Things change & memories fade [SPT&ICY]

_{Voor je eigen maaltje zorgen, dat was hij wel gewend, het in je eentje opeten, dat was een nieuwe stap voor hem geweest. Het was inmiddels al weer een paar maanden geleden sinds de grote bruine kater afstand had gedaan van zijn positie en een rogue leven was gaan leiden. Hij kon niet meer terug naar Bloodclan, zonder daar met de nek te worden aangekeken. Het beviel hem zo wel, al voelde hij zich soms wat eenzaam. Het enige wat hem nog terug begeleiden naar zijn vorige thuishaven, was de halsband met honden en katten tanden die eraan zaten. Het teken dat hij een hooggerangde kat was in de clan van Bloed. Saxon zuchtte zachtjes en scherpte zijn nagels aan een boom, toen hij opeens een bekende geur rook. "Ik had geen visite op de planning staan en al helemaal niet van jouw," miauwde hij rustig, terwijl hij zich omdraaide en de grijze poes recht aankeek. "Icy."}

Hoe lang geleden was het, vijf manen, zes manen? Al die tijd leefde ze al zonder Saxon en dat was haar prima vergaan, maar nu voelde ze zich plots... hoe heette het, eenzaam? Was dat wat ze voelde? Ze wist niet waarom ze zich zo voelde, misschien was het omdat men haar nog meer vermeed dan daarvoor door haar missende rechteroog. Vroeger waren ze bang van haar geweest, nu nog meer. Gelukkig hadden ze het respect voor haar niet verloren. Maar ze mistte de forse bruine tabby, de kater die ze als vreemde had uitgekozen om haar commander te worden en zo'n goede vriendschap mee opgebouwd had. Hij had haar zijn locatie gegeven, toch was ze hem in al die tijd nog nooit gaan opzoeken. En nu leidden haar voeten haar onbewust naar de plek waar hij huisde. "Volgens mij hadden we meerdere dingen niet gepland." Antwoordde ze hem droog zodra hij haar opgemerkt had, wat vrijwel meteen was. "Saxon." Ze bleef een eindje van hem vandaan staan, om hem de ruimte te geven om de nieuwe Icy in zich op te nemen.