Wish somebody could tell me i'm fine~Evergreen

Poisonkit sloot haar ogen terwijl ze door bleef rennen. Haar kleine pootjes als ene waas onder haar, ze negeerde haar vermoeide lichaam. Hijgend bleef ze door rennen, zonder te weten waarheen. Ze was het kamp uit gevlucht. Ze kon het niet meer, ze wilde niet meer tussen al die mousebrains zitten. Ze wilde niet meer gepest worden. Ze werd er gek van, hoe kon ze haar hele leven in dat kamp door brengen? Kon ze niet beter naar de Bloodclan of zoiets gaan? De kitten rende verder en verder, totdat ze geen stap meer verder kon. Naar adem happend bleef de kitten staan. Haar ogen wijd open gesperd van frustratie. Ze bracht haar poot naar haar bek en begroef haar tanden diep in haar eigen vel. Tranen rolden over haar wangen en ze vond rust in haar eigen pijn. Haar eigen bloed sijpelde in haar mond.
Het duurde even voordat ze los liet. Met een lege blik keek ze naar de wond die ze had gemaakt in haar rechter voorpoot. Ze schudde de tranen weg en dook in een, hopend dat niemand haar zou vinden en dat ze voor altijd hier zou blijven. Hier waar iedereen haar met rust liet.

_{Evergreen liep naar het kamp met een net gevangen duif tussen haar kaken. Het was een redelijk jonge duif, al bijna zo groot als een volwassene, maar nog met rommelige veren en een hoog stemgeluid. Evergreen was niet iemand die er moeite mee had jonge dieren te doden. Wat maakte het uit? Het was prooi, meer niet.
Evergreen rook dat ze in de buurt van een andere kat, zo te ruiken een clangenoot kwam. Een gewonde clangenoot, leek het, want ze rook ook bloed. Ze legde haar duif onder een boom en liep toen in hoog tempo naar de kat. Ze fronste toen ze zag dat het nog een kitten was. Het kleintje zat ineengedoken op de grond en Evergreen zag al gauw dat de bloedgeur van haar voorpoot afkomstig was. Naast haar mond zat ook een beetje bloed. Had ze gevochten? Ze liep naar de kitten toe en probeerde zich te herinneren hoe ze heette. Ze was grijs van kleur en had groene ogen. Iets met Gray of Green? Nee, dat was het niet. "Wat doe jij buiten het kamp?" vroeg ze streng. Zij was niet zo van de vriendelijke, voorzichtige aanpak.}

"Wat doe jij buiten het kamp?"klonk een stem streng. Sissend sprong Poisonkit op, haar haren overeind. Maar haar ogen stonden glazig en waren gericht op iets dat alleen zij zag. Het duurde even voordat de woorden echt tot haar door drongen. "Gaat je niets aan!" siste ze de poes toe. "Waarom laat je me niet gewoon met rust! Ga weg!"voegde ze er op de zelfde toon aan toe. Kon ze niet even met rust gelaten worden?

_{De kitten reageerde niet. Evergreen wilde net gaan vragen of ze haar wel had gehoord, toen ze snauwde dat dat haar niks aanging. Evergreen vernauwde haar ogen. Een beetje meer respect kon ook wel. "Waarom laat je me niet gewoon met rust! Ga weg!" siste de kitten. Evergreen siste terug. "Omdat, jongedame, jij het kamp helemaal nog niet uit mag. Wat dacht je te gaan doen als je een das of een Elitekat tegenkwam?" zei ze. "Kom, terug naar het kamp." Ze vroeg zich af of ze haar duif mee zou nemen of dat ze die nog even zou laten liggen. Ze bedacht zich kort dat het eigenlijk vreemd was dat ze een jonge duif had gevangen in bladval. Ach, niet alle vogels hadden een even goede timing. Ze keek naar de kitten. Hoe heette ze nou? Grijze vacht, gifgroene ogen. Gifgroen, Gif. Venomkit? Nee, Poisonkit, dat was het.}

"Omdat, jongedame, jij het kamp helemaal nog niet uit mag. Wat dacht je te gaan doen als je een das of een Elitekat tegenkwam?"siste de poes terug. Poisonkit zette haar haren overeind en blies haar toe. Haar kleine scherpe nageltjes waren ontbloot, en het leek alsof ze ieder moment kon uithalen. Voor een das of wat dan ook klom ze gewoon in een boom, en die Elita katten... Daar hoefde je niet bang voor te zijn. Zij wisten tenminste wat een clan sterk maakte. In tegen stelling tot de windclan... "Kom, terug naar het kamp." Walgend keek de kitten haar aan. "Ik beslis zelf wel wat ik doe of wat ik niet doe"zei ze op dezelfde toon als eerder. "Je kunt me niet dwingen"

_{"Ik beslis zelf wel wat ik doe of wat ik niet doe," snauwde Poisonkit fel. "Je kunt me niet dwingen." "Oh nee?" vroeg Evergreen. Ze zou die kitten naar het kamp sleuren als het moest. Ze liet zich niet commanderen door zo'n kleintje en bovendien vond ze dat de kitten, nu ze haar had gevonden, onder haar verantwoordelijkheid viel. Ze zette een paar stappen naar de kitten en maakte aanstalten om haar op te tillen. Ze betwijfelde of Poisonkit zich zo makkelijk zou laten vangen, maar het was het proberen waard.}

"Oh nee?"vroeg Evergreen. Als antwoord blies Poisonkit naar haar. In de kop van de jonge kitten was het een rotzooi. De poes leek aanstalten te maken om haar op te pakken. Poisonkit haalde met ontbloten nagels uit naar de neus van de poes. Haar nagels bleven haken in haar vacht. Even kwam er een dodelijk kille blik in haar ogen en het leek bijna alsof ze de poes voor haar wou vermoorden. Die blik verdween echter even snel als hij was gekomen, en geschrokken deed Poisonkit een paar stappen achteruit. Haar nagels waren rood gepunt door het bloed van de warrior. Zonder nog langer te wachten sprintte ze er van door. Zonder om te kijken.

_{Poisonkit blies naar haar en haalde toen haar nagels over Evergreens neus. De warrior siste half geschokt, half kwaad. De kitten kreeg heel even een vreemde blik in haar ogen, maar die was zo snel weer verdwenen dat Evergreen onmogelijk kon zeggen of hij er echt was geweest. Toen leek Poison alleen nog maar geschrokken. Ze zette een paar stappen achteruit, draaide zich om en stoof ervandoor. Evergreen zette zichzelf in beweging en rende achter Poisonkit aan. Ze zou haar niet uit het oog verliezen, al had ze bijzonder veel zin om de kit aan haar lot over te laten. Als er iets met die kit gebeurde... Ze zou het zichzelf nooit vergeven. Dan zou ze nog een dood op haar geweten hebben en die van haar vroegere mentor drukte al zwaar genoeg op haar.
Gelukkig hadden kittens zulke korte pootjes. Ze konden die kleine stokjes nog zo snel bewegen, een warrior konden ze niet voorblijven en met Poisonkit was dat hetzelfde. Ze was snel, dat moest Evergreen toegeven, maar zijzelf was sneller. Misschien kon ze haar wel in de richting van het kamp drijven.}

Zo snel als ze kon rende de kitten verder. Enkel zou ze nooit de krijger lang voor kunnen blijven, en dat besef prikte haar. Waarom was ze nou nog zo klein? Poisonkit schudde haar kop en keek even achterom. Daar zag ze zoals ze had verwacht Evergreen. Verwoed keek het poesje om zich heen in de hoop iets te vinden om zich onder te verstoppen. Helaas was het Windclan territorium vrij kaal, dus het zou nog moeilijk worden om haar af te schudden. Poisonkit merkte dat ze steeds langzamer begon te gaan, ze moest snel iets vinden. Haar blik viel op een steen, het was een groot ding en eronder was een klein holletje, net groot genoeg voor haar. Ze verdween er onder en bleef daar hijgend en ineengedoken zitten. Evergreen zou haar met een poot eronder uit kunnen halen. Maar dan was het risico erg groot dat Poisonkit in die poot zou bijten.

Opeens verdween de kitten plotseling, alsof de grond haar had opgeslokt. Evergreen fronste, maar toen ze bij de plaats aankwam bleek de kit gewoon in een klein hol gekropen te zijn. Misschien een groot muizenhol ofzo, groot genoeg voor een kitten. Evergreen begreep ook wel dat het weinig zin had om haar poot erin te steken, dus besloot ze gewoon af te wachten. Poisonkit zou vanzelf wel weer naar buiten komen. Evergreen ging op de steen zitten en keek rond, maar bleef vanuit haar ooghoeken het hol in te gaten houden. Ze gromde zacht. Daar ging haar jachttijd. Net nu de clan alle prooi die ze ving nodig had voor het aankomende bladval. Ze zou in het kamp eens een hartig woordje spreken met de moeder van die kitten, ze zou beter op haar nestje moeten letten. Voor nu kon ze niets anders dan gewoon blijven zitten en wachten. En als er iets was waar Evergreen een hekel aan had, dan was het wel nietsdoen.

Poisonkit keke gespannen naar de opening, klaar om haar tanden in de poot van d epoes te zetten. Maar in plaats van dat klonk er wat gerommel, en d epoes ging op de steen zitten. Poisonkit vervloekte zichzelf zachtjes. Nu was het ene kwestie van wachten, wie had er het meeste geduld? Waarschijnlijk de warrior, besefte ze. Die zou vast denken dat Poisonkit haar verantwoordelijkheid was. Een zucht verliet de bek van de jonge poes. Haar poot bloedde nog ene beetje, en hij deed vreselijk zeer door het lange rennen. ze sloo haar ogen, maar de slaap wilde niet komen. Tijden gingen voorbij, maar hoe lang wist ze niet precies. Maar uiteindelijk kon ze er niet meer tegen. Ze zette zich af en spurtte naar buiten. Enkel bleef haar poot haken tussen de stenen, en ze viel recht voorover.

Het duurde wel lang. Evergreen werd bang dat het hol misschien een andere uitgang had. Ze kon daar echter moeilijk naar gaan zoeken. Niet alleen omdat ze geen idee had waar die andere uitgang dan zou kunnen zijn, maar ook omdat ze deze uitgang niet onbewaakt kon laten. Ze bleef dus op de steen zitten. Ze staarde naar het hol en gromde zacht. Allemaal verspilde tijd. Die kit kon maar beter gauw tevoorschijn komen, of Ever zou haar gewoon aan haar lot overlaten. Goed, dat was maar een gedachte. Ze zou het nooit echt doen, al moest ze hier de hele dag blijven zitten.
Er gebeurde zo lang niks dat het onmogelijk was om je aandacht er goed bij te houden. Evergreen knipperde met haar ogen. Focus.
Plotseling schoot Poisonkit tevoorschijn. Nog geen tel later sprong Evergreen van de steen. Haar spieren protesteerden tegen deze plotselinge beweging na zo lang stilzitten, maar dat negeerde ze. Poisonkits pootje bleef steken en ze viel om. Evergreen was meteen bij haar en probeerde Poison bij haar nekvel te pakken.

Haar rode achtervolger had haar de hele tijd goed in de gaten gehouden, want toen Poisonkit onder de steen vandaan schoot zat ze al bijna gelijk boven op haar. Miscshien had het gestreepte poesje nog net weg kunnen komen, maar haar poot bleef pijnlijk haken achter een steen. Met een plof belandde ze op de grond. De warrior probeerde haar op te pakken. Hijgend probeerde Poisonkit zich eerst los te wurmen, maar haar poot deed pijn en ze was moe van het rennen. Kwaad stopte ze met tegenstribbelen. Ze zou wel 's avond het kamp uit glippen. Dan hadden ze haar niet door

-sorry laat >.<-

Hè hè, eindelijk had ze die kitten te pakken. Poisonkit stribbelde tegen, maar de warrior hield haar stevig vast. Ze was niet van plan haar er nu weer vandoor te laten gaan. Niet nadat ze zo veel moeite had gedaan haar te vangen. Ze zette koers richting het kamp. Toen ze daar aankwam zette ze Poisonkit neer en vroeg één van de queens een oogje in het zeil te houden. Ze had geen zin om de kitten een uur later weer uit het territorium te moeten plukken. "En nu blijf je gewoon in het kamp, Poisonkit. Ga met de andere kittens spelen, ga naar de elders, wat dan ook. Ik snap dat je graag het kamp uit wilt, maar heb gewoon even geduld. Hoe oud ben je? Vier, vijf manen? Binnenkort ben je apprentice en dan kun je gewoon het kamp uit," zei Evergreen tegen haar.