Maybe you want to hunt. {Appleblossom}

De koperen ogen wierpen een blik op de uitgestrekte velden en de wind blies door de tabby bruine vacht heen. Autumnleaf stond op het hoogste punt, een heuvel in het landschap. Als hij achterom keek, zag hij het water van de River. Normaal gesproken zou hij daar naar toen gaan, maar het waaide te hard naar zijn zin. Hier was de wind duidelijk te merken maar hij had met zijn dikke vacht er geen last van. De Warrior ging naar beneden en maakte een klein sprongetje, zodat hij netjes op het vlakke landde. Het werd kouder, Leaf-fall was ingetreden, maar Leaf-bare kwam in zicht. Autumnleaf wist dat hij zich nu vooral bezig moest houden met jagen en voor genoeg prooi zorgen. ''Laat ik maar beginnen.'' Hij opende zijn mond en zette zijn neusgaten wat open, zodat de geuren goed door drongen. De koude wind prikte hem in zijn reukorgaan en zijn mond werd er droog van. Opeens merkte hij een geur van een konijn. Blij sloot hij zijn mond. Konijn was moeilijk te vangen, maar het waren groepsdieren, dus waar een was, waren meer. Autumnleaf ging op pad. In een drafje kwam hij bij de plaats aan, waar hij moest zijn. Meteen hield hij zijn pas in en ging plat liggen. Zijn koperen ogen bekeken de drie konijnen die rond elkaar heen huppelden en gras aten. Ze hadden wel iets grappigs. Maar het was voedsel voor de clan. Autumnleaf koos er een uit die aan het eten was en ging in sluiphouding. Hij moest vlug zijn. Voorzichtig kwam hij dichterbij, zijn hart klopte in zijn keel en hij hoorde het ruizen van de wind. Het konijn keek op, had hij Autumnleaf door. De kater hield zijn pas in. Gelukkig, het beest ging verder met eten. Autumnleaf kwam nog wat dichterbij. Zijn staartje zwiepte heen en weer en hij kwam wat omhoog. ''NU!''. De jager schoot overeind en ging achter het konijn aan, hij was dichtbij genoeg, om zijn prooi bij te kunnen houden. Het konijn schoot opeens een andere kant op, Autumnleaf zette zich schrap en maakte dezelfde bocht. Het konijn had echter voorsprong. Verwoed ging Autumnleaf sneller rennen. Stom beest! Werd dat dier dan nooit moe? Autumnleaf zette een sprint in en kwam weer dichtbij genoeg. Hij moest elk moment springen. Het volgende moment verscheen er iets in zijn zichtveld en verwoed remde hij af. Helaas botste hij toch tegen de andere kat aan. Meteen schoot hij naar achteren en wou hij tegen de kat schreeuwen. Maar zodra hij Appleblossom herkende, besloot hij zich in te houden. Het konijn verdween in zijn hol en de rest was ook niet meer te bekennen. Autumnleaf hijgde en probeerde wat te zeggen. ''Hi Appleblossom. Fijn om je weer *hijg*...eens te zien. Zin om te jagen?'' over de mislukte jacht zei hij niks. Hij zou nooit uitvallen tegen de poes en niet alleen vanwege zijn verliefdheid. Hopelijk was Appleblossom niet al te erg geschrokken van de botsing.

_{Appleblossom was naar de highlands gelopen. Om eventjes 'uit te waaien', zoals ze het zelf met haar rijke fantasie beschreven had. Haar jacht van diezelfde ochtend was totaal in de soep gelopen. De prooi had haar veel te vroeg gehoord en had zich uit de voeten gemaakt met een schelle alarmkreet, wat de prooien in de buurt ook gealarmeerd had. Maar Appleblossom was er dan ook niet bij met haar hoofd. Haar gedachten waren totaal ergens anders. In een wereldje die niet zo prettig was. Appleblossom vond het dan ook maar moeilijk te verkroppen dat haar ouders definitief en compleet uit elkaar waren. In haar kop hoorden haar ouders gewoon bij elkaar, maar het was duidelijk over tussen de twee. Ze werd alleen al ziekelijk bang van de gedachte eraan, de angst dat haar wereldje om haar heen instortte was enorm groot.
De wind woei in haar gezicht en blies even wat van de zorgen weg die in haar kop rondspookten. Appleblossom kon eventjes opgelucht ademhalen en trippelde over de velden heen, genietende van het uitzicht en langzaam wegdromende in fijnere gedachten. Eventjes alle negativiteit eruit. Ze sloot eventjes haar ogen en ademde diep in. Maar juist op dat moment crashte er iets tegen haar aan. Het geluid van de naderende kat was overstemd geweest door de wind en Appleblossom had hem dus niet gehoord. De poes slaakte een geschrokken, schrille kreet en tuimelde tussen het gras door. Eventjes bleef ze wat bedeesd en geschrokken liggen, met haar goudkleurige ogen angstig omhoog starende naar de kater voor haar. "H-hallo" Stamelde ze, nog steeds wat geschrokken. Jagen... Eigenlijk had ze daar helemaal geen zin in, zeker niet nadat haar jacht van die ochtend zo in de soep gelopen was."Ik euh.. Ik denk dat ik niet ga jagen.." Mompelde ze zachtjes.}

''H-hallo'' zei Appleblossom, ze was nog steeds een beetje geschrokken. Autumnleaf stapte wat naar achteren, ."Ik euh.. Ik denk dat ik niet ga jagen.." mompelde de poes zachtjes. ''Ow''Een vage teleurstelling was in de stem van de kater, ''Ach, ik ben toch eigenlijk wel even klaar. Dankzij die konijnen.'' vervolgde Autumnleaf vlug. In de hoop dat Appleblossom zijn teleurstelling niet opmerkte. Ach, misschien was praten ook wel een idee. Hopelijk had de kleine poes daar wel zin in. ''So, how's life?''sprak Autumnleaf met zijn zachtste toon,hij ging naast Appleblossom zitten, maar zorgde voor minstens een konijnensprong afstand. Wetend dat Appleblossom bang was voor fysiek contact. ''Met mij gaat het prima, behalve dat ik nauwelijks vrienden heb''de laatste woorden waren gefluisterd en even keek de kater naar de grond en toen richtte hij zijn blik weer op Appleblossom.

-short-

Eventjes keek Appleblossom wat voorzichtig opzij toen Autumnleaf wat teleurgesteld klonk, maar de poes zei er toch maar niets over. "Oké," Miauwde ze alleen maar zachtjes, waarmee de zaak voor haar was afgedaan. Ze durfde er niks over te zeggen, bang dat ze in een diep gesprek gestort zou worden waarin ze dingen zou horen die ze liever niet wilde horen. Want Appleblossom had er weer eens last van dat haar hoofd te vol zat met zorgelijke gedachten. En dan trok het kleine poesje zich automatisch terug in haar schulp. Liever had ze dan dat er niets meer bij kwam. "So... How's life?" Vroeg de kater uiteindelijk aan haar. Maar voordat ze de woorden kon formuleren van haar antwoord, praatte Autumnleaf al. Appleblossom legde haar oren achteruit. "Het spijt me voor je.." Mompelde het poesje zachtjes terwijl ze weg keek, waarna ze zijn eerdere vraag toch maar vermeed. Appleblossom was een oppotter, niet echt het type om uitgebreid te gaan praten over wat haar dwars zat. Nee, dat hield ze eigenlijk veel liever voor zich.

-Warning, Autumnleaf goes a little crazy-

Appleblossom keek weg, "Het spijt me voor je.." hoorde Autumnleaf haar mompelen. Ze ging niet verder praten en een ongemakkelijk stilte viel. Autumnleaf legde zijn staart over zijn poten en keek naar de grond, wat nou? Kon hij haar niet aan het lachen maken? Hij had haar nog zien lachen. Hoe zou dat er uit zien? Hoe was haar lach? Autumnleaf stond op en sprong naar voren, hij draaide zich om en keek Appleblossom aan, ''Zwijg als je wilt zwijgen, praat als je wilt praten''een knik met zijn kop en hij ging wat stapjes naar achteren. ''I can never explain''zijn diepe stem zong sloom en hij draaide om zijn eigen as, ''How I feel now.''Een klein knipoog, voorzichtig. Autumnleaf ging liggen en legde zijn kop op zijn voorpoten neer, But with you, it doesn't matters it's sun or rain'' Allright, kalm aan. Autumnleaf draaide zich om en keek over het veld uit. ''I'm sorry for this song'' de laatste zin klonk wat droevig en de kater spurtte weg. Wat verderop ging hij weer zitten en keek achterom, naar Appleblossom. ''Idioot!'' Autumnleaf schudde zijn kop. Wat had hij gedaan? En waarom zo? De poes had het vaak al zo lastig genoeg en dan hij kwam met zijn liefde. Appleblossom was nu vast geschokt. Autumnleaf beet op zijn lip. 5 tellen lang en toen liet hij weer los. Afwachtend op wat er zal gebeuren.

Appleblossom bleef wat naar haar poten staren. Ze wist best wat Autumnleaf voor haar voelde. Hij had het duidelijk gemaakt de laatste paar keren. Toch bleef ze ervoor weg lopen, hopende dat het zelf over zou gaan aan zijn kant, hopende dat hij een poes zou vinden die hem wel zou verdienen. Maar nu maakte hij het weer duidelijk. Appleblossom legde haar oren achteruit. Ze wilde het hem niet zeggen. Maar aan het lijntje houden... Dat was ook oneerlijk. Dus ze zuchtte zachtjes en liep naar Autumnleaf toe, haar oren nog steeds plat in haar nek. Ze wist wat er van relaties kon komen die niet voorbestemd waren, waarin één iemand niet zeker was. Dan zou je eindigen als haar ouders... En dat had uiteindelijk haar knoop doorgehakt. Ze kon niet liegen tegen zichzelf, en ook niet tegen hem. "A-autumnleaf.." Begon ze zachtjes. "Ik.. ik moet je wat vertellen." Eventjes keek de poes naar haar pootjes, "En het spijt me dat ik je het moet vertellen." Opnieuw haperde Appleblossom's stem, haar goudkleurige ogen durfden die van Autumnleaf niet meer te ontmoeten. "Ik.. Ik weet dat je me leuk vind.. En echt waar, ik ben vereerd... M-maar.." Opnieuw haperde haar stem, terwijl ze de moed verzamelde. "Maar.. Ik vind jou niet op die manier leuk.. Ik vind je aardig, je bent een vriend van me.. Maar niet op die manier.." Ze beet even op haar lip, opnieuw erg nerveus. "Ik weet zeker dat je een poes zult vinden die op die manier van je houdt, een poes die je wel verdient. Maar.. Maar ik ben niet die poes"

Appleblossom kwam inderdaad naar hem toe, maar Autumnleaf zag aan haar houding dat het niet vrolijk was. Wat ging ze vertellen. Hij keek afwachtend naar haar, . "A-autumnleaf.." zachtjes, maar nu anders dan ze meestal praatte. Dit ging voor hem niet de goede kant op. Hij voelde het. "En het spijt me dat ik je het moet vertellen."Hij had gelijk. Autumnleaf spieren tintelden, het liefste wou hij weg rennen. Maar hij liet de poes uitpraten, hoewel hij al kon raden wat ze ging zeggen. . "Ik.. Ik weet dat je me leuk vind.. En echt waar, ik ben vereerd... M-maar.." vereerd, even glimlachte de kater weer, maar al vlug keek hij weer sip naar Appleblossom, "Maar.. Ik vind jou niet op die manier leuk.. Ik vind je aardig, je bent een vriend van me.. Maar niet op die manier.."Genoeg, Autumnleaf stond op, . "Ik weet zeker dat je een poes zult vinden die op die manier van je houdt, een poes die je wel verdient. Maar.. Maar ik ben niet die poes" Welke poes wel? Dan was er geen poes, zo simpel was dat. ''Dan is er niemand''fluisterde hij en toen rende hij weg. De tranen in zijn ogen. Hij verdween tussen twee heuvels door en rende door.

-Topic uit.