an old story {TIGER}

Hoofdstuk 1
Yana wandelde van school naar de bushalte en nam de bus tot aan de straat waar haar huis lag. Dat deed ze elke dag. In Yana's leven gebeurde nooit iets speciaals, maar daar zou verandering in komen.
Yana stond bij de bushalte te wachten op de bus, toen Anna, Amy en Noor weer eens op haar af kwamen. Yana vond dat Anna een nog al zelfingenomen, egoistishe kwal was. Noor en Amy gedroegen zich altijd als een stel schoothondjes die gewoon alles deden wat Anna hen opdroeg. Anna riep altijd naar Noor en Amy
dat ze Yana moesten slaan, daarom haatte Yana het drietal, en vooral Anna. Anna had het altijd op haar gemunt. Maar nu stond Yana bij de bushalte en bekeek het groepje pestkoppen goed. Ze hadden iets in hun handen, maar wat, dat kon Yana niet zien. Ze kwamen dichter en stopten opeens. Anna zei iets tegen Noor en Amy. Toen besefte Yana wat Anna, Noor en Amy in hun handen hadden. Stenen. Yana begreep wat Anna's plan was. Anna zei nog iets onverstaanbaars tegen Noor en Amy. Waarop Noor een steen pakte en die naar Yana gooide. Yana kon nog net op tijd opzij springen. Het duurde niet lang of Anna en Amy begonnen ook te gooien. Ze liepen naar Yana toe in de hoop haar harder te kunnen raken. Yana was bang en rende met dichtgeknepen ogen de straat op. Toen ze haar ogen weer opende stond ze midden op straat. Nog heel even zag Yana de twee koplampen van een auto op haar af komen. Niet veel later voelde ze een klap die haar achteruit slingerde. Een paar meter verder kwam ze weer op de straat terecht. Haar hoofd botste tegen de stoeprand. Toen werd alles zwart voor haar ogen. Hoe lang het duurde voor haar ogen opengingen wist Yana niet. Ze wist wel dat ze wakker werd omdat ze iets nat in haar zij voelde. Toen gingen Yana's ogen open. Ze stond midden in een besneeuwd landschap. Het was alsof ze veel verder kon kijken. Yana keek opzij, toen zag ze een tijger naast haar staan. Ze wou gaan gillen, maar in de plaats van een kreet, kwam er een soort gessis uit haar keel. Toen besefte Yana dat ze zelf een tijger was. Yana bekeek zichzelf goed. Ze had een dikke geel-oranje vacht waarop redelijk dikke zwarte strepen zichtbaar waren. Toen bekeek ze de andere tijger. Er kwam nog een tijger bijstaan. Ze bekeek hen anders dan ze de tijgers in de dierentuin had bekeken. Zoals je een mens bekijkt. Vroeger hadden voor haar alle tijgers het zelfde geleken. Nu zag ze duidelijk verschillen. De ene tijger was ouder en vast familie van de andere tijger hij had groene ogen. De andere tijger was ongeveer een jaar, dat kon ze ruiken hij had blauwe ogen. Ze waren vast vader en zoon, want hun geuren verschilden amper. “Je kijkt alsof je nog nooit een tijger hebt gezien!”, zei de jongere tijger. “Ik heet trouwens Nouri, en dit is mijn vader, Tikeri.”, “Leuk jullie te ontmoeten. Ik ben Yana.”, zei Yana. “Wil je met ons meekomen, om de rest van onze stam te ontmoeten?”, vroeg Nouri. “Ik wist niet dat tijgers in stammen leven.”, zei Yana. “In tijden als deze moeten tijgers elkaar helpen.”, zei Tikeri. “Kom, we kunnen hier niet blijven. Er zijn te veel stropers.”, zei Nouri terwijl hij zich uitstrekte. Yana stond op, haar vacht zat onder de sneeuw. Ze keek naar boven. Dikke sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. “Volg ons.”, zei Tikeri. Yana kon amper iets zien door de sneeuwvlokken die voor haar ogen dansten. Ze volgde Nouri's geur. Na een tijdje stopten Tikeri en Nouri bij een grot. De doorgang was klein, maar toch begon Nouri zich er in te wurmen. Tikeri volgde hem. Yana deed het zelfde. Ze kwamen in een grot. Het plafont lag redelijk laag, maar de grot strekte zich lang uit. Verder was de grot bezaaid met stalagmieten en stalagtieten. “Is hier jullie kamp, als ik het zo mag noemen?”, vroeg Yana. “Dan zouden de stropers ons al lang hebben gevonden.”, antwoorde Tikeri. “Hier moeten we zijn!”, zei Nouri. Hij stopte bij een dorre struik die daar stond. Tikeri kroop er onderdoor gevolgd door Nouri en Yana. Onder de struik was een gat in de rotswand, juist groot genoeg om een volwassen tijger door te laten. Ze wurmden zich er door. Aan de andere kant van de rotswand was een vallei. Overal stonden dennen en sparren. Hier en daar waren groepjes tijgers te zien. “Dit is onze schuilplaats.”, zei Nouri. “We verlaten de vallei alleen om te gaan jagen. “Hoeveel tijgers zijn hier wel niet?”, vroeg Yana. “Nu zijn we in totaal met tweeentwintig tijgers.”, zei Tikeri. Tussen de bomen door, kwam een witte tijger op hun afstormen. Ze was iets ouder dan Tikeri. “Katta!”, riep Tikeri toen ze bij ons aan kwam. “Fijn dat jullie terug zijn!”, riep Katta. “Ook fijn om jou terug te zien, mama.”, zei Nouri terwijl Katta over zijn oor likte. “En wie is de nieweling?”, vroeg Katta terwijl ze Yana vriendelijk aankeek. “Dit is Yana.”, zij Nouri. “We weten zo goed als niets over haar.”, voegde hij er aan toe. “Wel, fijn je te ontmoeten, Yana.”, zei katta. “Komen jullie mee naar de geboortegrot? Amunna's welpen zijn geboren!” vroeg Katta. “Tuurlijk, Katta”, zei Tikeri terwijl hij zijn neus in haar witte vacht begroef. Terwijl ze opweg waren naar de grot vroeg Nouri aan Yana waar ze vandaan kwam. “Dat weet ik niet meer.”, antwoordde Yana. “Dus, je weet echt niets meer?”, vroeg Katta ongelovig.
“Alleen mijn naam.”, zei Yana. Maar dat was een leugen. Ze herrinerde zich nog de twee koplampen die op haar afkwamen. Dat beeld zou ze nooit vergeten.

In de geboortegrot lag een tijger met een geelachtige pels op een bedje gemaakt van mos en prooivachten. Ze lag op haar zij. Drie piepkleine welpjes dronken melk bij de tijger. Yana begreep dat dit Amunna moest zijn. “Dag Amunna!”, zei Katta. “Ze zien er erg lief uit!”, “ Bedankt! En ze zijn het ook.”, “Amunna, ik stel je voor aan Yana.”, zei Nouri. “Dag Yana. Fijn om er weer eens een vriendin bij te hebben!”, zei Amunna terwijl ze naar Yana keek. “Dat vind ik ook!”, zei Yana. “Hebben je welpen al namen?”, vroeg Tikeri. “Nee, daarvoor wacht ik op Rusty. Het zijn ook zijn welpen”, antwoordde Amunna. “Ik zal hem wel gaan halen!”, stelde Nouri voor. Nog voor dat Amunna kon antwoorden, rende Nouri de grot uit.
“Wat heb jij toch een atente zoon.”, zij Amunna tegen Katta. Niet veel later kwam Nouri samen met een andere tijger de grot binnen. Yana vermoede dat de andere tijger Rusty moest zijn. “Dag Amunna.”, murmelde hij zacht waarna hij Amunna over haar kop likte. “Fijn je weer te zien.”, zei Amuna. “En..., wat vind je van onze welpen?”, vroeg Amunna. “Het zijn de mooiste welpen van heel Rusland.”, antwoorde hij terwijl hij liefdevol op de welpen neer keek. Het viel Yana op dat Rousté en Amunna erg verschild waren. Amunna had een bijna geele vacht met zwarte strepen. En Rusty's vacht was afgezien de zwarte strepen donker oranje. “Wat als we die welp Amour noemen?”, vroeg Rusty terwijl hij naar een felgestreept welpje wees. “Perfect!”, zei Amunna. “We zullen ze alleen laten.”, zei Tikeri. Niet veel later stonden ze weer buiten. In de geboortegrot was het warm geweest, het had er naar melk geroken. Buiten was het een stuk kouder. “Zullen we gaan eten?”,vroeg Nouri. “Ik heb eigenlijk ook wel honger!”, zei Katta.

Niet veel later kwamen Yana, Nouri, Tikeri en Katta bij een andere grot. Deze grot was veel groter. Aan de rechterkant van de grot lag een gigantishe hoop prooi. Er lagen: een aantal lynxen, een buffel, vijf wilde zwijnen, en twee elanden. Yana koos voor een lynx en ging ergens in de schaduw zitten. Niet veel later kwam Nouri met een zwijn naast haar zitten. Een tijdje later kwam Rusty met een paar vissen in zijn bek de grot binnen. “Hoe kom je daar aan?”, vroeg Tikeri. “Wel..., ik was op berenjacht maar de beer kon ontsnappen, en hij heefd zijn vis laten liggen, het is niet veel, maar beter dan niets.”, zij Rusty. “Hoe hebben jullie de welpen dan genoemd?”, vroeg Katta. “Amour, Luna en Kaira”, antwoordde hij. “Dat zijn mooie namen.”, zei Tikeri. “Vind ik ook, sorry maar ik ga samen met Amunna eten.”, zei hij. Hij liep naar buiten terwijl hij een buffel en een eland achter zich aansleepte. “Warom zitten je ouders daar en niet hier?”, vroeg Yana. “Ik denk dat ik wat te hyper-actief voor ze ben”, grinnikte Nouri.

Hoofdstuk 2
Yana zat inneengedoken achter een boomstam. Ze besloop een wilde geit. Dit was de eerste keer dat ze op jacht ging. De geit dacht dat hij alleen was. Maar toen sprong Yana, ze sprinte op de geit af. Hij had Yana in het oog gekregen en probeerde te vluchten, maar Yana was al op de geit gesprongen en zette haar tanden in zijn keel. Haar instinkt had haar goed geholpen bij de jacht. Yana keek om zich heen. Ze zag iets bruin tussen de varens zitten. Het rook naar mensen. Ze hupste er op af. Toen ze zag wat het was, schoot een flits van herrineringen door haar heen. Ze was geen tijger, ze was een mens. Yana herrinerde dat haar vingertoppen op de koude witte toetsen stonden, klaar om ze in te drukken. Ze herrinerde zich juf Ann, die altijd had gezegd dat Yana prachtig kon spelen. Ze herrinerde zich haar partituren, die ze uiteindelijk het raam had uitgesmeten. Wat er daar voor Yana lag, was een kappote piano. De piano riep ook andere herrineringen op. Ze herrinerde zich haar broer, hij was om de een of andere reden boos. Dus vond hij het leuk om zijn gitaar tegen de piano stuk te slaan. Sinds dien had er een gat in de piano (en de gitaar) gezeten. Yana kon het gezicht van haar broer nog vaag herrinneren, hij had blond haar, dat hij nooit kamde. Yana had hem voor zijn verjaardag eens een borstel gegeven, hij was er blijkbaar niet erg blij mee geweest. Hij had de borstel door het gat, de piano in gesmeten. Sinds dien had hij huisarrest en was de piano stuk. Maar zijn naam, wist Yana niet meer. Hoe gestoord haar broer ook was, ze miste hem. Yana spitste haar oren. Ze sloop naar de boomstam en verstopte zich daar. Aan de andere kant van de boomstam zat een lynx. Hij had een wit konijn in zijn bek. Twee voor de prijs van een! Dacht Yana. Ze zette zich schrap en sprong. De lynx had haar gezien, maar pas op het moment dat Yana al op hem zat. Nu had ze een wilde geit, een lynx en een konijn. Het was moeilijk voor Yana om al haar prooi tegelijk naar de grot te slepen. Maar het lukte. Bij de grot kwam Yana Mao tegen. Mao was een tijger van ongeveer acht jaar oud. “Zal ik je helpen?”, stelde hij lachend voor. “Dat zou fijn zijn.”, antwoordde Yana. Yana droeg de lynx met zich mee en Mao de de geit en het konijn. In de verborgen valei kwamen ze Katta tegen. “Ben je nu al terug? Dat was snel.”, zei Katta. “Nee, ik kwam Yana tegen. Ze had een beetje moeite met het dragen van al haar prooi.”, lachte Mao. Mao had een erg vrolijke pesoonlijkheid. Het was zo goed als onmogelijk om hem te haten. “Kom je mee jagen?”, vroeg Mao aan Yana. “Anders verveel ik me toch!”, zei ze.

Yana sloop tussen de struiken door. Mao had haar uitgedaagd voor een prooi-vang-wedstrijdje. Ook al wist Yana dat ze ging verliezen, deed ze haar best. Oppeens bleef Yana staan, ze zag een man inneengedoken tussen de struiken voor haar zitten. De man kon haar niet zien, hij zat met zijn rug naar haar toe. Hij had iets vast dat herrineringen opriep. Ze was een mens, ze zat in de zetel naar een documentaire over stroperij te kijken. De man had een jachtgeweer vast. Hij richte op iets. Yana keek door de struiken om te zien waar de man op richte. Hij richte op Mao. Op het moment dat de man de trekker over wou halen, besprong Yana hem waardoor hij miste. De kogel kwam niet in Mao's kop terrecht, maar in zijn poot, hij brulde het zo was uit. Ondertussen was Yana in gevecht met de man die een zakmes had bovengehaald. Mao besloop hem langs achter.
Hij sprong en beet in de man zijn nek. De man viel voorover, zijn ogen waren open, heel langzaam rees zijn borsthas op en neer. Maar na een tijdje was hij echt dood. De sneeuw rondom hun kleurde rood van het bloed. “Die stropers beginnen echt een probleem te worden.”, zei Mao zacht.