Skykit and the river

De zon scheen en Skykit liet haar kleine beige oogjes over de plek gaan. Daar, op die open plek, zaten heel veel katten te ijsberen. Waarom liepen ze toch zo snel rond? Skykit zag beesten op de grond vallen, op een stapeltje. Nieuwsgierig ging ze ernaartoe en rook eraan. Ze voelde opeens de grond onder haar poten wegschuiven en Skykit stribbelde hevig tegen. 'Blijf van me af, vlooienbaal!' riep ze boos, terwijl haar kleine pootjes heen en weer stribbelden. Ze viel op de grond en Skykit keek omhoog. Een kat. Die schudde zijn hoofd grijnzend en liep toen weg. Boos achtervolgde Skykit de kat. Ze probeerde met haar kleine klauwtjes de kat te grijpen, maar natuurlijk was de kater veel te snel. Boos bleef Skykit achter. Ze werd gewoon gepest hier! Wacht maar, ze zou haar vriend Dapplekit inlichten en dan... Oh, wat was dat? Nieuwsgierig liep Skykit door een grote tunnel. Een soort tunnel dan. Toen ze uit de tunnel kwam, voelde het vochtig en koud. Skykit piepte, maar liep nieuwsgierig verder. Allemaal geluiden die ze nog nooit gehoord had kwamen in haar oordoppen terecht. 'Wauw!' zei ze, terwijl ze iets groot blauws zag. Wat was dat? Skykit stak haar pootje over de rand in het blauw. Het voelde nat en koud. Skykit trok haar pootje terug en bekeek aandachtig haar pootje. Daarna boog zijzelf zich over de rand. Ze zijn een weerspiegeling van haar eigen kopje. Iets beige-achtig bekeek haar, met dezelfde kleur ogen. Was zij dit? Skykit keek verdrietig naar haar eigen spiegelbeeld. 'Waarom pesten ze mij?' vroeg Skykit hardop af. Ze stak weer een pootje in het blauw. Een woord, wat ze ooit had opgevangen tussen andere kittens, sprong in haar op. Water. Was dat dit? Het was koud en nat, hadden de leerlingen gezegd, volgens de kittens. Skykit ging achterstevoren zitten en probeerde haar staart in het water te laten gaan, maar haar staartje was hier te kort voor. Skykit sloeg met haar poten op het water, waardoor iets naar voren spatte. Wat was dat? Skykit deed het nog eens en de beweging herhaalde zich. Opgewonden sprong Skykit heen en weer. 'Water! Water!' riep ze blij, terwijl ze het nog eens probeerde. 'Ik heb water gevonden!' Skykit sprong opgewonden heen en weer, terwijl ze door haar poten zakte en zich liet omrollen. Ze snorde luid en keek voor zich uit. 'Water!' Ze keek naar voor. Bij het zien van haar eigen lijfje, legde zij zich treurig neer. Er was vast niemand die met haar wou spelen. Verdrietig legde Skykit haar kopje op haar voorpoot.

Jachtcorvee er was niks leukers. Je kon dan achter dingen aanjagen waar je normaal zelf nooit achter aan mocht als je geen jachtcorvee had, want dan mocht je het kamp niet uit zonder je mentor. Een zilver/grijze poes stond in de rivier niet ver van het kamp af te vissen. Ze stond doodstil en keek rustig toe hoe de vissen langzaam dichter en dichterbij kwamen. Nog even en dan zou ze de vis kunnen vangen door haar klauwen in de prooi te slaan. Een dikke vis trok haar aandacht en Moonpaw maakten zich klaar om naar de prooi te springen toen de vissen plotseling ergens van schrokken en weg zwommen. Moonpaw sprong en landen nog net op een nietig klein visje die een kitten nog zou kunnen vangen als ze even zouden opletten. Boos keek Moonpaw rond in de richting van waar het gerimpel vandaan kwam. Geschrokken zag Moonpaw een van de kittens dicht bij de rivier springen. Met het visje tussen haar tanden stormde Moonpaw door het ondiepe water recht op het kitten af. In een snelle ogenblik zag Moonpaw dat het Skykit was. Moonpaw sprong over Skykit heen en liet haar armzalige prooi vallen en greep Skykit in het nekvel en tilde haar meteen op. Na een paar stevige passen van het water te zijn liet Moonpaw haar op het zachte gras vallen. 'Wat doe jij buiten het kamp?' vroeg Moonpaw streng en ze keek Skykit in haar beige ogen met haar groene ogen en hoopte dat het kitten een goede reden had om het kamp te verlaten, want Kittens mochten alleen met hun moeder het kamp verlaten?

Het verdrietige staren was geen minuut veranderd. Nog steeds keek Skykit verdrietig over de rand naar de rivier. Hoe zou het zijn om daarin te leven? En wat waren die beestjes allemaal? Hoe zouden die heten? Skykit had er nog nooit van gehoord. Voorzichtig stak ze haar pootje weer in het water, toen ze opeens denderende stappen haar kant op hoorde komen. Geprikkeld keek Skykit opzij. Nu gingen die beestjes weg dankzij die stappen! Opeens voelde ze de grond onder haar lichaam wegschuiven en Skykit stribbelde hevig tegen. 'Laat me los!' riep ze boos, terwijl ze stevig tegenstribbelde. Een aanvaller! Een indringer! Iemand die haar pijn wou doen! Ze moest... Ze moest... Een onharde plof zorgde ervoor dat Skykit naar haar 'aanvaller' opkeek. Een geur, die iedereen zowat in dit gebied had, drong in haar neus. Ze kende de kat voor haar niet, maar het was in elk geval geen vijand. Bij de strenge toon keek Skykit met platte oortjes richting de grotere kat. Was dit wat de kittens noemden een krijger? Of leek dat nu zo omdat ze zelf zo klein was? Skykit strekte haar hoofd en legde die in haar nek, om de zilvergrijze poes voor zich beter te kunnen bekijken. Haar staartje hun schuldig achter zich. Het leek net alsof Skykit helemaal niks gedaan had. 'Ik... Ik was aan het verkennen, mevrouw,' sprak Skykit beleefd, terwijl ze met platte oortjes de zilvergrijze poes voor zich bleef bekijken. Haar blik zakte iets tot de poes haar borst, waar het bleef hangen. Ze durfde de poes niet aan te kijken. Haar staartje krulde zich om zich heen, onbewust. Skykit keek voor één moment even in de poes haar ogen, om haar oortjes plat te laten gaan en dan weer de andere kant op te kijken. 'Mag dat dan niet?' vroeg Skykit, die duidelijk de Code nog niet goed kende. Logisch, ze was één maan. Ze was jong. Skykit wist zelfs niet dat dit gebied benoemd werd als RivierClan. Of jawel, dat wist ze wel. Alleen gebruikte ze het niet vaak, omdat ze het een rare naam vond. Er stroomde toch maar een rivier in dit gebied? Er waren toch ook meertjes en watervallen? Skykit keek schuldig richting de zilvergrijze poes. Met andere ogen deze keer. Vol bewondering. Deze poes was al flink volgroeid, terwijl zij nog maar heel erg klein was. 'U bent groot,' liet Skykit de poes weten, terwijl ze weer naar boven keek. Misschien moest ze iets minder beleefd praten. Zo spraken de andere kittens vast ook niet. 'Wat is jouw naam?' vroeg Skykit nieuwsgierig, terwijl ze richting de zilvergrijze poes keek. Skykit had haar werkelijk nog nooit gezien. Dat kwam omdat ze, tenzij ze weer eens een expeditie had, nooit buiten het kamp kwam. Skykit's staartje sloeg twee keer heen en weer, om zich dan rond haar poten te krullen. Mochten dan alleen zo'n grote katten zoals deze poes voor zich uit het kamp? Vragend bleef Skykit de zilvergrijze poes aankijken.

Het kitten stribbelde hevig tegen voor Moonpaw het weer los liet. Skykit sprak beleeft en dat deed Moopaw goed te horen dat er toch kittens waren die respect hadden voor oudere katten dan zij. Moonpaw boog haar kop naar Skykit toe en luisterde aandachtig. 'Als je op verkenning uit bent hoort je moeder dan niet bij je te zijn? Mij is geleert dat ik in het kamp moest blijven, het is dat ik nu jachtcorvee heb, maar anders mag ik het kamp niet uit zonder mijn mentor!' zei Moonpaw wat minder streng, maar ze legde een nadruk op de laatste zin die ze sprak. Moonpaw's ogen glommen geamuseerd toen ze het over grote katten had en ze spon daarbij. 'Ik ben groot vanwegen dat ik al 10 manen ben en jij bent nog jong ik schat je niet meer dan een maand.' legde Moonpaw uit en ze begon haar natte poten te likken om ze watervrij te krijgen. Moonpaw merkte dat ze iets van zichzelf in de kleine Skykit ontdekte. Op die leeftijd was ze zelf ookal op onderzoek uit gegaan en soms had ze een straf gekregen om voor de oudste te zorgen. Die herinnering schudden ze snel van zich af en ze ging liggen. 'Je bent nog jong, maar de andere katten vooral de warriors zijn heel nauw met de krijgcode en ik zal je terug moeten brengen naar het kamp of je het nu leuk vindt of niet.' zei Moonpaw en likte Skykit even tussen haar oren.

Verlegen keek Skykit naar de zilvergrijze poes. Ze luisterde aandachtig naar wat de poes te zeggen had en knikte begrijpend. Dit begreep ze gelukkig wel! Blij keek Skykit naar de zilvergrijze poes. Ze kon goed uitleggen. Maar dat ze tien manen was, had Skykit niet verwacht. Ze had meer dan een jaar verwacht of zo, maar zei dit niet. 'Dat klopt, ik ben een maan oud,' sprak Skykit, terwijl ze trots een beetje haar borst vooruit zette, zoals ze de andere fiere katten had zien doen. Deze houding liet ze weer zakken, omdat ze niet arrogant over wou komen. Nu ze eindelijk iemand had die tegen haar sprak, wou ze graag vriendschap sluiten! Skykit werd soms, alhoewel ze niet wist waarom, uitgedaagd, bespot en gepest. 'Ik heb geen moeder. Die is opeens weggegaan bij de geboorte. Haar geur hangt nergens meer,' zei Skykit met platte oortjes. 'Met mijn vader is hetzelfde gebeurd.' Skykit begreep nu eenmaal niet dat SterrenClan ook bestond en dat haar moeder en vader niet weg waren, maar dood. Skykit keek de zilvergrijze poes een beetje schuw aan. Bij de lik tussen haar oren keek Skykit verwonderd, maar snorde wel. Ze drukte haar flank tegen de zilvergrijze poes haar borst. 'Ja... Excuses voor mijn vraag, maar wat is jouw naam?' vroeg Skykit, die de poes haar nam had willen gebruiken voor gehoorzaamheid. Wel zorgde ze ervoor dat de zilvergrijze poes haar weer kon oppakken zoals ze daarnet had gedaan, ook al was die methode allesbehalve fijn. Het bleek dat iedereen dat in dit gebied deed. In..; RivierClan. Skykit's kleine staartje sloeg rustig heen en weer, terwijl ze omhoog keek naar de poes en zachtjes snorde. Ze kende nu al twee namen: Crookedstar en Dapplekit! Dat was tenminste al een begin. Misschien leerde ze meer namen kennen als ze wat ouder was. Skykit keek richting de zilvergrijze poes en toen richting de rivier. Het werd aanlokkelijk om naar die rivier te lopen en haar pootje erin te steken. Skykit keek naar de poes en hield zich gedeisd. Ze had net opdracht gekregen om weer terug naar het kamp te gaan, niet om te spelen. Dadelijk raakte ze haar nieuwe maatje kwijt! 'En jij? Heb jij een moeder?' vroeg Skykit, terwijl ze richting de zilvergrijze poes keek. De hoop vragen kwamen weer opspelen, maar SKykit probeerde dit te vermannen. Ze wou niet dat de zilvergrijze poes boos werd om het aantal vragen die zij stelde. De vahct op haar natte pootje lag in een andere houding als daarnet en was heel erg kleverig. Skykit bewoog dat pootje heen en weer. Hè! Dat water was vervelend spul. Boos keek SKykit naar haar pootje, waarna ze zich weer volledig met haar concentratie op de zilvergrijze poes richtte. De zon scheen al een beetje. Skykit vroeg zich af hoe laat het zou zijn. 'Is het al laat?' vroeg ze aan de poes, terwijl ze die vragend aankeek. Haar oortjes gingen van plat naar recht en van recht naar plat. Steeds opnieuw.

Moonpaw keek neer op het kitten dat trotst haar borstje vooruit stak toen ze haar naam hoorde noemen, maar die houding verging al weer snel en ze drukte haar flank tegen de borst van Moonpaw. 'Natuurlijk mag je die weten. Ik ben Moonpaw en ik heb nog een zusje die Thunderpaw heet.' zei Moonpaw met een glimmering in haar ogen. 'Het water is alles behalve vervelend. De rivier verzorgd om voor de meeste prooi het hele jaar door, maar zo nu en dan is het wel lastig.' legde Moonpaw Skykit uit waar het water voor diende. Bij de laatste woorden van Skykit en vraag voelde Moonpaw een lichte steek van binnen en ze liet haar oren plat tegen haar kop zakken. 'Mijn ouders leven nu bij de sterrenclan die je snachts kunt zien wanneer de nacht gevallen is. Ik kijk er vaak naar en soms blijf ik wel eens de halve nacht op om naar de zilverpelt te kijken. Het is echt prachtig, maar Skykit je ouders zijn niet weg gegaan, maar ook zij leven nu bij de sterrenclan hoog in de hemel.' vertelde Moonpaw somber en met een zeem van verdriet in haar stem. Ze sprak nooit echt graag over haar ouders zelfs niet met Thunderpaw. Moonpaw stond op en duwde zachtjes tegen het achterwerk van Skykit in de richting van het kamp. 'Kom dan gaan we naar huis!' beval Moonpaw lichtjes en draaide zich half om.

Nieuwsgierig keek Skykit naar de rivier, na Moonpaw’s uitleg. Haar staartje sloeg rustig heen en weer en met grote ogen keek Skykit richting Moonpaw, om vervolgens te knikken. Ze begreep het! Ze keek richting de rivier en toen weer naar Moonpaw. Moonpaw’s verdriet sneed als een mes door Skykit’s hart en Skykit’s oortjes gingen plat, terwijl ze richting Moonpaw keek en Moonpaw met een likje probeerde op te vrolijken. ‘Ik ga eens een keertje meekijken naar onze ouders! Dan voel je je minder eenzaam,’ stelde Skykit voor, terwijl ze Moonpaw nog een lik over diens borst gaf. Ze vond het niet fijn als Moonpaw zo verdrietig was. Hun ouders waren er toch nog? Ze ware vlak boven hun! Skykit snorde, terwijl ze richting Moonpaw keek en met tegenzin knikte. ‘Ja, Moonpaw,’ zei ze, terwijl ze voor Moonpaw uitliep. Onderweg maakte ze leuke dansjes met haar pootjes, door haar pootjes verschillende kanten in te zwieren. Dit was een tik van haar geworden en blijkbaar kenden de andere katten die tik niet, want ze zag altijd dat iedereen vreemd naar haar keek. Werd ze daarom ook gepest? Nee, dat was het niet, dat kon gewoon niet. Skykit draaide zich om richting Moonpaw, waardoor ze nog net op tijd kon zorgen dat ze niet viel over een bruin ding. Boos sloeg Skykit er met haar pootje op. ‘Door jou was ik bijna gevallen!’ zei ze boos tegen het bruine ding, niet wetend dat boomstronken niet konden praten. Skykit keek even naar het bruine ding en draaide zich toen weer richting Moonpaw. ‘Mag ik niet mee eten? Wil je niet nog even bij me blijven? Alleen vind ik het niet gezellig,’ zei Skykit, terwijl haar oortjes plat gingen en toen weer overeind. Skykit vond het in de kraamkamer zitten minder onverdraaglijk als er elke dag iemand bij haar was om te spelen. Vandaar dat Skykit ook heel vaak op expeditie ging. Skykit keek richting Moonpaw, met een vragende blik, maar deed wel wat Moonpaw vroeg en liep ondertussen gewoon door. Nattige dingen op de grond kwam ze tegen. ‘Is dit ook een rivier?’ vroeg ze, terwijl ze met haar pootje in het grote plasje op de grond stak. Haar poot ging maar voor zeer weinig onder water, dus gevaarlijk was het water dan in elk geval niet. Of de rivier, zoals Moonpaw het noemde. Ze stak nog een pootje in het water, wat gelijk bleef staan aan haar andere pootje, die ze er weer uit haalde. Ze wachtte rustig Moonpaw’s reactie af en liep toen verder, terwijl ze zachtjes snorde. De temperatuur verwisselde zich een beetje. De zon begon fel te schijnen en een fijne hitte drong zich tot diep in de pels van Skykit. Skykit zag dat Moonpaw ook een lange vacht had. ‘Hé, jij hebt ook een dikke pels!’ riep Skykit uit, alsof dit een wonder was. ‘Wij zijn toch niet familie hè?’ vroeg ze, terwijl ze Moonpaw aankeek. Tja… Skykit begreep nu eenmaal niet dat er ook katten bestonden die op elkaar leken.

Moonpaw glimlachte vrolijk door het kijken naar Skykit's dansje en ze voelde een herinnering zich aan haar op dringen. Zelf was ze ook zo geweest met vrolijke danzende poten door het kamp dartelen of net er buiten. Alles was toen nieuw geweest, maar nu was het niet meer dan normaal voor Moonpaw. Een grote plas water lag op hun pad en ze hoorde de vraag van Skykit. 'Nee dat is geen rivier maar een grote plas water waar je gewoon door heen kunt lopen zonder kopje onder te gaan. De rivier is vele malen dieper en tijdens bladval en bladkaal is de rivier zo sterk dat zelfs weinig Rivierclankatten daar door heen kunnen zwemmen.' legde Moonpaw uit en ze drong door de ingang van het kamp binnen. De hoop verse prooi was goed gezwollen van de vangsten en Moonpaw trippelde erheen met de piepkleine vis tussen haar tanden die ze eerder voor ze weg gingen op had gepakt. Het treurige vraagje van Skykit liet Moonpaw stoppen midden in haar beweging voor ze de vers gevangen visje op de stapel verse prooi zou laten vallen. Ze schudden haar kop en keek naar de stapel verse prooi en pikte een grote waterrat voorzichzelf van de stapel zonder het kleine visje los te laten. Moonpaw zwiepte met haar staart dat Skykit met haar mee moest lopen en ze ging naast de kraamkamer liggen en liet de prooien los en schoot met haar poot het visje naar Skykit. 'Ik denk niet dat we famillie van elkaar zijn, maar er zijn meerdere katten in de clan met een dikke vacht?' zei Moonpaw voor ze begon te eten en ze genoot van haar maal.

Aandachtig had Skykit geluisterd naar Moonpaw's uitleg en knikte begrijpend. Toen keek ze naar Moonpaw en luisterde weer aandachtig. 'Ah, zo,' zei Skykit, terwijl ze snorde en Moonpaw een kopje gaf. Ze vond het fijn dat Moonpaw zo goed kon uitleggen. Trouwens, alle katten die ze ontmoet had konden goed uitleggen, vond Skykit. Skykit likte over haar pootje en zuchtte even zacht, waarna ze weer naar Moonpaw keek. Ze keek naar het vis en gaf er een lik aan. Blugh... Vonden RivierClankatten dit nu lekker? Het smaakte zo zout! 'Wat is dit?' vroeg Skykit met een vies gezicht, terwijl ze naar Moonpaw keek. De muis en de houtduif, zoals Moonpaw dat noemde, hadden wel lekker gesmaakt, maar dit? Skykit speelde een beetje met de vis. Ze voelde een hoop geprikkel en keek op. Een oudste keek haar recht aan, met priemende ogen. Skykit draaide haar oren onschuldig rond. Ze zag de lippen van de oudste bewegen. Skykit kneep haar ogen halfdicht om het te begrijpen. Waarschijnlijk was het: niet met je eten spelen. Skykit knikte en nam een hap. Ze kauwde even en slikte de vis zonder omhaal meteen door. Een zouterige smaak dronk zich in haar keel, maar de vis zelf was lekker. 'Ik vind de naam 'glibberig ding' er beter bij passen,' zei Skykit opstandig tegen Moonpaw. Haar oortjes bewogen een paar keer heen en weer. Skykit zuchtte en nam nog een hap vis. Ze wou helemaal niet naar de kraamkamer! Niet als Dapplekit sliep, tenminste. Ze nam nog een hap, waarbij het visje bijna op was. Ze proefde opeens iets hards en moest bijna kokhalzen. Skykit spuugde het uit. Ze keek naar wat ze had uitgespuugd. Een langwerpig wit ding. Waarschijnlijk van de vis. Ze begreep meteen dat je zo een vis niet moest opeten. Maar hoe dan? 'Hoe eet je eigenlijk een vis op?' vroeg Skykit, waarna ze Moonpaw vragend aankeek. Ze keek even naar de vis. 'Ik denk dat ik het heb!' riep ze toen plotseling. Ze nam de vis een beetje op in haar mond, wierp haar kop in een ruk naar boven en liet de prooi los, waardoor die in de lucht vloog. Skykit ging er snel onder hangen, waardoor de vis net op tijd in haar mond gleed. Skykit probeerde niks te doen met haar keel en hield haar hoofd achterover, waardoor de vis in een sneltrein gleed langs haar keel af, waarna Skykit stevig slikte. Er ging iets door tot in haar maag en Skykit zuchtte opgelucht. Ze groef wat zand over het langwerpig wit ding, wat eigenlijk een graatje was, maar wat Skykit nog niet kende. Ze keek op naar Moonpaw. De zouterige smaak van de vis proefde ze nog na. 'Ik wil nog niet naar de kraamkamer,' zei Skykit, met platte oortjes, waarna ze Moonpaw treurig aankeek en al haar zieligheid erin legde om zo overtuigend mogelijk over te komen.

(Raar hoor ik dacht dat een rivier helemaal geen zoutwater bevatten? Of heb ik je een jonge zalm gegeven?)

Skykit vroeg haar verschillende dingen over het visje dat ze haar gegeven had en schuden haar kop toen ze het kitten met het ding zag spelen, maar een van de oudste was haar voor en mopperde op Skykit en begon van de vis te eten. 'Je kunt de vis gewoon eten, maar je moet eerst goed kauwen voor je het door slikt, zo krijg je ook bijna geen graat in je keel.' legde Moonpaw uit en ze zag hoe het kitten de vis opslokte zoals een rijger dat deed. 'Zo kan het ook, maar je moet geen dikke vis op die manier naar binnen werken!' riep Moonpaw geamuseert en haar ogen glommen vrolijk. Skykit's protest over dat ze nog niet naar de kraamkamer wilde gaan deed haar een beetje medelevend het kitten aankijken. 'Je zult vast nog wel even op mogen blijven?' stemde Moonpaw voorzichtig in. De zon zakte achter de horizon en de maan nam haar plek in en ze keek gelijk naar de hemel waar de zilverpels met zijn stralende sterren in een inkzwarte hemel liet blinken. 'Kijk Skykit de zilverpels!' fluisterde Moonpaw zachtjes en ze liep naar het midden van de openplek van het kamp en rolde op haar rug en ze bleef zo liggen terwijl ze naar de hemel vol sterren keek. Haar staart zwenkte naar het kitten zodat ze naast haar moest gaan liggen. Moonpaw hoopte dat Skykit zou willen komen en naast haar zou gaan liggen?

De kitten schoot in de lach toen Moonpaw praatte. Nee, dat leek haar inderdaad ook niet zo verstandig. Moonpaw's uitleg was dan ook iets te laat begrepen, maar ze kon het nog altijd voor de volgende keer onthouden! En dit was haar tactiek voor kleine visjes. Skykit keek opzij naar Moonpaw en keek naar wat Moonpaw 'Zilverpels' noemde. Waren dat die fonkelende dingen? Waren hun ouders dat? 'Zijn dat onze ouders? Zilverpels?' vroeg Skykit aan Moonpaw, terwijl ze op Moonpaw afliep en naast Moonpaw ging liggen. Ze keek naar de Zilverpels. Haar oortjes bewogen heen en weer. Dat wou bij Skykit zeggen dat ze het prachtig vond. Misschien heette ze daarom wel Skykit. Om naar de lucht te kijken en erbij te fascineren. Skykit zelf vond dit nogal raar in de oren klinken, maar namen konden soms een hele rare betekenis hebben. En trouwens, ze was trots op haar naam. Dat liet ze ook elke keer bij een kat in de buurt blijken als ze haar naam moest zeggen. Dan zei ze dat ze Skykit heette en stak ze haar kopje en borst fier in de lucht. Skykit keek opzij richting Moonpaw en snorde zachtjes. 'Wat is het mooi!' zei Skykit, terwijl haar oortjes heen en weer wiebelden. Het plekje hier was op Moonpaw en haar na leeg, maar rondom hun zaten wel een aantal katten. Sommigen deden elkaar aflikken. 'Moonpaw, wat zijn hun aan het doen?' vroeg ze, met haar neusje wijzend in de richting van een poes en een kater die elkaars flanken aan het wassen leken te zijn. 'Hun flanken zijn helemaal niet vies en ze gaan gewoon door,' merkte Skykit op, niet wetend dat dat 'tongen' werd genoemd en dat dat voor de vriendschap zorgde. Skykit bekeek het even en keek toen weer naar Zilverpels, zoals Moonpaw het noemde. Als Moonpaw het zo noemde, zouden alle katten het waarschijnlijk zo noemen. 'Ik noem het witte gloed,' zei Skykit tegen Moonpaw, waarna haar hoog melodieus lachje het kamp rondging. Ze likte over haar poot en gaf Moonpaw ook een lik. Ze keek naar haar eigen beige pels. 'Is mijn pels vies?' vroeg Skykit zich hardop af. Vragend keek ze richting Moonpaw. Ja, ze had nog heel veel te leren. En als je Skykit, dan waarschijnlijk Skypaw, zoals Crookedstar het noemde, als leerling had, dan had je je handen waarschijnlijk, of beter gezegd je poten, erg vol!

Skykit kwam naast haar liggen en vroeg weer verschillende vragen die Moonpaw graag zou willen beantwoorden. 'In de zilverpels leven de clankatten die ooit gestorven zijn. Het verschilt van warriors, medicijnkatten, leiders, kittens en leerlingen die hun clan eervol hebben gedient. Ze worden ookwel de Starclan genoemt omdat wij ze alleen als sterren kunnen zien. Leiders en medicijnkatten van verschillende clan's krijgen soms boodschappen van de Starclan. Soms zijn het waarschuwingen en soms luiden die goede tijden aan.' legde Moonpaw uit voor ze met de blik van het kitten die naar de clankatten gericht waren die elkaar aan het wassen waren. 'Nee Skykit hun pels en die van ons is niet perse vies, maar het is goed voor de band die je met de rest van de clan krijgt wanneer ze elkaar wassen wat ookwel samen tongen genoemt word. Dat doe ik met mijn beste vrienden en soms met andere clankatten die ik mag.' zei Moonpaw rustig en ze rolde op haar zij zodat ze Skykit goed kon aankijken en voelde het likte van het kitten over haar vacht. Moonpaw boog haar kop richting Skykit en begon haar gezichtje te wassen en later de rest van haar lichaam waar Moonpaw bij kon wat niet verder was dan van het borstje tot het buikje van Skykit. Daarna tilde Moonpaw haar kop op en een van de moederkatten begon de namen van de kittens af te gaan die mogelijk nog buiten waren, Ook de naam van Skykit viel en Moonpaw keek haar even triest aan.

Aandachtig luisterde Skykit naar Moonpaw. Ze knikte en luisterde weer aandachtig, zonder Moonpaw te onderbreken. Moonpaw kon interessant vertellen, vond Skykit. Skykit keek met schuin kopje richting Moonpaw en knikte weer. Toen Moonpaw haar opeens begon te likken, keek Skykit verbaasd op, terwijl ze snorde. Het was wel een fijn gevoel. Het gaf een gevoel alsof ze helemaal schoon was. Zacht probeerde, nadat Moonpaw klaar was, Skykit ook Moonpaw's vacht een beetje te wassen, doordat ze met enkele likken over de zijkant van Moonpaw's rug ging. Moonpaw was een beetje te groot, dus hoger kwam Skykit niet. Skykit waste met haar kleine tong Moonpaw's poten. Toen haar naam geroepen werd door een poes die zij niet kende, piepte ze ontevreden. Ze zag Moonpaw triest kijken. Voordat de moederkat haar kon vinden, verstopte Skykit zich gauw achter Moonpaw, terwijl ze nogmaals piepte. De moederkat had haar natuurlijk allang gezien en pakte haar van Moonpaw vandaan, voorzichtig bij haar nekvel. Met platte oortjes hing Skykit tussen de kaken van de moederkat. 'Welterusten, Moonpaw!' riep Skykit naar Moonpaw, zodat haar oortjes even rechtovereind gingen. Toen ze de donkere kraamkamer tegenkwam, zuchtte ze. Ze kreeg nog een paar likken, waar Skykit van snorde. Ze legde haar neusje even tegen de flank van de moederkat, die ook snorde en haar een lik gaf. Skykit's oortjes draaiden heen en weer. Haar neusje was opzoek naar Dapplekit. Ah, daar lag hij! Blij trippelde Skykit op Dapplekit af, waarna ze zich neerlegde, opkrulde en zich tegen hem aanlegde, om haar pels lekker warm te houden. Skykit snorde zachtjes. Haar pootje bewoog heen en weer over het zachte mos. Ze rolde een balletje en schoot die toen weg. Toen ze hoorde dat die tegen iemand aankwam, legde ze haar kopje gauw tussen haar poten, om niet te laten merken aan de kat dat zij het was. Dat bleek te werken, want ze hoorde haar naam niet geïrriteerd zeggen en voelde ook geen irritant geprik op haar rug, wat wou zeggen dat niemand naar haar keek. Skykit's oortjes bewogen heel even heen en waar, om de slapende geluiden van de andere kittens op te vangen en de vogels te horen fluiten. Ze kon horen dat de al wat oudere katten zich ook aan het verzamelen waren om te gaan slapen. Skykit legde haar kopje tussen haar poten en sloot haar ogen, klaar voor de volgende dag met nieuwe vragen, nieuwe antwoorden en nieuwe, avontuurlijke belevenissen!

(Topic uit na jou?)

Skykit probeerde Moonpaw ook te likken. Geamuseerd snorde ze tot Skykit zich probeerde te evrstoppen voor de moederkat en pakte haar op, waarna ze naar de kraamkamer werd gebracht hoorde Moonpaw haar weltrusten roepen. 'Weltrusten Skykit!' riep Moonpaw haar na en legde zich weer op haar rug om nog even naar de zilverpels te kijken. Het geluid van slapende katten galmde al snel door het kamp en Moonpaw tilde zich op haar vermoeide poten om naar de leerlingenden te lopen. Daar draaide zij zich nog even een paar keer rond voor ze in het nest naast Thunderpaw ging liggen. Morgen zou het weer een mooie dag worden en anders maakten ze het maar het beste van. Moe sloot ze haar ogen en viel in een diepe slaap.

(Okay Topic uit.)