Me and You!! {Feelingpaw & Smellpaw}

Een zwarte gedaante zwierf doelloos over de oevers van de kleine rivier. Het was de aftaking van de grote rivier. Twinkelende ijsblauwe ogen zochten naar prooi. Het licht van de maan filterde door het bladerdek. De rietstengels kittelde je aan je buik. Smellpaw snoof. De oevergeur rook je het best. Met een zucht sloot ze haar ogen. Ze was moe maar ze moest gewoon nog prooi zoeken. Eigenlijk moest dat helemaal niet maar toch. Toen ze haar ogen opendeed zag Smellpaw dat ze al een heel eind verder was. Nog één stapje en ze zat in het water. Met turende ogen keek ze naar haar eigen spiegelbeeld. Plots zag ze op het wateroppervlak een roste schim. Langzaam draaide Smellpaw zich om. "Wie is daar?", vroeg ze nonchalant.

"Ik ben het maar, Feelingpaw." achter Smeelpaw stond een mooie, jonge, rosse kat. Het was nog maar een kitten. Alhoewel ze al zeer gespierd was. Hij keek Smellpaw strak aan met zijn gloeiende rode ogen. Feelingpaw stak zijn neus in de lucht, hij rook geuren van prooi. De geuren waren oud en ver weg. maar hij rook ook de reuk van de Riverclan. Zou Smellpaw een indringer in het terotoruruim zijn van de Riverclan. Feelingpaw stond vlak in de vuur rode zon. Zijn pels lichte op zoals vuur. Hij stond precies in brandt. Hij bleef Smellpaw nog steeds even strak aan kijken. Naast de warme zon, was er ook een ijzige wind die door Feelingpaws vacht ging. Hij kreeg zo koude rillingen dat hij bewoog. opeens vroeg Feelingpaw aan Smellpaw: "Je bent toch geen indringer die prooi wou stelen uit de rivier?"

Smellpaw likte nerveus langs haar lippen. "Ik ben het maar, Feelingpaw", miauwde de kater rustig. Ze zuchtte. Zoals hij daar stond, als een vlam, groot, gespierd en knap leek zij wel op een kleine kitten. Ze fronste. Haar zwarte vacht prikte van wantrouwen. Hij rook duidelijk naar RiverClan. Net als Smellpaw haar mond wou open doen om iets te zeggen, sprak de jonge kater: "Jij bent toch geen indringer die prooi wou stelen uit de rivier?" Nu werd ze echt kwaad. Haar haren stonden rechtovereind. Haar ijsblauwe ogen glansde gevaarlijk. Ze liet haar scherpe tanden en klauwen zien. "Ik ben geen indringer!", siste Smellpaw woedend. Ze haalde een paar keer diep adem om te kalmeren. "Ik ben een apprentice van de RiverClan. En ik ben gewoon prooi aan het verzamelen, niet zoals jij." Smellpaw kneep haar ogen dreigend tot spleetjes. Die Feelingpaw moest voelen dat ze niet zomaar een kittypet was, maar een poesje met pit.

Feelingpaw huiverde. De poes die voor hem stond leek geen kitten meer maar een enorme kat.
Hij had geen zin in een gevecht. Hij dacht bij zijn eigen dat de kat die voor hem stond wel te vertrouwen leek. Voor het zekerste stak hij nog eens zijn neus in de lucht en weldegelijk rook het naar RiverClan. Hij kwam dichterbij Smellpaw en hij spande zijn spieren nog eens goed op.
"Sorry!" mauwde Feelingpaw. "zijn we nu terug vrienden ik ben ook een apprentice van de Riverclan, heb je soms zin om met mij mee te jagen?"

"Sorry!" mauwde Feelingpaw. "zijn we nu terug vrienden ik ben ook een apprentice van de Riverclan, heb je soms zin om met mij mee te jagen?" Smellpaw snoof minachtend. "Misschien", miauwde ze onzeker. Ze deed haar ogen even dicht om te kalmeren. "Oké", mauwde Smellpaw. Ze keek naar de rivier. "Kun je vissen?", vroeg ze plagerig. "Ik anders wel hoor, als je wil kan ik het je leren." Ze zwaaide met haar staart en liep naar de rivier. Ze keek erin en zag al meteen zilvere flitsen.

"Ik kan niet zo goed vissen kun je me dat leren?" vroeg Feelingpaw vriendelijk. Hij zag hoe Smellpaw soepel de ene vis na de andere vis uit het helder blauw water viste. Het waaide nog steeds hard en Feelingpaw hoorde de takken van de bomen tegen elkaar kletteren. Feelingpaw keek nog eens goed hoe Smellpaw die vissen vangt en ging daarna zelf te werk. Na een hele tijd hadden hij en Smellpaw een hele hoop vissen gevangen en gingen terug naar het kamp om de vissen op de verse hoop t leggen. Onderweg vroeg Feelingpaw aan Smellpaw: "Heb ik goed gevist?"

Smellpaw viste meer dan 5 vissen en sloeg die dan met een klap van haar poot dood. De geur verse vis kringelde in haar neus. "Ik kan niet zo goed vissen kun je me dat leren?" Smellpaw deed alsof ze het niet gehoord had. Ze snoof, al doende leert men. Naast zich zag ze dat Feelingpaw haar nadeed. Smellpaw stond samen met de roste kater op om de vissen naar de hoop verse prooi te brengen. Onderweg vroeg Feelingpaw aan Smellpaw: "Heb ik goed gevist?" Smellpaw knikte afwezig. "Ik heb eigenlijk meer zin in trainen dan onze prooi terug te brengen, we kunnen ze hier in het kluitje riet leggen tot we het straks ophalen", stelde ze voor.

Feelingpaw keek bezorgd naar Smellpaw. Eigenlijk vond hij dit geen goed idee maar hij had eigenlijk ook nood aan training. Na een lange stilte onderbrak Feelingpaw die: "Goed, mij best maar op jou verantwoordelijkheid!" In een razendsnel tempo raceten de twee katten over de al afgevallen bladeren. er woei een fris windje door Feelingpaws vacht en kreeg er koude rillingen van. Opeens sloeg hij van het padje af en kwam bij een mooi groen plekje gras. Diep in het RiverClan Territorium.
Feelingpaw stak zijn neus in de lucht en de geuren van verse prooi kwamen hem tegemoet. "Is dit een goede plek om te leren trainen en jagen?" vroeg hij aan Smellpaw.

"Goed, mij best maar op jou verantwoordelijkheid!", zei Feelingpaw. Een ijskoude wind woei door de vacht van het zwarte katje. Ze genoot van het snelle tempo en de bladeren die opstoven. Plotseling sloeg Feelingpaw een padje in. Smellpaw remde bruusk en huppelde daarna terug naar de plek waar haar vriend stond. "Is dit een goede plek om te leren trainen en jagen?", vroeg hij aan Smellpaw. Smellpaw zelf wou net het zelfde vragen, maar knikte toch. "Een heel goede plek Feeling.", murmelde ze zachtjes. Ze streek met haar zwarte staart langs de neus van de roste kater. Op dat moment sloeg ze met ingetrokken nagels hem tegen de grond. Ze drukte met haar poten zijn kop op het groene gras. Terwijl ze zo tegen de grond drukte schopte ze met haar achterpoten in zijn buik. Ze proestte het uit en sprong eraf.

Feelingpaw voelde het gewicht van zich afgaan. Hij rolde zich op zijn buik over de zachte donkere aarde. Opeens voelde hij terug dat gewicht op zich vallen en rolde zich terug op zijn rug. Feelingpaw zag de gespierde jonge poes zich hard op hem neer vallen. Ze rolde samen over de verdorde bladeren en na een poosje kon Feelingpaw zich uit de sterke greep van Smellpaw wringen. Ze rolde nog even over de grond maar vonden dan toch terug hun evenwicht. "Hebben we genoeg onze vechttechnieken geoefend?" vroeg Feelinfpaw aan de volledig pik zwarte poes. Haar ijskoude blauwe ogen staarde Feelingpaw zo hard aan dat hij even achteruit deinsde. Smellpaw had duidelijk nog zin om haar vechttechnieken te oefenen. En op dat moment sprong ze op terug op Feelingpaw af.

"Hebben we genoeg onze vechttechnieken geoefend?", vroeg Feelingpaw. Smellpaw staarte haar vriend verbaasd en een tikje beledigd aan. Ze gromde en sprong op Feelingpaw af. Nu met uitgestoken klauwen. Haar nagels flitsten eventjes. Ze wist dat Feeling misschien nu bang zou zijn. Voordat ze haar dodelijke klauwen in zijn kop boorden, floepten die terug in hun hulsen. Er was geen schade, maar haar zwarte en sterk gespierde poot kwam wel hard neer. Ze uitte haar woede, innerlijke woede, door een harde stomp in de maag van de roste kat te geven. Al altijd had Smellpaw een bitcherige kant, die slechte kant had ook altijd een innerlijke woede. En soms nam die kant het wel eens over, nu dus. "Watje!", siste ze tegen Feeling. Waarna ze hem nog een kopstoot gaf.

"Watje, noem je me een watje": siste Feelingpaw woedend terug. Hij krabbelde onder de poten van Smellpaw vandaan en krabbelde overeind. Hij schudde de zachte aarde van zich af en likte de schram op zijn schouder. Opeens schiet Feelingpaw snel richting Smell en vloog er op. Ook nu hield Feelingpaw zijn nagels ingetrokken. "Ik denk niet dat ik een watje ben hé!" snauwde hij naar Smellpaw toe. Ze lagen nog een tijdje over het zachte en modderige mos de rollen tot Feelingpaw weer stopte met vechten. "Ik ben dus geen watje!"

"Watje, noem je me een watje", siste Feelingpaw terug. Voordat Smellpaw kon antwoorden sprong de jonge apprentice terug op het zwarte katje. Ze spuugde een mondvol zand uit en na een tijdje op de grond rollen, spuugen en blazen, vielen ze hijgend uitteen. "Ik ben dus geen watje!" Feelingpaw klonk zeker. Smellpaw grijnsde en liet haar poot op de grond knallen. Rond de twee katten ontstond een grote stofwolk. En op dat moment siste Smellpaw terug: "Ooh, jawel." Ze sprong terug op Feeling. Nu wel iets slomer.

Deze keer had Feelingpaw hem niet voorbereid op de aanval van Smellpaw. Hij voelde weer dat zware gewicht op zich vallen van de jonge poes en daar rolde ze samen weer over het losse zand. Na een tijdje geraakt Feelingpaw toch uit de greep van Smellpaw. Daar lagen ze dan hijgend op de grond tot dat Feelingpaw de stilte doorbrak en zei: "Ik wil dat je me geen watje meer noemt ik ven het niet dat heb ik nu bewezen!" Feelingpaw keek recht in de ogen van Smellpaw die helder blauw werden van verbazing. "Oké oké ,ik heb het al lang begrepen!" zei ze uiteindelijk.

"Ik wil dat je me geen watje meer noemt ik ven het niet dat heb ik nu bewezen!" Smellpaw keek geërgerd naar haar vriend. "Oké oké, ik heb het al lang begrepen", miauwde ze mokkend. Ze liep naar de struikjes. Toen ze langs Feelingpaw liep fluisterde ze in zijn oor; "Ik zie je nog... watje." Grinnikend liep ze weg.

-TOPIC UIT-