Sprookje

Het land hier heel ver vandaan

Er was eens..
een land heel ver weg, echt heel heel ver weg. Zo ver weg dat we niet meer weten waar het ligt. Daar stond een kasteel. Welke, dat weten we niet meer, want er staan wel twintig kastelen. Denken we. Misschien. Nou ja, dit ging over dit kasteel, al weten we niet of het nog overeind staat. Maar goed, in dat kasteel woonden dertig slaven, twee honden, vier katten, drie goudvissen, een koning, een koningin en hun zevenendertig kinderen. Over de kleinkinderen zullen we het maar niet hebben.
De koning bezat nogal veel grond, zo groot dat het bijna een apart land was. Zo hadden de honden genoeg ruimte om te spelen. O ja, even tussendoor, er zijn nog maar twee goudvissen, want er is er één opgegeten door de katten die honger hadden. In het land woonden nogal vreemde personen..
In de familie gebeurde ontzettend veel. Daarom gaan we nu vertellen waar dit sprookje eigenlijk over zou gaan. Hoog,heel hoog in de blauwe lucht zweefde een kleine wolk. Hij heette Nimbus en was helemaal wit. Door de winden uit alle windrichtingen vloog hij vele avonturen tegemoet. Maar daar gaat het nu niet over. Eigenlijk ging het over de pad en de kever. Maar die zijn onder een steen gekomen.. wacht, nee, de pad heeft de kever opgegeten. Karma trad in werking en de pad werd geëlektrocuteerd door Nimbus op één van zijn avonturen, hij moest de krekel wreken. Dat is weer een ander verhaal. Het verhaal dat we wilden vertellen.. zijn we vergeten. Dus gaan we het over de elfjes hebben!
De elven waren een apart volkje. Ze waren met velen, in de lente en in de zomer woonden ze in bloemen, in de herfst onder bladeren en in de winter sliepen ze onder platte stenen waar kuiltjes onder zaten zodat ze niet werden geplet. Ook zij hadden een koning, geen koningin. De koning was nogal eenzaam. Soms zocht hij wel naar een koningin, maar nooit vond hij een geschikte elf, die aan zijn eisen voldeed. Hij vroeg ook wel veel: ze moest het huishouden doen, feestjes organiseren, mooi zijn, altijd een antwoord weten en weten wanneer ze gaan antwoord moest geven. Verder moest ze aardig zijn en zijn schoenen poetsen. Hij had 58 paar schoenen en was erg trots op zijn inloopkast. Deze was onder de wortels van een grote boom verstopt, zodat ze goed werden beschermd.
Zonder dat de koning het wist, leende de grote boom soms zijn schoenen. Hij had namelijk precies 116 wortels. Dan ging hij naar boomfuiven om te dansen. Hij ging helemaal los! Op een dag wilde de koning andere schoenen aandoen. Hij zadelde zijn parkiet en reed naar de boom. 'Sesam, open, nu!' schalde zijn stem door het bos. Gewillig gehoorzaamde de boom aan zijn wens.. om daarna weg te rennen! De boom had net alle 58 paar schoenen aan en wilde niet te laat komen op het buurboomfeestje. Woedend bleef de koning achter. Verraden door zijn eigen inloopkast! Boos stuurde hij de parkiet eropuit om zijn soldaten te halen. Deze dag nog zou de boom fikken.. De boom kwam terug, moe gefeest en voldaan. Zodra hij geworteld was, stuurde de koning zijn soldaten erop af.. 'Nee!' gilde de boom. 'Ik doe alles voor je..' De koning lachte maniakaal. De boom - was toch geen hij - trilde en de nimf kwam tevoorschijn. De koning werd op slag verliefd! 'Trouw met me! Poets mijn schoenen, organiseer feesten, wees aardig, mooi en weet antwoorden op iedere vraag!' De nimf knikte en wist een antwoord. 'Als u mijn boom laat staan, doe ik alles wat u wenst..' ze boog haar hoofd.
De koning gaf bevel om een witte jurk te laten maken voor de nimf. Die dag nog trouwden ze. Toen ze getrouwd waren gingen ze naar het ondergrondse paleis. Na een jaar bouwden ze een bovengrond huis, kregen zevenendertig kinderen, twee honden, vier katten, drie goudvissen en dertig slaven. Hoog in de lucht keek een wit wolkje blij toe. Ze leefden nog lang en gelukkig.. behalve één goudvis, want die werd opgegeten door de katten.
~Einde