[+Sparkshade]Still alone..

_{De poot stapjes van de seal point kleurige poes waren zacht op het staan. Haar hemelblauwe kijkers stonden wat afwezig. Haar staart raakte de grond bijna, en zo nu en dan bleef er een takje of blaadje in hangen, die ze dan zo snel mogelijk er weer van af zwiepte. De poes naderde de Highstones, hier hoorde ze niet te zijn, maar ze wilde alleen zijn. Weg van de drukte van het kamp, weg van alle problemen die ze met zich meedroeg. Het landschap was steenachtig, en deze voelde koud, zo aan het begin van de nacht. Misschien sliep ze wel hier, voor een keertje kon dat toch zeker geen kwaad. Ze had gewoon geen zin in alle katten die om haar heen hingen en haar standjes gaven, ze trok het gewoon niet meer.

Ze vond een rots die een wat platte steen wat leek te overhangen, hier kon ze slapen, en mocht het gaan redenen was ze nog droog ook. Ze had op de heenweg wat stukjes mos gevonden, en liet het bundeltje vallen. Er groeide ook al wat mos op de steen, en ze spreidde het zelf geplukte mos wat uit. Zo, nu lag ze nog lekker ook. De poes plofte neer en liet een opgeluchte zucht ontsnappen uit haar mond. Ze rolde zich op en legde haar op op haar poten, haar pluizige staart om haar lichaam heen krullend. Haar blauwe ogen waren gericht op de Zilverpels. Daarboven keken haar ouders op haar neer, daar keken haar siblings op haar neer. Daar keek hij op haar neer. Ze schudde die gedachten van zich af en keek naar de maan, die zo trots leek te schijnen alsof deze de koning van het heelal was. Een glimlachje sierde haar lippen toen ze hier aan dacht, maar dat kon toch helemaal niet. De maan leefde niet, dus zou deze ook geen koning kunnen zijn. Ze sloot haar ogen, hier lag ze veilig. Hier kwamen geen roofdieren en haar geur was wat verborgen door de wind, die haar geur over de Highstones heen blies. Ze dommelde wat weg, vol in die zachtaardige gedachten.}

Waarom hij bij de highstones was? Hij had geen flauw idee. Hij klemde zijn kaken enkel nog wat verder op elkaar en bleef met een strakke blik in zijn priemende gele ogen doorlopen. De kater zijn dikke vacht, vast en zeker geërfd van zijn moeder, hield hem warm in de nachtkoele bries. Hij wist nu immers zeker wie zijn vader was en deze had een korte vacht. Nee, zijn pels kwam van zijn moeder's kant. Niet dat hij het erg vond. Hij had nooit veel met zijn vader gehad. De kater was een tijd een medicine cat geweest en had hem toen verwekt. Een medicine cat's kit... Hij gromde eventjes wat schamper. Het kon hem niet zoveel meer schelen. Zijn moeder was immers bijna bejaard ondertussen. Hij zat erop te wachten dat de gember, zwart en witte poes uiteindelijk naar de elder's den zou gaan. Nee, dat kon niet lang meer duren.

Misschien was het wel het lot dat hem hier bracht, misschien moest hij deze kat vandaag ontmoeten. Het enige wat hij zeker wist, was dat hij zachte ademgeluidjes hoorde, net boven de wind uit. Langzaam stapte hij wat dichter, als hij het kon horen, was de kat vast dichtbij. Hij rook echter niks, de kat lag vast uit de wind. Uiteindelijk zag hij haar. De poes lag te slapen, beschut van de wind. Met een licht verbaasde frons keek hij eventjes toe, waarna hij toch maar zijn keel luid schraapte. Wie weet zou de poes wakker worden van zijn geluid.

_{De poes dommelde steeds verder weg in haar droom. Het was geen vredige droom, maar ze werd er in mee gesleept. Een donkere gestalte, deze had haar vast en sleurde haar door een donker bos. Wittige katten zweefden om haar heen, en hun stemmen krijsten vals. De kattin bewoog zich een paar keer in haar slaap, zodat er wat mos naar beneden rolde. Onrustig bewoog ze heen en weer, want in haar droom probeerde ze los te komen uit de greep van de kat. Opeens werd het licht om haar heen. Ze zat bij een waterval, en keek naar haar spiegelbeeld. Haar blik stond vredig, en vooral erg kalm. Een kat kwam er nu ook bij, deze keek over haar schouder mee. Ze draaide haar kop een kwartslag en ze raakte zijn neus aan. Opeens flitste ze terug naar haar kitten tijd, een groepje kittens dolde samen in de Nursery met een balletje mos. Opeens was alles weg, poef, verdwenen. Een schrapend geluid had haar wakker gemaakt. Ze opende geschrokken haar ogen, en keek recht in de gele ogen van een ander wezen. Ze kwam langzaam overeind, met opgezette nekharen. Nu pas herkende ze de gestalte van een kat, een kater. En toen drong de geur van WindClan haar neusgaten binnen. De poes slikte moeizaam, wat nu?}

De kater trok eventjes langzaam zijn wenkbrauw op tot een scherpe kromming in lichte verbazing gericht op het schouwspel voor hem. De poes werd wat slaperig wakker en eindelijk kon hij een vleugje van haar geur opvangen in de kille nachtbries. Skyclan. Het was geen wonder. De Skyclan katten hadden een kamp vlakbij de hoogstenen. Maar dit gedeelte van de hoogstenen was buiten hun territorium. Hij was er zeker van. Dus waarom was deze poes hier? Hij vernauwde zijn ogen toen de poes hem recht in zijn ogen aankeek en bevroor. Hij was niet bepaald onder de indruk van het oogcontact. De poes leek echter wel eventjes te schrikken. Sparkshade's blik wendde zich niet af terwijl hij haar aankeek. "Sinds wanneer slaapt de Skyclan buiten hun kamp?" Miauwde hij ietwat koeltjes. Hij had niet zoveel met katten uit andere clans, daarvoor bewaakte hij zijn hart veel te veel. Niemand had de stalen tralies ooit kunnen doordringen, geen vriendschap, geen kennissen, niks. Sparkshade was altijd alleen geweest.

_{De priemende, gele ogen van de kater waren haar niet ontgaan, en alsof ze aan de grond zat vastgenageld stond ze daar. Zijn blik hield haar vast, en ze durfde niet echt wat te zeggen. "Sinds wanneer slaapt de Skyclan buiten hun kamp? miauwde de kater koeltjes naar haar. De kattin opende haar mond, maar ze was totaal dichtgeklapt. Er kwam niet meer dan een zachte piep uit haar mond. Wat beschaamd keek ze naar beneden, ze wilde het liefste wegrennen, maar de kater blokkeerde haar weg. ''I-ik..'' stamelde ze en keek met een schichtige blik naar de forse kater. ''I-ik.. w-wilde e-eventjes g-g-geen druk-kte m-meer.'' Stotterde ze, aangezien ze was dichtgeklapt kwam er niet veel uit. Haar nekharen stonden nog steeds rechtovereind, en haar ogen hadden grote, zwarte pupillen gekregen.}

Sparkshade moest alleen maar dieper fronsen van het angstige vertoon dat de poes voor hem opzette. Het was bijna zielig. Maar hij was niet het type om erom te gaan lachen. Hij bleef eerder onverschillig van doen. De kater bleef dus ook wat ongeduldig wachten tot ze weer begon met spreken. ''I-ik..'' stamelde ze en keek met een schichtige blik naar de forse kater. ''I-ik.. w-wilde e-eventjes g-g-geen druk-kte m-meer.'' Miauwde de poes vervolgens. Het duurde een eeuwigheid leek het wel, voordat ze de woorden eruit geperst had. "Ik weet niet wat je van Windclan gehoord hebt, maar we eten je niet op hoor," Miauwde hij droogjes, opnieuw zijn wenkbrauw optrekkende. Hij vond haar maar overdreven geschrokken, vooral omdat hij echte angst had gekend in zijn ogen, gevangen en ontvoerd door de Bloodclan.

_{Zijn blik stond nogal ongeduldig, maar daar lette de poes op dit moment niet op. "Ik weet niet wat je van Windclan gehoord hebt, maar we eten je niet op hoor," Miauwde hij droogjes. De poes keek hem nog steeds wantrouwend aan, waarom had ze nooit rust? Ze ademde eventjes diep in en keek de kater toen weer aan. ''Hoe moet ik nu weten of jij te vertrouwen bent?'' Kwam er wat aarzelend uit, maar dit keer zonder gestotter. Ze wilde niet zwak zijn, maar toch kwam ze zo over, altijd kwam ze zwak over. Maar zo was ze gewoon, ze was snel bang, ze was erg verlegen en ze klapte erg snel dicht, maar dat was haar innerlijk. Vroeger probeerde men haar te helpen, om er van af te komen, maar dat lukte niet, en ze had ermee leren leven. Hoe graag ze ook die plagerige poes wilde zijn, haar karakter liet haar dromen niet toe.}

Sparkshade bleef rustig naar haar kijken. Misschien was ze wel gewoon nog niet zo wakker. Ze sliep immers net. Maar goed, avond opvulling. Hij had nu tenminste wat te doen. ''Hoe moet ik nu weten of jij te vertrouwen bent?'' Miauwde de poes vervolgens. Vertrouwen? Hoe lief. Vertrouwen was zinloos in zijn ogen. Schattig dat ze er zo over nadacht. "Heel simpel, niet." Miauwde de kater droogjes, waarna hij zijn borstkas een aantal likken gunde. "Ik ben immers van een andere clan. Kortgezegd, ik vertrouw jou ook niet." Hij haalde zijn schouders wat luchtig op. Niet dat hij zijn eigen clangenoten wel vertrouwde... Zelfs zijn moeder had zijn vertrouwen beschaamd door te liegen over zijn vader. Wie zou hij wel moeten kunnen vertrouwen? Niemand.

Onderwerp: Re: [+Sparkshade]Still alone..