an new member

Scytheshade liep met Furykit de Nursery snel binnen. Hij was niet gezien. Scytheshade zette de kitten neer en zei "Furykit, ik zet je zo neer bij mijn partner, misschien kan ze jouw wat melk en warmte verschaffen, anders haal je het niet, probeer schattig te kijken naar Purplestorm. Ze is die poes daar." en scytheshade wees naar Purplestorm. Hij pakte de kit snel op en bracht haar naar Purplestorm. "Purplestorm, wil je een ding voor mij doen. Ik heb deze kitten gevonden, ze kan sterven als ze niet snel wat melk krijgd en warmte. Purple ik weet dat je dit niet leuk vind maar doe het voor mij." Scytheshade zette de kleine magere kitten neer bij Purplestorm en keek haar warm aan. "Ik ga proberen voor haar te plijten." zei scytheshade en hij ging de Nursery snel uit.

Purpelstorm lag rustig op het mos. Ze voelde zich goed, alles was nu goed. Niks hinderde haar. Haar ogen waren gesloten en haar lichaam was slap van ontspanning. Hoor oren spitste zich bij het geluid dta er iemand binnen kwam. Ze rook het al, Scytheshade! Purplestorm opende haar ogen, maar hij was niet alleen. Een kleine kitten hat hij bij zich. Ze was broodmager en zag er angstig uit. "Purplestorm, wil je een ding voor mij doen. Ik heb deze kitten gevonden, ze kan sterven als ze niet snel wat melk krijgd en warmte. Purple ik weet dat je dit niet leuk vind maar doe het voor mij." Purplestorm stond op en keek in zijn rode oveg die lief uitkeken naar haar. Nu keek ze naar de kitten. Nu kreeg ze medelij aan hoe de kit eruit zag. 'Goed, ik doe het voor jou....en voor de kit.' Sprak ze geduldig."Ik ga proberen voor haar te plijten." En hij was weg. Purplestorm liep zachjes naar de kit toe. 'Hoe heet je liefje?

Het ging zo snel het ene moment had de kater haar naar zijn kamp gebracht het andere lag hij naast een poes en was de kater weggegaan. 'Hoe heet je liefje? vroeg de poes. Furykit zei zachtjes "Die kater had me Furykit genoemd, mijn ouders noemden mij rotmormel, weet u wat dat betekent?" Vroeg Furykit. Ze trilde, ze was bang dat de poes zich misschien aardig voor deed. Daarbij had ze het ook nog koud en honger. Ze ging even klunzig zitten. Keek naar de poes en knipperde een paar keer. "Hoe heet u dan mevrouw." zei Furykit terwijl ze even schuw rondkeek. "Mama en papa waren weggegaan, ze zeiden dat ik daar moest wachten,daar bij de rivier, maar ze kwamen niet terug." zei Furykit

Met een grote triomfantelijke grijns op zijn gezicht liep de jonge kater door het kamp. Zijn vacht scheen fel oranje door de zon en zijn bek was rood gekleurd net zoals zijn pootjes. Als een grote held drapeerde hij langs de Warriors heen richting de Nursey. Hij gokte dat daar zijn vader of moeder was, hij hoopte het maar want straks kon hij zich niet in houden met eten. In zijn bek zat namelijk een vogeltje. Nog niet zo groot maar het was iets, en hij had het gevangen! Hij wou zijn eerste prooi met zijn moeder en vader delen al was het een klein ding. Zijn neusje zat ook onder het plakkerige bloed dat nu donkerrood was nu het opgedroogd was door de zon maar hij rook nog steeds. Zijn schouders recht, borst vooruit, kop omhoog en staart fier omhoog. Zo liep hij de Nursey binnen en zag snel zijn moeder zitten. Snel liep hij er naar toe met zijn vogel nog stevig in zijn bek geklemd. Natuurlijk had hij de vogel niet helemaal perfect gevangen, hij had het beestje gevonden. Met een gebroken poot tussen de bosjes verstopt. In een van zijn speurtochten vond hij het ding dat zijn lot probeerde te ontglippen door weg te vliegen, ondanks zijn gewonden poot. Zonder aarzelen was hij erop af gesprongen en het beest vermoord. Het liefst had hij alles meteen opgegeten maar dat deed hij niet. Hij wist zich in te houden en hierheen te lopen. Als hij zou vertellen dat hij een vogel had gevangen en vermoord zou natuurlijk niemand hem willen geloven. Hij was tenslotte maar een kleine kit. Dit was het levende bewijs! Nou ja, het dode bewijs maar dat maakte niet uit.
Midden in zijn pas stopte hij en zijn haren gingen recht overeind staan net zoals zijn oren. Vijandig blies hij tussen zijn vogeltjes door daar de kit die bij zijn moeder lag. Met vernauwde ogen keek hij strak en kwaad naar de kit. Hij rook niet naar ShadowClan, hij was een vijand. Hij drong het Camp binnen en lag bij zijn moeder. Wat hem nog minder beviel was dat de kit die bij zijn moeder lag nog ouder was dan hem. Nog een reden om vijandig te doen, ze pikte zijn plek in. Hij legde zorgvuldig zijn vogel neer tussen zijn poten en blies nog is. 'Wat moet dat ding hier?!' Vroeg hij kwaad vol verontwaardiging. De poes zag er niet al te sterk uit en hij kon haast haar ribben tellen door haar vacht, maar dit boeide hem geen zier. Wat moest dat ding bij zijn moeder en in zijn territorium!

"Die kater had me Furykit genoemd, mijn ouders noemden mij rotmormel, weet u wat dat betekent?" Purplestorm was verbaast. Wie noemt een kitten nou Rotmormel!? Dat is belagelijk. De naam zij dat, blijkbaar de moeder en vader van de kit, helemaal geen kittens wou. Purplestorm keek haar aan, maar gaf geen antwoord. Volgens mij wou de kit het niet eens weten, en als die het wist kreeg ze verdriet. "Hoe heet u dan mevrouw." zei Furykit terwijl ze even schuw rondkeek. De kit leek bang. Purplestorm likte voorzichtig over het lieve koppie van de kit. 'Ik heet Purplestorm.' Sprak ze met een zorgelijke warme stem tegen Furykit. "Mama en papa waren weggegaan, ze zeiden dat ik daar moest wachten,daar bij de rivier, maar ze kwamen niet terug." Medelij stroomde weer door haar lichaam heen. Hoe kon iemand dat nou doen? 'Geen zorgen kleine. Wat mijn Clanleader ook zegt ik bescherm je.' Ze gaf weer een lik over het kopje en schuifde Furykit met haar poot dichter tegen haar borst. Ze hoorde een andere kit binnen komen. Ge geur herkende ze meteen, haar bloedeigen zoon Shadekit. Ze was wel trots op hem. Haar zoon zou later een echte sterke Warrior worden. En veel later zelf kittens krijgen en liefde vinden. En met wat geluk zal hij verhalen vertellen over zijn eigen familie. 'Wat moet dat ding hier?!' Sprak de kitten kwaad. Purplestorm draaide meteen haar hoofd om. Zo'n brutale toon op haar zetten, dat kon niet. Zo kende ze haar kit niet, zo was hij niet. Shadekit! Hier komen, nu!' Zei ze moederlijk op een felle toon. Dit soort gedrag acceteerde ze niet, en vooral niet van hem. En schelden al helemaal niet!

Furykit keek naar de poes toen ze een lik kreeg. 'Ik heet Purplestorm.' zei de poes. 'Geen zorgen kleine. Wat mijn Clanleader ook zegt ik bescherm je.' en toen werd Furykit dichter bij de poes geschoven en ze ging rustig liggen. Een andere kit kwam binnen en zag haar en riep boos uit 'Wat moet dat ding hier?!' Furykit keek hem verbaast aan, dit was waarschijnlijk de kitten van die poes. Furykit had bezwaar gemaakt als ze niet zelf had geweten dat ze geen echte clankat was en als ze niet zo moe was geweest. De poes antwoorde fel en riep ´Shadekit! Hier komen, nu!' Furykit was een beetje in de war en was doodstil. Haar ouders hadden het gewoon zo gelaten, die hadden haar voor haarzelf laten opkomen. Furykit keek naar de kitten en keek een beetje zielig en spijtig. Hoewel ze echt zielig was en een beetje spijt had. Ze had nooit een andere kitten willen beledigen of frustreren.

Zijn blik bleef strak op de kit gericht toen zijn moeder zijn naam zei. Zonder iets te zeggen pakte hij zijn vogeltje weer op en liep met tegenzin naar zijn moeder, woest kijkend naar de kit. Hij vertrouwde het zaakje niet, zijn moeder sprak nooit zo fel tegen hem. Zou die kit hebben lopen klikken bij zijn ouders dat hij wel is zonder begeleiding of toestemming buiten de den ging, of dat hij zelf op tochtjes ging en pas laat thuis kwam voor het eten. Zijn groene ogen konden alleen woest fonkelen, zijn vacht ging ietsjes omlaag omdat hij de poes niet zag als een gevaar voor een aanval. De poes was niet goed doorvoed en haar ogen keken hem met een vreemde blik aan die hij niet kende. Ontevreden snoof hij nog is en keek toen naar zijn moeder. Hij had haar groene ogen, en beide blonken even fel. Dit keer keurde hij de kit geen blik meer waardig, zie je wel! Vreemde katten die niet bij hun Clan hoorde zorgden alleen maar voor problemen, hij zag er nu pas een voor het eerst en werd nu al op het matje geroepen. Van binnen werd hij er nog zekerder van, hij moest dé beste Warrior worden die de ShadowClan ooit gezien had. Dan kon hij tenminste alle buitenstaanders hun plaats wijzen, een plaats die niet in de ShadowClan hoorde. Misschien, heel misschien zou hij een kit die grote potentie had verzachten maar pas als hij dat zou zien. Bij deze kit had hij niks gezien behalve ribben. Hij legde nukkig zijn vogeltje weer neer zodat hij kon praten om zichzelf te verdedigen tegen een tirade mocht die komen. 'Wat is er?' Vroeg hij uiteindelijk brommerig. Zijn nagels waren iets uitgeklapt maar uithalen naar zijn eigen moeder zou hij nooit doen, en uithalen naar de kit bij zijn moeder wou hij maar al te graag maar dat scheen niet te mogen. Hij mocht het niet eens ''dat ding'' noemen, wat hij zelf niet zag als een scheldwoord. Eerder een naam waarvan hij vond dat het het woord kit niet waardig was. Met zijn kaken stevig op elkaar geklemd waardoor je zijn kaaklijn duidelijk zag en zijn mond tot een streep getrokken wachtte hij af.

Shadekit liep mokkend naar haar toe. Je kon gewoon zien dta hij de nieuwe kitten niet leuk vond. Maar hij kende haar niet eens, dus vond Purpledtorm dat geen goede reden om boos te worden. 'Ten eerste Shadekit, je slaat niet zo'n toon tegen me aan.'
Ze stopte even, ze doorboorde haar scherpe ogen in die van hem. 'Ten tweede, je scheld niet tegen iemand. Ookal is het een buitenstaander. Deze kit hoort nu bij de Shaduwclan. Ten derde, Het is belagelijk om iemand te beoordelen alleen al waarvan ze vandaan komen.' Sprak ze wijs maar streng. 'En om je dit allemaal ana te leren mag je de komende week niet meer buiten de Den, alleen voor frisse lucht of zonlicht. Ik weet nog niet of je de nesten mos moet verschonen voor de Elders, dara moet ik nog over na denken.' Nu zou Shadekit vast over de rooie gaan, maar dat kon haar nu niks schelen. Hij moest zijn lesje leren.

Furykit keek hoe Purplestorm begon met praten, 'Ten eerste Shadekit, je slaat niet zo'n toon tegen me aan. Ten tweede, je scheld niet tegen iemand. Ookal is het een buitenstaander. Deze kit hoort nu bij de Shaduwclan. Ten derde, Het is belagelijk om iemand te beoordelen alleen al waarvan ze vandaan komen. En om je dit allemaal ana te leren mag je de komende week niet meer buiten de Den, alleen voor frisse lucht of zonlicht. Ik weet nog niet of je de nesten mos moet verschonen voor de Elders, dara moet ik nog over na denken.' Furykit was bang dat de kitten haar nu nog minder mocht. "Mevrouw Purplestorm, geef hem geen straf, ik ben nog een kitten, maar ik snap dat ik ongewenst ben. Dat hebben me ouders al heel veel gezegd." zei Furykit met een trillend stemmetje. Ze keek naar Purplestorm met smekende oogjes de kitten niet te straffen. Furykit´s kleine hersentjes stuurden snel een paar prikkels en ze merkte pas wat Purplestorm had gezegd. "Behoor ik toe tot de schaduwclan? Is dit de Schaduwclan?"

Bij het eerste wat Purplestorm zijn deed hij zijn mond al open voor protest maar die klapte hij snel weer dicht. Hij kreeg vast een afsnauwer als hij haar nu niet eerst liet uitpraten. Het leek wel alsof zijn moeder gaten in zijn ogen probeerde te steken met haar priemende blik, uitdagend keek hij terug. Waar sloeg dat tweede in hemelsnaam op! Hij was een aanstaand Warrior, Warriors waren ervoor om hun Clan schoon te houden van Rogues die prooi steelden of de grenzen overtreden, en om andere Clankatten hun eigen land weer op te sturen. Deze kit was geen Clankat en geen Kittypet dus was het een Rogue. We mochten kittend dan geen pijn doen dan hoefde we ze toch niet meteen op te nemen in ons gezinnetje. Zijn mond ging opnieuw open voor protest maar klapte snel weer dicht. De woorden drongen nu pas echt tot hem door, die poes.. Dat werd zijn pleegzusje?! Proberend zich in te houden geen tirade af slaan begon hij zich op zijn ademhaling te concentreren. Blijf kalm, anders krijg je nog meer straf. Toen zijn echte straf kwam keek hij niet gelovend naar zijn moeder. "Wat?!" Zijn nagels klapte zich uit en boorde zich in het mos. Een hele week niet uit de den, ze had hem net zo goed een uithaal kunnen geven dat was nog minder pijnlijk geweest voor hem. Buiten de den was het leven niet erin. Het gaf een vernauwend effect. Zijn lichaam trilde van woede en hij sloot snel zijn ogen en concentreerde zich weer op zijn zware ademhaling die hem tot kalmte probeerde te manen maar dat lukte hem niet. Hij hoorde de kit niet eens praten hij probeerde zijn lijf onder controle te krijgen om de poes niet aan te vallen en haar nek door te bijten. Hij wenste dat hij een beest had dat hij in kleine stukjes mocht scheuren, hem pijn laten voelen en hem een langzame dood geven. Toen hij dacht gekalmeerd te zijn bleek zijn stem toch nog te trillen. " Mam kom op dit kan je niet menen. Warriors horen indringers, Rogues en andere Clankatten de laan uit te sturen. Je kan me moeilijk daarvoor straffen. En zo erg was dat scheldwoord niet, ik zei alleen maar dat ding." Zijn protest was half smekend. Hij zou een week in de den nooit overleven hij zou panisch worden na een dag of twee. Dit kon niet waar zijn, ze loog gewoon of haalde een gemeen grapje met hem uit. Dat kon niet anders.

Ze keek nu wat zachter naar de kit, nu maar hopen dat hij het begreep waarom ze deze maatregel inzette. "Mevrouw Purplestorm, geef hem geen straf, ik ben nog een kitten, maar ik snap dat ik ongewenst ben. Dat hebben me ouders al heel veel gezegd." De grijze moederpoes draaide zich rustig om naar Furykit. Ze raakte met haar neus die van de poes aan en sprak lief. 'Jou ouders hebben geen idee hoe lief jij kan zijn, en je bent hier altijd welkom bij mij. Maar ik geef mijn zonn evengoed straf, dan leerd hij teminste.' Ze hiefde haar kop weer op. Aan de ijzige blik van Shadekit te zien was hij woedend over dit gebeuren, zijn straf. "Wat?!" Klonk zijn stem boos in hara oren. Ze zag hoe de kleine klauwen van de rode kater zich lieten uiten. Purplestorm zuchte bij de woede van Shadekit. Haar ogen straalde teleurstelling uit bij het gedrag van hem. e Ze hat eieglijk gehoopt dat hij het op zich zou nemen en er goed mee om zou gaan, maar tevroeg gejuigd." Mam kom op dit kan je niet menen. Warriors horen indringers, Rogues en andere Clankatten de laan uit te sturen. Je kan me moeilijk daarvoor straffen. En zo erg was dat scheldwoord niet, ik zei alleen maar dat ding." Purplestorm liet Furykit even alleen en liep met zachte poten naar Shadekit toe. 'Ik beslis niet of er nou wel of geen 'buitenstaanders' in het kamp mag komen. Daar heb je gelijk in. Ik ga niet verder in discussie met je over dit. Je hebt me gehoort, deze dag mag je nog naar buiten als genade van mij aan jou omdat je mijn zoon bent. Maar morgen begint de regel voor jou.' Dit was de eerste keer dat ze straf gaf aan iemand. Nog nooit was ze de baas over iemand. Maar dat ze dit gevoel in haar buik nog nooit gehat hat, was het geen fijn gevoel. Purplestorm ging weer naar Furykit toe. Netjes ging ze liggen op haar flank. Ze snorde. Dit was een teken dat de jonge poes mocht drinken om op krachten te komen. 'Shadekit, wil je nog wat melk?'

Shadekit snoof spottend en keek sarcastisch naar Furykit. Zij, lief, puh nog even en vogels waren muizen. Hij had nu de ergste straf gekregen die je hem maar kon geven. Zijn moedeer stond op en liep naar hem toe. Nukkig keek hij weg, waarom hadden zijn ouders niet eerst gezegd dat ze een zus erbij kregen, dat zou een stuk fijner zijn geweest. Dan was hij er misschien op voorbereid geweest, en dan hadden ze hun stem kunnen uitbrengen. Zijn moeder begon de regel nog is duidelijker uit te leggen, zijn houding en blik lieten duidelijk merken dat hij er totaal niet mee eens was. Zo boos was hij nog nooit geweest, en zeker niet op zijn moeder. Nu kon het hem eigenlijk helemaal niet schelen, met een woeste blik staarde hij haar aan. Haar zoon, ja juist, een week veels te lang voor zoiets onbenulligs. Aan de grond genageld keek hij hoe Purplestorm weer naast Furykit ging liggen en begon te snorren. Walgend staarde hij naar zijn nieuwe zusje. Zijn blik ging weer naar zijn moeder, hij had helemaal geen dorst. 'Nee bedankt, ik heb mijn eigen eten.' Zei hij verbeten en pakte zijn vogeltje in zijn bek. Hij keek beiden nog is woest aan, hij zou die Furykit nog wel krijgen, dat wist hij wel. Met zijn staart hoog in de lucht net zoals zijn kop liep hij boos de grot uit. Hij kon nu nog beter van zijn vrijheid genieten nu het nog kon. Morgen was hij gevangen in zijn eigen huis.

Furykit zuchtte zachtjes. Er werd niet naar haar geluisterd. In ieder geval wel meer dan vroeger. De poes draaide zich om naar haar flank en Furykit snapte het en dronk een beetje melk. De warme melk voelde goed in haar mondje en ze liet al snel los en ging eventjes liggen. Ze had geen honger meer. De kleine kitten gaapte even en keek naar Shadekit die weg liep. "Mevrouw Purplestorm, waarom is hij zo boos dat ik hier ben." Furykit keek naar Purplestorm met haar groene oogjes. "Waarom nam de kater mij eigenlijk hiernaartoe?" vroeg ze duidend op Scytheshade. Ze was een beetje verward door al het gebeuren. Dit zou een zwaarder leven worden, maar wel een veel beter leven. Ze knipperde tweemaal tegen het licht van de zon en sloeg even om haar heen met haar staart.

"Waarom nam de kater mij eigenlijk hiernaartoe?" vroeg Furykit. Scytheshade kwam net op dat moment binnen en hoorde dus ook de vraag. "Omdat..... het niet kan om een kit daar achter te laten." beantwoorde Scytheshade. Hij loog, maar hij kon moeilijk zeggen ´ omdat je slecht kan zijn, maak je geen zorgen ik heb al een kitten willen vermoorden alleen dat gebeurt heel misschien niet bij jouw.´ Scytheshade had Shadekit weg zien lopen. "Purplestorm wat is er met Shadekit?" Scytheshade had geen enkel idee, Shadekit had namelijk nog niets verkeerd gedaan en leek net zo´n lieferdje als Snakekit, het is dat het zijn eigen kittens waren anders had hij ze niet eens een beetje gemogen. Alleen hij droeg een schande bij zich op de plek waar zijn hart zit, zijn kittens, ze waren te lief. Viperkit was zijn favoriet, inderdaad ja, scytheshade was zo oneerlijk om een favoriet te hebben uit zijn kittens. Scytheshade keek nog steeds naar Purplestorm en vanuit zijn ooghoek naar Furykit.

Ze keek naar Shadekit. Ze bleef rustig liggen. Wat hij ook zou zeggen, zij zou nu niet boos worden. 'Nee bedankt, ik heb mijn eigen eten.' Ze knikte als goedkeuring. Maar haar hoofd bleef de jonge kater volgen totdat de bosjes het zicht op Shadekit bederfde. Purplestorm voelde hoe de kitten dronk van haar melk, waarschijnlijk genoot ze ervan. Aan haar lichaam was nog steeds te zien dat ze een lange tijd geen melk heeft gehat. "Mevrouw Purplestorm, waarom is hij zo boos dat ik hier ben.'' Klonk een lief stemmetje beneden haar. Haar tong streelde over het kopje van Furykit. 'Dat vertel ik je later wel. Je bent nog te jong om het goed te begrijpen.' Sprak ze. Haar oren spitste toen er geluid achter haar harder begon te klinken. Gevaar, dat voelde ze nu niet. Ze hiefde haar kop op en draaide haar hoofd om. Het was Scytheshade. "Omdat..... het niet kan om een kit daar achter te laten." Sprak de zwarte kater naar de kit. Purplestorm stond op zodra Furykit klaar was met drinken. Ze liep naar Scytheshade toe en gaf ene likje over zijn voorhoofd om wat haren naar beneden te krijgen. 'Ik hab onze zoon straf gegeven omdat ik vond dat hij manieren moet leren en andere katten te respecteren.' Zei ze.

Purplestorm stond op en gaf Scytheshade een lik en Scytheshade beantwoorde die door er een terug te geven. 'Ik hab onze zoon straf gegeven omdat ik vond dat hij manieren moet leren en andere katten te respecteren.' zei Purplestorm. Scytheshade besefte dat er misschien toch hoop was voor Shadekit maar keek teleurgesteld. "Shadekit.... is waarschijnlijk een beetje jaloers." zei Scytheshade. Hij ging zitten en keek naar Furykit en fluisterde naar Purplestorm. "Purplestorm, raak niet te gehecht aan haar, als Brokenstar niet wil luisteren dan zal ze uiteindelijk wegmoeten. Ik zal doen wat ik kan, alleen dit is wel een Rogue kitten, onzuiver clanbloed." fluisterde hij zacht. ´net als ik´ voegde hij in gedachten eraantoe. "Heb jij Viperkit en Snakekit nog gezien." vroeg hij. Hij keek weer naar Furykit. Weer kreeg Scytheshade het gevoel dat Furykit meer waard is dan een Rogue leven.

Snakekit had stemmen gehoord, maar wou niet opstaan. Hij voelde zich fijn, hier zo, lekker liggend naast zijn zusje in de Nursery. Hij stond toen maar op toen hij zijn vader hoorde vragen of iemand zijn zusje en hem nog hadden gezien. Nou ja zeg! Hij kon zijn eigen kittens niet eens meer uit elkaar houden. Of ja... Hij wist niet eens waar ze waren. Dat stelde Snakekit hard teleur, ook omdat hij wist dat zijn vader niet echt veel van hem hield. Zo leek dat toch. Snakekit keek verdrietig op naar zijn vader. Hij stond met tegenzin op en zette zich voor zijn vader neer. Hij gaapte en zijn witte ogen keken diep in die van zijn vader. 'Hoi pap! Hier ben ik!' zei hij. Misschien was zijn vader juist teleurgesteld dat hij hier voor hem kwam staan. Misschien wou zijn vader veel liever dat hij nog zou slapen. 'Ik denk dat ik je lastig val,' zei hij toen maar. Zijn instinct begon te werken. Hij moest hier weg. Zijn vader had nu, als deze kitten erbij kwam, die trouwens sterk naar Rogue rook, drie evil katten. Hijzelf was niet evil. Daarom vond zijn vader hem ook niet leuk om in de familie te hebben. Tranen welde op, maar Snakekit hield ze met alle kracht tegen, wetend dat als hij ze liet gaan, zijn vader hem dan al helemaal niet meer wou hebben. Snakekit's oortjes gingen plat. Hij wou naar Evileye! Die behandelde hem wel zoals hij was! Snakekit liep de Nursery uit. Zijn tranen gingen op de vrije loop.