I don't deserve friends, i don't deserve life ~Spt&Herbpaw~

_{Een kleine calico rende tussen de mooi gekleurde bomen. Ze was het kamp uit gevlucht, weg van de katten, weg van de pesters. Traande rolde over haar gekleurde wangen en haar poten raakte zacht de grond. Ze wou weg van alle problemen, weg van alles dat haar pijn kon doen, weg van haar leven. Elke dag, elke dag werd ze gepest door dezelfde katten, de katten die naar haar uiterlijk keken, de katten die een kleine apprentice met een magere bouw zagen. Met haar groene ogen vol tranen liep de kleine apprentice door, tot ze iets hard raakte. Met een grote plof viel de apprentice neer. Toen ze opkeek wat ze had geraakt schrok ze nog meer. Ze was tegen een andere kat aangelopen! Snel probeerde ze te stoppen met huilen maar het lukte niet, de tranen wouden maar niet verdwijnen. Snel stond de apprentice op. "S...sorry." Zei de poes met een beverige stem. Ze maakte zich klaar om weer weg te rennen voor de kat een rot opmerking kon maken over haar.}

_~Herbpaw~

Hysterisch piepend holde Herbpaw door de bosjes. Hij had een hond gezien. Zomaar! Een lelijk, kwijlend beest, en hij had hem recht aangekeken. En het monsters was zijn richting opgerend. Het kon hem niet zoveel schelen dat hij zo net een kleine kitten leek, maar dingen konden soms weleens vreemd lopen. De enige gedachten in zijn grijze kopje was: 'De clan waarschuwen.' Hij keek al rennend achterom, om te kijken of de hond hem nog volgde, maar botste plotseling tegen iets keihards op. Met een plof viel hij naar achter, en keek recht in het gezicht van een calico poes. "S...sorry." Het klonk beverig, en beschaamd keek Herbpaw vlug de andere kant op, waarna hij mompelde: ''Niet erg..niet erg..'' Hij durfde amper wat te zeggen.

_{Nog voordat de calico kon weglopen hoorde ze de andere kat iets mompelen. ''Niet erg..niet erg..'' Hoorde ze. De calico wist niet zeker of ze het zich had ingebeeld of niet. Een kat die geen gemene opmerking op haar maakte, was dat zelfs mogelijk. Met de tranen nog steeds uit haar diep groene ogen vielen durfde ze de kat even aan te kijken. En ze geloofde haar ogen niet, de kat keek weg van haar. Het leek wel alsof hij verlegen was. Ze wist niet wat ze moest doen. De calico probeerde te stoppen met huilen maar het lukte niet. Haar diep groene ogen stonden verdrietig en straalde breekbaarheid uit. Dus keek de poes snel naar de grond. at moest ze doen? Gewoon weg gaan of niet? Ze wou niet dat de kater haar zag huilen maar ze was zo in de war. Haar hoofd tolde en het feit dat de kater zo anders had gereageerd dan ze had verwacht maakte haar alleen maar meer in de war.}

De poes reageerde anders dan hij verwacht had. Toen hij weer voorzichtig opkeek, was ze aan het huilen. Ze zag eruit alsof ze vreselijk in de war was, en meteen voelde Herbpaw zich zo schuldig. Het kwam vast door hem. Langzaam stond hij op, en vroeg zacht, maar zorgelijk: ''Gaat het? Het..het spijt me heel erg dat ik je zo zeer heb gedaan..die botsing ook.'' Hij zuchtte. ''Met mij gebeurt er ook altijd wat als iemand anders in de buurt is...'' Hij schaamde zich altijd. Want Herbpaw had vaak pech, en tot zijn grote spijt en verlegenheid durfde hij na zijn zin niks meer te zeggen.

_{''Gaat het? Het..het spijt me heel erg dat ik je zo zeer heb gedaan..die botsing ook.'' Hoorde ze de kater zeggen. Maar voor dat Lovelypaw kon antwoorden vervolgde de kater voor haar al. ''Met mij gebeurt er ook altijd wat als iemand anders in de buurt is...'' Hoorde ze hem vervolgen. "Oh, eeh n-nee, het is niet j-jou schuld." Zei de poes met bibberende stem. Ze was te verlegen om de kater aan te kijken dus boog ze haar hoofd naar beneden. Ze wou niet dat de kater dacht dat ze huilde door hun botsing maar ze was gewoon te verdrietig om te stoppen met huilen. Ze zag hoe haar tranen op de grond drupte en de plekken die ze nat maakte donkerder werden.}

De calico appretice antwoordde met een trillende stem terug: "Oh, eeh n-nee, het is niet j-jou schuld." Herbpaw was meestal te bang om iets met anderen te doen, maar hij vond het erg zielig om de kat voor hem te zien huilen. Misschien kon hij zich wel voorstellen, en haar wat opvrolijken. Hij probeerde haar maar te gaan troosten, als was hij niet zo goed in dingen zoals dit. ''Je hoeft niet meer te huilen..'' Mompelde hij sussend. Hij twijfelde nog steeds of hij haar geen pijn had gedaan. ''Misschien kunnen we wat leuks gaan doen zoals jagen. Of iets rustigers. Dat is beter dan verdrietig zijn.'' Hij moest meteen denken aan de zin: 'Be happy.' Hij moest nu even niet meer verlegen zijn, en gewoon sociaal wezen. Hij ging zitten bij zijn mede appretice, en zei vriendelijk: ''Ik ben Herbpaw. En jij?''

_{''Je hoeft niet meer te huilen..'' Hoorde ze de andere kater troostend tegen haar zeggen. Lovelypaw keek op van de grond en richtte haar diep groene ogen op de kater. Hij was de eerste kat die haar ooit probeerde te troosten. ''Misschien kunnen we wat leuks gaan doen zoals jagen. Of iets rustigers. Dat is beter dan verdrietig zijn.'' Hoorde ze hem vervolgen. Rustig knikte de calico. De tranen waren niet gestopt maar ze waren wel aan het minderen. ''Ik ben Herbpaw. En jij?'' Zei de grijze kater genaamd Herbpaw. "I-ik ben Lovelypaw." Antwoordde ze met trillende stem. Dit keer trilde haar stem net meer zo van verdriet maar meer omdat ze zo verlegen was. Rustig nam ze de kater die bij haar was in zich op. Hij was een grijze kater met wit en aan zijn grootte te zien was hij 6 moons. De poes kon net een zucht onderdrukken. 'Ik zou er wel klein en mager uitzien voor deze apprentice.' Dacht de calico die een moon ouder was maar toch kleiner en veel te mager was. Haar diep groene ogen gingen naar die van de kater. Maar zodra ze oogcontact kregen wende ze haar blik weer af, nog steeds veel te verlegen.}

Nadat hij haar een beetje getroost had, althans, dat hoopte Herbpaw, had ze geknikt. ''Ik ben Herbpaw. En jij?'' Hij was best trots geweest dat hij zich had durven voorstellen, aangezien hij dat meestal vergat. "I-ik ben Lovelypaw." Herbpaw toverde een vriendelijke lach tevoorschijn. ''Leuke naam.'' Daarna sprong hij op. Hij zou hier een leuke dag van maken, aangezien Lovelypaw erg verdrietig was. Hij was er even dapper genoeg voor, om zelf wat voor te stellen. ''Misschien kunnen we naar de sunningrocks gaan, het zonnetje is een beetje gaan schijnen.'' Oeps. Daar was hij iets vergeten. Vlug mauwde hij erachteraan: ''Als..als jij dat wilt hoor. Niet iedereen vind het daar geweldig.'' Er klonk weer getwijfel in zijn stem, maar Herb was Herb.

_{''Leuke naam.'' Hoorde ze de grijze kater zeggen. Even glimlachte de poes als bedankje voor het compliment. Haar tranen waren zo goed als gestopt maar haar ogen straalde nog steeds verdriet uit. Maar als je goed keek kon je er ook nog verlegenheid in herkennen. Natuurlijk wou Lovelypaw niet dat de kater dit zag dus bleef ze de kater zijn blik ontwijken. ''Misschien kunnen we naar de sunningrocks gaan, het zonnetje is een beetje gaan schijnen.'' Hoorde ze de kater voorstellen. Lovelypaw was dol op de sunningrocks dus natuurlijk wou ze wel gaan. En net toen ze een antwoord wou miauwen was de kater haar al voor. ''Als..als jij dat wilt hoor. Niet iedereen vind het daar geweldig.'' Hoorde ze de kater zeggen met ene twijfelende toon in zijn stem. "Dat....dat lijkt me erg leuk." Antwoordde Lovelypaw verlegen. Proberend de twijfel van de kater genaamd Herbpaw te laten verdwijnen keek de poes op van de grond recht naar de kater zodat hij de eerlijkheid in haar ogen zou zien. Zodat hij wist dat ze het meende en ze het voorstel echt fijn vond. Wat ze niet wist was dat er een hele verlegen blik in haar ogen lag en dat besefte ze pas na een tijdje. En toen ze het besefte wende ze haar blik weer af. Ze wou niet dat katten wisten de verlegen ze was, ook al wisten de meeste dat al.}