[Verhaal] Green eyes

1.

Langzaam werd hij met een zwaar gevoel wakker. Zijn lichaam bewoog met moeite om zich heen, een van de oorzaken was het strakke dekbed dat over hem heen was getrokken. De andere was dat zijn lichaam stijf en pijnlijk aanvoelden. Zijn gezicht vertrok zich tot een grimas toen zijn neus de geur vieze geur rook dat hem deed denken aan medicijnen en schoonmaak middel. Met veel moeite wist hij een hand te bevrijden uit de stevige greep van het dekbed. Om zich heen tastend zocht hij naar zijn nachtkastje om zijn mobiel te kunnen pakken. Verbaasd probeerde hij rechtop te gaan zitten toen zijn hand in het niets taste, meteen werd hij gestraft door een felle pijn die door zijn hele lichaam ging. Met een zachte kreun liet hij zich weer vallen op het half harde matras. Was hij gisteravond dan zo zat geworden dat hij niet eens meer wist waar zijn nachtkastje stond? Ergens in zijn mond dacht hij de smaak van martini te vinden, zijn maag knorde bezwaard. Tijd voor iets te eten, en die smaak van alcohol weg te spoelen, de geur niet te vergeten. Zijn moeder had vast wel ergens een flesje mondwater staan in de badkamer. Hij rekte zich kort uit, ondanks de pijnscheuten, en zijn hand ging naar zijn oog om het slaap er maar weer is goed uit te wrijven. Verrast voelde hij een zacht lapje stof in plaats van zijn oog. Stonden er nog meer verrassingen op hem te wachten of zou het hierbij gelaten worden. Vast een stom geintje van Lieke die dacht dat ze grappig was. Geïrriteerd bromde hij wat terwijl hij zijn andere hand bevrijden en aan de knoop van het doekje begon te friemelen. De knoop was goed strak getrokken, en hij dacht nog wel dat zijn zusje net haar eigen veters kon strikken. Hij zuchtte opgelucht toen hij voelde hoe de knoop losser raakte, het was een kwestie van tijd voordat zijn blinddoek af zou vallen. Niet te vergeten die kleine etter terug te pakken. Zijn vingers pakte de stof van de blinddoek goed vast om hem los te rukken toen hij een stevige tik op zijn vingers kreeg. Uit reflex trok hij hem terug. Hij had Lieke helemaal niet horen binnenkomen. 'Lieke haal die blinddoek van mijn gezicht af of je zal het bezuren!' Pissig wreef hij over zijn hand, sinds wanneer waren die slappe handjes zo sterk geworden? 'Ik heet Lianne, geen Lieke.' Zei een zachte onbekende stem. Hij zou met vreemde blik naar de vrouw kijken, zij het niet dat ze de blinddoek weer goed strak trok. Hij hoorde wat geritsel, waarschijnlijk papier en toen een paar voetstappen. 'Ik lees dat je Milan heet, Milan Roeland?' Verward bleef hij met een mond vol tanden zitten. 'O, Jan. Goed dat je er bent, Milan wou zijn blinddoek eraf halen maar dat leek me geen goed idee.' Een zware basstem klonk hard door de ruimte. 'Ik wil eerst nog even een laatste blik erop werpen om te zien of alles goed is verlopen daarna mag het af.' Zijn hoofd werd vast gepakt in een ruwe hand en heen en weer gedraaid. Soms voelde hij een pijnlijke steek omdat die Jan ergens op drukte, de neiging om hem een mep te verkopen en weg te duwen was dan ook groot. Toch hield hij zich rustig, misschien werd straks alles wat duidelijker, van wat er gebeurd was. Een ding was al duidelijk, hij lag in het ziekenhuis. Dat verklaarde meteen de smerige stank van medicijnen en schoonmaakmiddelen.
Een ruwe hand van de dokter greep zijn hoofd vast en draaide hem van boven naar beneden, van links naar recht. Hij vroeg zich af wanneer die man nou eindelijk klaar was, hij hoorde wat gemompel. Al was dat niet tegen hem of die Lianne waarschijnlijk tegen zichzelf, het klonk goed. Tenminste, dat hoopte hij. Gespannen en een tikje ongeduldig wachtte hij af, waarom had hij eigenlijk een blinddoek op, was er iets met zijn ogen gebeurd. Om zichzelf maar bezig te houden begon hij zijn herinneringen uit te spitten.
Hij wist nog wel dat hij met Lars en Peter naar de Plaza was gegaan. De plaatselijke disco en tevens kroeg. Wat hij jammer geneog ook nog wist was dat een meisje hem een klap had verkocht toen hij per ongeluk, echt per ongeluk, zijn bier over haar shirt had gemorst. Daarna werd het nogal vaagjes, misschien kwam het later terug nadat hij zijn kater had weggewerkt met veel water drinken. De basstem galmde door de kamer. ´Hou je ogen dicht, maar niet knijpen.´ Wat stijfjes knikte hij en sloot zijn ogen, voor de zekerheid. De zachte stof van de blinddoek viel langs zijn gezicht af. De neiging om stiekem te spieken tussen zijn wimpers door was groot. Waarschijnlijk zou Jan niet erg blij zijn als hij dat deed, aangezien hij ook niet wist waarom hij in het ziekenhuis lag hield hij zich maar gedeisd. Zijn ooglid werd omhoog getrokken nadat hij naar boven moest kijken. Nog meer voetstappen hoorde hij vaagjes door zijn kamer heen. Het gepiep van de deurklink die naar beneden ging en opnieuw voetstappen. De greep op zijn hoofd verdween. 'Nou Milan, ik kan niet zeggen dat je geluk hebt gehad, ik denk wel dat je er goed vanaf bent gekomen.' Weer knikte hij, hij stond met zijn mond vol tanden en hij kon beter wachtten op nadere uitleg. Zijn ogen nog gesloten maar zijn oren gespitst wachtte hij op uitleg. In plaat daarvan hoorde hij geschraap van stoelen. 'Milan lieverd? Gaat alles goed met je?' Wat verbaasd draaide Milan zijn hoofd naar het geluid, de stem van zijn moeder. Hij haalde nonchalant zijn schouders op. 'Ik denk het wel, waarom lig ik in het ziekenhuis, en waarom mag ik mijn ogen niet open doen?' Hij wiebelde wat zenuwachtig heen en weer, zou het erg zijn. 'Ow je mag je ogen weer open doen hoor.' Hoorde hij Jan nog zeggen nadat de dokter zijn moeder en waarschijnlijk ook zijn vader gedag zei en wegliep. Verdwaasd keek hij om toen hij gesnik hoorde. 'Rustig Edith, het valt mee.' Suste zijn vader. Gepikeerd trommelde hij met zijn vinger op zijn knie. 'Wat is er nou, mag ik nog antwoord?' Vroeg hij iets te bot naar zijn bedoeling. Zijn vader nam het woord, aangezien zijn moeder nu echt begon te huilen.
'Milan, je bent blind.'

Tips en opbouwende kritiek gewenst :3 Dingen waar ik op moet letten voor het mogelijke 2de hoofdstuk.

Bedankt voor het lezen xD