpaw, ze had iets waardoor hij voelde dat er iets mis was, hij wist alleen niet wat. Ze was toch een doorsnee apprentice? Na even denken kon Skypaw zich de naam van haar mentor herrineren, Crowfeather heette die, waar was hij eigenlijk, waren hij en Rainbowpaw op vóór alle Warriors?
Uiteindelijk kon hij zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen, hij moest weten wat er met Rainbowpaw was en waar ze aan zat te denken. Dus liep hij voorzichtig naar haar toe, "eeh, hoi, Rainbowpaw is het toch?" Tjonge, had hij een dommere openingszin kunnen bedenken? Tsja, gedaan was gedaan, dus nu moest hij maar gewoon wachten op het antwoord...