Don't speak to me. {Open}

Ik kwam zo stil mogelijk het camp ingewandeld, met de twee doden muizen in mijn bek. Het was niet veel, maar Leaf-Bare nam veel af. Toen er niemand bij de Prooistapel leek te zijn, haastte ik me er naar toe en wierp de twee muisjes erop. Hopelijk ging nu niet iemand een gesprek starten met me. Mijn staart zwiepte zenuwachtig en ik verliet de prooistapel weer. Haastig wierp ik een blik op de Warrior Den, maar daar zaten wat katten te praten. Straks vroegen me ze iets en dan moest ik antwoorden, en dan gebeurde dat wat ik vreesde. Dat het klikte... Ooit was ik daar blij mee, vrienden waren toen voor mij iets heiligs, gezonden door Starclan zelf. Maar nu, vrienden waren mijn angst...Omdat ze stierven..Ik wou me niet hechten aan iets, want het kon opeens weg zijn. Zoals mijn ouders.

Eindelijk! Een stil en rustig plekje, er zat geen enkele andere kat. Ik ging er naar toe en plofte neer in de sneeuw. Intussen bleef ik op mijn hoede, voordat je het wist kwam er opeens een kat naast je zitten. Maar desondanks doezelde ik toch wat weg. Gedachten's schoten door me kop, blije, dit keer. Mijn momenten voordat 'het' gebeurde. Mijn vrienden. Mijn...Ruw werd ik uit mijn gedachtens gehaald door een stem. Naast me. Tegen mij gericht. Ik keek naar beneden, in de hoop dat mijn 'belager' zal vertrekken.

Sunsplash kwam het kamp in gelopen. Haar pas gevangen duif hing verslapt in haar bek. Ze uitgeput van het jagen. Ze was ondanks haar vangst kwaad op zichzelf. Ze wist dat het Leaf-bare was en dat elke prooi meer dan welkom is in de Clan, maar toch. Ze had vanaf de dageraad tot schemer gejaagd en ze had gehoopt om meer te vangen. Haar dunne vacht zat onder de sneeuw en ze had het koud. Ze legde haar prooi snel weg op de lage Prooistapel en besloot om deze avond niks te eten. Ze vond het belangrijker dat de Queens en Elders te eten kregen. Ze keek om zich heen. De meeste katten waren met elkaar in gesprek, behalve de donkergestreepte poes. Ze zat alleen en staarde voor zich uit. Sunsplash liep naar haar toe. Ze vroeg zich af of er iets met Raindance was. Ze wist dat Raindance nooit veel praatte en vaak alleen zat, maar toch. Ze kwam naast de poes staan. "Hoi Raindance, hoe is het?" miauwde Sunsplash onzeker. Ze voelde zich altijd onzeker als ze contact moest leggen met andere en ze schuifelde met haar poten heen en weer. Toen de gestreepte poes naar beneden begon te kijken, voelde Sunsplash zich nog onzekerder. "Raindance, is alles goed? Je lijkt de laatste tijd zo... Verdrietig." miauwde ze. Ze ging naast de poes zitten. En ze zou wachten op een reactie van de andere warrior.

Flyleaf liep naar de twee poezen toe achter Sunsplash aan, ze was meegeweest met jagen en droeg een eekhoorn in haar bek. Ze liet hem vallen voor Raindance. "Ook een hapje, hij is te groot voor mij alleen.." Vroeg ze vol hoop, altijd als een kat down leek liep ze erheen met eten, dat zou iemand altijd opvrolijken, het werkte altijd bij haar..
Ze keek van Sunsplash naar Raindance "Wat is er?"

Sunsplash zag Flyleaf naar haar en Raindance toekomen. "Ook een hapje, hij is te groot voor mij alleen.." vroeg de poes aan Raindance. Sunsplash zuchtte toen ze zag dat Raindance niet reageerde. "Wat is er?" vroeg Flyleaf. "Ik heb geen idee. Het lijkt wel alsof ze geen contact wil maken met de andere katten van de Clan." mauwde Sunsplash naar Flyleaf. "Weet jij of ze altijd zo was? Ik dacht dat ze vroeger, toen ze leerling was, veel spraakzamer en opgewekter was. Maar ik kan me dat ook vergist hebben." voegde Sunsplash er zachtjes aan toe. Ze zuchtte nogmaals en begon zichzelf te wassen.

Flyleaf knikte begrijpend toen Sunsplash haar vroeg over de apprentice tijd van Raindance. Ik moet zeggen dat ik er niet veel vanaf weet, maar dat het me lastig lijkt om haar nog ontroostbaarder te zien..."
Ze glimlachte, de clan had geluk met katten zoals Sunsplash, die ook gewoon konden luisteren zonder steeds iemand het gevoel te geven dat ze zielig waren. Ze ging ernaast zitten en schoof de eekhoorn naar Sunsplash, "jij een hapje dan?"

Sunsplash luisterde naar Flyleaf terwijl ze zich aan het wassen was. Ze tilde haar kop op en knikte instemmend. Ze zag dat Raindance nog steeds niet reageerde, maar wel haar oren iets meer gespitst had. Toen vroeg Flyleaf, duidend op haar prooi, of ze ook een hapje wilde. Sunsplash lachte. "Ja hoor. Dankje!" miauwde de lichtbruine poes naar Flyleaf