Just... Standing.. <Pebblepaw>

'Dat is niet eerlijk! Ik dacht dat er echt iets met je was!' Lachte Pebblepaw mee. Hij keek van haar ogen naar de hemel. 'Misschien moeten we terug keren naar het kamp, voor ze zich erge zorgen maken.' Dandelionpaw knikte. Zij keek ook omhoog. Was het de bedoeling van hun voorouders dat ze hier nu waren? Ze keek weer naar Pebblepaw, draaide zich om, zette een paar stappen en draaide haar kopje naar hem toe. Ze glimlachte uitdagend, en sprong een keer naar voren. Zou hij het nog weten?

Dandelionpaw knikte dat ze het met hem eens was. Daarna zag hij haar naar omhoog kijken en dan weer terug naar hem. Zoals altijd als ze hem aankeek, werd hij helemaal warm vanbinnen. Zou ze het weten dat ik meer dan vriendschap voor haar voel? Dacht Pebblepaw een beetje droef dat ze niet hetzelfde voelde voor hem, nouja toch niet waar hij van wist. Ze draaide zich weer om en deed een paar stappen en keek hem toen weer aan met een uitdagende glimlach. Ze sprong een keer naar voren. Nu lachte Pebblepaw ook weer. 'Wie het eerst als een konijn over de velden kan springen!' Lachte de lapjeskat uitdagend. Hij sprong naar haar toe en sprong eerst wat sneller, maar hield zich dat wat in zodat ze hem kon inhalen. Er was niks aan als hij niet spannend naast haar kon springen.

Nu lachte Pebblepaw ook weer. 'Wie het eerst als een konijn over de velden kan springen!' Lachte de lapjeskat uitdagend. Hij sprong naar haar toe en sprong eerst wat sneller, maar hield zich dat wat in zodat ze hem kon inhalen. Ze sprong naar hem toe. "Kom op dan!" Lachte ze. Ze sprong verder en zag hoe sneeuw opvloog. Haar dunnen poten maakten vaart, maar ze deed het niet hard, zodat Pebblepaw naast haar kop springen.

Al snel had Dandelionpaw hem ingehaald. 'Kom op dan!' Lachte de zandkleurige poes. Ze sprongen naast mekaar, zij aan zij zoals Pebblepaw altijd al had gewild. Ze lachten en maakten plezier. De lapjeskater droomde dat de velden zich oneindig ver uitstrekten zodat ze zo eeuwig door konden gaan. Hij vond het prachtig hoe de sneeuw opvloog door hun snelle vaart. 'Kun je me nog volgen?' Vroeg hij lachend terwijl hij naast zicht keek naar de hupsende Dandelionpaw. Het was een overbodige vraag want ze waren beide even snel, maar je moest de spanning er in laten. Vond de jonge kater. Elke keer weer als hij zag dat ze plezier maakte vroeg hij zich af of ze hetzelfde voor hem voelde als hij voor haar.

'Kun je me nog volgen?' Vroeg hij. "Natuurlijk kan ik je nog volgen! We zijn toch konijnen?" Lachte ze. Het was zo leuk hier. Het was koud, maar door hun bewegingen en hun plezier voelde ze er niks van. Sneeuw, sterren, stilte.. En alleen hun twee. "Jij bent mijn allerbeste vriend!" Lachte ze, en gaf hem een vreugde duwtje. Er kon niks stuk gaan nu.

'Natuurlijk kan ik je nog volgen! We zijn toch konijnen?' Antwoordde ze lachend. Pebblepaw lachte ook, het was zalig om hier alleen te zijn met Dandelionpaw. 'Jij bent mijn allerbeste vriend!' Lachte het zandkleurige poesje terwijl ze hem een vreugde duwtje gaf. 'Jij oooooaaaah!' Pebblepaw sloor uit over een stuk glad ijs dat verborgen lag onder het sneeuw. Hij wilde weer rechtstaan, maar zijn rechter voorpoot deed enorm veel pijn waardoor hij meteen weer moest neerzitten. 'Auw.' Klaagde de kater terwijl hij aan zijn pootje likte. Hij had zoveel pijn dat hij zelfs even niet had gedacht aan Dandelionpaw, maar nu keek hij weer rond of ze had gezien dat hij gevallen was. Het werd echter wat zwart voor zijn ogen door de vreselijke pijn en hij kreeg het nu hij zo stil zat berekoud. 'Dandelionpaw, waar ben je?' Riep hij bang en met pijn in zijn stem, pijn die niet alleen door zijn poot kwam, maar ook door de gedachte dat Dandelionpaw hem hier misschien had achtergelaten omdat ze geen idee had dat hij was gevallen. 'Dandelionpaw! Help alsjeblieft!' Riep hij nogmaals.

'Jij oooooaaaah!' Ze stopte, en even was ze de kater uit het zicht verdwenen. 'Dandelionpaw, waar ben je?' Ze probeerde te bepalen waar hij zat, maar door het ijs wat ze voelde was dat moeilijk. 'Dandelionpaw! Help alsjeblieft!' Riep hij nogmaals. "Ik zie je niet!" Schreeuwde ze. Ze speurde de omgeving af, en zag de lapjeskater liggen. Wat nu! Hij had pijn.. Maar waar? Ugh, waar was een Medicine Cat als je hem nodig had. Paniekerig schudde ze het sneeuw van zijn vacht af en likte zijn vacht om hem warm te houden.

'Ik zie je niet!' hoorde hij Dandelionpaw schreeuwen. Na een tijdje had ze hem echter gevonden. Pebblepaw was echter al bewusteloos geraakt door de pijn aan zijn pootje. In een klein hoekje van zijn bewustzijn voelde hij hoe ze sneeuw van hem af schudde en hem warm probeerde te likken. Door haar aanraking werd hij even weer wakker. 'Dandelionpaw, ik moet je iets zeggen.' Hij moest het haar nu zeggen voor het geval hij het niet zou halen naar het kamp met zijn poot en de sneeuw. Dan moest zij verder gaan om zelf warm te worden. 'Dandelionpaw, ik h...' Zijn bewustzijn had het opgegeven. Nu kon hij niets meer doen, hij viel in een diepe slaap en kon alleen nog maar aan Dandelionpaw denken, hoe ze lachte, hoe ze samen renden, hoe bang hij was geweest toen ze in de rivier viel, hoe ze samen verder hupsten als konijnen richting kamp, maar bovenal haar prachtige blauwe ogen. Alsof ze van starclan zelf kwamen. Met die ogen en de perfecte glimlach die er altijd onder stond viel hij in een diepe slaap waarin hij niet kon bepalen of hij op weg was naar starclan of gewoon nog steeds bewusteloos in de sneeuw lag. Hij hoopte maar dat Dandelionpaw het kamp veilig zou halen en zich kon verwarmen in haar mosnest.

ik dacht ik doe er wat liefdespanning in, is het goed of liever niet? ^^

Is prima hoor ^^

'Dandelionpaw, ik moet je iets zeggen.' Ze stopte even met likken. 'Dandelionpaw, ik h...' Haar hart stond stil. "Pebblepaw.." Fluisterde ze. "Pebblepaw..?!" Riep ze, dit keer veel harder. Tranen stonden in haar ogen. Haar vriend zou hier nog doodvriezen! Dat mocht niet gebeuren.. Hopeloos dacht ze na wat te doen. Ze sprong op. "Help! Help, is daar iemand?" Schreeuwde ze. "Pebblepaw.. Hij heeft hulp nodig!"

Pebblepaw voelde hoe de warmte langzaam uit zijn lichaam lekte. Hij wist dat hij hier zou sterven, dat hij Dandelionpaw nooit meer zou zien of met haar zou kunnen spelen en later allebei trainen en echte krijgers worden. Hij was erop voorbereid om te sterven, maar het deed pijn, niet alleen in zijn poot, het gevoel in zijn ledematen was hij al lang kwijt, nee het deed vooral pijn in zijn tere hartje omdat hij wist dat hij Dandelionpaw nu nooit de waarheid kon zeggen. Het katertje opende zijn oogjes, maar kneep ze meteen weer tot spleetjes door het felle witte licht overal om hem heen. Was hij in starclan? Nee, dit was vast gewoon een droom. Even dacht hij een krijger van de starclan te zien, ze leek net een engel, maar toen hij beter keek zag hij zijn beste vriendin en als het aan hem lag meer. Was zij ook in starclan? Nee! dat mocht niet! Dat kon niet! Vage geluiden kwamen zijn gehoor binnen die langzaam woorden werden. 'Help! Help, is daar iemand? Pebblepaw.. Hij heeft hulp nodig!" werd er geschreeuwd. Pebblepaw wist dat hij niet in starclan was, maar dat hij weer even bij bewustzijn was. Hij voelde hoe de winde rukte aan zijn vacht en hoe hij langzaam aan werd begraven door de sneeuwvlokjes. Hij kreunde.

inspi back xD

Onderwerp: Re: Just... Standing.. <Pebblepaw>