Finally I'm one cat of BloodClan

Shadowfur trainde tot laat in de nacht. Ze beklom en besprong bomen, ze doodde muizen voor niks en joeg flink wat lijsters op. Alle prooi die ze gevangen had had ze neergelegd op een of andere stapel. Ze had toch niks te doen. Misschien dat Azura en Goldfuzz wat wouden jagen, of alleen Goldfuzz of zo. Ze had een flinke haat tegenover Blackclaw gekregen. Blackclaw leek haar eerst o zo vertrouwd. Haar verliefde gevoel was voor haar part helemaal weg. Ze wou dat ze slimmer geweest was dan dat. Blackclaw had voor zijn Clan gekozen en niet voor haar. Bij dat alles beslissende moment had hij haar in plaats van de Clan verwond. Shadowfur had zijn huid opengekrabd en in zijn oor gesist. Haar pupillen hadden woede uitgestraald. Het leek wel een soort gewoonte van haar om eerst van katten te houden, om ze vervolgens los te laten op een foute manier. Ze grinnikte. Dat was helemaal zij. Ze legde zich neer. Haar oogleden vielen dicht. Ze had genoeg getraind. Even later werd ze wakker en bleef alert voor aanvallen.

Voel je vrij om te reageren ^_^

Goldfuzz liep rond in het kamp. Hij was dolblij, hij was nu een volwaardig lid van de bloodclan. Hij had een halsband veroverd, hij was erbij gekomen en wat anderen leren kennen. Hij zocht een tijdje naar Shadowfur. Hij had haar al een paar keer het kamp zien binnenlopen, met een muis of een vogel. Die was druk in de weer, maar telkens hij achter haar aan wilde gaan, bleef hij zitten. Hij wist niet waarom. Toen het al laat was, een gat in de nacht, de maan stond al hoog, kwam ze binnen en nestelde ze zich op de grond. Goldfuzz stond op en liep naar haar toe. Hij wilde haar niet storen, hij dacht dat ze sliep. Maar ze sliep niet, want even later opende ze haar ogen en draaiden haar oren in het rond, ze was oplettend. Hij liep naar haar toe en ging niet ver van haar vandaan liggen. Ze raakte elkaar net niet, het was haar beslissing of ze wat dichter kwam liggen of niet. "Ik heb je lopen zoeken, weet je." Fluisterde hij. Hij grijnsde, en zijn tanden blonken in het maanlicht. Hij likte zijn borst schoon en ging weer liggen. "Je bent druk bezig geweest," Merkte hij nuchter op. Hijzelf was niet zo druk bezig geweest, en hij had er nu wel spijt van dat hij haar toch niet achterna was gelopen. Hij besloot het goed te maken. " Misschien heb je morgen zin om me wat vechttechnieken bij te brengen?" Hij grinnikte. "Je hebt zelf wel gemerkt hoe beroerd die is he." Hij dacht terug aan eerder die dag. Tja, gedane dingen kun je niet terugdraaien.

Shadowfur's blik werd getrokken door Goldfuzz. Eerst was die scherp en oplettend, nu was die iets zachter geworden. Ze snorde toen de kater tegen haar sprak en zelfs haar vroeg of ze hem iets wou leren. Ze knikte en snorde. Ze verschoof zich een eindje richting Goldfuzz en likte zijn vacht schoon. 'Zo erg was die niet. Als ik boos ben voel ik dingen gewoon weiniger,' sprak Shadowfur sussend, alsof Goldfuzz haar kitten was. Ze keek toen richting de hemel. 'Goed dan. Ik zal jouw leren wat ik ken en kan,' sprak Shadowfur toen plechtig. Maar waarom wachten tot morgen? 'Als je wilt kan ik daar vandaag ook wel mee beginnen,' sprak Shadowfur en ze gaf Goldfuzz een kopje. Eerst had ze enorm veel ruzie met hem gemaakt, maar nu voelde hij als een beste vriend. Ze liet haar tong raspen over haar poot. 'Vind jij ook niet dat zo'n halsband jeukt?' vroeg ze, terwijl ze met haar achterpoot krabde aan de plaats waar ze jeuk had. Die halsband was flink wennen. Maar als ze bij BloodClan wou blijven, dan moest ze die wel houden. Ze had het immers van een hond afgepakt. Of de hond dood was, wist ze niet. Ze was meteen weer weggerend. Ze zou alles voor BloodClan geven.

Shadowfur snorde bij zijn laatste vraag. Ze zou het graag doen, dacht hij. Ze kwam dichterbij liggen, en hij was verbaasd toen ze zijn vacht schoonlikte. Hij had het meeste bloed er wel af gekregen, maar nu was hij echt helemaal schoon. Zou ze hem dan aanvaard hebben als een vriend, niet langer een vijand? Hij had haar wel beledigd en hij had haar zelfs uitgescholden voor eerste slachtoffer. Stommiteiten, dat overkwam hem heel vaak. "Zo erg was die niet. Als ik boos ben voel ik dingen gewoon weiniger," Zei ze tegen hem, alsof hij een kleine kitten was. Hij glimlachte, het was best wel grappig. "Goed dan. Ik zal jou leren wat ik ken en kan," Het was alsof ze een eed aflegde. Ze zei het plechtig, en hij had dat nooit verwacht. "Mooi, dan ga ik veel beter worden." Antwoorde hij. Hij vond het wel spannend. Shadowfur kon goed vechten, dat kon hij wel zeggen. Hij wou zo goed als haar worden, dan zou hij gevreesd worden. Hij zou zijn naam bekend maken, ze zouden zijn naam zeggen, hem uitspreken als iets waar je heel erg bang voor moet zijn. "Als je wiltkan ik daar vandaag ook wel mee beginnen," Gaf ze aan. Midden in de nacht? Ze had wel al de hele dag gejaagd en getraint. Was ze dan niet te moe? Hij keek haar aan met een vragende blik in zijn ogen. "Ben jij dan helemaal niet moe?" Hij snorde. Hij vond het best een goed idee. Ze konden nu al gaan, dan verloren ze geen tijd. Welke kat wilde nu liggen slapen als hij iets spannends kon beleven. "Ik ga mee." Zei hij toen. Ze krabde toen aan haar nek, waar de halsband zat. Hij vond het raar, want de zijne jeukte niet. "Vind jij ook niet dat zo'n halsband jeukt?" Vroeg ze met een geïrriteerde blik in haar ogen. "Neuh, de mijne zit vast vol met hondenvlooien. Ik heb de mijne uitgespoeld in een beekje dichtbij. Dan gaat het veel beter, zou je ook moeten doen." Hij grinnikte en hij gaf haar een kopje. Hij stond op en schudde wild met zijn hoofd zodat de halsband weer lekker zat. "Kom je mee?" Vroeg hij, en hij liep naar buiten.

Shadowfur knikte. Dat leek haar wel een goed idee. Ze stond op en liep met hem mee. Haar spieren protesteerden, maar Shadowfur negeerde die. Als ze een echte BloodClanlid wou zijn, dan moest ze hier maar tegen kunnen. Vroeger, in SchaduwClan, vonden sommige katten dat zij veel te streng voor zichzelf was. Achteraf was Shadowfur hier alleen maar blij mee. Geen enkele Clankat was opgewassen geweest tegen haar. Ze had veel katten verwond en was toen weggerend. Alleen.. Nu wist ze nog niet of ze die ene poes om het leven gebracht had of niet. Had ze Aqualight nu vermoord of had ze het toch overleefd? Bij die gedachte leken haar ogen bloedrood te worden. Haar ogen veranderden de laatste tijd nogal vaak als ze boos was. Van felgeel naar bloedrood. Ook al was dat raar, het gebeurde echt. Misschien was er iets misgegaan bij de geboorte of zo. Of was het een speciale gewoonte van haar. 'Om je eerdere vraag te beantwoorden, ik ben nooit moe,' zei ze. Ze keek naar Goldfuzz en ging toen een eindje verderop staan. 'Val me maar aan,' sprak ze toen.

Ze liepen een tijdje door het bos. Shadowfur duidelijk in gedachten verzonken, dus Goldfuzz hield zijn mond. Als hij aan het denken was, wilde hij ook niet gestoord worden. Ze stonden stil op een plek, niet echt een open plek, maar wel een plekje waar niets groeide. Het maanlicht viel op hen neer. Hij keek even naar de maan, die halfvol was, het was zijn lievelingsmaan. "Om je eerdere vraag te beantwoorden, ik ben nooit moe," Bekende ze. Zo, interessant, hij sliep ook niet veel, maar hij sliep wel. Hij was ook niet overdreven moe, maar soms was hij zo uitgeput dat hij wel moest slapen. Niet vannacht, hij was te zenuwachtig. Hij zou weer met Shadowfur vechten, en de laatste keer is hij er niet echt goed vanafgekomen. Ze liep een stukje van hem weg en draaide zich toen weer om. "Val me maar aan," Zei ze kalm. Geen gemakkelijke opgave, ze was hiervoor getraind, en hij had nog maar een keer vechtlessen gekregen.

Juist, aanvallen. Hij concentreerde zich en lette op de omgeving. Toen liep hij de bosjes in en hij liep zo stil mogelijk door het bosje heen. Hij kwam uit op Shadowfur's linkerflank, en hij zette zijn nagels in haar flank. Hij duwde haar om en hij beet in haar nek. Zo gemakkelijk zou het niet worden, maar toch, het proberen waard. Juist, aandacht erbij. Attentie, Goldfuzz, hij stond nu vlak boven Shadowfur's schouders, niet de ideale positie. Hij kreeg ook moeilijk grip op haar nek. Tja, raar. Zij leek er geen last van te hebben. Dus liet hij los en stapte achteruit. Hij zou het anders moeten aanpakken. Hij sprong over haar heen, en schopte toen zijn achterpoten tegen haar borst. Hij ondervond veel weerstand, ze stond dus stevig op haar poten. Hij haalde wel haar borst open, maar zo'n kleine wonde deed natuurlijk geen pijn bij haar. Hij wist dat ze al veel meer gevochten had, dus echt bedreigend was het niet. Hij brak zijn hersens op een goeie tactiek, maar hij vond er een. Eerst zou hij haar de kans geven hem aan te vallen, dan lukte het hem misschien beter om iets terug te doen. "Ik ben waardeloos, zei ik het niet?" Vroeg hij aan Shadowfur. Tja, hij was hier nu eenmaal om te leren.

Shaduwfur dook een beetje toen Goldfuzz' nagels over haar huid gingen. Toen hij op haar wou springen, dook zij zo, dat zij het ontweek. Ze keek naar Goldfuzz. Ze luisterde naar zijn woorden en glimlachte. 'Daarom ben ik ook hier om je wat te leren,' antwoordde ze simpel. 'Zo slecht ben je niet. Je moet alleen meer vetrouwen hebben,' sprak Shadowfur. 'Nu ik,' zei ze. Ze ging op hem af, stak haar klauw uit, trok deze net voor Goldfuzz' gezicht in en ontweek toen. Ze ging links, toen weer rechts, toen weer links en vervolgens haalde ze uit naar zijn rug. Ze sprong achterwaarts en belandde snel achter Goldfuzz. Als een slang sprong ze naar voren en pakte de kater bij zijn rug. Ze gaf hem een flinke duw naar achter en landde toen naast hem. 'Goed, tijd voor enkele trucjes,' glimlachte ze. 'Als een kat op je afkomt rennen vanaf een onverwachte hoek,' sprak ze. 'Dan rol je je op je rug en houd je je poten voor je,' zei ze. Ze deed het voor. Ze deed net alsof er iemand achter haar doorkwam en legde zich op haar rug, klapte haar nagels open en hield haar poten in de lucht. 'Als je een voltreffer in de maag hebt, voelt diegene dat goed en zal diegene zwakker zijn om je aan te vallen. Dan is het jouw keuze om er meteen op af te schieten en hem de nek door te bijten.'

Ze vond het blijkbaar vanzelfsprekend dat ik het beter kon. Doodleuk zei ze dat het wel zou lukken als ik meer vertrouwen zou hebben. Hij wilde haar wel geloven, maar zo makkelijk was dat nu eenmaal niet. Hij was nog steeds klein, en nog niet zo heel erg sterk. Hij moest het halen op snelheid, maar het gebied waarop je vecht is meestal niet ideaal. Als je ingesloten zit, kun je niet rennen. "Nu ik," Zei ze lachend. Daar gaan we weer, lekker verliezen. Hij hield zich klaar, gespannen als een veertje, om de aanval af te kunnen weren. Mooi niet, ze was te snel. Ze sloeg naar zijn gezicht, maar hield net op het moment dat ze hem raakte haar klauwen in. Toen ging ze naar links, rechts, links... Hij kon het moeilijk volgen en zat er wat verdwaasd naar te kijken. Hij schudde met zijn kop om het helder te krijgen, en ze haalde uit naar zijn rug. Ze sprong toen over hem heen en ze belande achter hem. Hij wou zich juist omdraaien toen ze razendsnel naar voren sprong en hem een duw gaf. Hij rolde weg en ze landde vlak naast hem. Ze glimlachte naar hem, ze had er duidelijk plezier in gehad. gelukkig had ze zich ingehouden, dit gevecht was anders dan eerst. Nu was ze er niet op gebrand hem echt pijn te doen, en daar was hij maar al te blij om. Als ze echt haar best had gedaan, was er nu niet veel Goldfuzz meer over.

"Goed, tijd voor enkele trucjes," Zei ze, nog steeds glimlachend. Dit was een moment waarop Goldfuzz goed oplette. Als hij niet snel kon zijn, en ook niet sterk, dan waren zo'n trucjes zijn redding. "Als een kat op je afkomt rennen vanaf een onverwachte hoek, dan rol je je op je rug en houd je je poten voor je," Zei ze, toen demonstreerde ze haar techniek. Ze ging op haar rug liggen en deed alsof iemand haar aanviel. Als hij nu op haar zou springen, zou hij erg verwond zijn. Hij begreep het niet zo goed, maar hij vertrouwde haar, ze had al veel meer gevochten, ze zou wel weten hoe het moest. "Als je een voltreffer in de maag hebt, voelt diegene dat goed en zal diegene zwakker zijn om je aan te vallen. Dan is het jouw keuze om er meteen op af te schieten en hem de nek door te bijten." Sprak ze. Doodbijten? Een kat echt vermoorden? Was dat wel de bedoeling? Hij bedacht van wel, ze zaten in de bloodclan voor iets. Echt wraak nemen kan alleen door iemand te vermoorden. Wat moest dat moest. "Dus je rolt zo snel mogelijk op je rug?" Vatte hij samen. "En dan je klauwen uitsteken." Hij maakte een rol, en stak toen zijn klauwen uit. Hij hield zijn poten iets gebogen, zo kon hij de klap beter opvangen. Dat dacht hij. Hij kon ook de vijand van zich afslingeren zo. Wat interessant, zo gaat het veel beter dan gewoon recht voor raap ergens tegenaan springen. Hij ging weer rechtop zitten."Leer me meer," Vroeg hij, bijna smekend. Oh ja, Goldfuzz leerde vechten.

Shadowfur knikte toen Goldfuzz het voordeed en knikte goedkeurend. Toen hij smeekte, grinnikte ze. 'Ik ga hier nog eens geld voor vragen!' zei ze lachend. Ze keek Goldfuzz aan. 'Ik wil je meer leren, maar eerst dat eerste trucje doorleren. Als je die niet kent, dan kan ik je ook geen volgend trucje leren, snap je?' vroeg Shadowfur en ze verwijderde zich een stukje van hem. Ze sprong achter een struik en wachtte af. Ze liep geconcentreerd en zacht tot achter hem en sprong toen achter hem. Ze rende op hem af, hopend dat hij haar opmerkte. Ze maakte een sprong om op hem te landen. Ze hoopte echt dat hij haar opmerkte. Ze wou hem wel zo sterk maken.

"Ik ga hier nog eens geld voor vragen!" Zei ze lachend. Ja zeker, geld, daar kon ze iets mee. Nu ja, een muis zou ook wel goed zijn. Hij zou morgen met haar gaan jagen. "Ik wil je meer leren, maar eerst dat eerste trucje doorleren. Als je die niet kent, dan kan ik je ook geen volgend trucje leren, snap je?" Legde ze uit. "Ok, natuurlijk." Hij was niet zo zeker van zichzelf, maar dat zou nog komen. Shadowfur liep het struikgewas in, en hij hield zich klaar. Al zijn zenuwen stonden gespannen, en hij luisterde geconcentreerd op enkele geluiden. Jezus, ze was hier echt goed in. Hij had haar nog niet gehoord. Hij zag hier en daar een blaadje vallen, en dat maakte ritselende geluiden. Hij keek te lang naar die ene plek, en toen hoorde hij iemand rennen. Shadowfur, die naam schoot door zijn hoofd. Vlak achter hem hoorde hij Shadowfur zich afzetten op de bosgrond. Het was eerder een reflex, hij rolde om en stak zijn poten in de lucht. Hij gebruikte zijn nagels niet, maar het kwam volgens hem hard aan. Hij boog zijn poten om de klap op te vangen en strekte ze toen weer uit. Shadowfur vloog door de lucht en landde niet al te zacht tussen de bladeren. Hij liep op haar af. "Sorry, sorry, gaat het wel," Vroeg hij bezorgd. Hopelijk had ze geen gebroken poten of ribben, dat zou niet goed zijn. Hij bleef kijken en hij zag dat ze gelukkig nog ademde. Ze was dus niet dood, en ze zag er best ok uit. Geen ernstige wondes, mooi. Toen stond hij stil. Had ik haar nu net weggegooid? Het was hem dus gelukt, echt gelukt. Geen waarschuwing, geen teken dat ze kwam, maar het was hem gelukt haar aanval af te weren. Hij was blij en bezorgd tegelijk. Tja, hopelijk was ze ok, en niet al te kwaad.

Shadowfur voelde zichzelf door de lucht vliegen en kwam vervolgens neer. Die voelde ze dan weer wel. Ze zag Goldfuzz naar zich rennen en schoot in de lach. Met een ruk kwam ze overeind en binnen een paar tellen stond ze al achter hem. Ze was snel over hem heen gesprongen. 'Lief dat je je bekommert om mij. Met mij gaat alles goed,' maakte Shadowfur hem duidelijk, terwijl ze zich door haar poten liet zakken. 'Maar toon dit alsjeblieft niet meer in een volgend gevecht. Ik weet dat we vrienden zijn, maar als ik dit toelaat, dan ga je in een echt gevecht met Scourge ook misschien vragen en je excuseren en dat moeten we niet hebben, snap je?' vroeg ze, terwijl ze Goldfuzz een lik over zijn neusje gaf. Daarna keek ze hem aan. Ze wachtte af. Ze had wel enkele trucjes. 'Volgend trucje dan maar?' vroeg ze. 'Als een vijand in een boom klimt, maar je weet dit niet, dan is het altijd het beste om snel naar links, naar rechts en dan naar boven te kijken,' sprak ze. Ze klom in de boom, waar meteen een herinnering door haar heenschoot. Vroeger, in SchaduwClan, klom ze ook vaak in bomen. Ze schudde haar kopje en ging tussen de bladeren zitten, goed gedekt. Ze wachtte af wat Goldfuzz ging doen. 'Als je de vijand inderdaad in de boom zit, dan kan je het beste meteen naar boven klimmen,' sprak ze, terwijl ze weer op de grond sprong. 'Nu een oefening,' sprak ze. Met een snelle flits duwde ze Goldfuzz om en sprong in de struiken. Ze liet haar poten zachtjes naar een boom gaan en klom daar geruisloos in, gedekt door de bladeren.

Ze schoot in de lach, dus alles was goed. Nu voelde hij zich een beetje belachelijk. In een gevecht ga je ook niet vragen of alles goed gaat. "Lief dat je je bekommert om mij. Met mij gaat alles goed," Zei ze om hem gerust te stellen. Hij haalde diep adem en was toen blij dat het hem toch gelukt was haar omver te gooien. Hij was fier op zichzelf, maar hij liet het niet echt merken. Hij had nu al wat meer zelfvertrouwen. "Maar toon dit alsjeblieft niet meer in een volgend gevecht. Ik weet dat we vrienden zijn, maar als ik dit toelaat, dan ga je in een echt gevecht met Scourge ook mmisschien vragen en je excuseren en dat moeten we niet hebben, snap je?" Drukte ze hem op het hart. Hij had het gesnapt, dus hij knikte vol overtuiging. Hij was aan het bijleren hier, dus hield hij zijn aandacht erbij. Ze gaf hem een snelle lik op zijn snuit, en hij spinde even. "Idioot, hou je aandacht er bij nu." Riep hij zichzelf tot de attentie. "Volgend trucje dan maar?" Vroeg ze. "Kom maar op," Zei hij uitdagend, met pretlichtjes in zijn ogen. Toen volgde er een hele uitleg over bomen enzovoort, maar hij snapte het wel. Gewoon goed opletten, links en rechts checken en dan omhoog kijken. Hij zou zijn oren goed kunnen gebruiken bij het scannen van de omgeving, en hij was blij dat hij goeie oren had. Ze klom in een boom, en zei dat als hij iemand in een boom zag, hij meteen achter hem of haar aan moest klimmen. Klimmen in bomen, niet zijn favoriete bezigheid, maar hij kon het wel. Hij had nagels voor iets. Ze kwam weer naar beneden. "Nu een oefening," Melde ze, en ze sprong hem omver. Hij krabbelde recht, maar ze was al verdwenen.

Hij liep in de richting die ze genomen had, en keek goed links en rechts. Niet te zien. Hij keek omhoog en scande elke boom. Niets, geen Shadowfur te zien. Hij liep weer enkele meters naar voor en was op zijn hoede. Hij draaide zijn oren rond, maar hoorde niets. Hij keek links, rechts en achter hem, en toen weer omhoog. Toen zag hij haar. Een zwarte schim in de beuk rechts van hem. Hij deed alsof hij niets had gezien en liep door. Toen draaide hij zich razendsnel om en klom behendig de boom in. Ze zat goed verscholen tussen de bladeren, en haar zwarte vacht was in haar voordeel. Ze zat op een dikke tak, en hij kwam erbij staan. Ze zaten niet zo heel erg hoog, maar hoog genoeg. "En hoe krijg ik jou nu uit de boom zonder er zelf uit te vallen?" Vroeg hij haar, terwijl hij zijn kop schuinhield.

Shadowfur keek geconcentreerd naar Goldfuzz, proberend geen geluid te maken, waar ze goed in slaagde. Ze hoorde de kater en zag hem rondkijken. Hij ontdekte haar maar niet. Ze glimlachte. Ze was best goed in vechten, vond ze van zichzelf. Ze keek naar de aarzelende kater die doorliep. Ze sloot even haar ogen, om vervolgens zijn stem te horen naast zich. Ze viel nog net niet uit de boom, maar deed net alsof hij haar niet had laten schrikken en keek Goldfuzz aan. Hij had ook altijd van die leuke vragen op de meest vervelende momenten. 'Dan kan je me gewoon met je poten een duw geven,' antwoordde ze er simpel op, proberend niet te lachen. Ze gaf hem een kopje en keek hem toen aan. Ze zette zich schrap tegen de tak. 'Klim opnieuw onverwachts die boom in en duw me eruit,' sprak ze toen, terwijl haar blik nu een geheel andere kant oprichtte. Ze zou Goldfuzz laten merken hoe makkelijk je iemand uit de boom kon duwen. Als hij eens op ongepaste momenten wat minder vragen zou stellen, dan zou hij iets sneller begrijpen. Tenslotte moest hij leren door zelf te ontdekken wat goed en niet goed was.

Ze keek hem aan, en ze had er duidelijk lol in. Haar ogen twinkelden vrolijk. "Dan kan je me gewoon met je poten een duw geven," Onderwees ze hem. Ja, dat hij daar niet aan gedacht had. "Stomkop die je bent," siste hij in zichzelf. Hij keek naar Shadowfur en hij zag dat ze probeerde een glimlach te onderdrukken. Ze gaf hem een weer een kopje. Tja, hij zag er zeker meelijwekkend uit nu. Hij grijnsde terug, gewoon omdat hij het best wel grappig vond. Hij voelde zich weer een kitten, een leerling van zijn vader. Die probeerde ook altijd zo goed mogelijk de dingen voor te doen en te onderwijzen. Ze zette zich stevig vast op de tak. "Klim opnieuw onverwachts die boom in en duw me eruit." Commandeerde ze hem. "Ok, doe ik." Zei hij, en terwijl hij naar beneden klom, keek Shadowfur de andere kant op. Hij liep naar de andere kant van de boom en ging 20 seconden zitten. Toen spurtte hij zo stil als hij kon naar boven, en toen hij op de tak zat, zag hij dat Shadowfur nog steeds naar de andere kant keek. Hij klom de tak op en bedacht toen dat het een beetje te gemakkelijk was. Hij liep terug en klom nog een tak hoger. Hij zat nu vlak boven haar, en hij sprong vlak voor haar op de tak. Hij sloeg naar haar hoofd en schouder, en ze viel. Ze had geschrokken gekeken, dacht hij. Hij wist het niet zeker, het ging allemaal heel snel. Ze lag daar nu beneden op de grond, en hij hield zich in om te vragen of alles goed ging. Hij sprong behendig tak na tak naar beneden en ging wat verderop zitten. "Was dat goed?" Vroeg hij. Het was gewoon een vraag om te weten of het goed was. Hij hoopte van wel. Hij had tenslotte al twee goeie trucjes geleerd, hij was best wel fier. Dat had hij natuurlijk te danken aan Shadowfur, die geduldig genoeg was om het met hem uit te houden. Hij grinnikte een beetje. Ja, hij had geluk gehad vandaag.

Shadowfur had de andere kant opgekeken en was vergeten Goldfuzz in het oog te houden. Ze dacht een beetje aan Blackclaw. Ze voelde nog steeds dat ze woedend op de kater was. Ze had geen begrip voor hem. Waarom zou ze die hebben? Ze keek richting de bossen en liet haar gedachten weer afdwalen. Ze scherpte haar zintuigen wat aan en hoorde iets suizen. Opeens verscheen het gezicht van Goldfuzz voor haar en Shadowfur schrok lichtelijk. Ze voelde de duw en landde op de grond. Maar ze landde op haar poten. Toen zag ze dat Goldfuzz naar beneden sprong. Ze wierp een goedkeurende blik richting Goldfuzz. Dit was precies wat ze bedoelde! 'Dat was geweldig!' complimenteerde ze Goldfuzz vol gesnor en ze gaf hem een reeks kopjes, maar keek hem daarna weer neutraal aan. Haar staart ging rustig heen en weer en keek hem aan. 'We houden op voor vandaag. Ik vind dat je genoeg geleerd hebt voor vandaag. Laten we maar wat gaan uitrusten,' sprak ze en ze klom een boom in. Ze zette haar scherpe klauwen, abnormaal scherp, in het schors en klom zo verder tot hoogste tak, waarop ze ging liggen en rustig afwachtte totdat Goldfuzz erbij kwam liggen.

Shadowfur snorde luid en ze gaf hem kopjes. Hij voelde zich goed door haar compliment. "Dat was geweldig!" Had ze gezegd. Hij gaf haar een lik tussen haar oren en hij spinde blij. Wat een geweldige dag. Het litteken op zijn neus was best wel gaaf, en de rest zag je niet. Hij zag eruit als een gevaarlijke krijger, nu zou hij leren hoe te vechten als een ervaren krijger. Toen keek ze hem weer normaal aan en ze zat er relaxet bij. "We houden op voor vandaag. Ik vind dat je genoeg geleerd hebt voor vandaag. Laten we maar wat gaan uitrusten." Stelde ze voor. Ze klom in een boom, en hij zag haar scherpe nagels de bast openkhalen. Hij rilde even, hij was blij dat ze nu aan zijn kant stond. Ze kroop tot in de top van de boom, en ze vond een tak die dik genoeg was om gemakkelijk op te liggen. Hij nam een aanloopje en zette zich af. In plaats van omhoog te klimmen, sprong hij telkens een tak omhoog. Het leek alsof hij een ladder opklom, maar het was wel makkelijker zo. Hij ging tegen Shadowfur aanliggen, want ze zaten wel heel erg hoog nu. "Bedankt, ik vond het echt cool," Snorde hij. En of hij het leuk vond. Hij zou respect krijgen, en dat had hij aan Shadowfur te danken. Hij keek nu enorm tegen haar op. Goldfuzz was echt blij dat hij naar Scourge was gegaan. Dat was het beste dat hij ooit had gedaan.

Shadowfur keek naar beneden en zag hoe Goldfuzz de boom beklom. Dat was inderdaad ook een manier. Maar Shadowfur hield van een uitdaging, van iets moeilijks, dus dan had zij het wel op de juiste manier beklommen. Ze keek richting Goldfuzz en snorde zachtjes. Ze vond het fijn dat hij haar complimenteerde. Hij was een echte vriend voor haar. En hij keek naar haar op. Dat vond ze ook wel cool. Ze wou Goldfuzz veel leren, maar dat zou natuurlijk nooit gegaan zijn als de kater geen respect voor haar had gehad. Maar dan zou Shadowfur op haar eigen manier wel hebben gezorgd dat hij respect voor haar had gekregen. Ze liet zich niet uitdagen. Misschien dat ze Goldfuzz wel al haar trucjes aanleerde. Alhoewel... Eentje hield ze toch maar verborgen voor hem. Want dat was het trucje waarmee ze het meeste respect won en waarmee ze het snelste een gevecht kon beëindigen. Misschien kon ze ook wel wat van Goldfuzz leren, wie weet. 'Ik heb een tip voor je en die luidt dat je alles op je eigen manier moet doen. Misschien kan ik zo wel iets van jouw leren. Ik doe ook alles op mijn manier, zodat ik anderen dan weer wat kan aanleren,' sprak ze, terwijl ze Goldfuzz een likje gaf.

Zijn brein deed pijn. Die twee trucjes gaven hem een uitgebreide mogelijkheid om ze aan te passen naar de situatie. Hij was de meeste aan het uitdenken, de tactiek, de afstand, de grote van de vijand dat het pijn deed. Hij grijnsde, hij had nooit gedacht dat er zoveel verschillende technieken waren. Iemand moest ze hebben bedacht, maar Goldfuzz geloofde niet dat het door eenzelfde kat was gedaan. Iedereen zou zijn eigen trucje bedacht hebben. Hangt er ook van af op welk gebied je zit, de ondergrond en de omgeving. Een boomtrucje kon je niet doen op een open vlakte. Tja, je moest toch iets kunnen, dus was het improviseren. Op dat moment zei Shadowfur dat ook: "Ik heb een tip voor je en die luidt dat je alles op je eigen manier moet doen. Misschien kan ik zo wel iets van jou leren. Ik do eoook alles op mijn manier, zodat ik anderen dan weer wat kan aanleren." Ze gaf hem een likje. Het voelde lekker. Hij voelde zich geweldig gelukkig. Alhoewel, jammer dat ze zo hoog in een boom zaten, hij was best bang om te vallen. Hij zou wel op zijn poten terechtkomen, maar er zaten een heleboel takken tussen. "Jij iets leren van mij? Dacht het niet hoor." Hij grinnikte. Zij iets leren van hem, onmogelijk. Ze wist zeker al heel erg veel dingen. Als hij al iets kon bedenken, zou ze het al weten. Een kat vecht toch op instinct, en elke kat heeft hetzelfde, toch? Misschien waren er wel katten die geboren waren om te vechten. "He, denk jij dat er krijgerskatten zijn die geboren zijn om te vechten, met een heel arsenaal trucjes?" Vroeg hij aan Shadowfur. Ze had in een clan geleefd, misschien had ze wel zo iemand ontmoet. Hij wist niet wat hij zou doen. Misschien vechten, maar als hij al verloor van Shadowfur... Ze was minstens even goed als zo'n geboren vechter. Misschien was ze er wel een, en zat hij er nu gewoon naast. Hij gaf haar een kopje en hij spinde luid. Hij was one lucky guy, en hij wist dat.

Shadowfur keek opzij naar Goldfuzz. Hij zat waarschijnlijk allemaal tactieken te bedenken. Dat was misschien ook een goed idee voor haar. Bij een boom had ze haar tactiek al. Ze zou in een boom klimmen en dan springen. Achter de vijand door. Of als er allemaal struiken waren, kon ze op de grond belanden. De struiken zouden haar flankeren en niemand zou haar dan zien. Shadowfur snorde zachtjes, terwijl ze naar de zon keek. In SchaduwClan had ze misschien helemaal niks meer geleerd. Ze was er blij mee, dat ze Aqualight bijna vermoord had en nu verafschuwt werd door de Clan. Nu hoefde ze niet meer terug te keren. Iedereen zou Aqualight nu beschermen. Ze snoof een keer. Ze dacht even dat ze Evileye rook. Misschien was die hier gisteren wezen trainen of zo. En anders had Shadowfur haar heus wel doorgehad toen ze een oefening met Goldfuzz gedaan had. Hij was een leergierige kater. Iets wat goed paste voor zijn lidmaatschap bij BloodClan. Stiekem was Shadowfur er trots op dat ze bij BloodClan zat. Die kater, Scourge, kon nog is best interessant zijn. Aan Blackclaw dacht ze niet meer. Ze hoefde die verrader nooit meer te zien, even niet eens in haar buurt te hebben. Ze zou zijn ogen uitkrabben als hij haar kwam lastigvallen. Tenslotte, Goldfuzz stond aan haar kant, dus die zou haar misschien beschermen. Andere leden van BloodClan ook. Ze waren nu een Clan die het moesten opnemen tegen de andere Clans. Shadowfur’s poten jeukten al als ze eraan dacht dat ze Blackclaw nu zijn verdiende loon kon geven. En vooral die Raindrop. Aqualight zou ze gewoon haar ogen uitkrabben. Ze had er schoon genoeg van dat die nog leefde. Voor de Clan was ze misschien belangrijk, maar voor Shadowfur was ze een stuk vuil die weggegooid moest worden. En Shadowfur zou er nog voor zorgen ook, als ze nog eens in die poes haar buurt kwam. Ze dacht terug aan de aanval die ze manen geleden had gedaan op Aqualight bij het moeras. Raindrop had hun gevonden. Shadowfur kon zich het wantrouwige gezicht van Raindrop nog heel goed voorstellen. Ze luisterde naar Goldfuzz en keek opzij. ’Je moet niet zo onzeker zijn, jij! Weet je dat dat heel erg in je nadeel kan werken als je eenmaal moet vechten tegen een andere kat, tegen een vijand? Je moet zelfzekerder zijn. Je moet zelf ook enkele trucjes ontdekken. Je mag heus wel hulp van mij gebruiken, maar onthoud dat je ook van jezelf genoeg kan leren,’ sprak Shadowfur, terwijl ze Goldfuzz een lik gaf. Goldfuzz was heel erg aardig. Een goede vriend. Ze had wel mazzel dat hij haar vertrouwde. Ze wist nog goed hoe ze hem had aangevallen. Goldfuzz leek daardoor soms een beetje terug te deinzen voor haar. Maar Shadowfur zou hem niks meer doen. Goldfuzz was tenminste niet zo als Blackclaw. Ze keek opzij naar Goldfuzz en luisterde naar zijn vraag. Ze dacht even na. Het was een belangrijke vraag die hij haar stelde. . ’Ik denk wel dat zo iemand bestaat, ja. En ik denk dat diegene zich dan ook niet meer goed voelt in de Clan. Althans, ik toch niet.’

(waarom is je naam niet meer rood?)

Ze had ook zitten denken, hij wist niet aan wat. Ze keek terug naar hem toen hij begon te praten. Ze leek er niet mee akkoord. Integendeel, ze sprak hem zelfs tegen. "Je moet niet zo onzeker zijn, jij! Weet je dat dat heel erg in je nadeel kan werken als je eenmaal moet vechten tegen een andere kat, tegen de vijand? Je moet zelfzekerder zijn. Je moet zelf ook enkele trucjes ontdekken. Je mag heus wel hulp van mij gebruiken, maar onthoud dat je ook van jezelf genoeg kan leren." Het klonk als een echte peptalk. Ze gaf hem nog een lik, en hij snorde. Ze had gelijk. Hij klonk als een onzekere kitten, die net naar buiten ging om de eerste stap in de wereld te zetten. Hij nam een besluit. Hij was nu vastberaden: hij zou beter worden, veel beter. Hij zou steunen op de ervaring van Shadowfur. Die tactiek zou hij verfijnen, tot hij een persoonlijk aanvalspatroon had. Hij zou beter worden dan de gewone kat. Hij hoopte alleen dat hij niet verslaafd zou raken aan het vechten, dat wou hij niet. Hij wou veel liever een aardige kat zijn dan een echte vechtersbaas die om elke reden woedend word. Hij wou beslist niet verblind worden door haat en vechtlust. Zo was hij gewoon niet. Hij kroop nog wat dichter naar Shadowfur toe. Hij was nu al meer op zijn gemak bij haar. Ze liet wel merken dat ze hem niets meer zou doen. Hij durfde al wat dichterbij te gaan, dus dat deed hij ook. Hij zag haar als een echte vriendin nu. ’Ik denk wel dat zo iemand bestaat, ja. En ik denk dat diegene zich dan ook niet meer goed voelt in de Clan. Althans, ik toch niet.’ Zei ze. Ja, maar hijzelf zou wel blijven. Hij zou zijn kennis ook willen delen. "Is dat dan niet een beetje egoïstisch? Dan deel je je kennis toch niet? Trouwens, bedankt dat je zoveel geduld met me hebt. Iedereen had het nu al opgegeven." Hij grijnsde vriendelijk. Zijn ogen twinkelden vrolijk en respectvol. Ja, respect had hij wel voor Shadowfur. Die aanval op hem was eigenlijk haar volste recht, hij had zijn mond moeten houden.