{SPT}{Tearpaw} Silence ~

Swallowpaw

Swallowpaw's ogen openden. Ze gaapte even en rekte zich uit. Haar blauwe ogen keken even rond en ze stond op. "Waarom kan ik nou niet praten? Ik zou zo graag een keer mijn eigen stem horen. Niet die van anderen." dacht ze bij zichzelf terwijl ze het kamp uit sjokte. Ze was mager en tenger, klein en nog met pluizig haar die kittens hadden. Ze leek meer op een kitten dan een apprentice. Ze rende verder, wat water dat omhoog kwam door de regenplasjes. Het werd kouder, ook zij ging dat steeds meer merken. Swallowpaw kwam uiteindelijk aan bij de rivier, waar ze glijdend probeerde te stoppen, maar toch het water inviel. Ze kon nog niet zwemmen! Oh god, wat nu? Ze probeerde te trappelen maar ging al snel kopje onder. Toen ze weer boven kwam opende ze haar mond "HELP!" riep ze in haar gedachte, maar uit haar mond kwam niks. Het was stil. Het enigste wat je hoorde was het water die ruisde en 'splashen'.

-- & Tearpaw (: --

I’m deafened by the silence
Is it something that I’ve done
I know that there are millions
I can’t be the only one

'Can anyone hear me, Or am I talking to myself?'

_{Met haar gouden ogen gevesticht op haar prooi wachtte de poes af op het juiste moment. Haar staart zwiepte zacht heen en weer klaar om af te zette spande de poes haar spieren en daar ging ze. Zwevend door de lucht in de richting van haar prooi zette Tearpaw haar nagels zo ver mogelijk uit om vervolgens in het konijn waar ze op jaagde te belanden. Ze voelde het konijn tussen haar poten spartellen maar het wwas al te laat. Snel stak de poes haar witte tanden in het sappige vlees. Dit hield ze zo tot het konijn stopte met bewegen. Blij keek de poes op van haar prooi. Het was haar gelukt om ene prooi te vangen! Ze had al een paar keer een prooi gevangen maar noog steeds werd ze bij elke prooi overspoeld met vreugde. Het was nog niet zo lang geleden dat ze had geleert hoe een konijn en een muis te vangen. Spijtig genoeg had ze nog geen vis kunnen vangen. Met haar gedachte bij het vangen van een vis begroef de poes haar prooi zodat ze die later kon ophalen en trippelde ze richting de rivier. Maar daar zag ze iets wat ze totaal niet had verwacht, ze zag een kat! En blijkbaar had die hulp nodig. Zo snel mogelijk dook Tearpaw het water in. Ze was een geboren zwemmer en toen ze als kitten het kamp uit was geglipt had ze leren zwemmen dus de strooming van de rivier was niets voor haar. Met stevige halen zwom de gevlekte poes zo snel mogelijk naar de andere kat. Eenmaal anagekomen bij de verdrinkende kat zette ze zo voorzichtig mogelijk haar tanden in de kat haar nekvel en begon ze de poes mee te slepen naar de zijkant van de rivier.}

Swallowpaw

Op een gegeven moment werd alles zwart voor haar ogen. "Nee! Ik wil nog niet dood, Help!" Riep ze in haar gedachte. Waarom kon ze niet praten? Dan had een kat haar allang gehoord en kon ze gered worden... Toen opeens voelde ze iets in haar nekvel, tanden. Ze werd richting de kant getrokken, gered! Als ze aan de kant zou zijn was ze veilig, ze zou nooit meer zo'n dom sprintje trekken. "Thanks." zei ze in haar hoofd. Jammer dat de poes haar niet zou kunnen verstaan. Niemand kon dat behalve haar mentor, Thistlefrost. Die ook geen stem had en haar dus helemaal begreep. Nooit zou ze haar kittens een naam geven. Nooit... Ze zou nooit echt kunnen praten met iemand. Wat was het nut van leven dan eigenlijk voor haar? Simpel antwoord: Thistlefrost. Stiekem had ze een Crush op de kater, niet dat hij het mocht weten ofzo.

I’m deafened by the silence
Is it something that I’ve done
I know that there are millions
I can’t be the only one

'Can anyone hear me, Or am I talking to myself?'

Met sterke halen trok Tearpaw ene andere kat naar de zijkant van de rivier. Elke haal werd moeilijker en moeilijker. Het water was wel is waar niet door haar waterdicht pak gekomen maar de kou wel. Ze voelde hoe de kou over haar lichaam kroop en haar probeerde te verlammen maar Tearpaw zou niet opgeven. Vastberaden bleef de poes richting de kant van de rivier te zwemmen. Eenmaal aangekomen sleepte ze de andere kat op de zijkant en hoopte ze dat ze niet te laat was gekomen. Maar gelukkig zag ze hoe de andere kat nog ademde en ze zag de blauwe ogen van de andere poes. Rustig nam de poes de andere kat in zich op. De poes zag er wel oke uit. Ze leek niet ziek en er waren geen verwondingen te zien. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze ene beetje bezorgt. Ze hoopte dat er niets aan de hand was.