[Open - SPT] I'm still not here

Een donkere gestalte liep door het kamp. Haar vacht was nachtzwart, halflang en pluizig. Des te meer vielen haar goudbruine ogen op. Eigenlijk was alles voor de rest aan haar zwart. Het uiterlijk dan, vanbinnen viel ze best mee. Haar zwarte snorharen waren lang en krulden sierlijk naar beneden. Ook haar ogen stonden niet scheef, kortom, ze mocht er zijn. Maar toch zag je direct al dat ze droevig was. Errorpaw ademde eens diep in. Soms had ze het er gewoon zo moeilijk mee. Ze ging trillend bij een klein waterplasje zitten, en staarde naar haar spiegelbeeld. Wat walgde ze toch van zichzelf. Boos schopte ze een steentje weg. Met een klein plonsde belandde deze in het water, en vervaagde haar spiegelbeeld. In elkaar gedoken, bleef ze kijken in het water, zonder te weten waarom. Ja, deze poes kwam vaak over als een rare vogel. Maar heus, ze meende het niet slecht.

Stil sloop er een kleine kitten langs de randen van de nursery. Met zijn witte vacht die 2 zwarte vlekken bevatte was hij best goed te zien maar nog steeds lukte het hem om steeds dichter bij de uitgang van de nursery te komen zonder dat hij werd opgemerkt. Al zijn siblings waren aan het slapen maar hij was te hyper en miste zijn moeder te erg om in slaap te vallen. De laatste paar dagen was zijn moeder elke ochtend vertrokken zonder ook maar iets tegen hem of de andere uit zijn nest iets te zeggen. Hij had altijd gedaan alsof hij sliep toen ze vertrok maar stiekem had hij haar elke dag zien vertrekken. Hij was er klaar mee! Hij zou zijn moeder volgen en vragen wat er mis was. Hij wou zich niet meer vervelen in de nursery. Daarom was hij de laatste paar dagen de nursery al uit geslopen. Eigenlijk was hij nog te jong om de nursery te verlaten, maar hij wou avontuur! De eerste keer dat hij de nursey had verlaten was hij zo verbaast geweest over alle reusachtige katten. Maar nu was hij het best gewoon geworden. Hij vond het voor al leuk om te spelen met de grootte katten wand als het je lukte om op hun rug te klimmen was je altijd zo hoog en had je ene geweldig uitzicht! Met zijn diep blauwe ogen op de uitgang van de nursery gericht sloop de kater steeds verder weg van de warme mos nesten en kwam hij steeds dichter bij de koude uitgang. En ook al was hij nog maar een kitten, had hij al ene best goede sluiphouding, dit toonde aan dat hij later ene goede warrior zou worden. Eenmaal aangekomen bij de uitgang van de nursery moest de kleine kitten een paar keer knipperen met zijn ogen om gewend te worden aan het felle licht dat zo anders was dan de donkere nursery. Toen, zag hij daar bij de uitgang van het kamp een zwart-witte vacht verdwijnen. Zo snel mogelijk begon de kleine kitten richting de uitgang van het camp te rennen, hopend dat het zijn moeder was. Hij was de andere katten al vergeten en zigzagde tussen hun benen door. Maar wat hij niet had verwacht was een grote hoop zwart bond dat in zijn weg lag. Zo snel mogelijk probeerde de kater af te remmen maar het was al te laat. Hij botste volop tegen de andere kat. Natuurlijk was het onmogelijk dat hij de andere kat had pijn gedaan wegens zijn kleine formaat. "Oef, sorry" Zei de kleine kitten toen hij een stap naar achteren nam om de kat te observeren. Maar al snel richtte hij zijn blauwe ogen op de camp uitgang, het was te laat de kat was al verdwenen. Een verdrietige blik verscheen in zijn ogen. Dit verscheen echter zo snel als het kwam en maakte plaats voor nieuwsgierigheid en speelsheid. Hij keek weer naar de andere kat en merkte dat deze kleiner was dan de volwassen katten. Hij bedacht zich dat dit waarschijnlijk een apprentice was. 'Misschien wilt ze wel spelen?' Dacht de kleien kater opgewonden. "Hallo, wil je met mij spelen?" Vroeg de kater opgewonden terwijl hij op en neer begon te stuiteren. "He, wil je? Wil je?" Vroeg hij hyper verder.