I hope you don't mind this child -Poppywhisker

Op zijn rug keek hij naar de naderende sterrenhemel. De zon was al bijna geheel ondergegaan en de horizon had een prachtige donkerpaarse gloed. Hij kon zich nu al paartjes voorstellen die helemaal zouden smelten van de liefde bij dit uitzicht. De sneeuwwitte kater stak zijn tong uit bij dit gezicht. Dat zou hem net wat té klef worden, vooral sinds hij nooit meer een gelukkig paartje had gezien in een zeer lange tijd. Maar misschien lag dat gewoon aan zijn manier van kijken naar de wereld. Staggallop haalde zijn schouders wat ongeïnteresseerd op en draaide zich vervolgens op zijn zij. Zijn witte vacht had verscheidene zandkorrels met zich meegenomen, maar die zouden er vanzelf wel afvallen. De Warrior stond vervolgens op en trippelde naar het water oppervlak. Langzaam liet hij zijn poot in het water zakken en liet wat druppels op het gladde oppervlak vallen. Steeds groter wordende ribbels golfden over het water en verdwenen weer zo snel als dat ze gekomen waren. Met zo'n kinderzieltje dat hij had kon Staggallop zich hier uren mee vermaken.

_{Met gespannen spieren en een uiterste concentratie besloop ze haar prooi. Steeds dichterbij, stapje voor stapje. Perrongeluk stapte ze op een takje. Deze brak, en het geluid verstoorde haar jacht volledig. Het konijn waar ze op joeg draaide zich met een ruk om en rende weg. 'Geronimo!' Schreeuwde Poppy met een lach terwijl ze zich hard afzette met haar sterkte achterpoten en zo de achtervolging inzette. Het dier nam nou niet bepaald de makkelijkste route. Het glipte onder boomstammen door, door struiken, en zigzagde overal doorheen. Poppy gaf niet op. In de verte kon ze small lake al zien. ''Ben ik al zo ver?'' vroeg ze zichzelf zachtjes. Door haar vraag lette ze even niet op. Het konijn glipte opnieuw onder een lage boomstam door. Poppy zag deze niet aankomen en slaakte even een klein gilletje terwijl ze een laatste hoop poging deed op het konijn. Haar nagels konden zich in de vacht van het konijn boren. De iet wat klein gebouwde poes struikelde over de boomstam. Uit automatisme en instinkt trok ze het konijn met zich mee. Ze rolde een klein stukje door over een heuvel richting small lake, het konijn tegen zich aan drukkende. In haar rol probeerde ze het diertje zijn leven de beïndigen. De heuvel was stijler dan ze gedacht had, dus het was niet erg makkelijk. Na een paar keer mis happen had ze haar tanden in de slagader weten te boren. Goed, nu was haar volgende doel om te remmen voor de in het water donderde, maar daar was het al te laat voor. Met een noodgang plonsde kat en prooi het water in. Onder water hield Popy haar kaken stevig op elkaar geklemd. Dit konijn was al zo'n geluk, en verliezen zou ze het zeker niet! Gelukkig was het een meertje, en stond er dus geen stroming. Ze kon er makkelijk uitzwemmen. Een voor een sloeg ze haar poten over de rand van het meer en trok zichzelf omhoog. Ze liet haar prooi voor haar poten neervallen en hijgde even uit, niet merkend dat ze gezelschap had.}

Het viel hem op hoe vreemd rustig het was hier. Geen tsjirpende vogels die nog eens af en toe hun kop tijdens een zonsondergang tevoorschijn lieten komen en begonnen te zingen. Maar vandaag stond blijkbaar niet op de planning. Alleen het geruststellende geluid van water dat tegen de oever aan golfde weerklonk in de diepe stilte. Maar tot duurde niet lang meer. Voordat hij het ook maar gemerkt had hoorde hij een aardig harde plons. Geschrokken rolde de witte kater op zijn buik en stond hij direct op. Was er zojuist iets uit de hemel gevallen? Niet veel later klom er een WindClan poes uit het meer die hij lichtelijk herkende als ene Poppywhisker. Wat hem het meest verraste was echter het konijn dat ze op de grond liet vallen. Met een grote glimlach trippelde hij naar haar toe en keek naar het doorweekte konijn. "Ik wist niet dat er ook konijnen in het meer leefden, hm, goed om te weten, niet?" Sprak hij met nog steeds dezelfde glimlach op zijn snuit.

_{Terwijl ze daar zo stond uit te rusten, hoorde ze iemand haar richting op wandelen. Poppy keek opzij. Het was Staggalop, een sneeuwitte kater die ze al vaker in het kamp voorbij had zien wandelen, maar nooit echt gesproken had. "Ik wist niet dat er ook konijnen in het meer leefden, hm, goed om te weten, niet?" Sprak hij doelend op het doorweekte konijn dat voor haar voeten op de grond lag. Poppy glimlachte. ''Ach, de wereld zit vol wonderen!'' Grapte ze, en kuchte vervolgens een klein hoestje op om het laatste water dat ze had ingeslikt eruit te hoesten. Gelukkig was het een warme avond, dus ze zou vanzelf wel weer droog worden.}

Zijn slechte grap had de poes blijkbaar aan het lachen gemaakt. Of er verscheen gewoon een glimlach op haar gezicht. ''Ach, de wereld zit vol wonderen!'' Staggallop knikte hier en ging vervolgens zitten. Poppywhisker hoestte vervolgens wat water op en even keek de witte Warrior op. "Je bent toch niet gewend geraakt aan het water, eh? Want anders moeten we je nu direct weer terugbrengen!" Zei hij zogenaamd-serieus en stond meteen op. Plagerig gaf hij de poes een por en zijn glimlach werd wat breder. Ze had geen idee wie ze nu voor zich had. Poppywhisker moest zich klaar maken voor een hele avond wel plagerijen en grote glimlachen. Maar de meeste katten wisten dit te negeren, enkelen maar raakten echt geïrriteerd en hoe Poppywhisker eruit zag, was zij niet zo'n kat.