I'm not like the rest {+LEAFSTORM}

Zijn felle gele kijkers waren strak voor zich uit gericht toen hij zich een weg door de doorntunnel baande, even weg van dat veel te drukke kamp. Sinds dat hij aardiger deed tegen Strawberry begonnen katten te denken dat hij veranderd was. Die waren zeker allemaal hard op hun kop gevallen, of zo? Wild schudde de stevig gebouwde kater zijn brede kop. Zelfs nu, nu het noodzakelijk was dat hij met andere begon om te gaan, weigerde hij nog steeds zich socialiseren. Geen haar aan zijn lichaam dacht eraan vriendelijk te doen tegen zijn Clan genoten. Ze waren allemaal één voor één luie poesiepoezen, en die Firestar was de grootste van al. Voelde hij zich nu trots omdat hij zijn oh zo dierbare Clan wist te redden van een hond? Zijn leider wist hij althans niet te redden, hoe hard hij dat ook geprobeerd mocht hebben. Nee, Twirlfang verachtte ze, haatte ze. Twirlfang zette iets meer kracht in zijn passen die hij nam en begon ietwat sneller te lopen. Zijn oren stonden zoals gewoonlijk vijandelijk naar achter gedraaid, en hij deed niet eens de moeite zijn klauwen in te trekken. Niemand kon hem zien, dus wat maakte het uit dat hij zo rondliep, right? Toen vier reusachtige eiken in zijn zichtveld verschenen, hield hij abrupt halt. Was hij al helemaal tot aan de vierboom geraakt? Geweldig, kon hij tenminste even alleen zijn.

De witte kattin liep diep in gedachten verzonken over het WindClan territorium. Haar gedachten gingen naar alle dierbaren die ze was verloren de laatste tijd. De enige familie die ze nog had waren haar drie kinderen; Summerpaw, Whisperpaw en Rhythmpaw. Een zucht rolde over haar lippen heen en ze keek op, de gedaante van de vierboom werd al zichtbaar. Was ze dan zo ver geraakt? Ze besloot daar maar een kijkje te nemen, aangezien ze de vorige keer Graystripe daar had ontmoet. Misschien was hij daar nu ook wel. Toen ze eenmaal bij de vierboom kwam, en ze midden op het veld stond. Stopte ze met lopen, en bekende geur drong haar neus binnen. Het was de ThunderClan kater die Fearlightning had vermoord, en hij stond niet ver bij haar vandaan..

Een kwade, lage grom verliet de keel van de kater bij het zien van de witte poes die hij de vorige keer ook had gezien toen hij een van haar vroegere vrienden had afgeslacht. Wat deed die hier nu weer? Zijn nek- en rugharen rezen automatisch weer overeind en op een dreigende manier stapte hij dichter naar de poes toe. "Weer van plan om de regels van de grenzen aan je laars te lappen?" Snauwde hij haar toe, echter was er wel een geamuseerde ondertoon te horen. De kater welke nog maar twee vossenlengtes van het spierwitte geval stond, ontblootte zijn tanden en ook zijn spierwitte nagels namen afscheid van hun hulzen en begroette de buitenwereld. "Want dan kan ik je niet beloven of je er deze keer weer levend van af komt, en anders kan ik je nog altijd in problemen laten komen door dit op de grote vergadering te melden, hmm?" Er rolde een geamuseerde rilling over zijn snorharen, het was duidelijk dat hij hier plezier in had, en net zoals bij Strawberry zou hij niet stoppen tot de poes het niet meer aankon.

Een rilling ging over haar ruggengraat heen. De kater zette zijn nek- en rugharen op en kwam dreigend naar haar toe. "Weer van plan om de regels van de grenzen aan je laars te lappen?" Vroeg hij met een geamuseerde ondertoon in zijn stem. Hij was twee vossenlengtes van haar vandaan en ze deed angstig een stapje achteruit. Haar haren stonden nu ook overeind. "Want dan kan ik je niet beloven of je er deze keer weer levend van af komt, en anders kan ik je nog altijd in problemen laten komen door dit op de grote vergadering te melden, hmm?" Sprak de kater, ze kon aflezen dat hij er plezier in had haar zo angstig te maken. ''Volgens mij heet dit hier de Vierboom, en is dat van alle Clans.'' Blies ze hem toen toe, bang was ze niet. ''Ik heb mijn Clan verteld dat ik niet weet hoe Fearlightning is overleden, en dat ik hem bij het donderpad vond.'' Sprak ze toen, op een wat kalmere toon. ''En, als jij mij verraad op de grote vergadering, zal ik ook moeten melden dat jij een andere Clankat hebt vermoord die niet eens een bedreiging toonde!''

Zijn gele ogen glommen uitdagend, geen haartje aan zijn lichaam dacht eraan de poes dit gesprek te laten winnen. Maar hoe kon ze? Twirlfang was hier duidelijk degene met het meeste lef, de poes had gewoon een sterk volhoudings vermogen, maar dat was dan ook weer alles. ''Volgens mij heet dit hier de Vierboom, en is dat van alle Clans.'' Miauwde ze. Hij deed moeite zijn lach die in hem oprees in te houden. "Ik heb het dan ook niet over deze keer." Lachte hij, niet vijandelijk noch geamuseerd, maar toonloos. Maar hetgeen wat ze hierna zei, trok toch wel lichtelijk zijn aandacht. ''Ik heb mijn Clan verteld dat ik niet weet hoe Fearlightning is overleden, en dat ik hem bij het donderpad vond.'' Twirlfang knikte kort, en haalde nadien zijn schouders op. ''En, als jij mij verraad op de grote vergadering, zal ik ook moeten melden dat jij een andere Clankat hebt vermoord die niet eens een bedreiging toonde!'' "En dat zullen ze echt nog geloven nadat ik heb gezegd dat jij de grensen overschrijdt? Het klinkt zelfs ongeloofwaardig. Wie zou nou geloven dat een kater zoals ik iemand zou vermoorden?" Hij schudde zijn kop, nee. Hij moest zien te voorkomen dat Strawberry het verhaal te horen zou krijgen, want dan zou het nog wel eens kunnen dat die poes ervoor zorgde dat hij de Clan werd uitgeknikkerd. Maar goed, hij zou wel zien. Ondertussen was zijn overeind staande vacht weer gaan liggen en keek hij de kattin voor hem op een neutrale manier aan.

"Ik heb het dan ook niet over deze keer." Lachte hij, waarna ze hem aankeek alsof hij een stuk kraaienvoer was.  "En dat zullen ze echt nog geloven nadat ik heb gezegd dat jij de grensen overschrijdt? Het klinkt zelfs ongeloofwaardig. Wie zou nou geloven dat een kater zoals ik iemand zou vermoorden?" Hij schudde zijn kop, maar ze liet dit gesprek niet winnen. ''Ik heb ook zo hier en daar mijn vrienden!'' Sprak ze op een nonchalant toontje. Ze hield oogcontact met hem, en volgde al zijn bewegingen. Haar rug stond nog steeds rechtovereind en ze hield haar kaken op elkaar geklemd, wat was deze kater vals zeg, ze kon er niet over uit. Haar grasgroene ogen zagen een glimpje onzekerheid, hij dacht vast over iets na. ''Maar wat wil je van me, aangezien jij op mij afkomt.'' Sprak ze fel, om vervolgens af te wachten op zijn tegenwoorden.

De kattin hield koppig vol, iets wat hem weer aan het lachen bracht. ''Ik heb ook zo hier en daar mijn vrienden!'' Hij plooide even een frons op zijn voorhoofd en schraapte zijn keel hierna. "Doe wat je niet laten kunt, zoveel maakt het me ook weer niet uit." Bracht hij kalmpjes uit. En daarbij; Wat zouden die 'vrienden' van d'r nou kunnen aanvangen? Niks, gezien die vrienden er niet bij waren toen hij het leven van die kater ontnam. Er waren geen ooggetuigen, geen bewijs. Zelfs de geur die aan dat dode mormel z'n lijk hing werd gemaskeerd door de stank van het donderpad, ze stond gewoon schaakmat. ''Maar wat wil je van me, aangezien jij op mij afkomt.'' De felheid waarop de poes hem aansprak stond hem niet aan, en dat kon je duidelijk merken aan de venijnige blik die hij op d'r wierp. "Ik wil je naam weten, gezien ik die nog altijd niet heb gekregen." Gromde hij ietwat bevelend.

Ze wachtte spottend af wat hij nu weer zou zeggen. "Ik wil je naam weten, gezien ik die nog altijd niet heb gekregen." Dit zou wel een leuk spelletje kunnen worden. "Eerst jouw naam." Zei ze uitdagend en keek hem recht in de ogen aan, nee, ze liet niet met zich dollen. De witte kattin zette zich neer, om geen bedreiging te willen vormen voor de kater. Ze trok haar nagels ook weer terug, en keek hem met een kalme blik aan. Haar staart zwiepte heen en weer, zodat er wat stof opstoof. Ze trok een wenkbrauw om hoog omdat het wel aardig lang duurde totdat hij zijn eigen naam zou herinneren.

- echt flut -

Door de korte stilte die aanbrak, begon Twirlfang ietwat ongemakkelijk met zijn voeten de grond samen te kneden. "Eerst jouw naam." Sprak ze uiteindelijk. Hij schudde zijn kop en tikte even met z'n staart tegen de aardbodem. "Waarom? Ben je de jouwe dan vergeten?" Vroeg hij honend, al zei zijn blik iets helemaal anders. Zijn geduld begon op te raken. Hij had wel iets beters te doen dat hier de hele tijd te staan niksen. Twirlfang kon de naam van de poes evengoed aan iemand anders vragen. "En anders blijf ik je gewoon aanspreken als wit geval."

_{Ze wachtte af op enig antwoord van de ThunderClan kater. "Waarom? Ben je de jouwe dan vergeten?" Vroeg hij honend aan haar, maar ze zag aan hem dat zijn geduld op begon te raken, jammer dan. "En anders blijf ik je gewoon aanspreken als wit geval." Ze keek hem spottend aan. ''Dat moet je zelf weten,'' sprak ze en keek hem minachtend aan. Haar ogen stonden fel, en haar klauwen waren uitgeslagen. Ze herkende zichzelf niet meer nu, deze kater deed iets met haar wat ze niet goed begreep.}