Talkin' to the moon {OPEN}

_{Het was middernacht, maar voor deze grootgebouwde kater was het al ochtend. Hij sloop het krijgels hol uit. Zodra hij eruit was keek hij nog even achterom. ''I used to sleep here with you..'' Fluisterde hij, terwijl hij de tranen wegknipperde en zijn hoofd schudde. Hij zou zijn verloren partner en kittens nooit vergeten. Hij zuchte, en maakte daarna een gigantische sprong richting de kamp uitgang. Hij zette het op een lopen richting de marshlands.

Eenmaal in het smerige moeras aangekomen stopte hij met rennen. Hij stond even stil om uit te hijgen, maar merkte al snel dat zijn poten wegzakte in de vieze grond. Met moeite kon hij zijn poten eruit krijgen. Hij sprong naar een laag hangende moeras tak. Hij sloeg zijn klauwen in de tak en trok zichzelf omhoog. Gelukkig was het een stevige tak die niet snel zou breken. Hij had nu al teveel energie verspilt in een keer, dus nam hij even rust en zakte in een comfortabele houding op de tak. Zijn staart hing over de tak heen en zijn voorpoten lagen netjes over elkaar heen gevouwen. Hij keek om hoog, naar de helder schitterende maan. ''I wish you were able to get back,'' Miauwde hij. ''I mean, look at me now. I'm nothing more than a hopeless ball of fur. I know you'll always be with me, but It feels so .. empty.'' Hij zuchtte diep, en legde zijn kop op zijn voorpoten, naar beneden starende.

''Talking to the moon, tryin' to get to you. In hopes you're on the other side talking to me too. Or am I a fool who sits alone talking to the moon..?''

{{OPEN}}}

_{Ze keek verveeld naar de uitgang van het kamp terwijl een kleine zucht uit haar mond ontsnapte. Ze wist deze nacht geen slaap te vatten, wat eigenlijk best wel vaak voorkwam bij haar. Ze paste er gewoon niet bij... Iedereen was groter, sterker, en beter dan haar. En ook de katten van haar leeftijd gingen niet eens met haar om. Kwam het omdat ze nooit iets zei, of was er dan werkelijk iets mis met haar? De zwarte poes schudde haar kopje en keek verbaasd op toen een groter gestalte dan haar het kamp uitraasde. Wie kon dat nou zijn rond dit tijdstip? Ze was nog niet vaak het kamp uit geweest, en zeker in de nacht niet, maar nieuwsgierigheid nam haar over en bracht haar ledematen in beweging. Ze wrong zich door de kamp uitgang en keek nadien even vragend rondom haar heen. Hé? Waar was 'ie nou? Toen ze verderop bladeren hoorde kraken, sprong ze direct vooruit, achter diegene aan die het kamp was uit gevlucht. Haar smalle pootjes maakten geen geluid toen ze die neerzette op de grond om zich nadien af te zetten én nog sneller te lopen. Blessed mocht dan misschien niet de sterkste zijn, haar lichaamsbouw gaf haar wel de mogelijkheid zeer snel te lopen. Toen ze eenmaal de marshlands in zicht kreeg, gleed ze al hijgend tot stilstand. Eindelijk, daar was hij. "A-alles.." De poes sloot haar mond weer om terug op adem te komen en opende deze pas weer toen ze voldoende zuurstof had om de volgende vraag te stellen; "Alles oké?" Nieuwsgierigheid en bezorgdheid twinkelde in haar gele oogjes.}

_{De grote kater slaakte een zucht en zwiepte met zijn staart. Nogsteeds starend naar de vieze drab die zich onder hem plaatsvond. Hij had niet door dat hij inmiddels gezeldschap had gekregen van een zwarte apprentice van zijn Clan. "A-alles.." Hoorde hij plots. Rune draaide met een ruk zijn kop om naar het geluid. Zijn ogen versmalde, maar trokken al snel weer bij toen hij zag dat deze poes bij zijn Clan hoorde, en dus aan zijn kant stond. "Alles oké?" Vroeg ze al hijgend. Deze poes leek bijzonder nieuwsgierig. Rune geeuwde even en rekte zijn spieren op voor hij rechtop ging zitten en met zijn fel groene kijkers neerkeek op de leerling onder hem. ''Maak je geen zorgen om mij, ik denk dat je je nu eerder zorgen moet maken om jezelf.'' Sprak hij op een koele toon, doelend op de drab waar de leerling in dreigde weg te zakken. Zijn gezichtsuitdrukking stond even koel en emotieloos als altijd. Hij sprong een paar takken hoger, en zette zijn tanden in een dunnere tak. Hij begon te trekken, en al snel liet de tak los van de boom. Hij nam de tak tussen zijn grote kaken, sprong terug en stak deze uit naar de leerling. Hopelijk snapte deze zijn stille hint, want met zo'n tak in zijn mond kon hij niet praten.}

_{Haar gele blik bleef ze op de kater gericht houden maar tegelijkertijd voelde ze hoe ze langzaam kleiner en kleiner leek te worden. Haar voetjes werden opgezogen door het moeras dat onder haar heerste. ''Maak je geen zorgen om mij, ik denk dat je je nu eerder zorgen moet maken om jezelf.'' Verklaarde de kater. Ietwat paniekerig dacht ze vliegensvlug na. Ze had al eens gehoord dat als je beweegt wanneer je in een moeras staat, het proces juist sneller zal verlopen. Dus bleef ze stokstijf staan. Ze wierp een angstige, bijna smekende blik op de kater welke een tak in zijn mond hield, en probeerde algauw haar voorpootjes uit de drets te trekken. Dit lukte haar nog maar net. Snel greep ze de tak vast met haar voetjes en plantte ze haar nageltjes in het hout. Er kwam geen woord meer uit haar mond, bang dat ze haar concentratie zou kwijtspelen en dieper in het moeras zou zinken.}

_{De voorpootjes van de zwarte leerling plantten zich in het hout. Rune stond te trillen van inspanning, hij hield het bijna niet meer. Moeizaam stapte hij naar achteren en trok de tak met zich mee. Stapje voor stapje, en beetje voor beetje kwam de tak met de leerling eraan dichterbij. ''Kom op, we zijn er bijna,'' Sprak hij haast onverstaanbaar gezien de tak in zijn mond. Hij zette zich schrap om een laatste harde ruk aan de tak te geven, maar zijn achterpoot gleed weg. Rune schrok, maar dankzij zijn snelle reflexen wist hij zijn klauwen in de grotere tak te planten en de kleinere tak in zijn bek te houden. Dit was echter onmogelijk lang vol te houden. ''Klim omhoog!'' Probeerde hij te zeggen, maar weer was het amper te verstaan. Als die leerling niet opschoot zaten ze straks allebei in de nesten!}

_{Het zachte geritsel van de bladeren werd gedempt door het geluid van drets dat alle kanten opvloog. ''Kom op, we zijn er bijna,'' Miauwde de kater wiens naam nog altijd onbekend was voor haar. Aan zijn bewegingen kon ze zien dat hij nog een harde ruk aan de tak wou geven, maar hij handelde iets te snel en schoof uit. Gelukkig voor hem, en eigenlijk ook voor haar, wist hij algauw zijn evenwicht terug te vinden en beval hij haar nogmaals iets te doen. ''Klim omhoog!'' Sprak hij zo onduidelijk als maar kon. Zonder één moment aan zijn plan te twijfelen, klom ze omhoog en trok ze met alle kracht die haar zwakke lichaam in zich had, haar achterpoten uit het slijk. Hierna zette ze zich af op de tak en sprong ze met een kleine boog naar de veiligheid van een boomstronk. Een zucht van opluchting verliet haar mond en ze keek de kater even dankbaar aan. "Bedankt dat je me wou helpen, anders was ik nu ... tja, je snapt me wel..." Bracht ze dankbaar uit, met een kleine tint van verlegenheid.}

_{De kleine poes twijfelde geen moment en meteen volgde ze zijn orders op. Net nadat zij op de tak was gesprongen liet Rune de kleinere tak los en klom daarna op dezelfde tak. Zijn blik stond weer even koel als altijd. "Bedankt dat je me wou helpen, anders was ik nu ... tja, je snapt me wel..." Rune knikte als antwoord. ''Als mede Clanlid is dat het minste dat ik kon doen.'' Sprak hij op dezelfde koele toon als altijd. Hij draaide zich naar de poes toe en keek haar aan. ''Dus, jonge leerling. Wat is de naam die StarClan jou geschonken heeft?'' Hij kende niet veel katten van zijn Clan. Hij had dan ook geen vrienden. Niet dat dit hem boeide, hij had toch geen tijd voor vrienden.}

_{Ietwat geërgerd door de slijk die nu aan haar pootjes vast kleefde, probeerde ze met haar tongetje haar vacht weer schoon te krijgen. Echter stopte het zwarte poesje zodra een vieze smaak vast kwam te zitten in haar mond. Ze zou straks nog wel even langs gaan bij de little creek. ''Als mede Clanlid is dat het minste dat ik kon doen.'' Sprak hij plots. Ze keek even op, en spitste haar oortjes naar voren. ''Dus, jonge leerling. Wat is de naam die StarClan jou geschonken heeft?'' "Blessedpaw," Sprak ze na enige twijfeling. "En de jouwe?" Haar gele oogjes glommen nieuwsgierig toen ze dit aan de kater vroeg.}

_{Rune sloeg eenmaal met zijn staart heen en weer op de restjes slijk die er op gekomen waren eraf te schudden toen de leerling antwoord gaf. "Blessedpaw," Het klonk nog iet wat twijfelend. "En de jouwe?" Rune wachtte even met antwoord geven. Hij keek haar enkel aan, en gaf een paar likken over zijn rechter voorpoot. Deze haalde hij langs zijn oren, en dat herhaalde hij enkele keren. Uit het niets zette hij zich hard af met zijn achterpoten en boorde zijn klauwen in het schors van de boom. Hij klauterde een paar takken verder en keek vervolgens achterom. ''Ik denk dat we nu beter ergens anders heen kunnen gaan, voor er meer ongelukken gebeuren.'' Sprak hij koel. Zijn diepe stem klonk serieus. ''We kunnen het beste door de bomen gaan. De grond is veelste gevaarlijk, en al helemaal nu het donker is.'' Hij sprong een tak verder en wachtte tot de apprentice hem volgde. ''Het lijkt me handig om wat prooi mee te nemen voor we terugkeren in het kamp. Maar de nacht is nog jong, we hebben nog alle tijd.'' Weer sprong hij een paar takken verder. hij wachtte even tot de leerling weer naast hem stond, en begon weer te spreken. ''Trouwens, mijn naam is Runelight, om even op je vorige vraag terug te komen.'' Hij ging even zitten. ''Kan je al jagen? Zo nee, dan word het tijd dat ik je eens iets bij breng over de kunst van de jacht die wij al generaties lang gebruiken.'' Hij sloeg zijn staart over zijn voorpoten, en wachtte op antwoord.}

_{Voorzichtig sprong de kleine poes over de takken en boomstronken heen nadat de kater had gezegd dat het misschien handiger zou zijn dat ze naar een veiligere plek zouden gaan. En daar had ze mee ingestemd. ''Trouwens, mijn naam is Runelight, om even op je vorige vraag terug te komen.'' Ze knikte ietwat verlegen terwijl ze uit aan het hijgen was. ''Kan je al jagen? Zo nee, dan word het tijd dat ik je eens iets bij breng over de kunst van de jacht die wij al generaties lang gebruiken.'' Ze liet haar kopje ietsjes hangen en zuchtte even. "Nee ik kan nog niet jagen, dat komt namelijk omdat ik nog geen mentor heb." Beaamde ze, haar stem zo zacht als de binnenkant van een roos.}