is it possible to have fun in the medicine cat's den? ~spt&Frostpaw~

_{Verveeld keek de kleine oranje poes in het rond. een paar dagen geleden had ze nog heel erge koorts gehad maar nu ze zich eindelijk beter voelde verveelde ze zich. Wand wat kon je doen als je nog steeds in de medicine cat's den moet blijven? Even bleef haar blik hangen bij de zwarte apprentice die net als haar in de medicine cat's den moest verblijven omdat ze de fout hadden gemaakt om tijdens de kou in het water te spelen. Maar het was wel leuk geweest. Een kleine glimlach verscheen automatisch bij het denken aan het plezier dat ze die dag had. Maar al snel betrapte de poes zichzelf op staren naar de kater dus wende ze haar blik snel af.

-Frostpaw
~slechte begin post sorry~}

Eigenlijk lag Frostpaw redelijk knockout. Met zacht, fluitende geluidjes ontsnapte de adem uit zijn luchtpijp en neus. Hij had de koorts er al redelijk uit geslapen en het ging dus ook al beter met het katertje. Misschien was het niet de beste strategie geweest, spelen in het ijskoude water van het meer. Slaperig opende het katertje zijn ogen, rekte zich uit en gaapte diep. Hij richtte zijn nog slaapdronken knipperende blauwe ogen op Heathpaw. "Goedemorgen," Mompelde het katertje slaperig, waarna hij nog een keer diep gaapte.

_{Snel keerde de poes haar blik af van de kater en ging ze in de plaats even naar haar poten staren. Normaal vond ze het niet erg als e werd omringt door stilte maar dit keer was het ene stilte die ze amper kon verdragen. De poes voelde zich ongemakkelijk omdat ze het nog niet gewend was om de hele tijd in het camp te blijven, normaal liep ze elke ochtend zo snel mogelijk het camp uit maar nu had ze die mogelijkheid niet. In de plaats daar van moest ze de hele tijd uitrusten in een donkere den. Ineens kreeg Heathpaw het gevoel dat er iemand naar haar keek dus keerde ze haar blik naar de zwarte kater omdat hij de enige was die in de den was op dit moment, behalve de medicijn cat dan. "Goedemorgen," Hoorde ze de kater mompelen voor hij eens diep gaapte. "Hay." Antwoordde ze zacht. Haar stem klonk een beetje hees omdat ze zo weinig had gezegd sinds de dag dat ze elkaar hadden ontmoet maar voor de rest klonk het wel helder. Weer richtte de poes haar blik op haar oranje poten om vervolgens even te hoesten. De hoest kwam van diep uit haar longen waardoor ze een pijnlijk gevoel voelde die door haar borst heen schoot, maar dit had ze wel vaker gehad en probeerde ze dan ook zo goed mogelijk te negeren.}

Langzaam probeerde Frostpaw de slaap uit zijn systeem te krijgen die hem als een dikke, wollige deken toedekte. Opnieuw opende hij zijn mond tot een wijde gaap en rekte hij zich uit. Hierna knipperde hij zijn heldere, azuurblauwe ogen opnieuw, zichzelf nu wakkerder voelende dan voorheen. Natuurlijk, hij voelde zich een beetje gammel en dat was niet zo leuk, maar het ergste van de koorts was weg getrokken. Hij voelde zich nog steeds dom door zijn acties, maar dat kon hij niet meer terug draaien. "Hay," Miauwde Heathpaw, zachtjes. Eventjes viel Frostpaw stil terwijl hij har nieuwsgierig aankeek. "Hoe gaat het nu met je? Minder ziek?" Vroeg hij, terwijl hij zichzelf gammel ietsjes overeind hees in zijn nest. Hij schudde zijn zwarte pels uit, die maar warrig zat door de lange tijd die hij gedut had. Eerlijk gezegd, piekte het alle kanten op. "Ik geloof.. dat ik op een egel lijk," Miauwde hij bedenkelijk terwijl hij met een lichte frons naar zijn rug keek.

Met haar amberkleurige ogen op haar oranje poten gericht voelde de poes hoe een blik door haar heen branden. Het liefst had de poes op gekeken maar iets hield haar tegen. Ze wist niet wat en waarom maar iets in haar nam de opperhand en liet haar naar beneden kijken. "Hoe gaat het nu met je? Minder ziek?" Pas bij de woorden van haar mede apprentice keek de poes op. Ze vond het onbeleefd om te praten tegen iemand zonder diegene aan te kijken dus richtte ze haar blik op de zwarte kater en knikte even. "Al veel beter." Loog de oranje poes. Het liefst wou ze niet liegen maar Heathpaw wist dat de kater zich schuldig had gevoelt omdat zij zo ziek was geweest en wou hem dat gevoel besparen. Echter verraadde de blik in haar ogen en haar hese stem dat ze eigenlijk niet zo heel snel herstelde. Heathpaw was nooit goed geweest in het liegen tegen iemand omdat ze het nog bijna nooit had gedaan. Toen zag ze hoe de kater op ging staan en zijn vacht uit schudde. Echter ging dit niet helemaal goed en bleef zijn vacht stekelig elke kant op staan. "Ik geloof.. dat ik op een egel lijk," Hoorde ze de kater zeggen en de poes kon niet anders dan een zachte, hese lach laten horen. De kater maakte altijd van die grappige opmerkingen of deed iets grappigs waardoor ze gewoon moest lachen.

-Sorry dat het zo lang duurde..

BerichtOnderwerp: Re: is it possible to have fun in the medicine cat's den? ~spt&Frostpaw~ Vandaag om 21:49 Reageren met citaat Bericht bewerken/verwijderen Bericht verwijderen IP-adres van deze gebruiker bekijken Meld bericht bij een moderator of beheerder Sluit bericht voor nieuwe meldingen
Opmerkzaam nam Frostpaw Heathpaw's uiterlijk in zich op, ietwat bezorgd zoekende naar tekenen van de ziekte die ze beide tepakken hadden gekregen. De naam ervan had hij niet onthouden, er waren belangrijker zaken voor Frostpaw nu, namelijk Heathpaw's gezondheid. "Al veel beter." Miauwde Heathpaw, maar ze klonk erg hees. Frostpaw hield zijn kopje ietwat scheef met een lichte frons. "Heel erg zeker?" Vroeg het katertje, "Je klinkt niet zo." Miauwde hij kritisch erachteraan, maar nog steeds met een bezorgde glans in zijn heldere, blauwe ogen. Gelukkig kon Heathpaw wel lachen om zijn volgende opmerking, waardoor Frostpaw ook moest grijnzen. Hij hield van anderen aan het lachen maken. "Frosthedgehog, of Frosthog," Bedacht hij zich hardop, waarna hij weer vrolijk grijnsde. "Heeft wel wat, vind je niet?" Hierna schoot hij weer in de lach.

*Geeft niet! Was niet lang xD*

Heathpaw wist dat haar leugen niet erg overtuigend was maar toch hoopte ze dat de kater er niet verder naar zou vragen, ze zou dan waarschijnlijk bekennen omdat ze het heel moeilijk vond om te liegen. Maar tot de poes haar ongeluk had de kater haar door. Ze zag hoe zijn zwarte kop scheef draaide om haar vervolgens met een frons aan te staren. "Heel erg zeker?" Hoorde ze de kater vragen. Even moest de poes slikken en knikte vervolgens. Bang dat als ze iets zei ze zou bekennen. "Je klinkt niet zo." Hoorde ze de kater vervolgen. Alweer hield Heathpaw haar mond maar ze wist dat in haar ogen ene uitdrukking kwam die duidelijk zou bekennen dat ze loog dus snel wende ze haar blik af. Maar toch had de poes gekeken toen de kater opstond en door zijn opmerking die hij daarna maakte kon ze niet anders dan lachen. "Frosthedgehog, of Frosthog," Heathpaw hoorde hoe de kater een paar namen opsomde en ze kon niet anders dan zacht en hees blijven lachen ook al deed haar keel er pijn van. "Heeft wel wat, vind je niet?" Hoorde ze de zwarte apprentice nog zeggen voor hij in de lach schoot. "Ja" Bracht de oranje poes er met een hese lach uit. Ze vond het nog steeds moeilijk om iets te zeggen, bang om toe te geven aan haar leugen.

-Voor mij wel xd Ik reageer het liefst direct zodat ik niemand moet laten wachten. En ik reageer vooral graag met Heathpaw op Frostpaw want hij maakt haar altijd aan het lachen xd

Frostpaw hield zijn kopje wat scheef toen Heathpaw niet meer reageerde. Hij vertrouwde het niet helemaal. Zo goed zag Heathpaw er nog niet uit... Maar pas toen ze wegkeek, wist Frostpaw het zeker. Ze loog tegen hem. Het katertje liet zijn oren hangen en zijn blik werd wat beteuterd. Was hij dan niet te vertrouwen? De kater liet zijn kop weer neerploffen in z'n nest en overdacht zit wat teneergeslagen.
Maar toch kon de kater het niet laten om grapjes te maken, om anderen aan het lachen te maken. Het was een soort zelfbescherming, iets waarmee hij zich veilig voelde. Als hij anderen kon laten lachen om hem, zouden ze hem in ieder geval niet uitlachen. Maar toch kreeg hij niet veel reactie uit Heathpaw, behalve een enkele 'ja'. "Ja," Stemde Frostpaw nog eventjes in, waarna hij zich wat vermoeid in zijn nest weer neer liet zakken. Hij was nog niet vergeten waarom hij daar net teneer geslagen was.

Heathpaw zag vanuit de hoek of haar oog hoe de zwarte apprentice te neergeslagen in zijn nest plofte. Maar waarom wist de poes niet. Het idee van dat zij loog kwam weer in haar gedachten en ze bedacht zich dat dat misschien het probleem was. dat zij tegen de kater had gelogen en hij haar door had, ze was namelijk helemaal niet goed in liegen en dat wist de apprentice zelf ook heel erg goed. Maar Heathpaw wou geen conclusie trekken zonder het zeker te weten dus besloot ze het et vragen. Alweer klonk haar hese stem zacht richting de kater. "Wat is er?" Heathpaw wou opstaan en naar de kater toe lopen maar toen ze zich recht probeerde te zette voelde ze hoe pijn door haar hele lichaam heen schoot. Ze had de afgelopen dage niets anders gedaan dan stil gelegen en ze was stijf geworden. De poes wist dat ze eigenlijk in haar nest moest blijven liggen maar ze wou zich niet zwak tonen dus zette ze door en stond op. Ze wou haar korte, oranje vacht uitschudden maar ze had het gevoel dat ze dan zou omvallen dus liep de poes direct richting de kater. En ja hoor, bij elke pas dacht ze dat ze ging omvallen en hoopte de poes om recht te blijven staan. Toen ze bij de kater aankwam ging ze zitten om vervolgens nog wat door te zakken tot ze op de koude stenen vloer van de den lag en toen richtte ze haar ogen op de kater, wachtend op een antwoord. Ze voelde hoe de kou van de stenen onder haar lichaam tot diep in haar drong en het liet haar even bibberen.

Frostpaw kneep zijn blauwe oogjes dicht en concentreerde zich op de warmte van zijn nest. Misschien was hij toch iets te snel overeind gekomen en moest hij daarvan nu de gevolgen ondervinden. De wereld duizelde en draaide om hem heen. Hij beet eventjes op z'n lip terwijl zijn hoofd bonsde. Gewoon even rustig blijven liggen... Dan zou het vanzelf weer wegtrekken. Hij merkte pas laat dat Heathpaw naast zijn nest was gaan staan. "Wat is er?" Vroeg ze aan hem. De stem kwam van ver weg voor Frostpaw nu. "Duizelig," Mompelde hij, "Trekt zo weg, verder niks." De laatste woorden kwamen er wat nukkiger uit. "Ik zou maar in je nest blijven.. Anders is 't koud.." Mompelde hij erachteraan, terwijl hij zijn ogen weer dichtkneep. Rustig blijven en dan trok het weg. Rustig blijven en dan trok het weg... Toch vond hij het dood eng, hoe erg de wereld nu even draaide.

Met haar amber kleurige ogen op de zwarte apprentice gericht wachtte ze op haar antwoord. "Duizelig," Hoorde ze de kater mompelen. Heathpaw knikte, ze kende het gevoel. Dat had zij ook vaak, zelfs voor dat ze koorts had gekregen. Ergens wist ze dat dat kwam doordat ze bijna niets at maar ze wou het niet toegeven. "Trekt zo weg, verder niks." De woorden van de kater naast zich lieten haar weer terug komen naar de realiteit. "Ik zou maar in je nest blijven.. Anders is 't koud.." Hoorde ze de kater erachteraan mompelen. Heathpaw knikte even en dacht daarna na over wat ze zou antwoorden. "Het is niet zo koud.." Het eerste deel van wat ze zei was niet helemaal waar, maar ook niet helemaal gelogen. Ja het was koud maar ze was er al aan het wennen. "En ik ben daar toch eenzaam." Mompelde ze er nog heel zacht achterna. De blik die eerst op de kater had gelegen staarde nu naar één van de donkere wanden van de den. Ze was bang dat de kater haar woorden had gehoord, bang voor wat hij erover zou denken, bang voor zijn reactie. Ze wou hem geen rara gevoel geven door haar woorden. Maar het was waar, in zo een nest was het best eenzaam ook al had je zo een grappig gezelschap als Frostpaw op 6 staartlengtes vandaan.

Frostpaw hield zich stil in zijn nest, zichzelf gekruld in een bal. Hij hield zich wel stoer, maar hij vond het misselijk en duizelig worden altijd heel erg eng. Het gevoel alsof je geen controle meer had om je lichaam... Nee, daar hield Frostpaw niet van. De kater hield erg van controle, over zijn eigen leven dan. Daarom ook dat grappen maken, dat gaf hem controle over de situatie. Het gaf hem zekerheid. Want onzeker was hij altijd al geweest over zijn hele bestaan. Het idee dat hij een pleegmoeder had omdat zijn eigen ouders hem en zijn broertje en zusje op de moors hadden laten achtergelaten om te sterven, begon langzaam in te zinken bij hem. En het voelde vreselijk. Heathpaw's stem bracht hem echter weer terug bij het heden. "Het is wel koud," Miauwde hij droogjes, waarna hij zijn kop weer over de rand van z'n nest hing om Heathpaw aan te kijken. "Het was juist belangrijk om warm te blijven," Miauwde hij erachteraan, "Geloof ik.. Want kou heeft ons ziek gemaakt." Zoals wel vaker trok Frostpaw zijn eigen conclusies, maar ach, zo leerde hij wel. "Versleep anders je nest.. hierheen?" Probeerde hij anders maar. Anders zou ze misschien koppig blijven liggen en weer ziek worden... Werden ze allebei niet erg beter van.