What do i have done? [open]

Nog maar een paar stappen zat de muis van haar verwijderd. Het beestje zat daar te snoepen van het weinige gras dat nog te zien was. De rest was bedekt door de sneeuw. Dat koude natte spul dat Honeymist verafschuwde. Prooi was schaars, en dat beestje daar zou haar eerste prooi van de dag worden. Ze voelde de leegte in haar maag, maar de clan ging voor. Met die gedachten sprong ze sierlijk op de muis. Haar scherpe nagels boorde in het vel. Dood. Ze liet hem los. Maar haar gele ogen stonden nog steeds strak op hem gericht. In stilte bedankte ze de voorvaderen van de clan. Voorzichtig pakte ze het beestje op. Haar gezicht stond strak, er was geen enkele emotie van af te lezen. De laatste tijd was dat eigenlijk altijd zo geweest. Vroeger was ze verlegen en vond zichzelf niks, dat laatste was nogsteeds zo maar op een andere manier. Ze was nu stil, en hield zich nooit met anderen bezig. Ze was een soort van schaduw geworden. Een poes die je je aan het einde van de dag niet herinnerde, iemand waarvan je niet wist dat die ook aanwezig was. En dat was nog niet alles. Ze was alles en iedereen op de wereld gaan verafschuwen. Als er al ooit iemand haar begroete dan zei ze stug 'hoi' terug. Vandaar dat de meeste haar nu arrogant vonden. En dat had het alleen maar weer erger gemaakt. In een beweging pakte ze de muis op. Het was allemaal zo oneerlijk! Luid stampend begon ze te lopen in richting van de beek.

De mollige spreeuw die zich nog geen staartlenkte van Wightwhisper bevond, was zich totaal onbewusd van zijn aanwezigheid. Toen hij dichtgenoeg genaderd was, schoot hij vooruit en beet het zwarte, dikke diertje dood met een krachtige beet in zijn nek. Nightwhisper moest zich inhouden om het diertje niet op te eten. "Eerst jagen voor de clan", mompelde hij zachtjes in zichzelf. Hij wou het vertrouwen van zijn clanleader -en zijn waardigheid- niet verliezen door die dikke vogel op te eten. In de verte hoorde hij het geluid van kraakende, bevroren bladeren en het stampen van kattenpoten. Nightwisper ging op het geluid af. Glijdend kwam hij tot stilstand toen de rosse poes in zicht kwam. "Kun je niet wat siller zijn?", siste hij. "Je verjaagd alle prooi tot aan de rand van het Riverclan teritorium", vervolegde hij. Zijn ogen waren emotieloos, zoals altijd. Normaal gezien was hij nooit zo bot, maar de sneeuw-invasie had zijn humeur verpest.

Een zwarte kater die Honeymist als Nightwhisper herkende kwam glijdend voor haar tot stilstand. Zelf hield ze ook halt. "Kun je niet wat stiller zijn?", siste hij. Verontwaardig keek Honey hem aan. "Je verjaagd alle prooi tot aan de rand van het Riverclan territorium." vervolgde hij. Vanbinnen wist ze dat hij gelijk had, ze was niet bepaalt stil geweest. Maar ze had echt geen zin om zich nu door die kater naar beneden te laten halen."O, ja? Nou jammer dan." Haar woede was duidelijk van haar gezicht af te lezen. Ze had een sterke dwang om weg te lopen. Zin in ruzie had ze niet. Maar toch om een of andere reden bleef ze staan."Wilde je er wat tegen doen?"Ze keerde haar rug naar hem toe. Waarom deed ze dit nou? Waarom toch? Vroeger was ze onzeker geweest, maar aardig. Ze had vrienden. Nu voelde ze zich zo alleen. Zo eenzaam.. Maar uiteindelijk was het haar eigen schuld. De muis viel uit haar mond. Plets. In de sneeuw.

"O, ja? Nou jammer dan.", met een boos gezicht keek Honeymist hem aan. Nightwhispers ogen stonden nog steeds emotieloos. "Ja, jammer dat we allemaal doodgaan omdat één iemand het leuk vond om alle prooi weg te jagen", siste hij. Zijn ogen stonden rustig, maar hij klonk wel boos. "Wilde je er wat tegen doen?", vervolegde ze waarna ze zich omdraaide. "Jou vragen om stiller te lopen", zei Nightwhisper, zijn stem klonk weer rustiger. Honeymist liet de muis uit haar mond vallen, ze leek niet meer zo zeker van zichzelf als ze daarvoor was geweesd. Ze keek zelf verdrietig. Ben ik te bot geweesd? De gedachte spookte door zijn hoofd, hij voelde zich schuldig. Geen wonder dat niemand mij vertrouwd. "Gaat het?", vroeg hij met een bezorgde stem. voor de verandering was er eens emotie in zijn ogen te zien.

"Gaat het?" vroeg hij met een bezorgde stem. Honeymist stond nog steeds met haar rug naar hem toegekeerd. Waarom vroeg hij dat nou aan haar? Ze hadden toch ruzie? Vanbinnen zou ze graag aardig doen, maar haar woede bedrukte dat. "Nee! Het gaat niet." Schreeuwde ze."I... Ik.. Ga gewoon weg." Vervolgde ze bijna fluisterend. Ruw pakte ze de muis weer van de grond. Hij voelde nat en plakkerig aan in haar mond. Even kneep ze haar gele ogen dicht. Why... Why? Zachtjes opende ze haar ogen weer."Ik ga." Sprak ze emotieloos. Ze draaide zich om, keek nog een keer in zijn ogen. Eigenlijk... Eigenlijk zou je het best een knappe kater kunnen noemen, dat was de eerste gedachten die in haar opkwam. Ach.. Ze had het nu toch al verpest.
Het verdriet was duidelijk van haar nu doffe ogen te lezen. Stilletjes stond ze op. En met langzaam sluipende passen liep ze van hem vandaan.

[Ze is nog niet uit de topic hoor ;-)]

"Nee! Het gaat niet.", schreeuwde ze. "I... Ik.. Ga gewoon weg.", zei ze, zo zacht dat Nightwhisper het bijna niet kon horen. Ze pakte haar muis op en kneep haar ogen dicht. "Ik ga.", zei ze, er klonk geen enkele emotie in haar stem. "Het...het spijt me", zei hij zacht, maar hard genoeg voor Honeymist om het te horen. "I..ik had niet zo bot moeten zijn", vervolegde de zwarte kater. Hij voelde een krop in zijn keel opkomen, zijn ogen keken weer emotieloos voor zich uit. Nightwhisper begreep dat het zijn eigen domme schuld was dat zowat iedereen een hekel aan hem had. Als hij iemand tegenkwam, had hij er meestal al na dertig seconden, of minder, ruzie mee.

"Het...het spijt me." Hoorde Honeymist van achteren."I..ik had niet zo bot moeten zijn." Nee, dat was inderdaad het gene wat deze dag niet bepaalt beter had gemaakt, dacht ze stug. Ze stopte met lopen, en stond stil. Langzaam draaide ze zich om. Haar rossige vacht glansde in het licht dat tussen de bomen doorkwam. Achter haar waar normaal het koele water van de beek stroomde, lag nu een soort van ijs rivier. Een mening van woede, angst en verdriet was van haar gezicht af te lezen. Zijn excuses leek oprecht te zijn. Maar wat maakte het ook uit? Het zou er toch niet beter van worden als ze geen ruzie meer hadden. Alles zou nogsteeds hetzelfde blijven. Zwijgend zat ze daar. Toen keerde ze zich om. En vervolgde haar pas. Langs de beek liep ze. Steeds sneller, met de muis in haar mond geklemd."Waarom verpest je alles? Waarom...?" Fluisterde ze. Haar poten raakte de grond nauwelijks. Please... Not follow me.

Honeymist stond even stil en draaide zich om. Nightwhisper voelde het schuldgevoel in zijn borst dalen. De sneeuw rondom hen was langzaam aan het smelten, Zijn poten zaten onder een mengeling van half-gesmolten sneeuw en aarde. Een mengeling van verschillende gevoelens bedekte haar gezicht. Ze bleef nog even zitten voordat ze zich omdraaide en haar pas langs de rivier hervatte, schuldgevoel rees op in zijn borstkas. Hij wist niet of het slim zou zijn om achter haar aan te gaan, maar de zwarte kater besloot dat blijven zitten niet veel zou oplossen. "Wacht", zei hij, voordat hij achter haar aan ging. Nightwhisper had geen zin om de rest van de dag met dat schuldgevoel te zitten.

Rennen, rennen! Ren dan, ren! Sprak ze zichzelf in stilte toe. De bomen, het gras, de grond allemaal suisde ze haar voorbij. Bovenwonder was ze niet uitgegleden over de gladden grond. Niks kon nog helpen, niks was nog goed. Tranen stroomde over haar gezicht en vervaagde haar zicht. Langzaam begon ze langzamer te rennen, waarop ze uiteindelijk overging in een rustige pas. Tot ze uiteindelijk helemaal in elkaar zakte. Opgerold als een bolletje lag ze daar, midden in de sneeuw. De tranen bleven maar stromen. Ze kon niet ophouden met snikken. Ondertussen was de zon net onder gegaan en een heldere vollen maan was hoog aan de hemel te zien. Toen ze eindelijk een beetje uit gesnikt was stond ze op. ze moest weg van hier, snel voordat die Nightwhisper haar zou vinden. Ze gunde het hem niet om haar hier te zien huilen. Weg... Weg! Snel begon ze te rennen. Waarheen? Dat wist ze zelf ook niet. Als ze maar even tijd voor zichzelf had. In alle haast was ze haar muis vergeten die daar nu zou liggen, midden in een plasje bloed. Misschien zou Nightwhisper hem wel vinden. Misschien...

[Misschien kun jij nog een post doen, en dat we dan deze topic afronden. Als je het wilt kunnen we nog wel een vervolg topic doen (dat ze elkaar een paar dagen later weer zien)]

Nightwhisper liep een eindje achter Honeymist aan. Hij zou haar kunnen inhalen als hij zou willen, maar hij wist niet zeker of dat echt was wat hij wou. Na een tijdje bleef hij staan, en zag hoe ze langzaam vertraagde en uitijndelijk ineenzakte. Opgerold in een bolletje lag Honeymist te huilen, tussen de half gesmolten sneeuw. De zwarte kater overwoog even om naar haar toe te gaan, maar dan zou hij alles gewoon erger maken. Schuldgevoeel kneep zijn maag samen, als hij er eens goed over nadacht wist hij zeker dat alles zijn schuld was. Nightwhisper draaide zich om en liep met hangende schouders terug naar de plaats waar hij zijn spreeuw had achtergelaten.

[oké^^]

Onderwerp: Re: What do i have done? [open]