[Leadership ceremony] After a harsh time a new Leader rises.

Als ze de kruiden niet had genomen zou ze nu waarschijnlijk al uitgeput ergens op de grond liggen. De bittere nasmaak hing nog in haar mond en ze kreeg deze ook niet weg. Toch hielp haar doorzettingsvermogen haar verder, ShadowClan lag nu onder haar hoede en ze zou nooit het pad volgen wat Rushspirit had gedaan. Het idee om acht extra levens van StarClan te ontvangen was eigenlijk best eng, ze zou allerlei overleden katten ontmoeten die haar gingen beoordelen, haar moesten vertrouwen. De zwart witte poes slikte en keek even achterom en zag dat ze misschien te hard van stapel was gegaan. Haar pas was een beetje versneld sinds ze het kamp verlaten had. Ze keek strak voor zich uit en zag aan de horizon de stenen verschijning al. Highstones. De plek waar ze haar levens moest krijgen. Een zucht verliet haar lippen en ze begroef haar witte voorpootjes in de zachte aarde. "Denk je dat StarClan me echt zal accepteren als Leader?" Vroeg ze toen toch wel aan Smokebreath die haar vergezelde met haar reis. Ze had beloofd geen vragen mer te stellen maar haar geweten stopte maar niet met twijfelen.

OOC; Smokebreath alleen !! - StarClan katten komen pas als ze ook daadwerkelijk zijn aangekomen.

Wie zegt dat Medicine Cats geen uithoudingsvermogen hadden? Smokebreath zou dit dan ook altijd stellig ontkennen. Elke maand dit eind naar de maansteen lopen, nou wat een slappe poesjes zeg, die medicine cats. Naja, nu was het geen tijd om daar over op te winden. Het was nu tijd voor het bewind van een nieuwe leader. Highstones verscheen al aan de horizon, nu de zon langzaam onder begon te gaan. "Denk je dat StarClan me echt zal accepteren als Leader?" Onderbrak Shrewleap's stem zijn gedachtes. Rustig keek Smokebreath om. "Ik zie geen reden waarom niet. Rushstar had zijn levens niet gekregen. Dus Starclan wachtte op iemand anders die voorbestemd was." Miauwde de kater met zijn vertrouwde bromstem.

"Ik zie geen reden waarom niet. Rushstar had zijn levens niet gekregen. Dus Starclan wachtte op iemand anders die voorbestemd was." Hm. De poes versnelde haar pas wat zodat haar uitzicht op de Highstones wat beter zou zijn. De plaats was prachtig om te zien en Shrew had alleen maar verhalen erover gehoord. Hoe zou het er van binnen uitzien? Was de Moonstone even groot als zij? Shrew schudde haar kop en keek Smokgebreath weer aan. "Ja, maar misschien wilt StarClan nu gewoon een Leader voor ShadowClan en ben ik gewoon maar een kat die ze zo even hebben gekozen." Mompelde ze toen weer en legde haar oren wat dichter tegen haar nek aan. Ze was gewoon nog lang niet zeker van haar zaken, laat staan die grote verantwoordelijkheid die ze kreeg. "Ik bedoel, de Clan zelfs was er ook al op tegen dat ik deze rang op me zou nemen.."

Stug stapte Smokebreath door, met grote passen. Hij was niet het meest spraakzame type. Zeker niet als een kat door bleef zeuren over een zaak die wat hem betrof allang was afgedaan. Hij was een medicine cat, geen psychotherapeut. "Ja, maar misschien wilt StarClan nu gewoon een Leader voor ShadowClan en ben ik gewoon maar een kat die ze zo even hebben gekozen." Mompelde ze toen weer en legde haar oren wat dichter tegen haar nek aan. Smokebreath bleef stug voor zich uit staren. Misschien, als hij zwijgzaam bleef, zou de poes ophouden met praten? "Ik bedoel, de Clan zelfs was er ook al op tegen dat ik deze rang op me zou nemen.." Miauwde Shrewleap. Nee, dat geluk stond niet aan zijn kant. "Dat zullen we wel zien als we er zijn, niet?" Bromde de kater, waarna hij de pas er weer inzette. "Kom op, of we zijn er niet voor maanhoog."

Smokebreath weigerde nog iets te zeggen en misschien was dit ook beter voor haar. Want nu voelde ze geen dringende vragen meer opkomen in haar kop. Toch kreeg ze op de een of andere manier wel een antwoord. "Dat zullen we wel zien als we er zijn, niet?" De kater zette een pas in en Shrew liep met hem mee, haar kop wat meer gebogen. "Kom op, of we zijn er niet voor maanhoog." Shrew knikte en keek wat vaag voor zich uit. Highstones kwam steeds dichterbij. Wat als StarClan haar daar de levens weigerde en ze dan het hele eind weer terug moest lopen met dat knagende gevoel? Dan had Wolf gelijk gehad, dat ze Rushspirit alleen maar had gedood om zelf aan de macht te komen. Nee. De poes schudde haar kop en bleef zwijgzaam verder lopen. "Heb je nog steeds niets gehoord van StarClan? Nu Birchpaw gestopt is als je Apprentice, of kan je het wel alleen aan?" Vroeg ze ten slotte om toch over iets te praten.

Nee, ze bleef niet stil. Haar mond moest bewegen, moest praten. Het. Hield. Niet. Op. Ugh. "Heb je nog steeds niets gehoord van StarClan? Nu Birchpaw gestopt is als je Apprentice, of kan je het wel alleen aan?" Miauwde de poes. "Je kan het niet laten om vragen te stellen, en dan ook nog de meest ongepaste, of niet?" Bromde de kater, waarna hij zijn rug wat rechtte. "Nee, geen dromen meer gehad en ja, ik kan alles nog prima aan als de hele clan zichzelf niet weer in een interne oorlog stort." Zijn humeur ging zichtbaar achteruit door alle vragen en al helemaal over de onderwerpen. Het 'verraad' van Birchpaw maakte hem nog steeds zichtbaar kwaad. Maar hij was niet het type om direct de apprentice helemaal af te gaan katten, nee, dat kwam wel als Shrew door ging vragen.

"Je kan het niet laten om vragen te stellen, en dan ook nog de meest ongepaste, of niet?" Zijn humeur ging zichtbaar achteruit en Shrew haalde haar schouders op met een klein glimlachje op haar gezicht. De kater had dan wel een kat vermoord, maar Shrew was ook weer niet iemand die zich makkelijk liet verslaan. "Nee, geen dromen meer gehad en ja, ik kan alles nog prima aan als de hele clan zichzelf niet weer in een interne oorlog stort." Goed. Als hij zo wilde gaan doen. "Hm, het was gewoon maar een vraag." Ze keek weer even vooruit en werd verrast door het feit dat ze er ook gewoon bijna waren. De zenuwen in haar maag begonnen nog vervelender te doen. "Hoe voelt het eigenlijk? Om in contact te komen met StarClan?" Dit keer zat er geen persoonlijk tintje aan haar vragen of dan moest Smokebreath StarClan als zijn eigen Clan zien.

Smokebreath staarde voor zich uit met zijn amberkleurige ogen. Hij hoopte dat Shrewleap het lang uithield als leader, of dat haar opvolger niet zo kletsgraag was. Beide suggesties waren prima. Hij had in ieder geval geen zin om weer deze pijnbank op te moeten met tienduizend en één vragen. "Hm, het was gewoon maar een vraag." Miauwde Shrewleap, waarna een korte stilte viel. Smokebreath genoot van deze stilte. Maar Shrewleap duidelijk niet, want de volgende vraag kwam er weer aan. "Hoe voelt het eigenlijk? Om in contact te komen met StarClan?" Vroeg de zwart witte poes. Indecent question it was... "Een medicine cat hoort niet de details van zijn persoonlijk contact met Starclan weer te geven." Miauwde Smokebreath monotoon, "Evenals dat jij de details van je leiderschaps ceremonie ook niet zal behoren te delen."

De glimlach op haar gezicht werd wat groter omdat Smokebreath blijkbaar verstoord werd in zijn moment van rust. Wilde hij stilte? Dan had hij dat ook even moeten zeggen. "Een medicine cat hoort niet de details van zijn persoonlijk contact met Starclan weer te geven." De kater had zeker geen zin verder iets te gaan zeggen over zijn zaken. "Evenals dat jij de details van je leiderschaps ceremonie ook niet zal behoren te delen." Hm. Shrew keek weer voor zich uit en haar poten moesten even wennen aan de wat hardere ondergrond. "Nog één dingetje dan," Zei ze met een aardig grote glimlach op haar gezicht maar toen ze haar kopje naar omdraaide keek ze hem wat serieuzer aan. "Je gaat toch wel mee naar binnen, toch?" De poes bleef even staan toen ze naar de Medicine cat keek. Ze zouden binnen een korte tijd bij de opening van de grot komen en ze wilde hier even duidelijkheid op hebben.

De grond verharde onder zijn pootkussentjes en Smokebreath boog zijn kop even in de richting van een donker gat in het rots. "Daar moeten we naar binnen." Miauwde hij simpeltjes, waarna hij er al heen liep. Totdat Shrewleap haar stem opnieuw liet horen. "Nog één dingetje dan," Zei ze met een aardig grote glimlach op haar gezicht maar toen ze haar kopje naar omdraaide keek ze hem wat serieuzer aan. Smokebreath trok zijn wenkbrauw op, duidelijk niet bijster onder de indruk. "Nou?" Miauwde hij. "Je gaat toch wel mee naar binnen, toch?" Miauwde Shrewleap. "Nou, als je erop staat, zal ik wel buiten blijven." Miauwde de kater op een verveelde toon, waarna er een bijna pesterige grijns op zijn lippen speelde. Tijd om eindelijk een beetje terug te pesten.

"Nou, als je erop staat, zal ik wel buiten blijven." Ah dus nu ging de kater ook zijn serieuze houding weggooien, eh? Net nu de poes er zelf niet echt maak naar had. De grijns op zijn gezicht, daar trok ze zich momenteel even niets van aan en ze trippelde wat naar de opening van de grot. Shrew slikte en keek nog een keer om. "Ik denk dat het beter is als je meegaat, want straks bevries je nog." Niet dat het in de grot warmer zou zijn, maar dan hoefde ze tenminste niet toe te geven dat ze eigenlijk een beetje bang was. Voorzichtig plaatste ze haar poten voor zich en merkte ze al gauw dat de duisternis met grote sprongen toenam. Nogmaals slikte ze en schakelde de poes over op haar tastzintuigen. Haar ogen zouden nu niets meer uitmaken, laat staan iets doen. Alles was zwart en alleen het wisselvallige geluid van druppels die op de grond vielen weerkaatste van de wanden. De lucht was vochtig en de wanden voelden ontzettend koud aan. De poes versnelde haar pas iets zodat ze eerder van deze verstikkende plek kon komen. Af en toe moest ze plots een bocht maken om niet tegen een muur van steen aan te knallen. Net toen ze haar hoop wilde opgeven om ooit nog op de juiste lek aan te komen, verscheen er een zacht licht. De poes snakte naar licht en rende wat sneller naar voren. Toen ze bij een groter plekje was aangekomen zag ze de steen waar ze al zoveel verhalen over gehoord had. Shrew slikte en deed voorzichtig wat passen naar de gloeiende steen. Ze moest haar oogleden half sluiten om niet verblind te worden door het felle licht. Voor morele steun keek ze achterom, maar de gang was gewoon nog net zo donker als dat hij altijd was geweest. "Here goes nothing.." Mompelde ze en sloot haar ogen. Om het zichzelf gemakkelijk te maken ging ze liggen en drukte vervolgens haar neusje tegen de steen.

Zwijgend liep Smoke achter zijn leader aan, voor het geval dat ze toch zou verdwalen in de gangen van Hoogstenen. Hij had om eerlijk te zijn geen zin om haar te gaan zoeken hier. Maar Shrewleap, zoals het hoorde, leek geen problemen te hebben met het vinden van de maansteen en was ook niet eens meer zo spraakzaam. Dat was ook nog eens een mooie bonus. De kille stenen schraapten vervelend langs zijn pootkussentjes, maar uiteindelijk kon hij het bekende licht van de maansteen aanschouwen. Zwijgend ging hij zitten. "Succes, Shrewleap." Murmelde hij nog, waarna hij zijn staart om zijn voorpoten krulde. Het voelde vreemd om te moeten aanschouwen, in plaats van met Starclan te spreken. Maar voor nu, kon hij enkel en alleen wachten.

Geschrokken hief de zwart witte poes haar kop op, de zachte gloed van de Moonstone scheen op haar nu bijna zilveren vacht. De maan was alweer vervangen door een gloed van de ochtendzon. Haar poten leken wel in brand te staan en toen ze overeind probeerde te krabbelen, lukte het haar gewoon niet. “Smokebeath? Ben je daar?” Vroeg ze met een wat zwakke stem, maar haar groene ogen moesten nog wennen aan het zwakke licht. Van StarClan weer terug op aarde, het voelde vreemd en tegelijkertijd ook veel vertrouwder. Beter, misschien. "Zou je me misschien kunnen helpen?" Vroeg ze en haar stem klonk erg zacht, misschien onhoorbaar waar de donker grijze kater. Maar meer kon ze er even niet van maken, ze was doodop van de StarClan ceremonie, laat staan het vooruitzicht van die héle lange reis.

Een beetje verveeld staarde Smokebreath naar de Moonstone. Het was vreselijk om ernaar te moeten kijken, zonder wat te moeten doen. Hij hoopte dan ook, ondanks dat het best spannend was, dat hij geen leiderschapsceremonies meer hoefde te begeleiden in de rest van zijn leven. Hij werd uit zijn gedachten gewekt, zichzelf erop betrappende dat hij inderdaad weggedoezeld was, door Shrewleap, nee, Shrewstar's, stem. "Welkom terug, Shrewstar," Miauwde Smokebreath kalm, waarna hij zich tot een staande positie hief. "Ik kom er al aan." Met logge pootstappen, stapte de kater richting Shrewstar en ondersteunde hij haar met zijn massieve lichaam. Hij pakte haar nekvel beet met zijn tanden en trok haar voorzichtig, wat bij hem nog steeds een tikkeltje ruw was, overeind. Maar ach, je kon niet alles hebben en Smokebreath kon het ook niet zo bijster veel schelen dat ie ruw was.