[Open - Sharing tongues] Autumn rains

_{De zwart witte kattin rook in de verte de sterke geur van het kamp, eindelijk. Ze schudde haar kop, en kneep haar ogen tot spleetjes tegen de wind en regenvlagen die meekwamen. Haar nagels waren uitgezet, om zich zo telkens vast de kunnen klemmen voor de windstoten. Haar witte pels was dikker dan de zwarte, en daardoor had ze op sommige plekjes een akelig gevoel, leegte. Haar appelgroene ogen waren strak naar voren gericht, om geen enkel doelwit te kunnen missen. Ze had een eekhoorn en een bosmuisje tussen haar kaken hangen, een goede vangst om weer twee maaltijden te laten voldoen. Zelf zou ze wel een wat oudere prooi nemen, dan hadden de Queens en Elders het verse. Ze boog haar kop om door de ingang van het kamp te passen. Binnen een paar vossenlengtes opende ze haar ogen weer en zag het wat grauwe beeld van het kamp. Het was etenstijd, en steeds meer katten kwamen het kamp binnen. Ze legde de bosmuis en de eekhoorn op de prooistapel en viste er een ietwat ouder vogeltje tussenuit, deze prooi was waarschijnlijk vanochtend vroeg gevangen, redelijk vers dus nog. Ze trippelde naar een droog plekje, onder een dennenboom, en snoof de geur van de naalden in. Ze zette zich neer op het zachte mos wat om de boom heen groeide, hier zat ze lekker droog.

Net zoals wat Linn deed in WindClan, doe ik nu hier, leek het me grappig om hier ook eens een Sharing Tongues te maken. De regeltjes zijn gewoon nog hetzelfde enzo, dat is overzichtelijker.
~ zit nog alleen ~}

Met een diepe zucht stond Kestrelwing op, en snoof eens geergerd toen bleek dat het ging stormen. Hopelijk was de storm weer gauw voorbij, want hij wilde niet opgesloten zitten in dat saaie kamp. Maar ach, tot die tijd moest hij zich maar gaan vermaken. Met een klein drafje belandde hij bij de prooistapel. Daar liep een zwart witte poes. Ze pakte een wat oudere prooi, en Kestrelwing besloot hetzelfde te doen. Tenslotte was hij nog redelijk jong, en kon hij wel tegen een stootje. Toch? Al had hij dan veel meegemaakt, de rest hoefde niet onder zijn zorgen te lijden. Hij zuchtte nogmaals en ging toen naast de poes zitten. Haar naam wist hij niet meer, zoals van vele jonge katten. Och, hij kwam er zo wel weer achter. "Goedenavond." groette hij beleefd, en begon wat aan zijn prooi te knagen.

-Zit naast Tallpoppy-

_{Nog steeds ene beetje versuft van haar slaap stapte de kleine calico de apprentices den uit. Ze was net wakker geworden uit een rare droom waar ze nog steeds niets van snapte maar het was maar een droom dus ja...niets aan de hand. Even ontsnapte er een geeuw uit Lovelypaw haar bek voor haar groene ogen het kamp rond scande. Het was al laat en Lovelypaw wist dat ze eigenlijk niet had mogen slapen overdag maar ze had zo slecht geslapen in de nacht dat ze wel wat slaap nodig had. En trouwens, ze had gene mentor en maar 1 vriend dus wat kon ze anders doen? Ze had vandaag al 2 muizen gevangen voor haar dutje. De poes voelde hoe haar maag knorde dus liep ze rustig richting de prooistapel. Haar magere figuur viel goed op maar het kon haar niets schelen. Eigenlijk maakte het haar minder uit sinds ze Simplepaw, haar beste vriend had ontmoet. En ergens in haar hoofd voegde een klein stemmetje daar ook de naam Dawnpaw aan toe maar dat negeerde de poes. Eenmaal aangekomen bij de prooistapel nam ze een bruin konijn en liep ermee naar de zijkant van het kamp. Daarnet had ze een plek gevonden waar het donkerder was dan in de rest van het kamp door de schaduw dus besloot de poes daar te gaan liggen. Eenmaal daar aangekomen installeerde de poes zich en nam een hap van haar eten. Ze had vandaag nog niet gegeten en had daarom best veel honger, toch had ze een best klein konijn gepakt. Rustig vermaalde de poes het stuk konijnenvlees tussen haar tanden om het vervolgens door te slikken. Dat deed ze nog een paar keer tot het konijn op was en ze de botten begroef.}

Onopgemerkt kwam Dawnpaw het kamp binnen. Tussen zijn kaken zat een klein en mager konijn geklemd. Iets beters kon hij niet vinden. De rode kater sliep nog steeds niet in het kamp, hij had het prima bij zijn eigen plekje, beter dan tussen de irritante apprentices. Al was het wel jammer dat Lovely- Dawnpaw schudde zijn kop. Nee het was goed dat zij er niet was! Ze was misschien dan niet zo'n kittypet als de rest, maar nog steeds had ze dat softe kittypet gedrag ergens in zich.
Dawnpaw legde het konijn op de prooistapel en pakte zelf een waterrat. Met het dode beest tussen zijn kaken geklemd keek hij even rond. Sharing tonguesschoot door zijn kop, dat was waar ook. Hij keek rond of hij Greentear zag, maar kon hem niet ontdekken. Wel zag hij Lovelypaw zitten. En na wat getwijfel ging hij naast haar zitten. "Hey"miauwde hij simpel.

-Zit bi Lovelypaw =)

_{Nog voor een laatste keer wreef de poes wat aarde over de overgelaten konijnenbotten om ze goed te begraven zodat ze niet naar boven zouden komen tijdens een storm als de grond zou veranderen in modder. Toen begon de poes voor zich heen te staren, naar de uitgang. Eerst lette ze goed op de uitgang tot ze half wegzakte in haar gedachten. Toch bleef ze de uitgang bekijken, kijkend of ze Simplepaw zou zien. 'Of misschien Dawn..' Lovely schudde haar gevlekte kopje. Wat was er mis met haar? Zelf wist ze het niet. Zonder dat de calico het wou dacht ze bijna de hele tijd aan die kater. Hij verscheen zelfs in haar dromen maar waarom wist ze niet. En waarom juist die kater? De kater die haar had gepest,die haar minachting had aangekeken en zelfs een wonde had opengehaald. Natuurlijk wist Lovelypaw ook wel dat hij aardig kon zijn maar toch, waarom die kater? Ineens gebeurde dat waarvan ze had gehoopt dat het niet zou gebeuren, de kater kwam het kamp binnen. Ze zag hoe hij zijn vangst weg legde en rond keek. Toen voelde ze hoe de kater naar haar keek en ze liet ene ongemerkte, zachte zucht ontsnappen toen hij haar richting op liep. "Hey" Hoorde ze de kater zeggen toen hij naast haar was komen zitten. "Hoi" Antwoordde de poes niet wetend wat ze moest zeggen. Maar ineens kwam er een vraag haar hoofd binnengeschoten. "Waar ben jij trouwens in de nacht? Ik zie je nooit in de den." Vroeg ze. Maar ze schrok toen ze bedacht wat ze net had gezegd, ze hoopt maar dat de kater niet zou denken dat ze naar hem zocht in de nacht ook al deed ze dat onbewust. Ze liet echter niet zien dat ze schrok van wat ze had gezegd.

-Zit samen met Dawnpaw}

_{Tallpoppy was net vanplan geweest toen er een kater bij haar kwam zitten, ze herkende hem als Kestrelwing. "Goedenavond." Begroette de kater haar beleefd en de zwart witte poes snorde even. Haar appelgroene ogen waren gericht op de kater die ondertussen een beetje aan zijn prooi knaagde. ''Kestrelwing, toch?'' Vroeg ze wat onzeker en keek naar haar vogeltje, die ze nog even onaangeroerd liet liggen. ''Ik ben trouwens Tallpoppy.'' Vervolgde ze haar eerste vraag. Een stukje verderop zag ze twee apprentices zitten. Een calico poes en een rode kater, hun gesprek leek een beetje stroef. Toen wendde ze zich weer tot de kater voor haar neus. Haar groenige ogen keken enkele seconden in de zijne, waarna ze verlegen wegkeek en aan haar prooi begon te snuffelen. Haar snorharen trilden een beetje. Ze kendde deze kater als de vader van Darkfire, de slechte kater die toen de tijd Bluestar weg wilde hebben. Ze wist niet alles, want ze was een apprentice geweest toen en haar mentor hield haar ver weg van al die gebeurtenissen.}

"Hoi"Miauwde de calico poes terug. Dawnpaw keek haar niet aan en begon met het op eten van zijn waterrat. Het leek er op dat ze liever niet had gehad dat hij naast haar was komen zitten. Ze had vast gehoopt dat Simplepaw bij haar kwam zittendacht hij. Wat boeide het hem? Niks, hield hij zichzelf voor. Maar natuurlijk wist hij diep in zijn hart wel beter. "Waar ben jij trouwens in de nacht? Ik zie je nooit in de den."vroeg de poes. Hij was ietwat verrast door haar vraag maar liet dat niet merken. Op zijn gezicht was nog steeds dat ietwat arrogante en ongeïnteresseerde masker te zien. Hij haalde zijn schouders op "Ik heb mijn eigen slaapplek buiten het kamp. Ik word ziek van sommige apprentices" Miauwde hij naar de waarheid. Hij schaamde zich er niet voor. "Hoezo?"vroeg hij haar zo normaal mogelijk. Zocht d poes 's avonds naar hem?

_{Direct nadat de poes haar vraag had gesteld kon ze zichzelf wel voor de kop slaan. Waarom? Waarom moest ze hem zo iets vragen? Soms, nee altijd, was ze zo een idioot. Straks zou hij erachter komen dat ze naar hem zocht in de den, ook al deed ze het onbewust. "Ik heb mijn eigen slaapplek buiten het kamp. Ik word ziek van sommige apprentices" Hoorde ze de kater zeggen. "Lijkt me leuk, zo een eigen slaapplek." Dacht de poes luidop. "Hoor ik bij die apprentices?" Vroeg ze vervolgens. Ze wist niet waarom maar ze hoopte van niet. Nou ja, ergens wist ze wel waarom, ze wou graag vrienden zijn met hem. 'Of zelfs meer.' Voegde een klein stemmetje aan in haar hoofd. Lovelypaw schudde even haar gevlekte kop om van het stemmetje af te komen. "Hoezo?" Hoorde ze de kater toen vragen. Zijn stem klonk normaal maar toch kreeg Lovelypaw het gevoel dat er nog iets anders in zijn stem te horen was geweest, maar wat wist ze niet. Snel keek de poes weg van de kater. "Oh, eehm eeh, geen reden, het ehe viel me gewoon op." Stotterde de poes verlegen.}

"Lijkt me leuk, zo een eigen slaapplek."Dacht de poes luidop. Dawnpaw haalde zijn schouders op. "Ja best wel"miauwde hij niet helemaal naar de waarheid. Soms was hij ook best eenzaam, maar toegeven zou hij niet. "Hoor ik bij die apprentices?"vroeg Lovelypaw toen. Dawnpaw keek haar ietwat verbaasd aan. "Vroeger wel, maar nu niet echt meer"Miauwde hij zo onverschillig als het hem lukte. "Hoezo?"vroeg hij haar zo nromaal als het hem lukte. Hij begreep het niet helemaal. Zou ze.. Echt naar hem zoeken? Of was het haar gewoon opgevallen? "Oh, eehm eeh, geen reden, het ehe viel me gewoon op." stotterde de poes verlegen. Dawnpaw trok zijn wenkbrauwen op. Maar keek daarna miscshien iets te snel weer naar zijn waterrat. Bang dat Lovelypaw de achter gehouden emoties in zijn ogen zou zien. "Oké"miauwde hij wat ongemakkelijk en hij keek de poes nog steeds niet aan. "Hoe is het eigenlijk met Simplepaw, je vriendje?"vroeg hij al spottend grijnzend. Maar nog steeds hield hij zijn blik op zijn waterrat

_{"Ja best wel" Hoorde ze de kater antwoorden op haar gedachten. Pas op dat moment wist de poes dat ze dat luidop had gezegd. Toen schoot er een vraag door haar gedachten heen. Was zij één van die katten? Ze besloot het te vragen. "Hoor ik bij die apprentices?" Vroeg de calico toen aan de kater. Ze richtte haar groene ogen op de gestreepte kater en ze zag hoe de kater zijn 'neutrale' blik veranderde in een verbaasde blik. "Vroeger wel, maar nu niet echt meer" De kater probeerde op ene normale toon te spreken maar het lukte hem niet goed en Lovelypaw wist dit keer zeker dat ze een andere toon hoorde in zijn stem, maar welke wist ze niet. "Wat bedoel je daarmee?" En hoezo is je mening veranderd?" Vroeg de poes door. Ze snapte er niet van en dat vond Lovelypaw een heel erg onaangenaam gevoel. Daar na vroeg de kater waarom ze eigenlijk vroeg naar waar hij sliep. Pas op dat moment begon de poes vanbinnen te panikeren. Wat zou ze zeggen? Lovelypaw had geen idee. "Oh, eehm eeh, geen reden, het ehe viel me gewoon op." Begon de poes verlegen te stotteren. Direct wende ze haar blik af naar de grond maar vanuit haar ooghoeken kon ze nog zien hoe de kater een wenkbrauw optrok. Toen kwam er een andere blik in zijn ogen maar de poes kon die niet identificeren omdat de kater te snel wegkeek naar zijn waterrat. Er kwam ene ongemakkelijke stilte en het was duidelijk dat de poes er niet alleen zo over dacht. "Oké" Hoorde ze de kater wat ongemakkelijk zeggen. "Hoe is het eigenlijk met Simplepaw, je vriendje?" Hoorde ze de kater toen ineens zeggen. Lovelypaw moest even slikken. "Right.....mijn vriendje...." Zei ze een traag op een hele ongemakkelijke manier dat duidelijk verraadde dat er meer achter was.}

"Wat bedoel je daarmee?" En hoezo is je mening veranderd?"vroeg de poes door. Dawnpaw zuchtte wat geërgerd. "Ik bedoel daarmee dat ik dacht dat je eerst ook zo'n kittypet was, maar je hebt bewezen voor mij dat je dat niet bent. Althans niet zo erg als sommige"Miauwde hij nuchter. Hij zette zijn tanden in de waterrat en nam er een hap van. "Hoezo?"vroeg hij zo normaal mogelijk. "Oh, eehm eeh, geen reden, het ehe viel me gewoon op." stotterde de poes verlegen. Dawnpaw trok zijn wenkbrauwen op. Maar keek daarna misschien iets te snel weer naar zijn waterrat."Oké"zei hij wat ongemakkelijker. "Hoe is het eigenlijk met Simplepaw, je vriendje?"zei hij met een spottende grijns op zijn gelaat. Maar hij keek Lovelypaw nog steeds niet aan. Hij verwachtte een erg vrolijk antwoord te horen van 'heel goed! hij is zo lief!'of 'Geweldig! ik zou nooit meer zonder hem kunnen' en zo verder. Hij zuchtte. Plots hoorde hij Lovelypaw slikken. Hij keek haar met ietwat vernauwde ogen aan. "Right.....mijn vriendje...."haar lage ongemakkelijke toon maakte duidelijk dat er meer achter zat. Dawnpaw stond op. "Lovelypaw, Simplepaw is je vriendje niet he?" Siste hij kwaad. "Jullie speelde het alleen maar om mij 'jaloers' te krijgen."Gromde hij minachtend.

Ze zag hoe de kater boos opstond. "Lovelypaw, Simplepaw is je vriendje niet he?" Hoorde ze hem kwaad sissen. Lovelypaw slikte, ze had deze kwade kant nog nooit gezien en het maakte haar bang, hij wisselde zo snel van humeur. Maar voor dat ze nog iets kon zeggen sprak de kater alweer. "Jullie speelde het alleen maar om mij 'jaloers' te krijgen." Lovelypaw sprong op. "Nee." Riep ze op ene hoge stem met ene lichte wanhopige toon in haar stem. "Simplepaw wou dat ik mee deed en ik deed dat omdat het het beste leek op dat moment. Ik wou gewoon dat je me even alleen liet maar ik wou nooit tegen je liegen." Begon de poes wanhopig met dezelfde hoge stem. Ze wou niet dat hij boos op haar was. "En waarom zou je zogezegd jaloers worden?" Vroeg ze vervolgens haar stem was wat lager dan daarnet maar haar stem klonk ook nog steeds wanhopig. Het was net zo goed aan het gaan tussen haar en Dawnpaw, ze wou niet dat dit werd verpest. De verdriet was in haar ogen te lezen. Ze wou niet wanhopig overkomen maar toch deed ze het en waarom wist ze niet.

Slaperig opende de witte tabby zijn ogen, en keek naar buiten. De zon stond al hoog... Was dat iets ergs? Geschrokken sprongen de blauwe ogen van het katertje verder open. Ja, dat was iets ergs. Snel likte Simplepaw zijn voorpootjes, en ging ermee over zijn gezicht. De tabby trok een onbezorgd, ontspannen gezicht en wandelde de Den uit. Snel keek hij om zich heen. Meerdere katten zaten bij elkaar opgehoopt, Sharing Tongues? O, dat was vandaag ja... Simple begaf zich in snel tempo naar de prooistapel, en keek toen rond naar bekende katten. Lovelypaw en Dawnpaw zaten in de buurt, en het katertje besloot daar maar bij te gaan zitten. Net voor hij ging zitten, hoorde hij zijn naam vallen. 'Kom ik gelegen?' Een lichte glimlach vormde zich om zijn lippen, terwijl hij plaats nam.

"Nee."Riep Lovelypaw op een hoge toon, en met lichtelijk wat wanhoop in haar stem. Dawnpaw gromde zachtjes. "Simplepaw wou dat ik mee deed en ik deed dat omdat het het beste leek op dat moment. Ik wou gewoon dat je me even alleen liet maar ik wou nooit tegen je liegen."zei de poes wanhopig en op dezelfde toon. Ja hoor, makkelijk om te zeggen dat het ander mans fout is. Heel makkelijk. Dawnpaw voelde zich vreselijk van binnen, en kwaad. Je zou héél wat meer nodig moeten hebben om hem te kalmeren dan dat op het moment. "Ja, zeg maar weer dat het ene anders mans schuld is! Jij zielig stuk kraaienvoer."zei hij tegen haar. "En waarom zou je zogezegd jaloers worden?" Dawnpaw rolde met zijn ogen. "Doen alsof je dat niet weet, uch. Omdat ik volgens jullie gene vrienden zou hebben!"siste hij haar toe met zwiepende staart. 'Kom ik gelegen?'klonk plots een stem. Dawnpaw draaide zich razendsnel om. En ja hoor, daar zat Simplepaw. "Jij!"Riep hij uit. Dawnpaw keek hem minachtend aan. "Moet jij je 'vriendinnetje' niet troosten!" spuugde hij hem toe

"Ja, zeg maar weer dat het ene anders mans schuld is! Jij zielig stuk kraaienvoer." Hoorde ze de kater boos spugen. Lovelypaw haar ogen stonden verdrietig. Ze wist dat ze in tranen zou kunnen barsten maar ze zou zich sterk houden. "Nee! Het was ook mijn schuld, ik had niet moeten liegen. En ik weet dat het fout was." Riep de kleine poes wanhopig. "En waarom zou je zogezegd jaloers worden?" Vroeg ze toen vervolgens. Haar stem was minder hoog maar haar toon bleef wanhopig. "Doen alsof je dat niet weet, uch. Omdat ik volgens jullie gene vrienden zou hebben!" Hoorde ze hem sissen. Ze zag hoe zijn staart heen en weer zwiepte. "Dat heb ik nooit gezegd en ik wou je vriend zijn!" Riep ze even wanhopig. Ze kon haar tranen amper inhouden maar het lukte toch. Ineens hoorde ze een andere stem. Ze was zo gefocust geweest op Dawnpaw dat ze niet door had dat er ene andere kat was gekomen. En o nee, het was Simplepaw dit zou slechter aflopen dan verwacht. "Jij!" Hoorde ze de kater tegen Simplepaw zeggen. "Moet jij je 'vriendinnetje' niet troosten!" Lovelypaw was sprakeloos. Deze Dawnpaw had ze nooit verwacht. Waarom had ze toch gelogen? Waarom?

'Jij! Moet jij niet je vriendinnetje troosten?' Werd hem direct toegespuugd. Simplepaw keek verbaasd op. Waar sloeg dit nu weer op? Verdwaasd keek het katertje de andere kater aan. 'Eh, sorry? Wat is hier aan de hand?' Maar het katertje kreeg geen antwoord, de twee Apprentices waren te druk aan het bekvechten om naar hem te luisteren. Simple nam snel wat afstand, en keek met verbaasde blik naar de twee, en naar de emoties die over hun gezichten flitsten. Hij kon er geen touw aan vast knopen, dus hij liet het maar gewoon zitten.

"Dat heb ik nooit gezegd en ik wou je vriend zijn!"riep Lovelypaw wanhopig. Dawnpaw blies zachtjes naar haar. Iets wat hij normaal nooit had gedaan. Maar zijn woede zorgde er voor dat hij zichzelf niet was. 'Kom ik gelegen?'klonk plots een stem. Dawnpaw draaide zich razendsnel om, en keek in de blauwe ogen van Simplepaw. "Jij!"riep Dawnpaw uit. Hij wierp de wit gestrepete kater ene minachtende blik toe. "Moet jij je 'vriendinnetje' niet troosten!"spuugde hij naar de andere apprentice. Zijn staart zwiepte heen en weer. Simplepaw keek verbaasd op, sukkel. 'Eh, sorry? Wat is hier aan de hand?'zei hij. Dawnpaw lachte minachtend. Hij draaide zich om naar Lovelypaw. "En dit noem jij je vriend? Hij helpt je niet eens!"zei hij tegen haar. Pas nu merkte hij op dat z eop het punt stond om in tranen uit te barsten. Hij deed een aantal stappen achteruit en kreeg gene woorden meer uit zijn mond. Nee,nee! dit was niet zijn bedoeling geweest!

"En dit noem jij je vriend? Hij helpt je niet eens!" Hoorde ze de kater tegen zich zeggen. Lovelypaw keek even naar de witte tabby en vervolgens weer naar de andere kater. Haar ogen waren waterig en ze deed haar best niet in tranen uit te barsten. En ze zag hoe de kater dit door had wand hij nam een stap achteruit maar het was al te laat. De eerste traan begon over de wang van Lovelypaw te glijden. Het gaf een donkere streep achter. "Laat ook maar, ik snap niet dat ik je ooit aardig heb gevonden!" Riep de poes op een gekwetste toon voordat ze richting de uitgang van het kamp liep. Ze kon haar tranen niet meer inhouden en wou niet midden in het kamp beginnen te huilen. Snel liep ze over de binnenplaats om vervolgens te verdwijnen in de uitgang van het kamp.

-Lovelypaw is weg

_{Tallpoppy's ogen werden afgeleid door het tweetal apprentices, ze hadden ruzie om iets. Een derde apprentice kwam erbij, en nu barstte de hel los. Ze keek vragend naar Kestrelwing en stond op. ''Ik ben zo terug, even kijken wat die nu doen,'' Sprak ze tegen hem en trippelde vluchtig naar de herrieschoppers. Op dat moment zag ze de calico poes het kamp uit verdwijnen. Haar blik rustte op de twee katers, die ze herkende als Simplepaw en Dawnpaw. ''En wat zijn jullie nu weer aan het doen?'' Vroeg ze en haar appelgroene ogen stonden nogal fel, maar dat moest je zijn als Warrior zijnde. ''Waarom huilt ze, vertel op, en wel nu!'' Haar ogen keken wantrouwend naar de twee Apprentices.}

Hij knipperde eventjes rustig met zijn heldere elektrisch blauwe ogen en schudde zijn goudkleurig met witte pels even uit toen hij de Warriors den verliet. Rustig liep Shockwave de warriors den uit en rechtstreeks naar de prooistapel. Nadat hij een dikke duif had uitgekozen, keek hij even rond over de open plek, zoekende naar een plekje waar hij kon gaan zitten.

~Shockwave zit nog alleen, iemand mag bij hem komen zitten of hem bij het gesprek roepen, heb even geen idee wat hier gaande is :'D~

Onderwerp: Re: [Open - Sharing tongues] Autumn rains