Time to have rest

Shadowrose werd ‘s morgens wakker en rekte zich uit. Een goed gevoel maakte zich meteen meester over haar. Ze was krijger! Ze gisterennacht de wacht gehouden, samen met Fireheart, Graystripe en een paar anderen die benoemd waren tot krijger. Shadowrose voelde zich die ochtend toen heerlijk, ondanks dat de vermoeidheid heel erg te voelen was. Nu was ook weer erg vroeg wakker. Ze keek opzij naar haar vrienden. Fireheart en Graystripe lagen nog te slapen. Het voelde eigenlijk redelijk vreemd. Fireheart en Graystripe zagen er precies hetzelfde uit, maar door hun namen had Shadowrose het gevoel dat ze al heel erg oud waren. Maar ze was zelf nog maar elf manen. Ze rekte zich nogmaals uit en stapte toen naar de uitgang van de Den. Het viel haar op dat ze nu ook bij Steelfang en bij Winterstorm lag. Steelfang dacht ze dat ze kende, maar dat viel toch wel tegen, toen ze Stripepaw hadden gered en naar Doveheart hadden gebracht. Shadowrose vroeg zich af of de kittens van Bluestar er al waren. Ze was de laatste tijd niet echt op de hoogte van het nieuws dat de Clan helemaal rondging. Het viel haar soms op dat Winterstorm iets minder snel was als anders. En haar buik. Maar steeds dacht Shadowrose weer dat ze het verbeeldde. Van wie zou Winterstorm trouwens in verwachting moeten zijn? Shadowrose kon zo geen naam in zich op krijgen en dat hoefde ook niet. Misschien had Winterstorm ietsje te veel gegeten. Dat had zij ook wel is. Dan was haar buik een beetje dikker en na een dagje rennen was die weer wat smaller. Shadowrose keek opzij en zag dat enkele katten nog maar wakker waren. Ze gaapte nogmaals en ging toen weg. Zou ze gaan patrouilleren? In haar eentje? Ach, dat kon toch geen kwaad? Of zou ze even gaan liggen bij de Zonnerotsen? Patrouilleren wou ze liever doen als Fireheart en Graystripe erbij waren. Niet dat ze bang of zo was, maar ze vond het leuker om die ervaring met hun drieën te delen. Ze strekte voor de laatste keer en zette toen koers richting de uitgang van het kamp. Ze opende haar mond een beetje en vele geuren kwamen haar neus te binnen. Zo rook ze een oude geur van Stripepaw en een verse geur van Darkfire. Bluestar’s geur was ook scherp. En ook van een kit. Maar die was meer richting de Nursery. Shadowrose rook nog een keer de verse geur op en rende toen weg. Ze rende richting de Zonnerotsen. Dit zou een fijn moment zijn om even te genieten. Ze had er wel zin in. Even lekker weg van alle Clanzorgen. Gewoon even liggen. En als er een krijger aankwam, zeggen dat ze al wat gevangen had. Ze zag zichzelf daar al liggen, kijkend waar haar prooi was en dan zeggen dat ze toch geen gevangen had maar dat ze dacht van wel. Nee dat was geen goede oplossing. Als ze dat zou doen, zou ze misschien minder vertrouwd worden. De Zonnerotsen kwamen al in zicht en Shadowrose legde zich neer. Ze snorde zacht en liet de zon op haar vacht schijnen.

Alleen Steelfang en Shadowrose

Steelfang was vroeg op en had al een beetje gejaagd voor de clan. De wind streek door zijn langharige vacht, Langs zijn lange staart en in zijn gezicht. Hij keek om zich heen, hij zou Shinepaw nog even rust geven met haar training. Ze was pas een dag apprentice, hij kon haar niet gelijk vermoeid maken. Hij besloot even uit te rusten de gedachte van zijn kittens die apprentice waren geworden en Shinepaw die zijn apprentice is maakte hem de rogue moordenaar vergeten. Hij ging in een redelijk ritme naar de zonnerotsen om zijn pels te warmen in de ochtend zon. Steelfang zweeg, hij was alleen verder waren er planten en enkele andere dieren. Hij had net al 4 muizen gevangen dus hij had geen behoefte om nog meer te vangen. Hij had behoefte om alles te vergeten vanaf na de geboorte van zijn kittens tot voor het ongeluk van Stripepaw. Die dag had hij zich erg egoïstisch gedragen, hij was er toen niet bij en er had iets ergs met haar kunnen gebeuren. Hij zou zijn excuses aan bieden wanneer hij haar zou zien of wanneer hij wist waar ze was. Hij bleef doorlopen tot hij de zonnerotsen zag. Hij liep er naar toe, na een aantal stappen zag hij iets of iemand liggen. Hij liep dichterbij en zag na een paar seconde de bekende vacht. Shadowrose lag te genieten van de zon, hij stond vlak achter haar en liep stilletjes dichterbij. Hij glimlachte even, ze was nog net warrior. Ze verdiend het wel, ze heeft zich een warrior bewezen. "Hoe gaat het Shadowrose, aan het genieten van de zon?" Hij keek vriendelijk en ging een stukje verderop liggen. "Hoe is je eerste dag als warrior?"

Heerlijk ! De zon scheen lekker op haar pels en Shadowrose wierp haar blik naar de blauwe lucht. De wolken kwamen hier gek genoeg nooit. Zouden het daarom ook de Zonnerotsen heten? Omdat die wolken er gewoon nooit voorkwamen? Shadowrose besloot het maar niet te vragen. Dan zou ze voor gek verklaard worden. Wie ging er nu zich afvragen waarom de plaatsen hun naam hadden gekregen? Alleen zij. Maar van die stenen werden je gedachten ook een beetje lam, niet ruimdenkend. Dat zou wel weer anders worden als ze er weer uitkwam. Dan zou alles weer veranderen en zou ze weer in de harde wereld staan van Clanzaken. Ze hoopte dat ze ooit is een keertje mee mocht naar de Grote Vergadering. Ze vond van zichzelf dat ze zich redelijk goed bewezen had. Ze keek opzij en liet haar blik naar de vele bomen glijden, die daar stonden. Het leek wel alsof ze de wacht hielden op haar, ook al klonk dat stom en vreemd. Shadowrose snorde zachtjes als ze haar naam herhaalde in haar hoofd. Ze vond het een prachtige naam. Beter dan Shadowpaw in elk geval. Ze hoopte dat zij ook haar Apprentice kreeg. Ooit. Ze moest Steelfang trouwens nog feliciteren. Of had ze dat op die dag al gedaan? Shadowrose probeerde zo goed mogelijk als ze kon erover na te denken, maar er schoot geen herinnering in haar hoofd van een praatje met Steelfang. Dat was ook weer iets te overdreven van haar. Oké, Steelfang was op de dag van Stripepaw misschien een beetje egoïstisch geweest, maar dat wou nog niet zeggen dat hij altijd zo deed. Misschien moest ze eens een gezellig praatje maken als ze de kans had. Misschien… Ze schrok zich rot toen een bekende stem iets vroeg. Hé, toevallig, Steelfang! Shadowrose snorde en draaide haar kopje langzaam richting Steelfang, terwijl ze knikte. ’Met mij gaat alles goed! Ja, het is hier heerlijk! Kom er ook bij liggen,’ snorde ze, terwijl ze een beetje plaats maakte voor de kater, door middel van eens flink op te schuiven. Nu ze het zich had voorgenomen, moest ze er ook maar eens werk van maken om een praatje met hem te maken. Hij was juist hartstikke aardig. Ze kon hem en Sunpaw nog herinneren. Toen ze nog Apprentice’s waren. Of waren ze toen al krijgers, toen ze bij haar en Fireheart waren geweest? Hè! Ze vergat dankzij die Zonnerotsen alles. Ze luisterde een beetje sloom naar de vraag van Steelfang. ’Heel goed. Het voelt wel raar. Alsof ik veel ouder ben dan ik eigenlijk ben. Dat komt door die naam. Gefeliciteerd met je Apprentice trouwens, Shinepaw toch hè?’ gokte ze, terwijl ze snorde en Steelfang een lik gaf. ’Jij hebt toch al eens eerder een Apprentice moeten trainen? Of vergis ik me? Je wordt zo loom van de Zonnerotsen!’ lachte Shadowrose, terwijl ze met haar pootje een klein tikje gaf op de steen waaronder ze lag. Maar die Zonnerotsen verwarmden je flank wel heer erg goed!

’Heel goed. Het voelt wel raar. Alsof ik veel ouder ben dan ik eigenlijk ben. Dat komt door die naam. Gefeliciteerd met je Apprentice trouwens, Shinepaw toch hè?’ gokte ze, terwijl ze snorde en Steelfang een lik gaf. ’Jij hebt toch al eens eerder een Apprentice moeten trainen? Of vergis ik me? Je wordt zo loom van de Zonnerotsen!’ lachte Shadowrose. Steelfang lachte vriendelijk en zei "Ja, Shinepaw mijn kleine meid is mijn apprentice. Jij gefeliciteerd met je warrior naam je verdient het en ja ik heb al eens een apprentice gekregen, Cloudsong mijn neef toen hij nog Cloudpaw was. Het lijkt wel of ik alleen maar familie mag trainen" lachte hij vriendelijk. Hij geeuwde even. Hij keek naar de zon, er was geen wolkje aan de lucht. De blauwe lucht leek hem toe te lachen. "Ik weet dat je me een idioot vind van toen Stripepaw gewond was, denk niet verkeerd over mij. Ik had een reden, het is geen excuus voor mijn onnadenkendheid. Ik weet wanneer ik fout zit, ik weet wat goed om te doen is. Ik was gewoon te zwak op dat moment" Hij keek naar Shadowrose, hij was toen een warrior, die moest een goed voorbeeld geven, geen zwakte tonen. Hij wist dat hij fout zat en gaf dat eerlijk toe zoals een warrior dat moet doen. Hij heeft gewoon veel fout gedaan in zijn leven en Bluestar had hem nooit zwaar gestraft, maar een fout zou hij nooit vertellen. Hij zou sterven met dat geheim en Sunpelt zou verder de enige zijn die het zou weten. "Ik ben zo blij voor je, jij verdient dit sinds de dag dat je in de clan bent gekomen. Ik herinner onze ontmoeting nog, of beter gezegd mijn achtervolging." Die dag had hij Sunpelt zitten zoeken en toen vond hij haar en enkele kittypets, hij had het toen erger gemaakt door te doen alsof hij het was die met hun was te praten. Bluestar had alles gezien en wist de waarheid.

Shadowrose liet haar blik van Steelfang algauw naar de zon glijden. Toen de zon haar ogen ontmoette, sloot ze die en snorde zachtjes van de warmte die over haar heen kwam. Het voelde als een soort tweede huid aan, maar dan warmer. Opeens vroeg ze zich af of het hier zelfs nog zonnig was in de winter. Dat leek haar wel een beetje raar. Dan zou het overal sneeuw zijn en hier zou het lekker 20 graden zijn, alsof er niks gebeurd was. Nee, dat was misschien een domme vraag. Ze keek op naar de uil die rondvloog. Ze had steeds een bekeken gevoel als ze die uil zag. Alsof die haar achtervolgde. Shadowrose zou hem de volgende keer uit de boom halen en hem vermoorden. Ze wou zich niet langer bedreigd voelen door een uil. Haar ogen gloeiden even bij die gedachte. Ze keek op en keek toen richting Steelfang, wachtend tot hij zou gaan praten. Hij praatte over dat moment met Stripepaw. Shadowrose keek even bezorgd richting Steelfang. Daarover dacht ze nog heel soms, maar ze wist niet dat Steelfang er zo erg mee zat. Ze bleef een tijdje kijken naar de blauwe lucht voor hun en voelde dat de zon en het weer hun toelachte. Shadowrose kon een luid gesnor niet onderdrukken en keek toen weer richting Steelfang, klaar om haar antwoord te vertellen. ’Steelfang, denk je dat ik daar nog over in zit? Als ik nog boos op je was geweest, dan had ik je niet eens zonder sarcastische opmerking daar laten gaan. Ik vergeef het je en ik weet zeker dat Stripepaw dat ook doet,’ snorde ze zachtjes. Steelfang vertelde toen over Shinepaw. Dat was waar ook! Shinepaw was samen met twee anderen een kind van Steelfang en Sunpelt. Ze zou hen maar nu vertellen dat ze dat alweer vergeten was. Ze keek een beetje beschaamd voor zich. Ach ja… Maar die nachttrainingen waren het dus wel waard geweest. En ze zou nu nog gaan. Alleen, er waren veel meer krijgers dan Apprentice’s, dus ontsnappen werd ook een beetje moeilijk. Misschien als ze een beetje vooraan ging liggen? Ze keek twijfelend voor zich uit, maar luisterde ondertussen wel naar wat Steelfang te zeggen had. Ze keek naar Steelfang en schoot toen in de lach. Ja, hun eerste ontmoeting zat ook bij haar vers in het geheugen gebrand. Steelfang had eigenlijk nooit lomp tegen haar gedaan. ’Nu ik het me zo herinner, ben jij de enige die niet echt lomp, van de katers dan, heeft gedaan tegen mij,’ zei ze. Darkpaw wel, die nu Darkfire heette. Maar dat zou ook wel veranderen. Ze wist dat nu heel veel katten juist naar haar opkeken. Een huiskat die een krijger werd, wie had dat gedacht? Shadowrose vond het belachelijk. Alsof Fireheart en zij nooit een kans hadden kunnen maken. Maar nu stonden die andere katten, die hun hadden uitgedaagd en hun niet geaccepteerd hadden, wel mooi te kijken. Shadowrose snorde zachtjes. ’Jij bent mijn vriend, Steelfang. Jouw vergeef ik het hoor. En als je ooit ergens mee vastzit, dan zeg je het maar,’ snorde ze, terwijl ze hem een kopje gaf.

- 500 woorden, wat een marteling.. Maar je krijgt er wel inspiratie van! -

’Steelfang, denk je dat ik daar nog over in zit? Als ik nog boos op je was geweest, dan had ik je niet eens zonder sarcastische opmerking daar laten gaan. Ik vergeef het je en ik weet zeker dat Stripepaw dat ook doet,’ snorde Shadowrose zachtjes. Steelfang zuchtte opgelucht toen ze dat zei. ’Nu ik het me zo herinner, ben jij de enige die niet echt lomp, van de katers dan, heeft gedaan tegen mij,’ zei Shadowrose. Steelfang lachte zachtjes en zei "Dat krijg je als je ouders je vertellen goed te doen, aardig te zijn en geen onnodige domme dingen doen. Nu wil ik ze trots maken, ik wil dat ze vanuit sterrenclan kunnen zeggen ´je bent onze trots´. Het minste wat ik voor ze kan doen is goed leven." Hij gaf haar een kopje. Shadowrose snorde zachtjes. ’Jij bent mijn vriend, Steelfang. Jouw vergeef ik het hoor. En als je ooit ergens mee vastzit, dan zeg je het maar,’ snorde ze, terwijl ze hem een kopje gaf. Steelfang twijfelde, hij wou dolgraag zeggen wat er was gebeurd. Zoals ze al zei hij was haar vriend. "Shadowrose, de waarheid is dat die dagen dat ik zo leeg leek, zo buiten gedachten. Dat kwam omdat ik.. ik... ik een rogue heb vermoord. Hij had Icepaw aangevallen, ik moest de clan beschermen. Ik volgde hem, ik viel hem aan, ik nam wraak... ik heb zijn keel doorgesneden." Hij keek haar aan, het verdriet en spijt was te lezen in zijn ogen. "Ik heb het Sunpelt verteld, alleen... zij snapt het niet. Ze probeert me te helpen. Alleen zij was te druk met de kittens."

Shadowrose glimlachte naar Steelfang en liet haar blik toen weer glijden naar de zon. Ze keek er iets te lang in en vervelende, donkere vlekken dansten er voor haar gezicht, maar Shadowrose besloot er niks van te laten merken. Ze liet haar vacht ontspannen door de zon en bewoog het ietsje, zodat het weer fijn lag. Dit was echt een prachtige plek. Ze keek op naar het bos en opende haar mond een klein beetje. Verse geuren van prooi gingen haar mond in. Lijsters en muizen vooral. Shadowrose had zin om te gaan jagen, maar dat vond ze niet eerlijk tegenover Steelfang. Tenslotte was hier liggen ook heel erg fijn. Hier liggen met een vriend was fijner dan alleen. Ze had nog geluk dat Steelfang niet boos was geworden op haar, toen ze een beetje chagrijnig had gekeken naar hem toen ze Stripepaw weer vervoerd hadden naar de Medicijn Den. Shadowrose was blij dat Steelfang ook een goede vriend was. Ze keek op naar het bos en zag allemaal groen. De zon scheen fel op haar vacht en Shadowrose liet zich op haar zij zakken, zodat ook haar buik goed verwarmd werd. Ze snorde en genoot met gesloten ogen. Dit plekje was toch mooi van DonderClan en niet van RivierClan, SchaduwClan of WindClan. Het was hun plaatsje en daar was Shadowrose trots op. Vele katten zouden jaloers zijn op zo’n plaats waar de zon je vacht verwarmde. Ze zag iets in Steelfang’s ogen. Dat hij iets wou vragen, maar zich afvroeg of het wel kon. Shadowrose kwam een beetje overeind en probeerde de warmheid uit te stralen. De warmheid die hij nodig had om te vertellen. Toen Steelfang ging vertellen, keek Shadowrose hem aan. Eerst een beetje loom, daarna een beetje geschokt en vervolgens begrijpend. ’Steelfang, je hebt een fout gemaakt, ter verdediging van Icepaw. Dat zouden ze je heus niet kwalijk nemen. Een moord ter verdediging is geen reden om je het kamp uit te bannen. Je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Die kater was vast hartstikke slecht, anders had jij hem niet aangevallen,’ sprak Shadowrose. Zijzelf zou ook gewoon een Rogue kunnen vermoorden om de Clan te verdedigen. Wat was daar erg aan? Shadowrose zou niet begrijpen wat er erg was. ’Je hebt het voor zelfverdediging gedaan, dan is het toch niet erg ?’ vroeg ze, terwijl ze snorde en ze Steelfang een kopje gaf. Toen hij over Sunpelt sprak, keek ze hem even aan. ’Sunpelt kon er vooral niks aan doen. Ze was toch bij de kittens, zei je? Misschien is het het beste als je het vergeet, of als je je echt niet goed voelt, het aan Bluestar vertelt,’ zei Shadowrose, terwijl ze Steelfang nog een kopje gaf. ’Als je maar weet dat ik je altijd steun, wat er ook gebeurd,’ zei ze. Het drong haar nauwelijks door dat Steelfang een kat had vermoord. Ze zag er gewoon het probleem niet van. En als Steelfang het wou vertellen aan Bluestar, kon hij dat gerust doen.

’Sunpelt kon er vooral niks aan doen. Ze was toch bij de kittens, zei je? Misschien is het het beste als je het vergeet, of als je je echt niet goed voelt, het aan Bluestar vertelt,’ zei Shadowrose, terwijl ze Steelfang nog een kopje gaf. ’Als je maar weet dat ik je altijd steun, wat er ook gebeurd,’ zei Shadowrose. Steelfang zuchtte en zei "Ik ga dit niet Bluestar vertellen, het hoort wel, maar nee. Ik doe het niet. Dit is een schande die ik alleen draag. Bedankt dat je me wilt helpen." Hij gaf haar een kopje en spon. "Je bent slim en aardig, je bent het meer waard dan sommige anderen om Thunderclan lid te zijn." Hij keek haar aan en sloot zijn ogen, zijn vacht werd geraakt door de wind. De zon liet zijn vacht verwarmen. Steelfang snoof en rook veel geuren, het was rustig. Hij had al dagen niet rustig gelegen maar nu, nu was het simpel.


(inspi loos)