There’ll be no sunlight - SPT

_{Licht liet ze haar pootkussentjes over de krakende bladeren slepen, aan de kleuren was het duidelijk te zien dat leaf-fall was aangebroken. Ze was ondertussen al weer wat opgeknapt nadat ze haar kittens had gekregen, en een andere queen in het kamp zorgde nu even voor ze zodat zij erop uit kon. Ze moest nodig wat beweging krijgen, gezien ze dat de laatste tijd lang niet meer heeft gehad. Een bekende geur drong haar neusgaten binnen, en ze draaide haar gezicht naar de plek waarvan het vandaan kwam. ''Gray?'' fluisterde ze, al wist ze dat de kater haar wel kon horen.

- Graystripe}

Zijn poten voelden zwaar aan van vermoeidheid en mokkig liep de kater verder over het modderige pad. Al de hele namiddag was hij eropuit gegaan om te jagen, en dat hij geen rustpauze had genomen lieten zijn spieren nu wel duidelijk merken. Maar de kater had het er voor over. Zeker nu Leafbare stilletjes aan dichterbij sloop had de Clan duidelijk genoeg prooi nodig. Er waren veel nestjes bijgekomen, waaronder dat van Swiftheart en hem, dus was het noodzakelijk dat er voldoende voedsel was. De brede, langharige grijze keek even vragend rondom hem heen toen hij de stem van Swiftheart zijn naam hoorde fluisteren. Nieuwsgierig stak hij zijn kop door de struiken en vingen zijn amberkleurige ogen het witte slanke gestalte van Swiftheart op. Gelijk bij het zien van zijn partner steeg een luid gesnor in hem op. "Ik had niet verwacht jou hier te zien." Spon hij toen hij de struiken verliet en zich blootstelde aan de wind die over zijn vacht heen gleed. Maar algauw verscheen een serieuze uitdrukking op zijn gelaat. Hij meende het wat hij had gezegd. Hoorde de poes niet bij hun kittens te zijn? De kater wist de vragende blik in zijn ogen niet te onderdrukken, maar hij beantwoordde zijn onuitgesproken vraag zelf al. Ze had waarschijnlijk aan een Queen gevraagd om even voor de kits te zorgen terwijl zij een luchtje ging scheppen. En dat mocht ook. Er was waarschijnlijk niemand in het kamp die de gedachte kittens iets kwaad te doen in zijn hoofd durfde te halen, dus er was niks om voor te vrezen.

De poes hield haar blik gericht op de plek waar ze het geluid gehoord had. "Ik had niet verwacht jou hier te zien." zei Graystripe toen hij uit de struiken stapte. Hierna kreeg hij een serieuze blik, en Swiftheart wist zeker wel waar hij het over had. ’’Ik heb een queen gevraagd even op te letten, de kittens zijn veilig,’’ miauwde ze geruststellend naar de kater. In de muffe nursey kwamen de wanden werkelijk op haar af, vandaar dat ze even naar buiten ging. Swiftheart stapte op de kater af en gaf hem een voorzichtig kopje tegen zijn hals, waarna ze even zuchtte. ’’Ga je jagen?’’ vroeg ze na een korte stilte en hief haar kop toen weer op om de kater aan te kunnen kijken.

’’Ik heb een queen gevraagd even op te letten, de kittens zijn veilig,’’ Verklaarde de witte poes op een geruststellende toon. Graystripe knikte en slaakte een zachte zucht van opluchting. Het was fijn om te weten dat de poes wist wanneer hij met iets dwarszat, dat betekende dus dat ze hem echt kende. ’’Ga je jagen?’’ Hij glimlachte even en schudde zijn kop. "Nee, ik heb al de hele dag liggen jagen. Ik was van plan terug te gaan naar het kamp." Snorde hij waarna hij haar even over d'r oren likte. Haar blauwe ogen straalden terug, en ondertussen was ze weer wat bijgekomen. Ze zag er veel beter uit dan toen ze in verwachting was van hun kits. En dat was maar goed ook, hij wou haar niet kwijtspelen. "Hoe gaat het eigenlijk met je?" Zijn stem klonk zacht en teder, maar alsnog was er een zware ondertoon te horen in zijn stem doordat hij mannelijk was. In tegenstelling tot de zachte, fluwelen stem van een poes die telkens zijn gehoortrommels streelden, had hij een diepe zware stem zoals gewoonlijk bij katers. Graystripe draaide zijn oren naar Swiftheart toe en en plaatste een zachte blik in zijn ogen.

''Nee, ik heb al de hele dag liggen jagen. Ik was van plan terug te gaan naar het kamp." snorde haar parnter en hij likte even over haar ogen. Ze keek hem aan met grote, ijzig blauwe ogen. ’’We kunnen misschien even naar de kittens kijken?’’ stelde ze voor. Ze hadden niet zoveel tijd samen doorgebracht bij de kittens, dus misschien dat dit wel een goede gelegenheid was. "Hoe gaat het eigenlijk met je?" klonk zijn stem, en even keek ze weg. ’’Veel beter, gelukkig. Ik voel me goed.’’ zei ze en keek hem weer aan.

It's been said and done
Every beautiful thought's been already sung
And I guess right now here's another one
So your melody will play on and on, with the best of 'em

’’We kunnen misschien even naar de kittens kijken?’’ Stelde de langharige witte poes voor. Dat hoefde ze geen tweede keer te vragen, natuurlijk wou hij dat! "Dat lijkt me een geweldig idee, zoals ik al verwachtte van je," Spon hij zachtjes. ’’Veel beter, gelukkig. Ik voel me goed.’’ Hij haalde even opgelucht adem en keek nadien naar de wolkeloze hemel die boven hen uit heerste. "Het spijt dat ik er niet zo vaak voor je ben, maar sinds dat Bluestar is gestorven is het eens zo druk in het kamp." Hij zuchtte en wierp zijn amberkleurige blik neer op de grond. Hij mocht dat niet als excuus gebruiken, het werd eens tijd dat de poes de feiten in het veld wierp en hem duidelijk maakte dat hij gewoon niet geschikt was om vader te zijn... Hij had al zoveel misdaan is zijn leven, dus waarom zou Starclan hem nog geluk toewensen? Hij schudde zijn kopje zachtjes en keek nadien weer naar de poes voor hem. Voor heel even schrok hij, denkende hij tegenover Silverstream stond. God, wat leken de poezen veel op elkaar. Hun blauwe ogen, lichte pels, zelfs hun karakters leken op elkaar. Waarom kon de zilveren kattin hem niet gewoon met rust laten?!

Onderwerp: Re: There’ll be no sunlight - SPT