Finally, You're The Only One I Have Left .:Minnowbrook:.

Winterfrost zat lekker te relaxen in het grote BloodClan camp. Hij tuurde even over de vlakte heen, opzoek naar iets of iemand waar hij zijn depressie op kon afreageren. Hij zag Stormstar naar beneden springen richten het hol. Een grote menigte die zich daar verzameld had verspreidde zich nu over het hele camp. Druk geroezemoes overheerste het hele gebied. Een grote, kleiner als hijzelf, kat met lange haren trok zijn aandacht. Het was Minnowpaw, zijn eigenlijke dochtertje dat hij met spijt in de steek had gelaten. Regen druppelde zachtjes uit de bewolkte hemel boven hem. Als hij naar haar keek, brak zijn hart zoals een bliksemschicht de hemel brak. Gerommel klonk dan door zijn hoofd als donderslagen over het land. Kleine traantjes dropen van zijn gezicht af, net als de regen. De witte kater herkende zijn angstaanjagende gevoel volledig in het weer, het was niet fijn, ongemakkelijk kon je het ook wel noemen, je werd er triest van,… Hij droomde over Silverbell en Mistypaw, hij had ze achtergelaten en het was zijn schuld dat ze er nu niet meer waren! Een bliksemschicht, gevolgd door een luide knal van donder, liet Winterfrost opschrikken uit zijn droom. Toen hij weer opgewekter was, hief de kater zijn kop op om een ‘slachtoffer’ te zoeken om zijn verhaal tegen te gaan doen en zijn spijt tegen te verwoorden. De eerste waar hij aan dacht was natuurlijk Minnowpaw, zijn dochter van vlees en bloed. Eigenlijk durfde de warrior zich niet meer te vertonen bij zijn dochter, hij schaamde zich rot door alle grote fouten die hij al had gemaakt in zijn leven, tenslotte had hij haar al een tijdje niet meer aangesproken. Met zijn staart naar beneden en zijn kop omlaag slenterde hij beschaamd op Minnowpaw af. Hij kneep zijn grote ogen tot kleine spleetjes. Toen hij bijna bij haar was besefte Winterfrost pas wat er net gebeurt was; het was de ceremonie waarin zijn dochter warrior was geworden! Hij werd erg nieuwsgierig en door die eigenschap hief hij zijn kop terug op en sperde de trotse kat zijn ogen terug wijd open. Zijn pas bleef traag en gecontroleerd, en zijn staart hield hij laag. Met een verlegen stem en een gegeneerd gezicht sprak hij zijn dochtertje aan in de hoop dat ze het hem kwalijk zou nemen en een beetje begripvol zou reageren. “Hey Minnow…”, zei Winterfrost, haperend bij haar naam omdat hij die verder niet wist. “Alles goed met je?”, vroeg de langharige, witte kat, een beetje onschuldig. In zijn blik probeerde hij zijn spijt te verwerken, hij was namelijk niet zo goed in het uitleggen van zo’n dingen. Hij hoopte dat Minnow dit zo wel zou opmerken en wachtte hopend op een reactie van zijn dochter, waar hij terwijl ging voor zitten om het gesprek aangenamer te maken.

.:Minnowbrook:.

"468 Words"

Eindelijk. Haar warriorceremonie. Ze had zo lang op dit moment gewacht en hier was het dan.
Maar ondanks haar trots, blijdschap en tevredenheid was de ceremonie verre van perfect. Dat kwam niet door de handelingen, of eventueel commentaar van de katten om haar heen. Nee. Het kwam doordat er iets miste. Of eigenlijk, meerdere dingen. Drie om precies te zijn. Haar moeder, Silverbell, haar zusje, Mistypaw en haar vader, Winterfrost. Silverbell was al manen geleden overleden, Mistypaw slechts een paar dagen. En waar haar vader was, StarClan mocht het weten. Echt veel interesse had hij de laatste tijd toch al niet aan haar getoond. Minnowpaw hoorde Stormstar haar naam noemen en ze stapte naar voren. Bij elke pas voelde ze een knagend gevoel en dreunde er een zin door haar hoofd. "Dit had samen met Mistypaw gemoeten." Ze had zich altijd voorgesteld hoe ze samen hun eerste nacht als Warrior in stilte zouden doorbrengen en de volgende ochtend samen een nest zouden zoeken in de den. Helaas zou dit nooit gebeuren, en hoe erg ze ook aan de droom zou vasthouden, hij zou geen werkelijkheid worden. Daarom maakte ze een besluit. Precies op het moment dat ze voor Stormstar stond en hem in de ogen keek, gebeurde het. Ze zou haar dromen loslaten. Ze zou leven voor twee, haar best doen zoals haar zusje het ook gewild had. Toen ze haar belofte over de warriorcode maakte, beloofde ze tegelijk die ene belofte aan haarzelf. Ze hoorde hoe haar clanleden haar nieuwe naam riepen. "Minnowbrook! Minnowbrook!" klonk het van alle kanten. Ze werd omringd door haar nieuwe nestgenoten en gevoelens van blijdschap en trots overvielen haar. Haar felblauwe ogen stonden oprecht gelukkig. Tot een witte gestalte haar blik ving. Winterfrost. Haar vader liep naar haar toe en Minnowbrook werd meteen een stuk geslotener. Haar ogen stonden een tikje vijandig. "Hey Minnow... Alles goed met je?" De spijt in de ogen van haar vader was duidelijk te lezen, maar het feit dat hij haar niet feliciteerde en niet eens bij haar nieuwe naam noemde stond haar helemaal niet aan. "Minnowtail." antwoordde ze, "En het gaat goed. Zoals je weet ben ik net Warrior geworden. Je hebt wel opgelet, toch? Ik hoop dat Stormstar het niet erg vond dat ik struikelde." Ze zette grote, onschuldige ogen op. Eens kijken of hij er in zou trappen.

Hij had een tijdje gewacht op het antwoord van zijn net warrior geworden dochter, maar eindelijk kwam er geluid uit haar mond. Haar ogen toonden een lichtelijk vijandige blik, maar die probeerde hij begripvol te negeren. 'Minnowtail', sprak de poes. Verward staarde hij haar aan. Winterfrost dacht even dat hij niet goed meer kon horen, want zonet zeiden alle katten toch Minnowbrook? 'En het gaat goed. Zoals je weet ben ik net Warrior geworden. Je hebt wel opgelet, toch? Ik hoop dat Stormstar het niet erg vond dat ik struikelde', vervolgde ze haar zin. Opgelucht dat het goed ging met haar ging hij op de grond liggen. "Het spijt me, het spijt me heel erg, het spijt me dat ik je heb achtergelaten, en het spijt me dat ik er niet voor je was, maar kan je het me vergeven? Ik hield erg veel van je moeder, en ook van jou en Misty, maar door de dood van Silverbell was ik gewoon in shock, ik kon het allemaal niet meer verdragen. Nu Mistypaw ook al naar StarClan is hebben we elkaars steun gewoon nodig, dus alsjeblieft Minnowbrook -was het niet Minnowbrook? - vergeef je mij?", sprak hij recht uit zijn hart. Een kleine traan rolde over zijn spierwitte gezicht. Hij wilde nog iets anders zeggen, maar besloot te wachten met volgende woorden om zijn dochter de kans te geven een reactie te tonen. De witte kater keek met neergeslagen ogen richting de grond, hopend dat hij de juiste naam had gehoord en hopend dat ze zijn excuses zou aanvaarden. Zonder zijn enige dochter, zou hij het niet halen. Winterfrost had zelfs al nagedacht om zijn gezin te volgen in de richting van StarClan, maar hij zou Minnow toch niet kunnen achterlaten.

Sorry voor de late reactie... Ik had het nogal druk met Sunny en had niet veel tijd de laatste dagen...