[Story] In the Kingdom, we have no choices

Langzaam tikte de regen naar beneden langs de bladeren van de struiken en bomen, waar de druppels naar beneden vielen en op de grond uiteenspatten. Verzadigd dat ze was, zoog de grond het water niet eens meer op zoals ze normaal gedaan zou hebben. Het bleef in grote plassen liggen op de sompige aarde, waar mijn reflectie me tartend in terugstaarde. Mijn goudkleurige ogen waren het enige wat je kon zien in deze duisternis. Misschien maar beter ook.
De modder zoog zich vast aan mijn poten bij elke stap die ik maakte. Het gleed tussen mijn pootkussentjes door en maakte nare geluiden als ik mijn poten lostrok voor een nieuwe stap. Het was een walgelijk gevoel en ik kon het niet laten om een vies gezicht te trekken. Een spoor van pootstappen liet ik achter. Het was niet alleen vervelend, maar het was ook gevaarlijk. Wat moest ik doen als ik gevonden zou worden? Ik moest er niet aan denken, ik moest het uit mijn hoofd zetten. Alles zou goed komen. Ik zou niet gevonden worden. Want ik was mijn leven niet zeker. Sterker nog, mijn leven was zeker weten over als ze me vonden.
“In het  koninkrijk heeft men geen keuzes...” Murmelde ik zachtjes, als een mantra. “Niemand kan ontsnappen aan het koninkrijk...” De woorden werden elke kitten die hier geboren werd met de paplepel ingegoten. Niemand ontsnapte eraan. Werd men in het koninkrijk geboren, dan zou niemand er meer aan ontsnappen.
Mijn poten schreeuwden om rust, mijn hoofd ook. Hoe lang was ik nu al aan het lopen? Minstens een dag. Maar ik kon het me niet permiteren om te pauzeren. Het was een gevaarlijke zaak om nu te stoppen. Ik zou nog een dag moeten lopen, minstens, dan zou ik de weilanden voorbij zijn en voorgoed uit de greep zijn van het koninkrijk. Als ik uit de greep was van het koninkrijk, dan kon ik daarna verder plannen wat ik wilde doen. Wilde ik ooit terugkeren in betere tijden? Of zou ik door blijven reizen en ergens anders mijn geluk zoeken?

Ik haalde huiverig adem terwijl de regen door mijn vacht heen stroomde, op het gegeven moment zelfs mijn huid rakende. Ik was verkleumd tot het bot en totaal doorweekt. In de duisternis, zo zwart als inkt, kon ik zelfs niet eens een vossenlengte vooruit kijken. Ik moest berusten op mijn andere zintuigen. En ondanks dat ik hier wel op getrained was, was ik er nooit verbijsterend goed in geweest. De regen bleef eindeloos weglekken uit de hemel en dempte de geuren om me heen. En ook het ritmische geroffel maakte dat ook geluiden maar langzaam aankwamen bij mijn oren.
Met een luide ‘oehoe’ en met een razend geklapper van zijn vleugels, vloog een uil op uit de struiken naast me. Zijn felle ogen, die zich konden meten aan die van mij qua kleur, staarden me even aan voor een moment. Zijn amberkleurige dieptes gloeiden in het duisternis. Ik sprong achteruit, mijn staart tweemaal zo dik van schrik. Met grote ogen staarde ik naar het opstijgende dier. Nog even stootte ik een blazend geluid uit. “Rotbeest!” Waarom had het dier me zo moeten laten schrikken? Ik was al op mijn hoede op dit moment. Het zou niet lang meer duren totdat ik de meest noordelijke grens van het gebied van het koninkrijk zou bereiken. Als ik daar eenmaal overeen was, kon ik mezelf wat meer rust permiteren. Het was het gevaarlijkste moment, want de uiterste grenzen werden vaak bewaakt en streng gecontroleerd. Ik slikte wat nerveus. Tot nu toe was alles zonder een uitermate goed plan gelukt. Maar nu begonnen de zenuwen toch wel mijn poten klam te maken van het zweet, terwijl de slaap achter mijn ogen prikte en mijn hoofd wazig maakte. Ik moest toegeven, ik had de nacht ervoor nauwelijks geslapen. Ik was nerveus geweest voor dit moment en dat was ik nog steeds, hoe sterk ik mezelf ook voorgedaan had. Maar ik kon niet langer blijven.

Het was erop of eronder. De geurmarkeringen van het koninkrijk werden steeds sterker. Nu moest ik voorzichtig zijn, mezelf laag bij de grond houden en vooral niet teveel geluid maken. Eventjes hield ik halt, wantrouwig de lucht proevende of er een geur uit de pas viel. Koortsachtig analyseerde ik wat ik opnam met mijn zintuigen in mijn kop. De overmatig sterke geur van natte aarde, de geurmarkeringen, maar geen verse kattenlucht, geloofde ik. In dit opzicht was ik in het nadeel. Hoewel ik mezelf geprezen had dat ik in dit duistere weer ’s nachts nagenoeg onzichtbaar was voor de ogen, moest ik nu inleveren op mijn reukzin en gehoor. En bovendien, ik zag zelf ook nagenoeg niets. Ik moest uitermate voorzichtig zijn, ondanks dat de donkere wolken het maanlicht en de sterren blokkeerden. Zou de Starclan alsnog over me waken en me behoeden van al het ongeluk en onfortuin dat dit over me heen zou kunnen brengen? Nog eventjes hield ik me erg stil, nog een paar tellen wachtende. Het was een sprint over een open veldje naar de andere kant. Als ik de bossen aan het einde van het veldje bereikt zou hebben, dan zou ik veilig het koninkrijk verlaten hebben. Ik haalde diep adem, mijn hart klopte in mijn keel. De regen kletterde nog steeds eindeloos neer. Maar uiteindelijk maakte ik me los van de grond en begon ik te rennen. Mijn poten leken het gras nauwelijks te raken, zo hard rende ik. Mijn ogen had ik wijd opengesperd, gefixeerd op mijn doel aan de overkant van het veldje. Het kwam steeds dichter en dichter met elke stap die ik zette, werd zowel mijn vreugde als angst groter. Want elke stap was een moment langer met al deze kwetsbaarheid. Want ik voelde me zeker vreselijk kwetsbaar hier.

Nog maar een paar vossenlengtes, ik had nu al driekwart van het veld overgestoken in een paar hartslagen. Ik zou het halen. Zo stil maar toch zo snel mogelijk probeerde ik de overkant te bereiken. Het leek echter alsof iemand een ijskoude klauw om mijn hart sloot toen achter me een schril gekrijs opsteeg. Het alarmgeluid van het koninkrijk. “Frogdung...” Miauwde ik ademloos, terwijl ik mezelf in een extra versnelling dwong. Ik was gezien, ze hadden me gezien. Ik zat vreselijk in de problemen. Het gekrijs van katten zwol aan toen meer de achtervolging inzette. “There’s no escape from the kingdom...” Bracht ik nog verstikt uit, terwijl ik door de dichte begroeiing heen drong. De takken sloegen in mijn gezicht en de struiken trokken aan mijn donkere vacht. Het deed zeer, maar ik moest het negeren. Ik had nu nog maar één doel, want als dat zou mislukken... Ik wilde er niet eens aan denken. Ik moest me focussen. Ik moest ontsnappen, ik moest ontkomen. Als ik ze af kon schudden, was ik nog veilig. Mijn hart klopte zo hard, dat het leek alsof het uit mijn keel wilde springen en weg wilde vliegen als een mus die ontsnapte aan de klauwen van een jager. In deze dollemansvlucht waren maar twee uitwegen. Of ik zou ontsnappen, of ze zouden me vangen.

Mijn poten brandden terwijl ik als een gek een zo groot mogelijke afstand probeerde te overbruggen. Totdat ik tegen wat leek op een muur van vacht opbotste. Totdat ik achteruit in de modder tuimelde en iemand een kille klauw op mijn nek legde. Totdat... ik omhoog keek in een stel vernauwde groene ogen. Gejaagd ontsnapte mijn adem uit mijn mond en keek ik omhoog. Het was maar een seconde dat ik zo stil bleef liggen, waarna ik nog een wanhopige poging deed om mezelf los te worstelen uit de greep. Totdat de klauwen zich in mijn nek boorden en nog een andere kat me tegen de grond worstelde. Bloed sijpelde uit mijn nieuw opgelopen wonden en uiteindelijk bleef ik slap liggen. Mijn ogen schoten heen en weer, naar mijn aanvallers kijkende als een haas in de koplampen van een monster. De kater met de groene ogen, die zijn klauwen op mijn nek had gezet, sprak op een emotieloze toon tegen me. Zijn stem was zo duister en zwaar als de atmosfeer van een grafkelder. “Batfall van the House of Winds,” Sprak hij bijna verveeld, “In de naam van koning Blizzardstar, neem ik u mee als gevangene van het koninkrijk.” Verslagen sloot ik mijn ogen en liet ik mijn kop in de modder vallen, in die koude, walgelijke modder.

Lang, land geleden, zelfs nog voor Koning Blizzardstar de grote voet gezet had op deze aarde, leefden onze voorouders in vier aparte clans, met elk hun eigen territorium. De Thunderclan uit de loofwouden, de Riverclan bij de riveren, de Windclan in de heidevelden en de Shadowclan bij de dennenbossen en moerassen. De vier clans leefden echter in alles behalve harmonie. Ze vochten om hun gebied, hun prooi, alles. De enige momenten dat ze in vrede bijeen kwamen, was tijdens de spaarzame nachten van de volle maan. Tijdens deze nachten, heerste een gebod tot vrede, door de mythische clan waarin ze allemaal geloofden, de Starclan.

Maar vooral in de schaarse tijden van bladkaal, kwamen alle vier de clans prooi te kort. Veel katten stierven van de honger elke bladkaal. Om maar niet te zwijgen van de kou van het bladkaal zelf. Het was duidelijk dat er iets gedaan moest worden aan deze wrede en ook ouderwetse tijden. Er was een leider nodig die de vier clans zou verenigen tot één grootmacht, zonder oorlog of honger. Deze leider vonden we in onze eerste Koning, de machtige Tigerstar.

Na een lang pad met veel moeilijkeden, waarna hij zelfs uit zijn eigen clan verbannen werd door zijn toenmalige clanleader omdat hij de ouderwetse gebruiken van zijn clan niet wilde volgen, wist Tigerstar aan de macht te komen in die winter waar alles zou veranderen. Na verbannen te zijn uit zijn eigen clan, werd Tigerstar ruimhartig opgenomen door de Shadowclan, een clan die de Starclan wreed leiderloos en geïnfecteerd door ziekte achtergelaten had. En hij werd niet zomaar opgenomen, nee, hij werd leider van de hele Shadowclan. En vanuit die clan, kon zijn hervorming eindelijk beginnen. Al snel zag ook Leopardstar van de Riverclan het licht en voegde ze zich bij de Shadowclan. De clan van de schaduwen en de clan van de rivieren, vormden samen Tigerclan. Alleen Firestar van de Thunderclan en Tallstar van de Windclan bleven zich verzetten tegen de hervorming. De twee clans, bevreesd door de veranderingen die kwamen, durfden niet de verbetering in te zien die Tigerstar hun bood. Vooral de Thunderclan, nu geleid door een kittypet van de tweebenen, verzette zich hevig. Dus, zag Tigerstar genoodzaakt om meer kracht te zetten achter zijn gebod, door de stadsclan genaamd Bloodclan op te roepen.

Een hevig gevecht ontstond op het heilige gebied van de vierbomen, want nog steeds gaven de twee ouderwetse clans het niet op. Toch was de kracht van de Tigerclan en de Bloodclan verenigd voldoende om de opstand neer te slaan. Dit was het begin van onze nieuwe tijd. Dit was het begin van het Koninkrijk. Nadat zowel Tallstar als Firestar gevangen gezet waren door de loyale Koninkrijk katten en de laatste opstandelingen neergeslagen, brak een tijd van voorzichtige vrede aan. Nog enkele clankatten kwamen in opstand tegen deze nieuwe clan, maar lang niet allemaal. Na de executie van zowel de Kittypet Fireheart als de oude, wrede Tallstar, brak er een nieuwe tijd aan, met nieuwe rangen en een nieuwe vormgeving. De tijd van de monarchie. Hiermee eindigde de lijnen van Thunderclan als Windclan leaders. Een paar dagen hierna, nam ook Leopardstar afstand van haar naam en keerde terug naar de naam Leopardfur. Zij werd echter al snel opgenomen als koningin van het Koninkrijk, naast Tigerstar.

Koning Tigerstar hervormde de rangorde compleet. De katten werden opgedeeld in verschilende Houses, waarvan je vrij van House kon ruilen als je goed genoeg geacht werd. De laagste, voor hun lafhartige gedrag tijdens de grote oorlog en het opnemen van kittypetblood, was the House of Thunder. Hierboven stond the House of Winds, daar weer boven stond the House of Rivers en helemaal aan de top the House of Shadows. Natuurlijk, de koninklijke familie stond helemaal bovenaan het systeem. Elk house had ook nog steeds één medicine cat. Geloof in de verraderlijke Starclan werd verboden. De doden wilden je alleen maar misleiden met valse dromen. Toch, stond elk House niet vast. Doormiddel van heldhaftige of lafhartige daden, kan men zakken en dalen in de rangorde van de Houses. Hoe hoger je house was, hoe beter je leefde. Dit werd vooral zichtbaar tijdens het revolutionaire bewind van de koning na Tigerstar, de grote Mockingstar. Mockingstar stelde de prooiafgifte in. Elk house moest prooi doneren aan de hogere houses, wat een goed afwisselend dieet bevorderde en een grotere wil om loyaal te zijn aan het Koninkrijk. Want hoe loyaler men was, hoe sneller men in House kon bevorderen. Het was meer dan eerlijk dat als iemand loyaler was aan zijn gebied, dat diegene meer zou krijgen.Het maakte dat iedereen kreeg wat hij of zij verdiend had.

Toch bleef elk House op het gebied leven waar hun naam aan kleefde. Alleen de familie van de monarchie met de belangrijkste adviseurs gingen apart van the Houses leven. Alleen met een aangevraagde audientie kon je de koning bezoeken. Vierboom werd het nieuwe gebied waar deze belangrijkere katten zich gingen bevinden. Een tijd van vrede brak aan voor het koninkrijk. Een nieuwe, goede tijd. En daarom, jongelingen, moeten jullie trots zijn om in het koninkrijk te leven.

De krakende stem van de bejaarde poes hield op met vertellen, waarna ze aangestaard werd door wel een dozijn paar aan verschillend gekleurde ogen. “Dat was alles wat jullie voor nu van de Kingdom geschiedenis moeten weten, jongelieden.” Kraakte de poes, waarna ze haar staart om haar knokige voorpoten heen krulde. Voorzichtig kwam er toch een apprentice naar voren. De oude poes keek geamuseerd naar het jonkie. “Maar mevrouw Secretsong,” Miauwde het poesje met een hoge stem, terwijl ze grote ogen opzette van verwondering. “Hoe zijn Blizzardstar en Mockingstar dan koning geworden?” Een instemmend gemompel klonk in de groep apprentices, waar een aantal anderen geërgerd kreunden dat er nog een verhaal begon. “Dat is een goede vraag,” kraakte de poes met haar stem, waarna ze er weer even goed voor ging zitten. Ze keek in de goudgekleurde ogen van de apprentice. “Koning Mockingstar was de eerstgeboren zoon van Tigerstar en Leopardfur. Het was enkel natuurlijk dat hij, toen hij veel talent en kracht liet zien door zijn hele training heen, dat hij zijn vader op zou volgen. Zo gaat het altijd.” Legde de oude zwarte poes uit. Haar violette ogen waren bijna onnatuurlijk van kleur, maar de jongeren wisten beter dan er wat van te zeggen.

Nu kwam er een zandkleurig katje naar voren, “Maar Secretsong! Blizzardstar was toch niet de eerst geborene!” Verontwaardiging was hoorbaar in de toon van het katje. Rustig staarde Secretsong de plotselinge en minder beleefde spreker aan. “Het is waar dat Blizzardstar, toendertijd Blizzardfur niet de eerst geborene was, Desertpaw” Miauwde de poes kalm, “Maar de zoon uit zijn eerste nestje was blind. Hij was niet fit genoeg om het Koninkrijk te leiden. Als koning zou je moeten zien. Verder was er alleen maar een dochter geboren. Koning Tigerstar had besloten dat er echter geen vrouwelijke troonopvolgsters mochten zijn, omdat de koningin minder macht heeft dan de koning. Ze trekken zich immers terug als ze zwanger zijn en alleen zijn bloed mocht de troon bestijgen. Om het Koninkrijk geleid te hebben door iemand anders’ bloed, dat zou fataal kunnen zijn voor de monarchie.” Kraakte de kattin. “Blizzardfur kwam inderdaad uit het tweede nest, maar had genoeg potentieel om zich te bewijzen als koning van het Koninkrijk.” Hierna sloot de poes haar ogen even. Al dit vertellen maakte haar moe, maar deze taak als leraar voor de jongere apprentices verzekerde haar voor nu van een plek in haar House. Als een kat nutteloos bleek, kon hij of zij namelijk razendsnel afzakken. Opnieuw stapte het poesje met de goudgekleurde ogen naar voren. “Heb je nog een vraag, Batpaw?” Vroeg de oude poes geamuseerd. Eventjes leek het zwarte poesje te weifelen, maar hierna verzamelde ze toch de moed. “Zijn alle clans nu gemixt?” Vroeg het poesje toen. Dit maal klonk er collectief geërgerd gekreun. “Ik beantwoord je vraag zo meteen Batpaw,” Miauwde Secretsong, waarna ze de andere apprentices aankeek. “Wie het antwoord op de vraag nog wil horen, mag blijven zitten, de rest mag vrijuit.” Miauwde de poes geamuseerd. Zoals ze al verwacht had, bleef alleen het zwarte silhouette van Batpaw zitten op haar plek. Eventjes haalde Secretsong diep adem. “Nadat Koning Tigerstar de clans verenigd had, bleven de meeste clans nog op hun eigen gebied wonen, slechts enkele wisselden van Houses op dat moment.” Vertelde de poes met haar stem zo fragiel als uitgedroogde herfstbladeren. “Maar in latere tijden, ondanks dat het bloed van de houses redelijk stabiel bleef dankzij de regel dat er geen relaties tussen de Houses mag plaats vinden, raakten oude clans redelijk gemixt, omdat er steeds meer van houses gewisseld wordt.” Miauwde de kattin. “Heb ik zo al je vragen beantwoord Batpaw? Kun je nu rustig slapen?” Een zacht gegrinnik ontsnapte uit Secretsong’s mond bij deze laatste woorden. Batpaw knikte echter alleen maar heftig en serieus. “Ja, bedankt mevrouw Secretsong!” Miauwde het poesje. “Nog een fijne avond verder,” Vervolgde het zwarte katje, waarna ze op stond en zelf ook de den uit spurtte. Secretsong schudde haar hoofd glimlachend. Zelden had ze een jonge apprentice gezien, die zo geïnteresseerd en nu al zo loyaal was aan het Koninkrijk. Dat zou nog wat worden...