{Smokebreath}{SPT} I'm as good as death...

Een grijze gestalte spurtte achter een eekhoorn aan. Het oranje beest rende met uitgepuilde ogen zo hard als het kon, met de happende kaken van Amberpaw achter zijn staart. Het wou net de boom in, maar hij werd teruggetrokken. Een poot stond op zijn staart, en niet veel later werden de tanden in zijn nekvel gezet. Amberpaw hief zijn kop met de eekhoorn slap in zijn bek, terwijl de regen op hen tikte. Het was een gewoon Leaf-fall buitje, en het onweerde verderop. Hij legde het in een kluitje varens, en vervolgens keek hij rond naar meer prooi. Zijn oog viel op een dikke rode staart met een witte punt, en zijn hart maakte een sprong van geluk. Vos! Als hij deze versloeg, zou hij misschien Warrior worden. En hoe moeilijk kon het zijn? Hij zakte in een sluiphouding en langzaam kroop hij naar voren. Met een brul sprong hij op de rug van het dier en beet in de nek. Maar binnen een paar seconden werd hij alweer weggeworpen. Zijn zij beukte hard tegen een boom aan, en piepend van de pijn zakte Amberpaw in. Hij keek op, en schrok van wat hij zag. Een reusachtig dier was het, reusachtige klappende kaken met twee rijen vlijmscherpe tanden. Twee ogen die woest op hem neerkeken. Spieren puilden onder de huid van het dier uit. Amberpaw's ogen glinsterden van angst. Het dier was te sterk. Een pijnscheut schoot door zijn rug toen de tanden in zijn vel werden gezet. Hij werd weggesmeten en toen hij wou op staan werd hij vastgegrepen bij zijn achterpoot. Hulpeloos werd hij weer weggesmeten en opgepakt. Hij hing in de kaken van het dier, natgeregend. Een zacht gerommel klonk verderop, en plots heel dichtbij een hard krakend geluid. Hij werd weer weggesmeten en hij zag een boom vallen, geraakt door de bliksem. Hij stond niet in brand. De boom crashte op de vos, wat het einde van hem was. Amberpaw vloog op een steen af, en alles werd duister toen hij er tegen aan vloog met een harde knal.

Amberpaw kreunde. Hij was een tijd buiten westen geweest, en weer bijgekomen nu. Hij stond op, en opende zijn ogen. Hij zag een zwart scherm. Wat? Hij was er erg zeker van dat hij knipperde. Hij kneep zijn ogen stijf dicht. Maar toen hij ze weer opende zag hij nog steeds niks. Was hij soms... Nee! Hij kon helemaal niet blind zijn! Diep vanbinnen wist hij dat het niet waar was. Maar hij wou het niet geloven. Hij begon te wankelen door het territorium. Waar was hij? Hij liep vooruit en crashte tegen een boom aan. Hij ging opzij, maar viel doordat zijn poot in een konijnenhol viel. Later gaf hij het op, hij deed zichzelf meer pijn dan dat hij al had. Hij zakte neer op een stuk mos. Hij legde zijn kop vermoeid en verward tussen zijn poten en begon schokkend te ademen. Hij was kapot en gebroken, en het voelde voor hem dat leven geen zin meer zou hebben op dat ene moment.