[Open] Just a rainy day.

Loom deed Dandelionfluff haar ogen wat toe. Het leek er misschien op dat ze lag te suffen, maar nee, ze was nog redelijk alert. Slapen op zo'n onveilige plek was echt niet handig: Straks kwam er nog een of andere vijandige kat langs en dan had ze een probleem Het lag gewoon prima zo. Het geluid van druppend water, hier en daar wat geritsel van een dier dat zijn of haar holletje opzocht omdat er onweer naderde. Onweer zag er mooi uit, maar het was ook best gevaarlijk. Dat dacht ze tenminste. De gestreepte poes begon zich nu wel te vervelen. Regen kon lang duren. Straks kreeg ze nog honger. Hoe ver was ze eigenlijk verwijderd van het kamp? Tamelijk ver, schatte ze. Hmmf. Als er iets was waar ze op dit moment geen zin in had, was om nu terug te gaan lopen naar het kamp door de stromende regen. En toch kon ze hier ook niet blijven zitten. Dilemma, dilemma. Een bekende geur drong haar neusgaten binnen en Dandelionfluff hief haar kop een stukje op. Wie het precies was, kon ze niet helemaal thuisbrengen, maar het was wel duidelijk dat het een clanlid was. Geen vijand. De poes in kwestie kwam steeds dichterbij en ze hoorde haar naam. 'Ja, ik zit hier,' reageerde Dandelionfluff wat flauwtjes. Eerlijk gezegd had ze niet zoveel zin in bezoekers, maar de mate waarin had natuurlijk ook te maken met wie het precies was en wat ze van haar wilden. 'Ik ben inderdaad in het konijnenhol gekropen.' Om haar woorden te bevestigen, stak ze haar kop uit het gat en keek om zich heen. Al snel nam ze Roseheart waar, een warrior van ongeveer haar leeftijd uit de clan. Dat ze daar gewoon in de regen zat, getver. Een grote druppel water rolde over een blad, viel naar beneden en spatte uiteen op Dandelionfluffs neus. Geërgerd nieste ze, en vlug trok ze haar kop weer terug, maar niet zover als voorheen. Ze was nu goed zichtbaar van de buitenkant. 'Ik vind regen echt smerig,' legde ze uit terwijl ze met haar poten het water van haar snoet probeerde te wassen. 355 woorden. Jouw post was meer dan genoeg ^_^

Dawnheart, een warrior van de ThunderClan, zat vast in een struik tijdens de jacht. Ze probeerde zich los te wringen, maar de vogel voor haar die ze probeerde te vangen hoorde het. 'Nee!' fluisterde Dawnheart toen het witte beestje zijn vleugels uitsloeg, en er van door vloog. De warrior zuchtte. Het was moeilijk prooi te vinden in bladval. Zwarte wolken hingen boven het territoria, en druppels vielen er uit. Misschien was het een voorspelling van StarClan. Bluestar was al dood gegaan, waar Dawnheart best verdrietig om was. Ze had haar nooit echt vaak gezien, maar ze had haar kitten en apprentice tijd altijd de bevelen van Bluestar opgevolgt, gedroomd dat ze ooit zo goed zal zijn als haar. Leader werd ze vast niet, maar nu ze warrior was wou ze het goed doen. Bluestar in StarClan zou kijken en waken over alle clans. Ze probeerde zich los te wringen uit de struik wat lukte, ook al kostte het wel tijd. De poes zuchtte, hoe moest ze ooit nog prooi vinden nu de vogel de rest zou waarschuwen? Bovendien had Dawnheart met al dat gewring en geritsel al genoeg prooi weggejaagd. Ze schudde te takjes en bladeren uit haar vacht, en druppels sprongen van haar vacht af het kletsnatte gras op. Er was één voordeel aan regen: de prooi kon je geur moeilijk ruiken. Maar jij ook weer van de prooi. Of van andere katten. En Dawnheart kon de zonsondergang niet zien door de regen. 'Ik haat regen!' murmelde ze boos. Ze liep door het territorium, haar poten zette ze op het natte gras wat plakte en een plens geluid maakte. Ze liep verder en verder, hopend dat de regen zou stoppen en de wolken weg gingen, maar dat gebeurde dus echt niet. Haar schutkleur viel niet echt op tussen de planten, weinig kans dat een kat haar zou zien of ruiken. Ze stopte toen ze een hol vond, ze snoof even om te kijken of er geen vos in schuilde, maar inplaats daarvan zaten er twee ThunderClan poezen. Ze ging met haar voorpoten naar binnen, en haar kop ook. Ze wou de katten niet boosmaken door zomaar binnen te wandelen. 'Mag ik er bij komen schuilen?' vroeg ze vriendelijk. Ze keek naar een van de katten. Die was oranje, ongeveer een moon jonger dan de andere. Ze heette Roseheart. Die naam had Dawnheart vaak gehoord in het kamp, maar ze had nooit echt de kans te krijgen de poes te spreken. De ander kende ze minder goed. Die was grijs-bruin-met zwarte strepen, en af en toe wat wit. Ook een soort van schutkleur, dacht Dawn. De ogen waren geel-groenig. Dawnheart had moeite met haar naam. Fluffheart? Nee, dat kon het niet zijn. Flufflion? Nee, Lionfluff? Nee, Dandefluff? Ook niet. Dandelionfluff, dat was het! Een koudde windvlaag ging langs de rug van Dawnheart en ze hoorde de wind waaien achter haar. Ze hoorde een tak van een boom vallen waardoor de staart van de warrior even dik werd, maar daarna weer normaal. Het leek wel een storm, maar hij was ook niet zo erg. De regen was nog het ergst. De koude druppels vielen op de kleurige vacht van Dawnheart, en iedere windvlaag kreeg de poes het kouder en werd ongeduldig. Ze liet helemaal niks merken en deed zo geduldig mogelijk, hopend dat de twee poezen het goed zouden vinden. Waarschijnlijk wel, maar wat als ze net een gesprek hadden over een geheim? De twee zouden Dawnheart het heus niet een twee drie vertellen, wat Dawn zou begrijpen. Wie vertelt nou even een geheim aan een random katje dat binnen komt wandelen? De warrior bedacht zich dat dat het vast niet was, en dat ze net als haar aan het klagen waren over de regen. Dawnheart wachtte rustig af, maar het duurde niet zo lang tot de poezen zouden antwoorden. En als ze geen zin hadden in bezoek, kon Dawnheart ook best even stil liggen of even rustig slapen om uit te rusten van de regen en al het jagen. Toch zat ze het liefste in de zomer, in de avond, zonsondergangen te kijken. Maar ze moest beseffen dat het nu weer koud weer werd. Ze lette op de twee clangenoten die zouden antwoorden, stiekem hoopte Dawnheart dat ze het snel deden. Dawnheart had echt een hekel aan regen.

718 woorden ^^ Ik deed echt m'n best om het lang te maken dus daarom is het zo.. met veel details.