tocht naar het watter

madiebo liep rond in de schuur. 'wat zal ik is gaan doen' vroeg ze hardop aan zichzelf. ik heb best wel honger dacht ze. 'zal ik gaan jagen' vroeg ze weer hardop. nee dacht ze. dat doe ik nou elke dag ze liep nog een rondje door de schuur. 'ik ga naar buiten' zei ze. ze klom in een appelboom en ging op de dikke tak boven de honden plaats zitten. de honden kwamen hard aan rennen en sprongen en blafte naar madiebo. 'kijk hier een eens vlooien balen' riep ze. ze pakte de tak vast met haar nagels, en schudden heen en weer. appels vielen naar beneden op de honden.
de honden gingen janken, toen kwam hun baas naar buiten met zijn schoen in zijn hand 'jij weer he rot kat ik zal je wat' hij gooide zijn schoen madiebo bukte. 'volgende keer beter' riep ze naar de tweebener. ze klom de boom uit. wat zal ik nou gaan doen dacht ze 'hey ik begin een tocht'
riep ze uit. 'ik ga meteen' en ze rende weg. madiebo liep en liep wat rook ze daar een muis
ze sloop er op af en sprong er boven op en maakte het af. ze begon te eten. toen het op was liep ze weer veder. wat zag ze daar de rivier van de rivier clan. ze rende er snel naar toe en begon te vissen niet wetende of er een patrouille ergens rond zou lopen of dat iedereen in het kam was

Spirit werd 's morgens vroeg lekker vroeg wakker en ze rekte zich uit. Ze keek naar Raven en gaf hem een lik. De kits ook. Daarna rende ze weg. Tijd om is wat vrienden te gaan zoeken! Haar ogen zochten nieuwsgierig te plek af. Ze rook een geur. Een verse geur. Een geur die ze niet kende, maar wel naar Rogue rook. Leuk! Het was een poes, want de geur rook zeer zoet. Maar de poes liep richting een grens. Spirit achtervolgde de poes nieuwsgierig. Het was RivierClan, richting de plek waar de poes liep. Waarom deed ze dat? Hier waren genoeg muizen! Spirit keek naar de poes. Goed verborgen in de struiken. Ja, het was typisch een Rogue. De poes begon te vissen. Spirit liep tot vlak naast haar en keek de poes aan. 'Hallo, mijn naam is Spirit,' snorde Spirit naar de poes. Ze sloeg haar staart netjes rond haar poten heen terwijl ze de poes vol gesnor aankeek. Een nieuwe vriendin maken was altijd wel een pretje. Ze vond het dan ook fijn als dat ook kon. Maar hier was dat niet veilig. Ze wenkte de poes en liep een eindje terug. Nu waren ze tenminste veilig. Ze ging zitten en keek of de poes haar gevolgd had.

Drust liep over het gras langs de rivier. Zijn ogen gleden over het wateroppervlak en probeerden de contouren van vissen te herkennen maar op het moment kon hij niets levends ontdekken in het donkere water. Met een geërgerde zucht versnelde hij zijn pas tot in een draf terwijl hij zich dringend afvroeg waarom hij hier rondliep zonder enig doel voor ogen. Hij was nog steeds zijn geïrriteerde bui van de laatste tijd niet kwijt maar hij voelde zich aan de andere kant uitzonderlijk goed nu de BloodClan tot stand was gebracht en hij er deel van uitmaakte. Het voelde écht goed om te weten dat hij niet de enige was die de Clans eens even een lesje wilden leren en dat diegene die het met hem eens waren ook nog eens een soort bondgenoten waren. Al had Drust niets opgevangen over een verbod om te vechten in de Clan... Misschien was dat om de rangen onderling uit te maken? Daar zou hij namelijk helemaal geen problemen mee hebben. Maar misschien kwam het ook gewoon doordat hij niet had opgelet, misschien was hij er met zijn grote domme kop niet bij geweesd toen de regels werden doorgenomen. Nou ja, hij wist het gewoon niet en als iemand van de BloodClan hem zou uitdagen zou hij die uitdaging aangaan, zich niets aantrekkend van de regels.
Drust herkende plotseling twee silhouetten aan de horizon. Hij grijnsde zonder enige aanleiding en ging in een vlotte draf op de twee af. Zijn kop ging de lucht in, net als zijn staart die boven zijn rug zwaaide en overduidelijke dominantie uitstraalde maar dat zou katten die hem goed kenden al niet eens meer opvallen. Dat deed hij altijd... Maar vreemde katten zou het waarschijnlijk afschrikken - niet altijd zijn bedoeling maar daar zou hij zijn dominantie absoluut niet voor laten varen.
'Hallo dames,' groette Drust toen hij de twee poezen had bereikt. Hij had geroken dat het twee Rogue's waren, éen behoorde zelfs tot de BloodClan en toen hij dichterbij kwam herkende hij haar. Alleen haar naam was hij vergeten... Drust pijnigde zijn hersens en vond plotseling weer de juiste bijbehorende naam. Madiebo. Hij had haar een keer ontmoet bij haar thuisfront en ze had hem wat voedsel aangeboden maar Madiebo had nooit Drust's volledige vertrouwen weten te winnen. Hij geloofde best dat het een vriendelijke poes was maar er was iets aan Madiebo dat hij niet helemaal vertrouwde. Iets wat bij veel katten voorkwam wat Drust betrof, hij vertrouwde nooit zomaar iemand.
De andere poes die enkel haar eigen geur mee droeg en niet die van andere katten zoals in een Clan of zoals in de BloodClan. Ze zag er in het eerste oogopslag niet erg groot uit maar dat was in Drust's beeld vrijwel altijd het geval. Hijzelf was een joekel van een kater, echt heel groot. Brede schouders en spieren die onder zijn huid rolden waren ook factoren die onderdanigheid bij vriend en vijand op wisten te wekken. Verder herkende hij de Rogue-poes niet maar ze zag er in eerste instantie niet vijandig uit.

achter zich hoorde ze geritsel. Ze ging niet reageeren want ze rook een roque geur. Tot nu toe zou ze niks doem maar gewoon doorgaan met vissen. 'Hallo, mijn naam is Spirit,' snorde de kat die ze had gehoord en dus Spirit bleek te heten. 'hoi Spirit' Zei ze terwijl ze zich naar spirit draaide. 'madiebo, aangenaam' Zei madiebo. Ze hoorde nog een kat maar roque dus reageeren zou ze voorlopig niet. Hallo dames,' groette de kat. Het was drust. 'hey drust' Zei ze terwijl ze een beetje uitdagend over haar schouder keek. Dat had ze ook bij silvercoat gedaan maar dat was met een ander doel.

Spirit keek naar de poes en knikte. Ze had het blijkbaar druk met jagen, dus probeerde Spirit haar zo weinig mogelijk te irriteren. De poes had zich voorgesteld als Madiebo. Dat was een aparte naam. Maar ja, Spirit ook. Ze zag opeens een cyperse kater met groene ogen uit de bosjes verschijnen, hun begroeten en hoorde Madiebo hem begroeten met de naam Drust. Die kenden elkaar dus blijkbaar al. 'Ook een goedendag, Drust. Mijn naam is Spirit,' sprak ze en ze knikte even naar de kater. Hij leek bijna op Raven, maar net niet helemaal. Hij straalde iets totaal anders uit dan Raven. Dominantie. Vijandigheid. Arrogantie. Raven niet. Die straalde iets geheel anders uit. Ze dacht terug aan de kittens die ze samen hadden. Vier. Miyu, Goldheart, Neko en Daylien. Ze keek naar Madiebo. Ze had weer eens wezen dromen. Maar nu hield ze haar aandacht er maar goed bij. De kater naast hun, Drust, leek net alsof hij iedereen kon versieren die hij wou, zo arrogant leek hij. Maar Spirit zei maar niks. Ze wou hem niet vooroordelen. Dat zou ongepast zijn. Ze wist hoe vervelend het soms was.

Drust hoorde de twee nog praten toen hij aankwam maar Madiebo merkte hem al gauw op. Ze keek hem aan en groette hem alsof hij haar oude trouwe vriend was. Nou, dat was hij definitely not. Daar irriteerde hij zich meteen mateloos aan terwijl hij geergerd met zijn staart zwiepte en Madiebo nijdig aankeek. En ook met een overdreven zwiep met zijn staart liet hij zien dat hij dat niet op prijs stelde. Daarom vertrouwde hij haar niet. Als hij naar hij keek voelde hij meteen iets van aversie en hij deed geen poging om dat te verbergen. Madiebo was op veel punten anders dan andere katten en vond hij behoorlijk irritand. Het zat in zijn hoofd om haar misschien nog een keer een lesje te leren zodat ze hem wel met nederigheid aan zou kijken maar dat kwam later nog wel eens. Maar ze was nu wel een lid van de BloodClan wat die gedachte wat onderdrukte. Hij kon immers niet zomaar al zijn clanleden aanvallen maar als ze hem ook maar een beetje zou uitdagen zou hij zijn kans grijpen en haar eens laten voelen wat er gebeurde als je geen respect toonde.
'Ook een goedendag, Drust. Mijn naam is Spirit,' antwoordde de Rogue-poes op een neutrale en toch ook vriendelijke manier. Drust verkoos meestel onderdanigheid boven vriendelijkheid bij andere katten maar dit vond hij niet zo'n probleem. Spirit keek hem observerend aan maar toonde respect - misschien op dezelfde manier als ze naar Madiebo deed, maar ze deed het en dat was genoeg om zijn irritatie-gevoelens wat te onderdrukken.
'En wat brengt jullie hier bij de rivier?' vroeg hij om een gesprek aan te knopen en Spirit misschien wat beter te leren kennen. Hij voelde tenminste niet zo aversie tegen haar en dat stond hem wel aan. Hij was liever in de buurt bij Spirit dan bij Madiebo, dat wist hij nu al. Natuurlijk vertrouwde hij haar niet meteen maar misschien was het de moeite waard om gewoon een praatje te maken voordat hij weer in een chagrijnige bui terecht kwam en het hele bos probeerde af te slachten.