We're the perfect two

Bezorgdheid bleef maar keer op keer kriebelen in zijn buik, de porties bleven maar komen, zelfs wanneer de geruststellende woorden van Swiftheart zijn oren binnen drongen. De langharige grijze kater schudde even zijn kop en keek de sneeuwwitte poes nadien aan met zijn oranje ogen. ’’Het gaat wel. En soms wel, maar op dit moment niet heel erg,’’ Hij knikte en haalde even adem. Hierna liet hij de zuurstof in een zucht weer varen, en wiebelde hij met zijn oren. "Als het echt niet gaat moet je dat zeggen, dan kunnen we meteen naar de Medicine cat gaan..." Murmelde hij, alsof hij tegen zichzelf sprak. Echter was hij nog altijd tegen Swiftheart aan het praten. ’’Denk je dat echt?’’ Vroeg de ze zachtjes. Een kleine glimlach verspreidde zich op het gelaat van Graystripe. "Tuurlijk," Miauwde hij simpel terwijl hij de poes een liefdevolle lik gaf over haar oren. Swift moest niet zo onzeker zijn over zichzelf. Ze was een van de mooiste poezen die hij ooit had gezien... Misschien zelfs wel de mooiste. Haar warmte en liefdadigheid zouden goed van pas komen wanneer de kittens er zijn, en hij geloofde echt dat de poes het geweldig ging doen. ’’Ik hoop het,’’ Mompelde de vrouwelijke krijger. De kater genaamd Graystripe slaakte eventjes een zuchtje en keek de poes nadien warm aan. "Swift... Je moet niet zo onzeker zijn, je bent de beste en mooiste poes die er bestaat." Sprak hij op een overtuigende toon. Het kon zijn dat zijn woorden haar juist nog verlegener maakte, maar met heel zijn hart hoopte dat hij dat juist niet gedaan had. Hij bedoelde het goed, want wat hij zei was ook de waarheid. "Dat meen ik." Bevestigde hij nog gauw, waarna hij eventjes snoof en haar aankeek met zijn amberkleurige blik.

Zijn voeten raakten keer op keer de harde grond onder hem, in een ritmisch tempo. Terwijl zijn staart juist onregelmatig heen en weer sloeg in de lucht. Hij was nog altijd bezorgd, Graystripe wou d'r gewoonweg niet verliezen. Zij was diegene die hem weer vrolijk heeft gekregen, zij was het eerste lichtpuntje in zijn leven. ’’Ik weet het niet hoor. Zo erg is het niet meer...’’ Hij slikte even de krop door die zijn keel had geblokkeerd toen de poes dat zei. Hij wist dat ze dat gewoon had gemiauwd om hem zich beter te laten voelen, maar eerlijk gezegd bracht het juist meer bezorgdheid met zich mee. "O-oke..." miauwde hij, licht vloekende in zichzelf omdat hij over zijn woorden was gestruikeld. Hierna gleed hij even met zijn roze tong over zijn lippen en boorde hij zijn amberkleurige blik in de hare. ’’Je bent een geweldige partner, Graystripe. Een die je niet snel zal vinden.’’ Voor heel even borrelde er een gevleid gevoel omhoog in zijn buikje, maar hierna wist hij het blozen toch te onderdrukken. "Dankje, jij ook. Ik zou niet weten wat ik moet zonder jou." fluisterde hij op een zachte toon. Daarna streek hij even met zijn grijze kop tegen haar nek. "Je bent gewoon de beste." vervolgde hij nog snel, waarna hij zijn kopje weer terug trok en de poes voor een paar tellen zwijgend, maar liefdevol aankeek.

Toen hij de warme stem van Swiftheart hoorde glimlachte hij eventjes. Zijn poten woelde in de aarde bij elke stap die hij zette, de witte poes die op een van de rotsen sprong achtervolgende. Elke beweging die ze maakte, elke blik die ze op hem wierp, deed hem alleen nog maar meer voor haar voelen. Met ruime sprongen deed hij de sneeuwwitte poes na, totdat hij vlak naast haar kwam te staan. Hij drukte zijn neusje even in haar zachte pels en sloot zijn felle amberkleurige ogen voor een poosje. "Ik hou van je..." murmelde hij op een zachte, warmte toon. Hij wende zijn oren kalmerend opzij en bleef zo voor een tijdje staan. Alles rondom hem heen kwam hem zo bekend voor. Alles leek zo vredig te zijn wanneer hij samen met de witte poes was, alsof zij het licht was dat hij nodig had wanneer alles zo donker leek te zijn... Wie weet was ze dat ook wel niet...