A beautyfull morning [Open]

De poes keek snel om zich heen. Kittypaw wist dat de gemene grote beesten ergens zaten. Ze snuffelde in de lucht om zo de geur van het roofdier te ruiken. Maar het enige wat ze rook was regen. Ook al regende het helemaal niet. Vreemd. Toen hoorde kittypaw hard gebrul en gestamp van het zwart-witte roofdier. Ze blaastte naar het grootte ding dat boos zijn klauwen naar haar vacht te steken. Een bliksemflits ging door de lucht, en er stond een grote kat. Nu stonden er vijf van die grote beesten om kittypaw heen. Maar ze lette op de kat. Ze schrok: ze had wel eens hele enge verhalen over hem gehoord als kitten. De kat.. was Scourge.

Kittypaw schrok wakker. Scourge was toch gedood? Door de deputy van de thunderclan? Hoe hete die ook al weer, dacht kittypaw. Redheart ofzo, of Fire..Fireheart! Dat was het. Ze werd weer rustig toen ze het apprentice den zag en de slapende apprentice's. Het puntje van haar staart ging langzaam op en neer. Kittypaw hield haar kop omhoog en haar oren steeds naar achter. Ze was er klaar voor als iemand haar aanviel. Niemand leek het van plan. Ze sliepen allemaal diep. Langzaam stond kittypaw op, en liep het apprentice den uit. De zon was nog niet te zien. Het was nog erg donker en de maan was nog maar op weg naar naar beneden te gaan. Kittypaw zuchtte. Vandaag als apprentice moest ze zorgen voor de elders of trainen. Trainen was wel leuk, maar dan moest ze er wel de energie voor hebben. De poes ging terug naar haar nest maar ging niet slapen. Ze lag daar gewoon, met haar kop omhoog, ogen wijd open en oren naar achter bij ieder geritsel, of geluid dat ze ook hoorde. Kittypaw, je moet echt gaan slapen. Zei een stem in haar hoofd. Maar wat als ze nachtmerrie's kreeg? Over die rare zwart-witte grote dingen.. eh hoe heten die ook al weer. O ja, dassen. Een van de elders had er wel eens over verteld toen ze nog kitten was. Ze zuchtte weer opnieuw en sloot toch haar ogen en zette het puntje van haar gestreepde staart bij haar neus. Ze probeerde weer te slapen. Dit keer lukte het zonder nachtmerries. In het apprentice den hoorde je alleen het zachte ademhalen van de jonge apprentice's. Af en toe hoorde je buiten geritsel van bladeren of de wind. Bij de rivier hoorde je alleen de rivier maar, maar dat was logisch. De zon kwam langzaam op en een paar apprentice's stonden op. Kittypaw werd ook wakker. Ze herrinerde zich de nachtmerrie die ze had gekregen maar schudde die gedachte gelijk weer weg. De zon scheen echt mooi, het zag er heel mooi uit. De nachtmerrie was ze gelijk al vergeten. Ze hoorde het gefluit van vogels en rekte zich langzaam uit. Er zat nog een kat. Kittypaw moest nadenken over de naam. Toch liep de apprentice naar de kat toe, de kat leek niets van plan. Maar kittypaw wist het niet zeker. Toch begon ze een gesprek met de kat en ging zitten. Nu bekeek ze de kat eens goed terwijl ze. ''Hoi.'' miauwde. ''Mooi is greenleaf, he?''

Volledig uitgerust werd Petalcloud wakker van het geluid van de vogels. Ze had iets gedroomd, maar wist niet meer wat. Vaag herinnerde ze zich één beeldje van haar droom: een lichtgevende kat die over de rivier heen sprong.
Met een glimlach op haar gezicht keek ze rond, een glimlach die breder werd toen ze Hawkscream zag liggen slapen. Misschien moest ze hem zo vragen of ze samen zouden gaan patrouilleren. Maar ze zou eerst maar gaan eten. Ze wilde hem niet wekken.
Ze stapte naar buiten, het zonlicht in. Het gras was nog vochtig van de dauw en er zat nog een beetje frisheid in de lucht, die waarschijnlijk gauw weg zou trekken. Het was de afgelopen dagen bijzonder warm geweest en genoot van de prettige temperatuur voordat die over zou gaan in een hete ovenlucht bij zonhoog.
Ze pakte een visje van de prooistapel en ging ergens zitten om hem op de eten. Net toen ze de laatste had naar binne had gewerkt, zag ze een jonge apprentice aan komen lopen. Kittypaw was het , dacht ze. Ze apprentice kwam bij haar zitten en keek naar haar op. Ze miauwde een begroeting, die Petalcloud beantwoorde met een glimlachje. ''Mooi is greenleaf, he?'' vroeg Kittypaw. Petalcloud knikte. 'Zeker,' miauwde ze. Verder zei ze niks. Petal was niet zo'n prater en ze vond stiltes vaak eerder prettig dan ongemakkelijk. Behalve dan die tijd met Hawkscream, toen zij nog Petalpaw heette. Het gesprek dat ze hadden gehad toen ze elkaar toevallig tegen het lijf liepen was behoorlijk moeizaam en ongemakkelijk verlopen. Gelukkig was dat nu beter. Veel beter, zelfs. Haar glimlach werd groter toen ze aan enkele dagen geleden dacht. Dat moment bij de rivier was misschien wel het mooiste uit haar hele leven geweest.

'Zeker,' miauwde de poes als antwoord, en geniette van de ochtend. Kittypaw ging zitten op het gras, en liet de opkomende zon op haar schijnen. Kittypaw probeerde te herrineren hoe de poes hete. Cloudheart ofzo.. nee.. Petal..Petalcloud! Dat was het. Kittypaw's oren gingen heen en weer, en haar snorharen trilden een beetje. Ze genoot van de ochtend, in greenleaf was het veel warmer. In de ochtenden van leafbare, met de vele regen en sneeuw stormen en de harde wind, bleef kittypaw toch liever in haar nest. Bovendien kon je buiten dan niets zien want het bleef langer donker. Dan was het warme apprentice hol het beste om te blijfen, maar in greenleaf, was dat helemaal anders. Dan was ze liever buiten. Kittypaw dacht even na. Het werd vast warm vandaag, misschien wel snikheet. De jonge apprentice hoopte van niet, haar vacht was nog erg dik. Ze keek even naar de vacht van Petalcloud, die was dunner, klaar voor de zon. De poes had nog helemaal niets gemiauwt, dus kittypaw miauwde maar wat terwijl ze genoot van de ochtend. 'Dus, ben jij een warrior?' vroeg ze, ze kon niet herrineren of deze poes bij de queens hoorde, of toch een echte warrior was.

Petalcloud schreef:

'Dus, ben jij een warrior?' vroeg de apprentice. Heel even was Petalcloud verbaasd. Intussen was het toch wel duidelijk dat ze geen apprentice meer was? Toen bedacht ze zich dat Kittypaw dat helemaal niet bedoelde. Ze kon natuurlijk ook een queen zijn. Ze moest zeggen, dat idee stond haar wel aan...
Maar goed, nu even bij het gesprek blijven. Ze knikte. 'En jij? Heb je al een mentor?' vroeg ze. Zelf had ze de eerste maand van haar apprenticeschap zonder mentor gezeten. Ze moest toen ze zes manen was wel apprentice gemaakt worden, zo ging dat nu eenmaal, maar er was geen enkele mentor meer beschikbaar geweest. Toch had ze haar training al afgerond toen ze nog maar elf manen was. Ze was dus twee manen minder lang getraind dan de gebruikelijke zes manen. Misschien had ze op het laatst ook wel extra haar best gedaan, omdat ze net als Hawkscream warrior wilde worden.

Kittypaw kwam er al snel achter dat Petalcloud een warrior was. Kittypaw dacht even na over hoe het zou zijn als zij een warrior was. Haar naam, jagen, het kamp uit zonder te vragen aan je mentor, vechten voor de clan, dat was vast heel leuk! 'En jij? Heb jij al een mentor?' vroeg Petalcloud. Kittypaw knikte. 'Tailchaser is mijn mentor. Hij is een best goede mentor.' antwoordde de kleine apprentice tegen Petalcloud. Kittypaw kreeg gelijk een mentor. Als kitten was ze zes maanden, ze moest toen nog een paar dagen of een halve maan wachten op de ceremonie. Dat duurde gelukkig niet zo heel lang en toen kreeg ze gelijk Tailchaser als mentor. Ze herrinerde zich dat sommige apprentice's moeten wachten op een mentor. Kittypaw snapte dat ook wel. Stormstar moest goede mentor's kiezen. 'Heb jij eigenlijks ooit al een apprentice gehad?' vroeg kittypaw nieuwsgierig aan Petalcloud.

Kittypaw knikte. 'Tailchaser is mijn mentor. Hij is een best goede mentor,' zei ze. Petalcloud knikte langzaam. De apprentice had er maar geluk mee dat ze al meteen een mentor had. Kittypaw keek haar nieuwsgierig aan. 'Heb jij eigenlijks ooit al een apprentice gehad?' vroeg ze. Petalcloud glimlachte en schudde haar hoofd. 'Nee, nog niet,' zei ze. Ze vroeg zich af of ze misschien niet goed genoeg was om mentor te worden. Goed, ze was nog jong: dertien manen, maar sommigen kregen al een apprentice toegewezen bij hun warriorceremonie. Waaronder Hawkscream. Hij had zelfs al heel snel een tweede apprentice gekregen. Was hij dan zo'n betere warrior dan zij? Zeur niet zo, dacht ze, er zijn ook genoeg gerespecteerde warriors ouder dan jij die nog geen apprentice hebben gehad. Ze twijfelde er zelf eigenlijk ook wel aan of ze een leerling aan zou kunnen. Wat als ze de hele tijd fouten maakte? Of als ze niet goed kon uitleggen? Of als ze een ongelofelijk rebelse apprentice kreeg die helemaal niet van plan was om ook maar iets van haar te leren? Stel nou dat een leerling je gewoon zou negeren en ongehoorzaam zou zijn: wat moest je dan? De verantwoordelijkheid lag bij jou, als mentor. Als de leerling geen goede warrior zou worden lag de schuld bij jou en mocht je die niet op de apprentice schuiven.
Petalcloud verdrong de gedachte. Het was nog veel te vroeg om zich daar druk over te maken. Als ze het niet kon, dan zou ze dat dan wel weer zien. Het had geen zin om zich daar nu druk over te maken.

Kittypaw zag wel dat de poes diep in gedachten was nadat ze had geantwoord. Kittypaw ging dan ook altijd in diepe gedachten. Ook tijdens de trainingen, wat als ze haar prooi miste? en zo voort. Kittypaw spinde zacht toen de zon op haar scheen. Ze keek even naar Petalcloud. Ze leek een jonge poes. Twaalf of dertien maanden, gokte kittypaw. Zelf was ze nog maar zes manen. Een jonge apprentice. Veel training's heeft ze nog niet gehad. Toch wou zij warrior worden. Dat was haar doel. Warrior worden, vechten, jagen, en alles voor de clan! Vrienden maken en avonturen beleven. Oke goed, die laatste twee dingen, vrienden maken en avonturen beleven zou ze ook wel kunnen als apprentice. Petalcloud leek ook te genieten van groenblad, en het leven. Kittypaw dacht na, misschien werd ze wel net zo'n goede warrior als petalcloud. Kittypaw wist het zeker, ze werd een goede warrior. Maar wat als ze het niet werd? Wat als ze faalde? De clan uit werd gestuurd en moest leven als rogue? Misschien werd ze dan wel gedood! Wilde katten als rogue's hebben vast vaak gevechten! Tegen de clan katten, ze moeten hun eigen territorium verdedigen, helemaal alleen jagen, holen bouwen om in te slapen.. van alles. Oef, maar een ding zou ze dan niet doen. Ze zou zelfs, als ze een rogue was, die gehaat werd door ieder clanlid van alle vier de clans, nooit een kittypet worden. Dat nooit. Dan wil de clan haar nooit meer terug! Of de bloodclan in gaan. Dan zou ze niet snel vrienden maken, en zelf houd ze niet van andere katten vechten en proberen te doden. Bloodclan leek haar erg, heel erg. Wat als zij ooit werd gedood door bloodclan? Nee kittypaw, je word een sterke warrior! Dacht ze, maar als ze de clan uit werd gegooit kon bloodclan haar als rogue dwingen. Als kittypet ook, trouwens. Nee, nee ik word geen bloodclan lid! Of kittypet! Nooit! Ik zal proberen een sterke warrior te worden, het moet lukken dacht kittypaw. De jonge poes schudde haar gedachten af, en keek weer naar petalcloud die ook de hele tijd niets had gezegt, omdat ze beiden in diepe gedachten waren. of in iedergeval leek dat zo. 'Is het leuk om warrior te zijn?' vroeg ze om de stilte te verbreken. 'Ik hoop dat ik ooit een hele goede warrior word!' vervolgde kittypaw en wachte nu even op het antwoord.

Het was een tijdje stil. Petalcloud deed haar ogen dicht en ademde de warme groenblad lucht in. Zelf hield ze meer van nieuwblad, als de lucht nog fris was en de krokussen en narcissen bloeiden. In groenblad was de lucht warm en soms zelfs drukkend en de laatste dagen was het al helemaal erg. Petalcloud had de grenspatrouilles gedaan de afgelopen dagen. Dat deed ze sowieso liever dan jagen, maar nu had het ook nog een andere reden: ze wilde niet bij de tweebenen in de buurt komen. Ze vreemde wezens terroriseerden hun territorium nu het zo warm was. Ze zaten overal in kleine groepjes op geruite kleedjes te eten en ze zwommen in de rivier. In RiverClans rivier! Petalcloud werd al boos als ze eraan dacht. De tweebenen hadden gewoon hun visgronden ingepikt! En in plaats van ze dan nog nuttig te gebruiken zwommen ze er alleen maar in rond. Geen enkele vis hadden ze nog gevangen, voor zover ze wist. Ze joegen ze alleen maar weg met hun gespetter en geschreeuw. Snapten ze soms niet dat RiverClan die vissen nodig had? De prooistapel begon al lager te worden en er lagen nu meer muizen dan vissen op. Alleen 's nachts kon je vissen, maar zelfs dan nauwelijks omdat de vissen nog schuw waren van de drukke middagen.
Er was echter weinig aan het probleem te doen. Petalcloud moest geïrriteerd toegeven dat ze nooit een tweebeen aan zou kunnen. Ze had bij de zwemmers dan wel geen schietstaven gezien, maar dat betekende niet dat ze niet gevaarlijk waren. Ze rilde onwillekeurig bij de gedachte aan de tweebenen die zij en Honeyspots tegen waren gekomen enkele manen geleden, in het begin van nieuwblad.

'Is het leuk om warrior te zijn?' doorbrak Kittypaw de stilte. Petalcloud glimlachte en knikte. 'Ik hoop dat ik ooit een hele goede warrior word!' vervolgde de jonge apprentice. Petalcloud keek haar glimlachend aan. "Dat wordt je vast, als je maar goed naar je mentor luistert en je best doet bij je trainingen,' antwoordde de warrior haar. Ze bedacht zich iets. 'Wat denk je ervan om naar de rivier te gaan? Misschien zijn de tweebenen er nog niet en kunnen we vissen,' stelde ze voor.

''Dat word je vast, als je maar goed naar je mentor luistert en je best doet bij je trainingen.''
kittypaw knikte stevig. ''Zal ik doen PetalCloud!' miauwde ze vastberaden. 'Wat denk je ervan om naar de rivier te gaan? Misschien zijn de tweebenen er nog niet en kunnen we vissen.'' miauwde petalcloud. ''Is goed, ik ben daar al eens eerder geweest met mijn mentor in newleaf toen het nog beetje bevroren was.' antwoordde ze. ze volgde petalcloud het kamp uit op naar de rivier, waar ze zouden vissen.

(kort sorry)

Onderwerp: Re: A beautyfull morning [Open]